Κόκερ: Ένας σκύλος για όλα!

0

711-koker.jpg
Φλεβάρης 1992 και έχουμε πάει μία παρέα για τσίχλες. Πρωινό καρτέρι και μετά περπατητό. Στο τέλος του κυνηγίου κάναμε απολογισμό και όλοι λέγαμε την εξής φράση:

Πήρα παράδειγμα 20 τσίχλες αλλά στο χέρι 12. Πήρα 15 αλλά στο χέρι 6. Κάπου μας προβλημάτισε το γεγονός. Όσο και να προσέχεις όσο και να επιλέγεις τα πουλιά που τουφεκάς οι απώλειες είναι πολύ μεγάλες. Υπάρχουν πάντα πουλιά που δεν μπορείς να βρεις. Αυτό το επαναλαμβανόμενο γεγονός μας έκανε κατ΄ αρχήν να σκεφτούμε ότι πρέπει να πάρουμε ένα σκυλάκι που να μας βρίσκει τα τσιχλοκότσιφα. Έτσι λοιπόν και έγινε. Αναζητήσαμε ράτσα σκύλου που να απορτάρει. Λαμπραντόρ, Σπρίγκελ, κόκερ. Από τις τρεις ράτσες το λαμπραντόρ απορρίφθηκε διότι είναι πολύ μεγαλόσωμο το σπρίγκελ γιατί δεν βρίσκαμε και έμεινε το κόκερ το οποίο συγκέντρωνε όλα σχεδόν όσα θέλαμε. Πράγματι βρέθηκε ένα κουτάβι θηλυκό κόκερ με ένα προ-προπάππο επανιέλ γι αυτό και εάν προσέξει καλά τα σκυλιά από αυτή την οικογένεια θα δει ένα έμπειρο μάτι ότι υπάρχουν μικρές διαφορές με τα στάνταρ της ράτσας. Η Μίλβα λοιπόν έτσι ονόμασα το κουτάβι πήρε τη θέση της στο σπίτι δίπλα από τα άλλα δύο φερμόσκυλα. Μεγάλωνε η Μίλβα και η εκπαίδευση πού της έκανα ήταν καθαρά για την επαναφορά. Κάτω, φέρτο, έλα, άστο, κάτσε κτλ. Ώσπου έφτασε η ώρα να αποδείξει και στην πράξη τι έμαθε. Πράγματι το σκυλί αυτό ήταν και είναι τέλειο στον εντοπισμό του θηράματος. Έστω και αν είναι τραυματισμένο έστω και εάν έχει πέσει πολύ μακριά κοψόφτερο. Στο πηγάδι να πέσει η Μίλβα θα το φέρει άθικτο. Άσε που όταν πιαστεί καμιά φορά ψηλά στα κλαδιά ένα, δύο, τρία μέτρα η Μίλβα θα το εντοπίσει. Πάει από κάτω και γαβγίζει προσπαθώντας παράλληλα να σκαρφαλώσει στο δέντρο. Και καλά όλα αυτά τρελαμένοι εμείς με το σκυλί ώσπου ήρθε η ώρα της τσίχλας περπατητό στα ρέματα και στους ελαιώνες. Εδώ λοιπόν πάθαμε την πλάκα μας. Κάποια μέρα η σκύλα άρχισε να ψάχνει με τη μύτη καρφωμένη στη γη να βιδώνεται κυριολεκτικά και όσο περνάγανε τα δευτερόλεπτα να τρέμει και να λυγάει το κορμί της πιο πολύ την μικρή ουρίτσα της πιο γρήγορα να κοντοστέκεται να κοιτάει μπροστά σαν να προσπαθεί να δει κάτι. Δεν πέρασαν πάνω από δύο τρία λεπτά μουντάρει σε ένα ντυμένο τραβάει κι ένα αλύχτισμα καφ, καφ. Τρέμω από την ένταση κοιτάω χαμηλά για κανένα λαγό κοιτάω ψηλά αλλά ήδη ακούγεται το γνωστό φτερούγισμα της βασίλισσας πιεσμένο όμως που πάντα όσες φορές και να το ακούσω εμένα προσωπικά με κάνει να ανατριχιάσω. Ναι η Μίλβα έβγαλε μπεκάτσα παλικαρίσια την πίεσε και γι αυτό βγήκε σαν περιστέρι ψηλά “υποχρεώνοντάς” με να κάνω μία πολύ ωραία και εύκολη τουφεκιά. Το σκηνικό αυτό συνεχίστηκε πολλές φορές και για να μην πολυλογώ η Μίλβα εξελίχτηκε σε ένα ” άριστο” μπεκατσόσκυλο και μετά από λίγο καιρό σε τέλειο πραγματικά τέλειο ορτικόσκυλο που έχει στην κυριολεξία ξεφτιλίσει στο ορτύκι πολλά από τα φερμόσκυλά μας και όχι μόνο. Βέβαια μη νομίσει κάποιος ότι μπορεί ένα κόκερ να αντικαταστήσει ένα Πόιντερ η Σέτερ η επανιέλ η κούρτσχαρρ η οποιαδήποτε άλλη ράτσα φέρμας. Σίγουρα όχι . Όμως με ένα εκπαιδευμένο κόκερ που δεν απομακρύνεται θα ρίξει ο κυνηγός τουφεκιές σε τσίχλες σε κοτσύφια, θα πάρει τα πουλιά στο χέρι και θα ψάξει πολύ καλά και μεθοδικά τη μπεκάτσα άνετα χωρίς τρέξιμο και φωνές σε όλες τις καλές μπεκατσογωνιές του δάσους τα ρεματάκια τα βαρκά τα ντυμένα πάντα με το κόκερ όχι πάνω από 25 μέτρα και οπωσδήποτε ένα τσοκανάκι που να προδίδει ανά πάσα στιγμή τη θέση του σκύλου. Το μειονέκτημα με το κόκερ είναι ότι πρέπει να περπατάς πολύ για να “κτυπήσεις” τα πιθανά μέρη τά κουτούπια της βελουδομάτας. Εδώ για να μην παρεξηγηθώ πρέπει να πω ότι με ποιά ράτσα η με τι σκυλί κυνηγάς είναι και θέμα προσωπικό. Είναι πολλοί κυνηγοί πού λένε ” εγώ θέλω να πάρω μία μπεκάτσα με φέρμα άψογη, παρά πέντε με ένα σκυλί που τις κάνει προγκιχτές”. Εγώ είμαι κυνηγός και κυνηγάω όλα τα θηράματα, με μία μεγάλη προτίμηση στη μπεκάτσα. Την κυνηγάω με πάθος και με κόκερ και με φερμόσκυλα. Και στις δύο περιπτώσεις το κυνήγι της βασίλισσας του δάσους είναι συναρπαστικό. Θέλει όμως ο κυνηγός να ξέρει και να μπορεί να προσαρμοστεί γιατί αλλιώς πρέπει να κινηθεί με το κόκερ η το σπρίγκελ η το λαμπραντόρ και αλλιώς με ένα φερμόσκυλο.

ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΙΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ

Είναι πρόκληση για μένα να πηγαίνω κάποια κυνήγια μπεκάτσας με κόκερ. Κυνηγώντας μπεκάτσα με ιχνηλάτη γιατί το κόκερ είναι ιχνηλάτης και δυσκολεύει αρκετά το κυνήγι. Στην επιτυχία και στην αποτυχία το ποσοστό που αντιστοιχεί στον κυνηγό είναι μεγαλύτερο απ ότι όταν κυνηγάς με φερμόσκυλο. Κυνηγώντας με κόκερ κάνεις ένα κυνήγι όπου βλέπεις το σκυλί σου, το απολαμβάνεις από την πρώτη στιγμή που θα αντιληφθεί το θήραμα, το βλέπεις στην προσπάθεια που κάνει αλλά πρέπει να το ακολουθείς από κοντά, πρέπει να επιλέξεις να αποφασίσεις και να πιάσεις θέση γρήγορα. Δεν υπάρχουν μεγάλα χρονικά περιθώρια το μυαλό τα νεύρα οι αισθήσεις τα πάντα είναι σε ετοιμότητα. Το κόκερ παίρνει τον ντορό τον ακολουθεί, αναγνωρίζει το φρέσκο ντορό και τον ξεκόβει όταν η μπεκάτσα κοταρίζει. Πλησιάζοντας το πουλί αρχίζει να κινείται πιο νευρικά, κάνει μικρές διαδρομές δεξιά αριστερά, κοντοστέκεται, καμιά φορά σηκώνει και το κεφάλι και κοιτάζει που είναι το πουλί. Είναι η κρίσιμη στιγμή, κοντοστέκετε και μουντάρει με δύναμη. Από το ψάξιμο του σκύλου ένας έμπειρος κυνηγός αντιλαμβάνεται πότε θα σηκωθεί η μπεκάτσα Δεν τις ξεπετάει ξαφνικά όπως πιθανόν να νομίσουν μερικοί. Ακόμη ένας κυνηγός που ξέρει καλά το κοκεράκι του ξέρει αν αυτό που ψάχνει είναι μπεκάτσα η λαγός η τσίχλα τραυματισμένη η αγρίμι. Κινείται διαφορετικά σε κάθε θήραμα. Με το κόκερ δύσκολα θα αφήσεις πουλί πίσω που είναι περπατημένο. Θέλει υπομονή και καλό ψάξιμο. Η αίσθηση που έχω είναι ότι με ένα καλό εκπαιδευμένο κόκερ που ξέρει ο κυνηγός καλά τα τερτίπια του δεν θα πάρεις σημαντικά λιγότερες μπεκάτσες από ότι με ένα καλό φερμόσκυλο. Κάποια πουλιά θα σου φύγουνε αλλά θα πάρεις κάποια αλλά πουλιά, λακινιάρες μπεκάτσες πονηρές που δεν δέχονται φέρμα.

Το όπλο που είναι καταλληλότερο για μένα κυνηγώντας με κόκερ είναι το δίκαννο με δύο σκανδάλες και με ανοιχτά τσόκ( τρία-πέντε η τέσσερα πέντε αστέρια είναι ότι πρέπει. Η δεξιά κάνη διασποράς η μάλλινη τάπα και η αριστερή νούμερο 8 η 7 με συγκεντρωτήρα μήπως και η μπεκάτσα η οτιδήποτε άλλο (φάσα, λαγός,…) σου πεταχτεί μακριά. Με το κόκερ βλέπεις μπορείς να τουφεκάς τα πάντα. Δεν φοβάσαι μη χαλάσει το σκυλί τη φέρμα. Δύο βολές λοιπόν καλοζυγισμένες είναι αρκετές.

Τώρα έχουμε σκυλιά ανοιχτής έρευνας με κουδούνια και ένα μπίπερ, τα αμολάμε στο δάσος και ότι προκύψει. Φανταστείτε όμως εάν καταργηθεί το μπίπερ ( που για μένα πρέπει να καταργηθεί) πόσα από αυτά τα σκυλιά που δεν έχουν επαφή με τον κυνηγό θα μπούνε με τη μία στο περιθώριο η θα είναι ακατάλληλα για κυνήγι. Επίσης είναι δυστυχία να κατέβεις σε ένα δάσος όπου υπάρχουν πέντε έξη σκυλιά με μπίπερ. Χαμός , τρομερή ηχορύπανση καταστροφή όλης της μαγείας.

Συνοψίζοντας μπορώ να αναφέρω τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα της ράτσας κόκερ στο κυνήγι δεδομένου ότι από το 1992 και μετά όλη η παρέα που αποτελείται από τρία άτομα εκτός από τα φερμόσκυλα έχουμε όλοι τουλάχιστον και ένα κόκερ.

ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ:

Ότι δεν φερμάρει και γι΄ αυτό στην μπεκάτσα δεν σου δίνεται η δυνατότητα να πιάσεις την καλύτερη δυνατή θέση. Στο ορτύκι και εφόσον ψάχνει κοντά δεν θεωρώ μειονέκτημα το ότι δεν φερμάρει ίσα ίσα μπορώ να πω ότι για το τοπιάρικο ορτύκι είναι καλύτερα που δεν φερμάρει αλλά συνεχώς πιέζει το πουλί που κοταρίζει. Άλλωστε από τη στιγμή που ψάχνει την μπεκάτσα μπορεί να περάσουν και τρία και πέντε λεπτά μέχρι να βγάλει το πουλί. Στην αρχή αρχίζει ψάχνει κουνώντας ελαφρά την ουρά του και όσο πλησιάζει το θήραμα που έστω κοταρίζει 10 20 30 50 μέτρα αρχίζει να “ζορίζει” κουνάει πιό γρήγορα την ουρά, τρέμει ολόκληρο και ψάχνει εντονότερα και πιο σιγά. Κάποια στιγμή ακολουθεί ένας δισταγμός ένα κοίταγμα και μουντάρει με δύναμη αναγκάζοντας το πουλί πανικόβλητο να προσέχει περισσότερο το κόκερ που μουντάρει παρά τον κυνηγό που φυσικά θα προσπαθεί να κινηθεί αθόρυβα σε απόσταση μικρότερη των 25 μέτρων και σε πλάγια θέση σε σχέση με το σκύλο. Ετσι έχουμε πολλές φορές τη δυνατότητα για μία τουλάχιστον καλή τουφεκιά.

Χρειάζεται περισσότερο περπάτημα γιατί το κόκερ δεν απομακρύνεται από τον κυνηγό.

Είναι κουραστικό όταν κυνηγάς άγνωστα μέρη η ντυμένα μονοκόμματα, (πλεύρες και πουρναρωτά) όπου το σκυλί πρέπει να ανοιχτεί.

Είναι μαλλιαρά και χρειάζονται περισσότερη περιποίηση (Εγώ το δικό μου κάθε χρόνο αρχές Ιουνίου τον κουρεύω με την χοντρή.)

Δύσκολο να βρεις κουτάβι εδώ στην Ελλάδα από καλή γενεαλογία με γονείς κυνηγού γιατί είναι γνωστό ότι υπάρχουν σκυλιά του σαλονιού πλέον δύστροπα που δαγκώνουν, τσακώνονται, γαβγίζουν, ζηλεύουν, έχουν σκληρό δόντι, ξεροκέφαλα κτλ.

Καρφωμένα πουλιά που δεν έχουν περπατήσει δυσκολεύουν το κόκερ γιατί το κόκερ δεν δουλεύει με τον αέρα.

ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ:

Είναι μικρόσωμο τρώει λίγο και βολεύεται εύκολα στο σπίτι στο αυτοκίνητο (ιδικά όταν μένεις στην Αθήνα η σε μεγάλη πόλη σε πολυκατοικία είναι ότι καλύτερο).

Είναι σύντροφος

Είναι πανέξυπνο από τα λίγα σκυλιά που έχω συναντήσει με τέτοια αντίληψη και νοημοσύνη, (σε κοιτάνε μέσα στα μάτια).

Είναι φύλακας

Κυνηγάς τα πάντα από τον Αύγουστο το πρωί τρυγόνι και μετά ορτύκι. Τον Οκτώβριο στη ορεινή Ναυπακτία κυνηγάμε με τα κόκερ Φάσες, Γερακότσιχλες τσίχλες, κοτσύφια και ρίχνουμε καμιά ματιά για πρώιμες μπεκάτσες στα έλατα. Ακόμη έχουμε βαρέσει στα έλατα πολλές φορές λαγό. Ίσως είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα αυτής της ράτσας ότι κυνηγάς τα πάντα. Ο κυνηγός της πόλης που δεν είναι φανατικός με κάποιο θήραμα και κυνηγάει ανάλογα με τις εποχές από τρυγόνι, ορτύκι μέχρι τσίχλα φάσα, παπιά, μπεκατσίνια δεν νομίζω ότι θα βρει καλύτερο βοηθό και σύντροφο. Θα ενθουσιαστεί με τα προσόντα αυτού του μικρού κυνηγόσκυλου με το μεγάλο πάθος και την αστείρευτη δύναμη. Στη μπεκάτσα δηλώνω απερίφραστα ότι το κόκερ είναι το πιο μικρόσωμο μπεκατσόσκυλο αλλά αποδοτικό με αστείρευτα αποθέματα δύναμης και πάθους. Σίγουρα εκτός από τα φερμόσκυλα που έχω θα υπάρχει πάντα στην αυλή μου και ένα κόκερ.

Έχει άριστο απόρτ του αρέσει το νερό και δεν διστάζει να απορτάρει παπί ακόμη και από παγωμένα νερά το χειμώνα.

Μπάμπης Γκαβάς Μάιος 2003

Share.

Τα σχόλια είναι κλειστά σε αυτό το θέμα


Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων