αυτο που ενδειαφερει πιο πολυ ειναι σε ποια τραπεζα δοκιμαστηκε και σφραγιστηκε το οπλο φιλε Μακη.
Αγορά καραμπίνας αερίου Churchill
-
KASSNAR
Μμμμ το κασναρ είναι καλό clue… το όπλο είναι μάλλον Charles Daily κατασκευασμένο στην Τουρκία. Δείτε εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Daly_firearms
Κάποτε αυτοί (Charles Daly & Kassnar Imports) εισήγαγαν στην Αμερική Browning, μετά Miroku, μετά Zabbala και Sabati… και τώρα πια τούρκικα…
το πώς τους αφήνουν να γράφουν πάνω made in England είναι περίεργο…
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι άσχημα όπλα να πω για το φίλο ιδιοκτήτη… αλλά γενικά για τα Charles Daly τα φόρουμ των Αμερικάνων είναι μάλλον επικριτικά…
Ο χρόνος θα δείξει.
Αν υπάρχει κάποιο νεότερο μιας και ετοιμάζομαι και εγώ για την αγορά ενος ίδιου όπλου θα με ενδιέφερε Ευχαριστώ ..
Καλησπερα αποψη μου και χωρις παρεξηγηση ειναι να κανεις υπομονη να συγκεντρωσεις ενα μεγαλυτερο ποσο ωστε να αγορασεις ενα σοβαρο οπλο
Δεν διαφωνω μαζι σου,αλλα εχω μια ιστορία να πω,πριν 20+ χρόνια αγόρασα μια Baikal ελατηρίου, τότε άκουγα τα ιδια περίπου,την ειχα πάρει 52.000 η 62.000 δεν θυμάμαι.
Αργότερα το οπλο δοκιμάστηκε και καταξιώθηκε,μηπως λοιπον πρεπει να δώσουμε την ευκαιρία στο οπλο να μας δειξει τι μπορεί να κάνει ? και κατι ακόμα,πιστεύω οτι τα επώνυμα ανω των 1000 ευρω οπλα ειναι λιγο υπερτιμημένα,και στην σημερινή Ελλαδα δεν υπαρχει το παραπάνω γι’αυτη την υπερτίμηση ,αλλά δεν δείχνει και κανείς διάθεση να αλλαξε κατι σε’αυτο..
Άκουσα για ευκαιρίες στα μεταχειρισμένα .. αυτό που κατάλαβα είναι ότι οι ευκαιρίες απορροφώνται από καταστήματα,- επαγγελματίες και μπαίνοντας το κατάλληλο καπέλο παύουν να υπάρχουν..
Με λίγα λόγια οσο καιρο ψάχνω,δεν βλέπω κανένα διατεθειμένο να βάλει λίγο νερο στο κρασί του,για κάποιον που δεν έχει να διαθέσει αυτο το παραπάνω.
Οπότε καλως η κακός οδηγούμαστε σε τέτοιες λύσεις.
Με λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο βρήκα την πιθανή πηγή παραγωγής των αυτογεμών Churchill που συζητείται εδώ – είναι το εργοστάσιο της Akkar Τουρκίας ( Akkar Silah Sanayi ve Tic. Ltd ) που εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη:
http://www.akkar.com.tr/company-profile,2,278
Στην σελίδα πληροφοριών για το προφίλ της εταιρείας αναφέρεται επί λέξει πώς τα προϊόντα της έχουν πολλά “σήματα κατατεθέντα” μεταξύ αυτών και το “CHURCHILL”.
Φίλε kiriakos η καραμπίνα ελατηρίου της Baikal που έχεις μάλλον είναι προϊόν της επίσης Ρωσσικής φίρμας ΤΟΖ κι όχι της Baikal (το μοντέλλο MC 21-12). Οι Ρώσσοι έχουν μεγαλύτερη παράδοση στις οπλοκατασκευές, σαφώς μεγαλύτερη απ’ αυτή των Τούρκων και τα όπλα τους έχουν αποδείξει την αξία τους περίτρανα σχεδόν σε όλη την υφήλιο.
Η κατάσταση που περιγράφεις με τα μεταχειρισμένα είναι κι αυτή μέρος της πραγματικότητας, το κατάστημα αποβλέπει πάντα στο να βγάλει ένα Α κέρδος από το μεταχειρισμένο όπλο που αγοράζει από ιδιώτη. Όπως έχει συζητηθεί κι άλλες φορές η καλύτερη περίπτωση είναι η απευθείας αγορά από άλλο άτομο.
Φιλε καλησπερα
αν παρεις αυτο το οπλο παρε και ενα σετ πολυεργαλεια μαζι.
Δεν χρειαζεται να του δωσεις χρονο,θα ανταποκριθει αμμεσα.
εχω εναν φιλο που εχει οτι απεμεινε,θα του πω να σου τα δωσει.
Πλακα κανω εν μερη και sorry αλλα μακρια.Παρε τον ρωσο καλυτερα και μην μπλεκεις με τα αλλα.
Παραπανω σου εγραψα τα παθηματα του φιλου μου.Καλησπέρα σε όλους.
Τυχαίνει να έχω μια churchil από πέρσι και μπορώ να πώ ότι είναι πολύ καλό.
Δεν παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα έως τώρα.
Στην αρχή και στα πρώτα 20 φυσίγγια 24 γρ. τραπ είχα 2-3 εμπλοκές αλλά μετά τέλος.
Τώρα δουλεύει θαυμάσια , έχει τρομερή συγκέντρωση και διάτρηση.
Ένας φίλος που την αγόρασε μαζί με εμένα ρίχνει μονίμως φυσίγγια magnum και δεν έχει κανένα πρόβλημα.
το πώς τους αφήνουν να γράφουν πάνω made in England είναι περίεργο…
απλά πράματα: το φτιαχνουν π.χ. στην τουρκία,μετά το στέλνουν αγγλία, όπου επιτελείται μια φτηνή εργασία που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του αντικειμένου. Για παράδειγμα τίποτα ψάθες, κανα δέσιμο/σετάρισμα, μπορεί το κόλλημα της μπίλιας στη ρίγα κτλ. Αυτή η εργασία κοστολογείται μετά πάνω απο 60% της αξίας του όπλου και αυτομάτως πληρέι τις προϋποθέσεις για το “made in…”.
την πάτησα κι εγώ πριν κάποια χρόνια με ένα ξυράφι φαλτσέτα, που είχα καημό να πάρω. βρήκα λοιπόν ένα ωραίο, είχε μαλιστα πάνω στη λεπιδα ένθεμα “Solingen Best Quality” και σκαλιστο επι της λαβής “made in germany”. Ωράια λέω, εδώ είμαστε! το πληρώνω καλά-καλά, αγοράζω και μια ζώνη για να το περνάω κάθε φορά να στρώνει η κόψη. Πάω στο σπίτι, ξυρίζομαι μια φορά, τα τράβαγε τα γένια λίγο, αλλα γενικώς καλά ήταν. Ε λέω, δεν ξέρω να το δουλέψω ακόμα, θα μάθω. Από τη δεύτερη φορά κιόλας δε μπορούσα να ξυριστώ. Μα τι ζώνη, μα τι γυαλιστικές κρέμες, τίποτα αυτό! Το παράτησα κι εγώ στην άκρη και άρχισα να ψάχνω λύσεις στο ιντερνετ. Παρότι γενικά με θεωρώ καλό στα ακονίσματα κτλ, πίστευα ότι κάνω λάθος, δε μου πήγαινε το μυαλό ότι με τόσα λεφτά πήρα μάπα πράμα.
Λύση όμως δε βρισκόταν κι έτσι το παράτησα σε ένα συρτάρι και άρχισα να ψάχνω για άλλο. Κάπως έτσι κατέληξα σε ένα αμερικάνικο φόρουμ που είχαν ένα ειδικο τομέα για τη σωστή επιλογή ξυραφιού. Πρώτος κανόνας λοιπόν ήταν το εξής: “Αποφεύγετε τα ξυράφια που γραφουν πάνω best quality ή high quality” και αυτά που γράφουν “solingen”. Φτιάχνονται στο Πακιστάν με πακιστανικά υλικά και standards και μετά περνάνε μια βόλτα απο γερμανία, όπου χαράζουν την οδόντωση στο στέλεχος (εκει που πιάνουν τα δάχτυλα), ή συνδέουν τη λαβή-θήκη που διπλώνει μέσα το ξυράφι. Έτσι απο πακιστανικά μετουσιώνονται σε γερμανικά. Α ρε φράου Μέρκελ, τι ωραία τα έχεις σκεφτεί όλα…
το πώς τους αφήνουν να γράφουν πάνω made in England είναι περίεργο…
απλά πράματα: το φτιαχνουν π.χ. στην τουρκία,μετά το στέλνουν αγγλία, όπου επιτελείται μια φτηνή εργασία που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του αντικειμένου. Για παράδειγμα τίποτα ψάθες, κανα δέσιμο/σετάρισμα, μπορεί το κόλλημα της μπίλιας στη ρίγα κτλ. Αυτή η εργασία κοστολογείται μετά πάνω απο 60% της αξίας του όπλου και αυτομάτως πληρέι τις προϋποθέσεις για το “made in…”.
την πάτησα κι εγώ πριν κάποια χρόνια με ένα ξυράφι φαλτσέτα, που είχα καημό να πάρω. βρήκα λοιπόν ένα ωραίο, είχε μαλιστα πάνω στη λεπιδα ένθεμα “Solingen Best Quality” και σκαλιστο επι της λαβής “made in germany”. Ωράια λέω, εδώ είμαστε! το πληρώνω καλά-καλά, αγοράζω και μια ζώνη για να το περνάω κάθε φορά να στρώνει η κόψη. Πάω στο σπίτι, ξυρίζομαι μια φορά, τα τράβαγε τα γένια λίγο, αλλα γενικώς καλά ήταν. Ε λέω, δεν ξέρω να το δουλέψω ακόμα, θα μάθω. Από τη δεύτερη φορά κιόλας δε μπορούσα να ξυριστώ. Μα τι ζώνη, μα τι γυαλιστικές κρέμες, τίποτα αυτό! Το παράτησα κι εγώ στην άκρη και άρχισα να ψάχνω λύσεις στο ιντερνετ. Παρότι γενικά με θεωρώ καλό στα ακονίσματα κτλ, πίστευα ότι κάνω λάθος, δε μου πήγαινε το μυαλό ότι με τόσα λεφτά πήρα μάπα πράμα.
Λύση όμως δε βρισκόταν κι έτσι το παράτησα σε ένα συρτάρι και άρχισα να ψάχνω για άλλο. Κάπως έτσι κατέληξα σε ένα αμερικάνικο φόρουμ που είχαν ένα ειδικο τομέα για τη σωστή επιλογή ξυραφιού. Πρώτος κανόνας λοιπόν ήταν το εξής: “Αποφεύγετε τα ξυράφια που γραφουν πάνω best quality ή high quality” και αυτά που γράφουν “solingen”. Φτιάχνονται στο Πακιστάν με πακιστανικά υλικά και standards και μετά περνάνε μια βόλτα απο γερμανία, όπου χαράζουν την οδόντωση στο στέλεχος (εκει που πιάνουν τα δάχτυλα), ή συνδέουν τη λαβή-θήκη που διπλώνει μέσα το ξυράφι. Έτσι απο πακιστανικά μετουσιώνονται σε γερμανικά. Α ρε φράου Μέρκελ, τι ωραία τα έχεις σκεφτεί όλα…
Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν…
κάπως μου κόλλησε η σύνδεση και έκανα δύο φορές την ίδια ανάρτηση. Η διαχείριση ας αφαιρέσει τη μια..
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.