http://www.gianniskofinas.com/hlorida_pani…/vipera/vip.htm%5B/url">
[url=”http://www.gianniskofinas.com/hlorida_panida/deoudis/d.htm”>http://www.gianniskofinas.com/hlorida_panida/deoudis/d.htm
Από του Γιάννη Κοφινά.
Kαι μια κοντινή φωτογραφία από άλλο Site:
http://www.reptilesalonica.com/ammo.html%5B/url">
Πάντως και εγώ δεν είχα «δεσμούς» με τα φίδια αλλά από τότε που ο γιος μου διάλεξε σαν pet ένα βόα εξοικειώθηκα. Είναι πολύ περίεργο το πόσο εύκολα από το «σίχαμα» περνάς στην αδιαφορία του αν το κρατάς απλώς ή χώνεται μέσα από το πουκάμισό σου. Μια μέρα το βιντεοσκοπούσα πως άρπαξε το ποντίκι (άσπρο, τα πουλάνε κατεψυγμένα) Το έσφιξε (υποτίθεται πως το σκότωνε) και μετά άνοιξε τα σαγόνια του σε απίθανη διάμετρο και το κατάπιε από το κεφάλι προς την ουρά σιγά, σιγά. Στο τέλος έμεινε μόνο η ουρά έξω από το στόμα του πήρε περίπου 5λ. μέχρι να το εξαφανίσει. Έχω βιντεοσκοπήσει και μερικές φορές που αλλάζει δέρμα.
Τι λέτε αηδία; Και που να δείτε μια φορά που έλειπε σε διακοπές ο Αλέξανδρος και μας το άφησε αμανάτι. Γυρνάμε ένα βράδυ και “ο φίδις” άφαντος από το τεράριουμ. Ρε από εδώ είναι ρε από εκεί… πουθενά. ’ντε πές μου πως το φωνάζεις… μουτς- μουτς; ψι-ψι-ψι; πιου-πιού; όχι πες μου. Η Γυναίκα μου πήρε το μαξιλάρι της και τα στρωσίδια της και μου λέει «καλά αν δεν το βρεις δεν ξαναέρχομαι επάνω» (οι κρεβατοκάμαρες είναι στον δεύτερο όροφο) Τις λέω «μήπως πρέπει να πας σε ξενοδοχείο, είσαι σίγουρη πως δεν κατεβαίνουν σκάλες»; Από μέσα μου έλεγα «επί τέλους διπλοκρέββατο μόνος μου, αν το βρω θα το εξαφανίσω, θα νομίζει πως κυκλοφορεί ελεύθερο» . Την άλλη μέρα τηλεφώνησε σε ένα πετ-σοπάδικο που έχουμε έναν γνωστό “φιδά”. Η συμβουλή του ήταν να πασπαλίσουμε το πάτωμα με αλεύρι και θα δούμε από το σούρσιμο που πήγε. Πράγματι αλεύρωσε το πάτωμα, εγώ επέμενα να βάλουμε ταλκ μη γεμίσουμε και σκουλήκια… Το έλα να δεις. Η γυναίκα μου αλαφιασμένη, εγώ το διασκέδαζα και ο πάνω όροφος σαν… πάγκος φούρναρη. Τελικά την 3η νύχτα (αφού δεν είχαμε δει ίχνη στο πάτωμα) έκλεισα την πόρτα του δωματίου του γιου μου, έσβησα και τα φώτα και περίμενα, μετά από ένα δίωρο άνοιξα ξαφνικά και έριξα την δέσμη ενός προβολέα μέσα. Το μάτι μου έπιασε μια ανεπαίσθητη κίνηση στην βιβλιοθήκη… έπ σε μάγκωσα είπα… τον βρήκα πίσω από «Τα Ρεμάλια Ήρωες» του Ν.Τσιφόρου. Έπρεπε να το έχω φανταστεί… το ρεμάλι με τα ρεμάλια. Πως χώραγε 80εκ. φίδι πίσω από τα βιβλία; Κι όμως. Ο φιδάς είχε δίκιο, είχε πει ψάξτε καλά κοντά στο μέρος που έφυγε, δεν απομακρύνονται, μπορούν να περάσουν και από σχισμή. Πράγματι ήταν μόνο 1μ. μακριά από το τεράριουμ. Αλλά ποιος να φανταζόταν όταν ψάχναμε σε όλες τις ντουλάπες και τα συρτάρια πως θα χώραγε πίσω από τα βιβλία.
Τι λέτε είμαστε τρελοί; Δεν ξέρω, αλλά όταν μου είπε ο Αλέξανδρος «θα πάρω βόα», του “εξήγησα” τα σχετικά και
ως τελευταίο επιχείρημα άφησα το ότι θα μας περάσουν για τρελούς. «Γιατί» μου λέει « όταν εν μέσω πολέμου με τις βόμβες να σκάνε γύρο γύρο, πήγατε τους σκύλους για αγώνες στη Σερβία δεν ήσασταν;». Έτσι έχουμε βόα.
Φιλικά