Κυνοϊστορίες της ”Ε”

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία και μας το έστειλε ο συνάδελφος Κ. Γκριτζάλας 
 
Κυνηγόσκυλα: ιστορίες τρόμου και… κροτοφοβίας

Περπατώ εις το δάσος

όταν η πολιτεία δεν είναι εδώ…

Αυτό φαίνεται να είναι το αγαπημένο στιχάκι των κυνηγών που χτενίζουν τους κυνηγότοπους -και όχι μόνο- επιδιδόμενοι στο αγαπημένο τους σπορ, που χρονιά με τη χρονιά αποκτά όλο και περισσότερους πολέμιους. Πόσοι όμως ασχολούνται με το τι ακριβώς συμβαίνει στο δάσος και κυρίως τι ακριβώς συμβαίνει με τους «φίλους» των κυνηγών, που δεν είναι άλλοι από τα σκυλιά τους;
 
 
«ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ από λαγοκυνηγό τρία άριστα εκπαιδευμένα κουτάβια, 9 μηνών, γιούρα γκέκα. Ξεκινημένα πολύ καλά στο λαγό. Επίσης, είναι μαθημένα να κυνηγούν με φίμωτρο για πλήρη προστασία από δηλητήρια και φόλες. Πληροφορίες κ. Δημήτρης, τηλ. …»

Το είδος της παραπάνω αγγελίας είναι κλασικό. Μπορεί όμως να χρησιμεύσει σαν αρχή του κουβαριού, αν κάποιος θελήσει να ξετυλίξει το μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται «κυνηγετικά σκυλιά» και όλα τα περί αυτά. Ισως το τέλος του κουβαριού να μην είναι ευχάριστο ούτε για την πολιτεία, που λίγες μέρες πριν από τη δημοσίευσή της είχε ψηφίσει το νόμο για τα ζώα συντροφιάς και τα αδέσποτα, ούτε για τους θιασώτες του «σπορ» της διαχείρισης της φύσης διά των φόνων, ούτε όμως και για όσους κυνηγούς αποκαλούν το σκυλί τους «φίλο» και το εννοούν. Και θα είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο για όσους πιστεύουν ότι ο πολιτισμός μιας χώρας κρίνεται από τον τρόπο που οι πολίτες της συμπεριφέρονται στα ζώα…

Αποκτώντας ένα κυνηγόσκυλο…

Χωρίς κανέναν ενδοιασμό γύρω από το αν ένα ζώο μπορεί τόσο αβασάνιστα να συγκαταλέγεται στα εμπορεύσιμα είδη και μάλιστα να αλλάζει «ιδιοκτήτη» δύο και τρεις φορές, η απόκτηση ενός κουταβιού είναι μια καθαρά οικονομική συναλλαγή. Συνήθως οι ίδιοι οι κυνηγοί επιδίδονται στην παντελώς ανεξέλεγκτη δραστηριότητα της αναπαραγωγής κυνηγετικών σκύλων και η «αναγγελία της γέννας» γίνεται γνωστή κυρίως μέσω του Διαδικτύου αλλά και των εφημερίδων. Ο νόμος, που ψηφίστηκε πρόσφατα, προβλέπει ότι η εκτροφή, αναπαραγωγή και πώληση των σκύλων γίνεται από φυσικά ή νομικά πρόσωπα που διαθέτουν τη σχετική άδεια προκειμένου να τηρούνται οι ελάχιστες προϋποθέσεις για την υγεία των ζώων.

Μια προσεκτική ανάγνωση της αγγελίας για τα εκπαιδευμένα να κυνηγούν με φίμωτρο (!) κουτάβια αναδεικνύει μια μόνο πτυχή του κεφαλαίου «κυνηγόσκυλα», αυτή με την οποία ασχολείται το άρθρο 3 του πρόσφατου νόμου για τα ζώα συντροφιάς (εκτροφή, αναπαραγωγή και εμπορία σκύλων). Αναρωτήθηκε κανείς πώς ο (κάθε) κύριος Δημήτρης πουλάει τα σκυλιά; Φορολογείται γι’ αυτή την εμπορική πράξη; Πώς κατόρθωσε να εκπαιδεύσει τα κουτάβια στο λαγό εκτός κυνηγετικής περιόδου; Σε ποιες συνθήκες ζευγάρωσαν οι γονείς; Πώς μαθαίνουν τα κουτάβια να κυνηγάνε με φίμωτρο;

Εκπαιδεύοντας ένα «ετοιμοπόλεμο εργαλείο»…

Το τεράστιο θέμα της εκπαίδευσης των σκύλων και των μεθόδων που χρησιμοποιούνται -κυρίως από τους κυνηγούς- η πολιτεία το άφησε ανέγγιχτο, παρ’ όλο που οι μέθοδοι που επιλέγονται παραπέμπουν ευθέως στο βασανισμό των ζώων. Ακολουθούν μερικές από αυτές, έτσι όπως τις περιγράφουν οι ίδιοι οι κυνηγοί στις συνομιλίες τους μέσω Διαδικτύου:

«Ο καλύτερος τρόπος να σταματήσει το σκυλί να πιάνει τροφή από το έδαφος είναι το “μπουζί!”» Ναι, μάλιστα, καλά διαβάσατε! Βάζουμε σε ένα μπουζί του αυτοκινήτου την άκρη ενός καλωδίου, μικρής διατομής και περίπου 30 μ. μακρύ. Στην άλλη άκρη το γυμνώνουμε και καρφώνουμε ένα κομμάτι κρέας (καλό θα ήταν κάθε φορά να αλλάζουμε το μεζέ, κοτόπουλο, κονσέρβα κ.λπ). Βάζουμε μπροστά το αυτοκίνητο και αφήνουμε το σκυλί ελεύθερο στο χώρο. Αυτό σίγουρα σε λίγο θα βρει το μεζέ και φυσικά θα υποστεί ένα γερό σοκ…».

«…Αλλη λύση είναι το ηλεκτρικό κολάρο. Διοχετεύεις ηλεκτρικό σοκ, αντί του “ΜΗ”, την ώρα που πιάνει την τροφή…».

«…λοιπόν ξεκίνα από την αρχή τη βασική εκπαίδευση στην υπακοή και ρίχ’ του και καμιά κλοτσιά αν δεν υπακούει (ο φόβος φυλάει τα έρημα)…».

«…όσο για τις κλοτσιές, θα έχουν μάλλον το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, μετά ο σκύλος δεν θα πλησιάζει ποτέ (το δοκίμασα επανειλημμένα!)…».

«…Τώρα όμως εδώ και δύο μήνες το βγάζω σε μέρη στο βουνό που είναι κλασικά περδικοτόπια… τρομερή δυσκολία να πατήσει καλά το βουνό… του πονάνε συνέχεια τα πόδια… γυρνά σπίτι και κάθεται κόκαλο δύο μέρες…».

«…το πρόβλημα λύνεται ως εξής: Βυθίζουμε τις πατούσες του σκύλου σε κατράμι (πίσσα αραιωμένη με πετρέλαιο) που το έχουν όλα τα χρωματοπωλεία. Αυτό γίνεται μία φορά την ημέρα για 4 ημέρες. Μόλις στεγνώσει δεν φαίνεται τίποτα…».

«…Αν κι εγώ κάνω τα ανάλογα “γιατροσόφια” προσθέστε ένα άλλο καταπληκτικό. Μισό λίτρο νερό, μισό λίτρο ξίδι δυνατό, 200 γρ. γαλαζόπετρα, τα ανακατεύουμε και κάνουμε ποδόλουτρα… είναι καταπληκτικό, γίνεται για 6-10 συνεχόμενες μέρες και μετά την προηγούμενη… τις μέρες που σχίζεται το πόδι πάλι το κάνουμε! Το πρόβλημα είναι ότι ο συγκεκριμένος σκύλος… δεν λέει να στρώσει…».

«Ελα ρε Κώστα! Μετά από τόσα γιατροσόφια… και από δερματολόγους και δεν λέει να στρώσει.. Ε… δεν κατάλαβες ακόμη! Ο σκύλος έχει …νοσταλγήσει την πατρίδα του! Στείλ’ τον στην Ιταλία και θα δεις πώς θα στρώσει!».

«…Απλά είναι κρίμα τον κόπο μας για το μεγάλωμα ενός σκύλου και στο τέλος το “πέταμα” γιατί απλά δεν καταλάβαμε έγκαιρα το χαρακτήρα του σκύλου μας…».

«…σε όλα τα περάσματα έχουμε και συρματοθηλιές δήθεν για αλεπού, αλλά στην πραγματικότητα για το φαΐ της μέρας που λέγεται… λαγός. Βέβαια …λαγός γίνεται και ο σκύλος που απρόσεχτα θα θελήσει να περάσει, όπως έγινε πρόσφατα σε χωριό του νησιού (φωτογραφία με το σκυλί πνιγμένο στη θηλιά δημοσιεύτηκε στον τοπικό Τύπο) και από συγκυρία ( ο δράστης εντοπίστηκε, τον συνέλαβαν και οδηγήθηκε στην Εισαγγελία. Βέβαια, τα αποτελέσματα άγνωστα μέχρι στιγμής και αν πάει η δουλειά σε τακτική δικάσιμη, ε …χαιρέτα μου τον πλάτανο…».

Μεταφορά στον κυνηγότοπο

Στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» 13.8.03 δημοσιεύτηκαν τρεις ερωτήσεις και δόθηκαν -από επαγγελματία εκπαιδευτή σκύλων- οι αντίστοιχες απαντήσεις:

Η πρώτη αφορούσε την αντιμετώπιση του συνεχούς γαβγίσματος του σκύλου κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στον κυνηγότοπο. Ο «ειδικός» απάντησε: «Η πιο δραστική μέθοδος και λιγάκι επώδυνη για το σκύλο, αλλά αναγκαία, είναι η τοποθέτηση κολάρου αντιγαβγίσματος στο λαιμό. Μόλις ο σκύλος γαβγίσει, θα υποστεί μια μικρή ηλεκτρική εκκένωση στο λαιμό και αυτομάτως θα σταματήσει το γάβγισμα».

Η δεύτερη αφορούσε τα προβλήματα ιλίγγων και εμετών που πολλά σκυλιά παρουσιάζουν, ύστερα από την πολύωρη μεταφορά τους με τρέιλερ. Στην απάντησή του ο «ειδικός» αναφέρει: «…Δυστυχώς δεν καταλάβαμε ότι έχουμε συμπεριφερθεί επιπόλαια και βάναυσα στον πολύτιμο σύντροφό μας… Για σκεφτείτε τρεις, τέσσερις, πέντε, δεν ξέρω πόσες ώρες -ανάλογα με το ταξίδι- να είναι κάποιος κλεισμένος σε απόλυτο σκοτάδι, να ταλαντεύεται πέρα-δώθε, πάνω-κάτω, με μια εξάτμιση στη μύτη του και το μόνο που αναπνέει να είναι καυσαέριο».

Η τελευταία αφορούσε και πάλι τα καυσαέρια που αναπνέουν τα σκυλιά που μεταφέρονται με τρέιλερ, αναζητώντας τρόπους αποφυγής των προβλημάτων. Ο «ειδικός» προέτρεψε τον αναγνώστη στο να …υποστεί τη μυρωδιά και να μεταφέρει το σκυλί του μέσα στο αυτοκίνητο, προκειμένου να έχει ένα «ετοιμοπόλεμο εργαλείο». Συγκεκριμένα αναφέρει: «Λογικά σκεφτείτε τι θα είχε συμβεί σ’ εσάς. Αν δεν παθαίνατε οξεία δηλητηρίαση, το λιγότερο που θα είχατε ανάγκη θα ήταν δυο-τρεις μέρες ξεκούρασης για να συνέλθετε. Το ίδιο λοιπόν παθαίνουν και οι σκύλοι μας…».

Με την πρώτη απάντηση ο εκπαιδευτής παραπέμπει ευθέως σε μέθοδο που διεθνώς συγκαταλέγεται στις μεθόδους βασανισμού. Με τις δύο άλλες προσπαθεί (μάταια μάλλον) να εξηγήσει τι ακριβώς υφίσταται το σκυλί από όσους -σύμφωνα με το νόμο- ευθύνονται για την ευζωία του…

Και ολίγη… κτηνιατρική

Οι συνομιλίες των κυνηγών αποδεικνύουν ότι στη λέξη «κυνηγός» περικλείονται πολλές ιδιότητες. Ισως όμως η σημαντικότερη είναι αυτή του κτηνιάτρου. Ιδού και οι… διαγνώσεις μέσω Διαδικτύου:

«…δυστυχώς ο σκύλος σου είναι και αυτός, μαζί με χιλιάδες άλλους σκύλους στη χώρα μας, θύμα μιας πολύ σοβαρής ασθένειας. Κύριοι “αναμεταδότες” και φορείς του Καλά-Αζάρ είναι τα χιλιάδες αδέσποτα ζώα, που χωρίς καμιά ιατρική φροντίδα ζουν στις πόλεις και τα χωριά μας…».

«…Το βασικότερο κακό είναι τα αδέσποτα, τα οποία κυκλοφορούν στους δρόμους ανεξέλεγκτα, τα παίρνουν, τα στειρώνουν και μετά τα αφήνουν πάλι οι λεγόμενες φιλοζωικές οργανώσεις … Ολα καλά μέχρι εδώ, για ασθένειες όπως το καλααζάρ κλπ., ποιος τα έψαξε και ποιος τους έκανε θεραπεία αν είναι μολυσμένα;… Τα μολυσμένα ζώα κυκλοφορούν σαν ζωντανές νάρκες και μεταδίδουν και σε άλλα αδέσποτα την αρρώστια και όχι μόνο και τέλος και στα σκυλιά μας…».

Οι επιστημονικές απόψεις

Στις αυθαίρετες διαγνώσεις των κυνηγών για τη μετάδοση της λεϊσμανίωσης των σκύλων (καλά-αζάρ) μπορεί να αντιπαρατεθεί το συμπέρασμα του καθηγητή της Κτηνιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης κ. Σ. Χαραλαμπίδη: «Η λεϊσμανίωση στη χώρα μας θα αποτελεί κίνδυνο για την υγεία του ανθρώπου και των ζώων όσο το κοινό δεν ενημερώνεται σωστά και ταυτόχρονα αποπροσανατολίζεται με την ενοχοποίηση του σκύλου, που είναι αβάσιμη, μη επιστημονική και φανερώνει άγνοια και προκατάληψη». Το ζήτημα όμως που αναφύεται είναι ότι το Διαδίκτυο είναι το «μεγάλο σχολείο» των κυνηγών και η άποψη των «αρχηγών» (γιατί παντού υπάρχει αυτή η κατηγορία ανθρώπων) είναι ευαγγέλιο.

Οσο για τη χρήση του ηλεκτρικού κολάρου, οι εκπρόσωποι του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου θεωρούν αυτονόητη την αντίθεσή τους(. Το Δ.Σ. του παραρτήματος Ηπείρου ήδη με πρόσφατη απόφασή του καταδίκασε τη χρήση των ηλεκτρικών κολάρων και των τρέιλερ μεταφοράς. Παραθέτουμε την άποψη του κτηνιάτρου κ. Πάνου Ζώη: «Η χρήση του ηλεκτρικού κολάρου δεν είναι τίποτα περισσότερο από …βασανισμός. Η εφαρμογή του αποσκοπεί στη μετατροπή του σκύλου σε πειθήνιο όργανο αρχικώς του εκπαιδευτή και μετά του ιδιοκτήτη. Πρόκειται για μέθοδο βασανισμού, η οποία προσπαθεί να καταργήσει φυσικά ένστικτα του ζώου, να αλλοιώσει το χαρακτήρα του και μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες “βλάβες” στην ιδιοσυγκρασία του. Κατ’ επέκταση, αυτοί που το εφαρμόζουν και αυτοί που το αποδέχονται είναι βασανιστές και θα πρέπει να τιμωρούνται…».

ΠΟΠΗ ΜΠΑΚΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 10/12/2003