Χρήστο μου διαφωνώ μαζί σου,
Συνηθίζω να περπατάω πολλές ώρες στο κυνήγι αλλά θηράματα δεν βρίσκω χωρίς σκύλο. Εκτός αυτού τα σημερινά ηπειρωτικά δεν είναι πλέον των προδιαγραφών που περιγράφεις. Ειδικά τα κούρτσχααρ έχουν γίνει αρκετά γρήγορα σκυλιά και ανοίγονται περισσότερο ίσως απ΄όσο θα έπρεπε.
Αν εξαιρέσει κανείς την πέρδικα όπου ένα καλό πόιντερ καθοδηγούμενο από ένα σωστό κυναγωγό μπορεί να καλύψει μεγαλύτερες αποστάσεις, στα υπόλοιπα κυνήγια τα ηπειρωτικά υπερτερούν και δικαίως έχουν χαρακτηριστεί “σκυλοι της τσάντας”.
Νομίζω ότι αν τα κυνήγια μας είναι 35% ορτύκι, 50% μπεκάτσα και 15% πέρδικα αποκλείεται να μην μας ικανοποιήσει ένα ηπειρωτικό. Να μην πω και για τον λαγό που δεν αποτελεί υπόθεση “τρακαρίσματος” όπως συμβαίνει με τα βρετανικά.
Προχθές στην κωπαίδα όλα τα χωράφια ήταν γεμάτα σκύλους. Κυρίως Πόιντερ και Σέτερ. Σε πληροφορώ ότι τα ανόιγματα τους δεν διέφεραν καθόλου με αυτά των ηπειρωτικών.
Βεβαίως είναι και τι αρέσει στον καθένα. Εγώ αποφάσισα να επιλέξω την φυλή που θα ασχοληθώ, έχοντας κυνηγήσει με όλες σχεδόν τις φυλές (εκτός επανιελ και Ντρατχααρ) στους κυνηγότοπους της περιοχής μου όπου και κάνω τα περισσότερα κυνήγια μου.
Και μην ξεχνάμε ότι λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να καθοδηγήσουν και να αξιοποιήσουν ένα πραγματικά ανοικτό σκύλο. Το 70 με 80 % που θα βρεθούν μ’ ένα πολύ αξιόλογο σέτερ η πόιντερ, θα το αναγκάσουν πολύ γρήγορα να κυνηγά για τον εαυτό του ή θα το κάνουν να κινειται στις αποστάσεις ενός ηπειρωτικού.
Για μένα έχει περισσότερη σημασία η ποιότητα του ατόμου και οι κυνηγετικές σου πρωτεραιότητες.
Και κάτι τελευταίο, αναλόγως με τις πωλήσεις κάθε φυλής τα ηπειρωτικά είναι αυτά που “βγαίνουν” σε μεγαλύτερο ποσοστό.