Ο Λάζαρος φάνηκε στο Σκοπευτήριο πρώτη φορά ένα χειμωνιάτικο βράδυ, όταν η αφεντικίνα του τον έφερε βόλτα, λέγοντας χιλιοπερήφανη “είναι Ελληνικός Ποιμενικός”, παρατηρώντας την εντύπωση που προκάλεσε το κατάμαυρο χοντρούλη κουτάβι, με το μπόι χρονιάρικου σκύλου.
“Φαντάσου πόσος θα γίνει όταν μεγαλώσει λίγο”, σχολίαζαν με δόση ζήλιας γύρω του. Δίπλα του, καμαρωτή, βάδιζε η θετή του μάνα, η Ναόμι, μια Βέλγικη λυκοσκυλίνα, πρώην αδέσποτη του πάρκου, που είχε υιοθετηθεί από την ίδια αφεντικίνα πριν λίγους μήνες.
Κάποιοι πικρόχολοι βέβαια, έριξαν αμέσως την κακία τους: “Αυτή δεν έχει να φάει η ίδια, πώς θα ταΐζει δύο σκυλιά; Και δεν άργησαν να βγουν αληθινοί.
Οι βόλτες και η σνομπαρία του “Ελληνικού Ποιμενικού” δεν κράτησαν πάνω από 3-4 φορές. Μετά, ο δύστυχος ο μαυρούλης έβγαινε παρέα με τη Ναόμι, μαθαίνοντας από αυτήν πώς να περνάει τη λεωφόρο, να περιδιαβαίνει τα στενά της Καισαριανής, να έρχεται σε τακτικές ώρες στο πάρκο περιμένοντας φαΐ από τους φιλόζωους και μεγαλώνοντας απίστευτα γρήγορα. Σύντομα έγινε ένα θηρίο, ένας γορίλας, ένας αρκούδος πελώριος, φουντωτός, που σε κοίταζε γαλήνιος με τα αθώα μάτια του, περιμένοντας το χάδι. Πολύ γρήγορα, το πρώτο καλοκαίρι της ζωής του, έφαγε την πρώτη φόλα, από αυτές που οι καλοί άνθρωποι βάζουν στο πάρκο. Πώς έζησε; Ας είναι καλά η κοπέλα που του έκανε τα γιατρικά της.
Έμεινε ασάλευτος τρεις μέρες κάτω από ένα θάμνο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και τελικά ΤΟ ΘΑΥΜΑ!
Έζησε! Ο Γίγαντας με τα αθώα μάτια σηκώθηκε. Από τότε βαφτίστηκε Λάζαρος. Τώρα δύο χρόνια μετά, ο Λάζαρος χάθηκε, εξαφανίστηκε. Ξαφνικά, ένα πρωί, δεν υπήρχε στη θέση του, ούτε πιο κει, ούτε παρά πέρα. Ούτε κανείς τον είχε δει μέχρι το Caravel που βολτάριζε.
Αν κανείς τον έχει δει ή έχει ακούσει κάτι για αυτόν σε Καισαριανή, Παγκράτι, Βύρωνα, ας επικοινωνήσει μαζί μας και θα του χρωστάμε χάρη.
Είναι κρίμα κι άδικο να το δεχτούμε έτσι εύκολα, ότι τον Λάζαρο δεν θα τον ξαναδούμε.
Φιλοζωϊκός Σύλλογος Καισαριανής
Τηλ.: 010 7669629, 010 7231676
