Προσοχή στις φόλες
5-9-2005
ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ ΜΑΣ
Γράφει ο Ανδρέας Βρυώνης
Το φαινόμενο της φόλας δεν είναι καθόλου καινούργιο. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, συνήθως, στην αρχή της Κυνηγετικής Περιόδου του λαγού και της πέρδικας, αρκετές δεκάδες σκυλιά χάνονται από δηλητήρια (φόλες), που έχουν τοποθετήσει εσκεμμένα ανθρώπινα χέρια, αν μπορεί κανείς να πει ανθρώπους αυτά τα ”τέρατα” που δεν σκέπτονται αν φταίνε τα κακόμοιρα τα ζώα .
Όπως κάθε χρόνο, δυστυχώς, έτσι και φέτος, οι «γνωστοί άγνωστοι» φολάδες ξαναχτύπησαν. Τα πρώτα κρούσματα ακούστηκαν στην περιοχή του Ταϋγέτου όπου δύο λαγόσκυλα έχασαν τη ζωή τους και άλλα δύο ευτυχώς γλίτωσαν (Δυρράχι, Ρεγγίτσα). Κατόπιν, κρούσματα θανάτωσης σκύλων από φόλα ακούστηκαν στην περιοχή του Τετραζίου Όρους και στην ευρύτερη περιοχή του Ναού του Επικούρειου Απόλλωνα όπου συνάδελφος κυνηγός έχασε ένα πόιντερ ενώ κυνηγούσε πέρδικες και παρά λίγο να χάσει και δεύτερο.
Οι ιδιοκτήτες των σκύλων που χάθηκαν, πλημμυρισμένοι από οργή και αγανάκτηση, έχουν έλθει σε απόγνωση και λογικό είναι, αφού, για να «φτιάξεις» ένα σκυλί να κυνηγάει, πρέπει να ξοδέψεις αρκετό χρόνο και χρήμα, χώρια οι συναισθηματισμοί που σε «δένουν» με τον πιστό σου φίλο και σύντροφο στο κυνήγι.
Για κακή τύχη του κυνηγού και του σκύλου του, εύκολα μπορεί ο καθένας να προμηθευτεί αυτά τα δηλητήρια που συνήθως είναι φυτοφάρμακα και μάλιστα πολύ ισχυρά και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, να τα μετρατέψει σε δολώματα (φόλες) που, είτε μέσα σε κεφτεδάκι, είτε σε τσιγαρίδα (γουρνόπετσα) ή σε κρέας, θα δελεάσουν το ζώο που για αυτό θα φαίνεται ως φαγητό – γλύκισμα και θα τα φάει ευχάριστα, στην αρχή βέβαια, γιατί μόλις το καταπιεί το ζώο θα αρχίσει να σπαράζει από το πόνο και θα καταλήξει.
Ποιοι μπορεί να είναι οι «φολάδες» και γιατί τις ρίχνουν;
Πρώτα- πρώτα, πιθανοί φολάδες είναι οι χασισοκαλλιεργητές, που θέλοντας να απομακρύνουν από την φυτεία τους, τους «παρείσακτους» κατ’ αυτούς κυνηγούς για ευνόητους λόγους.
Έπειτα, ορισμένοι που «νομίζουν πως είναι κυνηγοί» με έλλειψη κυνηγετικής παιδείας, ή ακοινώνητοι, ή άνανδροι, θέλοντας να προφυλάξουν τα θηράματα από άλλους κυνηγούς, για να τα καρπωθούν οι ίδιοι με την ησυχία τους, χωρίς να τους ενοχλεί κανένας και μάλιστα, ίσως να μην είναι κάτοχοι άδειας θήρας, το γνωστό δηλαδή φαινόμενο τοπικισμού.
Ίσως πάλι, να έχει βάλει τις φόλες κάποιος απελπισμένος κτηνοτρόφος, για να προφυλάξει το κοπάδι του ή τις κότες του από τα διάφορα πολυπληθή αρπακτικά τετράποδα (αλεπούδες- τσακάλια- κουνάβια) και από αμέλεια ή αδιαφορία το πρωί να μην τις μάζεψε.
Προσωπικά, έχω δει σε βουνό, όχι μακριά από χωριό, την ίδια μέρα, τα κουφάρια (πτώματα) δύο αλεπούδων και ενός σκύλου. Φυσικά, μάζεψα τα σκυλιά μου και αφού έψαξα την γύρω περιοχή βρήκα και σκέπασα με μεγάλες πέτρες 3 δολώματα (φόλες) σε διπλωμένη τσιγαρίδα (γουρνόπετσα).
Πέρυσι πάλι, σε κυνήγι πέρδικας, χάσαμε ένα πάρα πολύ καλό κυνηγετικά Κούρτσχααρ του συγκυνηγού μου. Παρ’ ότι του κάναμε ενέσιμο διάλυμα, η δόση του δηλητηρίου ήταν τόσο δυνατή που ο οργανισμός του σκύλου δεν άντεξε. Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι δεν εντοπίσαμε αμέσως το πρόβλημα αφού ο σκύλος είχε εξαφανισθεί.
Υπήρξε όμως φορά, που σώσαμε σκύλο γιατί πράξαμε τα πιο κάτω:
Πως θα αποφύγουμε το μοιραίο;
Προσοχή μεγάλη όταν φθάσετε στο μέρος που θα κυνηγήσετε. Πριν αφήσετε τον σκύλο ελεύθερο, κάνετε έναν έλεγχο στην περιοχή. Συνήθως, τις φόλες τις πετάνε σε δρόμους όπου παρκάρει το αυτοκίνητο ο κυνηγός.
Για καλό και για κακό, κρατάτε το σκύλο σας δεμένο, μέχρι να απομακρυνθείτε από το δρόμο και το αντίθετο όταν επιστρέφετε στο αμάξι.
Και επειδή, σίγουρα η πρόληψη είναι καλύτερη από την καταστολή, κρίνετε σκόπιμο εώς απαραίτητο, να έχουμε προμηθευτεί από τον κτηνίατρο ένα κουτάκι με τις πρώτες βοήθειες (εμετικές ενέσεις- ατροπίνη- κορτιζόνη) που θα χρησιμοποιήσουμε μέχρι να φθάσουμε σ’ αυτόν.
Η πρόκληση εμετού έχει αξία όταν γίνεται σε μικρό χρονικό διάστημα από την κατάποση του δηλητηρίου, δηλαδή, πριν απορροφηθεί από το έντερο και φθάσει στο αίμα του ζώου.
Έχω ακούσει, συχνά κυνηγοί να δίνουν στο σκυλί αλατόνερο, ξύδι ή λάδι. Σ’ αυτή την περίπτωση, πρέπει να χορηγείται σιγά-σιγά από το πλάι του στόματος του σκύλου, με το στόμα όχι ορθάνοιχτο, ώστε να μπορεί να καταπιεί και ποτέ δια της βίας, γιατί αντί τα υγρά αυτά να πάνε στο στομάχι, πάνε στην τραχεία και στους πνεύμονες, με αποτέλεσμα η κατάσταση του ζώου να επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο.
Το αλατόνερο και το ξύδι, εφ’ όσον ο σκύλος ζήσει με τις οδηγίες και τη θεραπεία που θα δώσει ο κτηνίατρος θα φύγουν από τους πνεύμονες, το λάδι όμως αφήνει κατάλοιπα που δεν φεύγουν, γι’ αυτό καλό είναι να το αποφεύγουμε.
Τέλος, ο κάθε κυνηγός θα πρέπει να ενημερώνεται από τον κτηνίατρο του, να προμηθευτεί απ’ αυτόν τα απαραίτητα (δυστυχώς) φάρμακα για πρώτες βοήθειες μαζί με τις οδηγίες του, γιατί δεν είναι λίγα τα περιστατικά που έχουν συμβεί, στα οποία, αν είχε παρασχεθεί μία άμεση και απλή πολλές φορές βοήθεια από τον ιδιοκτήτη του, το σκυλί θα είχε σωθεί.
* Τα πιο πάνω γραφόμενα, είναι προϊόν προσωπικής εμπειρίας, αλλά και συζήτησης (μετά από προβληματισμό) με συνκυνηγούς και με κτηνιάτρους της περιοχής.
