μετα απο πολυωρη ασκοπη περιπλανηση στην αττικοβοιωτια για τσιχλες σταμπαραμε ενα χωραφι γεματο καρακαξες και κουρουνες.με τον καταλληλο τροπο και με καλυψη κατι παρακειμενα πευκα εγινε μεγαλο μακελειο.αλλες μενανε στον τοπο αλλες φευγανε σκαγιωμενες βλεπετε ειχαμε 9αρακια.δεν συγκρατησα νουμερο σιγουρα για 2 ατομα διψηφιο.απο τις τουφεκιες πλησιασε ενας ντοπιος και μολις ειδε τι γινοτανε μονο που δε μας πληρωσε μας προσκαλεσε δε και το αλλο σκ……..
outlander μπράβο και καλά τους κάνατε! Αυτό που σας έτυχε σήμερα μου είναι αρκετά οικείο…
Επειδή κατάγομαι από χωριό όπου τα κορακοειδή καταστρέφουν τα κύρια εισοδήματα των ντόπιων (σύκα, αχλάδια, μήλα και καρύδια) και οι κυνηγοί είναι λίγοι και κρεατοσυλλογείς δυστυχώς, ειλικρινά στην πλατεία του χωριού όποτε με βλέπουν με παρακαλάνε την άλλη μέρα να πάω σε χωράφι τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να γίνεται δημοπρασία μπροστά μου σε πεσκέσια και μικρά κεράσματα για να τους προτιμήσω, ειδικά όταν πλησιάζει η ωρίμανση και άρα οι επιδρομές και οι ζημιές που κάνουν τα παλιόπουλα πολλαπλασιάζονται…
Εννοείται ότι πάω σε όσο πιο πολλούς μπορώ, όταν μπορώ (δυστυχώς πλέον όπως μας κάνανε όλο και πιο σπάνια), χωρίς καμία ανταμοιβή (άλλωστε οι τουφεκιές και η χαρά που παίρνω και δίνω φτάνουν και περισσεύουν) και δεν είναι λίγες οι φορές που αν με πετύχουν στο δρόμο με το όπλο και ειδικά με τα κορακοειδή στα χέρια για αναμνηστική φωτογραφία, αισθάνομαι ως λαϊκός ήρωας που σκότωσα το “θεριό” και οι κόρνες και τα συχαρίκια δίνουν και παίρνουν…
