Η εποχή των (φαρμακερών) φιδιών
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ και “μας ζώσανε τα φίδια” που λέει και ο λαός μας. Τι πρέπει να γνωρίζουμε όμως στην “εποχή των φιδιών” για να αποφύγουμε δυσάρεστες περιπέτειες;
Το βαρύ βάδισμα και η πρόκληση δονήσεων ευαισθητοποιεί τα φίδια, ενώ οι φωνές τα αφήνουν αδιάφορα, αφού η αίσθηση της ακοής στα φίδια είναι ελάχιστα ανεπτυγμένη.
Τα κυνηγετικά άρβυλα, οι κάλτσες και τα χοντρά παντελόνια είναι επίσης απαραίτητα, όσο κι αν κάνουν τα πόδια μας να βράζουν…
Το άρβυλο δεν θα επιτρέψει στα δόντια να βρουν κρέας, αλλά θα σας εξασφαλίσει και το βαρύ προειδοποιητικό βάδισμα που προαναφέραμε.
Στην Ελλάδα απ’ όλα τα φίδια μόνο πέντε είδη οχιάς είναι δηλητηριώδη, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας καθησυχάζει.
Στη Μεσσηνία, “βασίλειο” της οχιάς είναι εκεί που η οροσειρά του Ταϋγέτου πάει να “σβήσει” προς τη θάλασσα.
Σ’ αυτό το μοναδικό ίσως μέρος του μανιάτικου τοπίου που τα ντοπιάρικα ορτύκια είναι τόσο πολλά – παραμένουν άραγε από το Σεπτέμβρη ή προστίθενται και άλλα από την ανοιξιάτικη αποδημία της επιστροφής; – τα φίδια αποτελούν για κάθε άνθρωπο και για κάθε σκύλο έναν επίφοβο “φραγμό”, που διαρκεί μέχρι την εκπνοή του Φθινοπώρου.
Λίγοι το ξέρουν κι ακόμα λιγότεροι κυνηγάνε σ’ αυτό το “βασίλειο” της οχιάς μέχρι ν’ αρχίσει ο χειμώνας για τα καλά…
Για διάφορους λόγους, η αναγνώριση του είδους του φιδιού για την παροχή πρώτων βοηθειών και την ενημέρωση του γιατρού στο νοσοκομείο, έχει μεγάλη σημασία, διότι η ταχύτατη αντιμετώπιση με το κατάλληλο αντίδοτο σώζει το θύμα από το θάνατο, αλλά και από την αναπηρία που μπορεί να οδηγήσει ένα δάγκωμα φιδιού στο χέρι ή στο πόδι.
Δηλητηριώδεις – χαρακτηριστικά
Δύο πράγματα μπορούν να μας βοηθήσουν να αναγνωρίσουμε αν ένα φίδι είναι δηλητηριώδες ή όχι: 1. Η εμφάνιση (τα χαρακτηριστικά) του φιδιού και 2. Η μορφή της δαγκωματιάς.(Τα σκίτσα που ακολουθούν με τις σχετικές εξηγήσεις, φαίνονται τα είδη των φιδιών και οι δαγκωματιές τους).
Να σημειώσουμε ότι το πιο δηλητηριώδες φίδι στην Ελλάδα είναι η οχιά ή έχιδνα, που αναγνωρίζεται εύκολα. Έχει μήκος γύρω στα 60-70 εκατοστά, αλλά υπάρχουν και είδη που φτάνουν τα δύο μέτρα. Το χρώμα της είναι γκρι ή κοκκινωπό και στην πλάτη έχει χαρακτηριστική λωρίδα ζιγκ-ζαγκ. Το κεφάλι της είναι πλακουτσωτό. Στην άκρη της μύτης της προεξέχει φολιδωτή απόφυση σαν κεφαλάκι. Έχει ένα ή περισσότερα κυρτά δόντια, διάτρητα σαν βελόνες σύριγγας.
Το δηλητήριο, που έχει χρώμα κίτρινο ή πρασινωπό, διοχετεύεται μέσα από τον αυλό του δοντιού στην πληγή και από εκεί στο κυκλοφορικό σύστημα. Συνήθως η πληγή είναι πολύ μικρή, αλλά δυστυχώς τρομερά επικίνδυνη. Το θύμα πονάει πολύ, κάνει εμετό και ιδρώνει. Πρέπει να ζητηθεί αμέσως ιατρική βοήθεια, ακόμη και σε περίπτωση δαγκώματος από μη δηλητηριώδες φίδι, γιατί μπορεί να χρειαστεί αντιτετανική ή άλλη θεραπεία.
ΔΑΓΚΩΜΑΤΑ ΕΡΠΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΤΟΜΩΝ
Το τσίμπημα φιδιού. Οπωσδήποτε το θύμα θα πρέπει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο ή σε κέντρο υγείας μέσα σε μία ή το πολύ δύο ώρες. Δεν πρέπει να κόβουμε το μέρος όπου τσίμπησε το φίδι ούτε και να ρουφάμε το αίμα. Το τσιμπημένο μέρος πρέπει να το κρατάμε χαμηλότερα από την καρδιά. Αυτό το πετυχαίνουμε δένοντας σφιχτά το μέρος πάνω από το τσίμπημα. Πλένουμε το τσιμπημένο μέρος καλά με σαπούνι και νερό. Καλόν είναι να αναγνωρίσουμε τι είδους φίδι ήταν, για να το πούμε στο γιατρό και αυτός να δώσει το ανάλογο φάρμακο. Το θύμα θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ακίνητο. Μπορούμε να το ξαπλώσουμε με ανασηκωμένο το στήθος, οπωσδήποτε.
Το τσίμπημα από σκορπιό και αράχνη. Ισχύουν τα ίδια με το τσίμπημα από φίδι. Μπορούμε, ωστόσο, εφόσον ο πόνος είναι πολύ δυνατός, να τυλίξουμε σε ένα πανί πάγο και να το βάλουμε πάνω στο τσίμπημα. Ποτέ δεν βάζουμε απευθείας τον πάγο.
Μόνο οι μέλισσες και οι σφίγγες αφήνουν το κεντρί τους στο δέρμα. Αν το κεντρί το βλέπουμε, το αφαιρούμε προσεκτικά με την κόψη ενός ξυραφιού ή μαχαιριού ή με το νύχι. Δεν πρέπει να πιέζουμε το κεντρί, γιατί θα χυθεί περισσότερο δηλητήριο. Μπορούμε να ανακουφίσουμε τον πόνο με υγρή αμμωνία. Όσον αφορά όλα τα άλλα, ισχύουν όσα αναφέρονται και στο τσίμπημα από φίδι.
Προσοχή. Εφόσον το άτομο είναι αλλεργικό, θα πρέπει να μεταφερθεί το συντομότερο στο γιατρό.
*Το παραπάνω, είναι δικό μου άρθρο που έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα του Κυνηγετικού Συλλόγου Καλαμάτας ¨ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ¨