Φιλε Δημητρη, χαιρομαι που σου αρεσε η εξορμηση μας. Οπως λες κι εσυ, το ξημερωμα στον βαλτο ειναι μοναδικη εμπειρια και δεν συγκρινεται με αλλες εικονες αλλα ουτε και περιγραφεται σε καποιον που δεν το εχει ζησει. Ποιος φανταζεται, αν δεν το εχει δει με τα ματια του, οτι η επιφανεια της λιμνης μπορει να καπνιζει σαν να ειναι ιαματικα λουτρα, απο την διαφορα της θερμοκρασιας με την ατμοσφαιρα. Ποιος μπορει να περιγραψει τα χρωματα της αυγης μεσα απο τα καλαμια στην ομιχλη ή να διηγηθει τους ηχους του βαλτου που ξυπναει;
Πιστευω οτι εισαι ηδη ενας εκκολαπτομενος “duckhunter”, και αν εχεις την γαιδουρινη υπομονη που απαιτειται, σου εγγυωμαι να ζησεις μοναδικες στιγμες.
Επισης, αυτα που περασες με τον γιο σου, τα ζω καθημερινα. Μαλλον ειναι το μεγεθος των πουλιων που ενθουσιαζει τα παιδακια. Τα μικρα θηραματα περναν παντα αδιαφορα απο τα ματια του, τα παπια ομως ειναι παντα θεμα θαυμασμου… και ειναι μολις 3 χρονων…