Αν και παρακολουθώ το θέμα από την αρχή, θέλησα να ακούσω όλες τις απόψεις πριν προσθέσω και την δικιά μου.
Ομολογουμένως το θέμα κυνήγι στην χώρα μας έχει καλύτερη (θεωρητικά) εικόνα από πολλές άλλες. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό που συμβάινει, είναι ότι έχουμε αρκετά καλή καθοδήγηση από τις Ομοσπονδίες μας, δίδονται σωστά μηνύματα που έχουν μεγάλη απήχυση κυρίως στους νέους κυνηγούς αλλά η ουσία εμποδίζεται από πολλούς παράγοντες που δεν έχουν καμία σχέση με το κυνήγι.
Με λίγα λόγια διαμορφώνουμε μια κυνηγετική παιδία ανάλογη με τον τρόπο και τις συνθήκες που επικρατούν στην χώρα μας. Κυνηγάμε ελεύθερα, τα θηράματα είναι λίγα οπότε πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να κρατήσουμε έστω αυτά τα λίγα που έχουμε.
Τώρα όσον αφορά το θέμα της διαφήμισης είμαι ξεκάθαρα αρνητικός και ουδέ μια εντύπωση μου προκαλεί ο αριθμός.
Όπου επιτρέπεται καλά κάνουν όσοι θέλουν να συμμετάσχουν σε τέτοια κυνήγια αλλά να μην παρουσιάζουν φωτογραφίες που προκαλούν. Εξ άλλου όσοι έχουν τύχει σε τέτοια μέρη γνωρίζουν ότι είναι ευκολότερο ακόμα και από το να σπας πιατάκια στο σκοπευτήριο.
Εχω συμμετάσχει σε κυνήγι αγριοπερίστερων στην Αίγυπτο (επικυρηγμένο θήραμα), κάναμε αρκετά πουλιά αλλά πολύ γρήγορα χάνεται το κυνηγετικό ενδιαφέρον και αρχίζεις να ψάχνεσαι για παράγοντες που θα δυσκολέψουν την σκοπευτική επιτυχία. Τα πουλιά εννοείται ότι δεν πάνε χαμένα αφού τρέφουν δεκάδες οικογένειες που δεν μπορούν να αγοράσουν κρέας.
Επίσης γίνονται ζημιές σε σημείο να μην φυτρώνει τίποτα σε χωράφια που πέφτουν τα αγριοπερίστερα, αφού τρώνε τον σπόρο.
Όπως και να έχει τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να κάνει τον κυνηγό να νιώσει πραγματική ικανοποίηση. Όταν το θήραμα συναντιέται σε τέτοιους αριθμούς και με δυνατότητα πολύ εύκολων βολών χάνει την γοητεία του.
Ας φανταστούμε όλοι εμείς που κάνουμε τόσα χιλιόμετρα για 5 τσίχλες να είχαμε κάθε χρόνο και όλες τις μέρες του χρόνου χιλιάδες τσίχλες να μας στραβώνουν. Θα αγοράζαμε όλοι από ένα μονόκανο 36αρι και θα βγαίναμε ίσα – ίσα να πάρουμε από 10 πουλάκια.
Το γιατί κυνηγάμε, το γνωρίζουμε όλοι μας. Επομένως η συγκεκριμένη διαφήμιση μόνο αρνητικές εντυπώσεις μπορεί να προσφέρει τουλάχιστον στο δικό μας αναγνωστικό κοινό.
Ρε παιδιά είναι κάποια πράγματα που απέχουν πολύ από την Ελληνική πραγματικότητα και δεν μας συγκινούν.
Για παράδειγμα εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τι βρίσκουν κάποιοι που κυνηγούν στην Αφρική μεγάλα θηράματα. Δεν τους κατακρίνω αλλά δεν μου λέει τίποτα να τουφεκίσω ένα θήραμα από τα 150 μέτρα που θα μου το έχουν βρει κάποιοι άλλοι, που θα με έχουν συνεχώς από το χέρι γιατί μόνος μου θα χαθώ και από κυνηγός θα γίνω θήραμα..κ.λ.π., κ.λ.π.
Στην πολυκατοικία που μένω έχω γνωρίσει κάποιον που διοργανώνει τέτοια κυνήγια. Παρόλο που τον κερνάω τακτικά ουισκάκι δεν έχω σκεφτεί να του ζητήσω να συμμετάσχω σε κάποιο ταξίδι. Οι περιγραφές και ο τρόπος διεξαγωγής αυτού του κυνηγίου με αφήνουν παγερώς αδιάφορο. Προσοχή δεν λέω ότι είναι εύκολο να πετύχεις με μια βολή τον λαιμό ενός τέτοιου θηράματος και ειδικά από τόσο μεγάλη απόσταση, απλά η όλη φάση με κάνει να αισθάνομαι όπως όταν ήμουν 8 χρονών και με έπαιρνε μαζί του ο πατέρας μου στο κυνήγι. Με έπαιρνε στην πλάτη για να περάσουμε το ρέμα, μου έλεγε που θα πατήσω, πότε να το βουλώσω και αν τύχαινε και βρίσαμε καμιά δεντρότσιχλα καθιστή μου έδινε να τουφεκίσω.
Ας χαρούμε το κυνήγι μας έτσι όπως το έχουμε στην χώρα μας, μάλλον να χαρείτε, γιατί εγώ όπως έχουν τα πράγματα δεν μπορώ. Την επόμενη χρονιά που θα ξαναεπιτραπεί εδώ, θα πηγαίνω για υδρόβια. Το κυνήγι με σκύλο είναι άπιαστο όνειρο.