Ας παραθέσω κι εγώ εντυπώσεις και πληροφορίες, ελπίζοντας να φανούν χρήσιμες σε κάποιους. Μετά από 3 χρόνια κυνηγετικής απραξίας ξεκίνησα με έναν πολύ καλό μου φίλο – που κυνηγούμε χρόνια φάσες μαζί – και εξαιρετικό κυνηγό γνώστη αυτού του υπέροχου πουλιού.
Φύγαμε από Αθήνα την Παρασκευή το μεσημεράκι με προορισμό την Καλαμπάκα, καθώς είχε πληροφορίες από αξιόπιστο άνθρωπο για πουλιά που έβοσκαν στον κάμπο του Καρπερού (40 χλμ. από Καλαμπάκα προς Γρεβενά) μέσα σε χωράφια από καλαμποκιές. Το πρωί του Σαββάτου λοιπόν από νωρίς βρεθήκαμε σε σημείο που είχαμε δυνατότητα ελέγχου του μεγαλύτερου μέρους του κάμπου.
Δυστυχώς δεν είδαμε ούτε ένα πουλί, ξεκινήσαμε κινούμενοι μέσα στον κάμπο πια όπου δεν πετούσε τίποτα, ούτε στον ορίζοντα φάνηκε κάτι. Μετά την ψυχρολουσία και αφού στο μυαλό μας υπήρχε ως προορισμός ο νομός Γρεβενών – περιοχή που γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά και οι 2 μας αφού κυνηγάμε εκεί πάνω από 20 χρόνια – κατευθυνθήκαμε προς Γρεβενίτι (ανατολικό Ζαγόρι), καθώς κάποιος είχε αναφέρει πως οι οξιές πάνω από το χωριό είχαν καρπό. Μέσω Μετσόβου και λίμνης Αώου, φτάσαμε στο Γρεβενίτι όπου όχι μόνον δεν πετούσε τίποτα, αλλά ούτε οι οξιές που είδαμε είχαν καρπό. Κουρασμένοι και απογοητευμένοι, αφού δεν είδαμε ούτε φάσα, φτάσαμε μέσω Βωβούσας, Περιβολίου στην Αετιά Γρεβενών για φαγητό και διανυκτέρευση.
Το πρωί της Κυριακή μας βρήκε στα καρτέρια της Φούρκας, βοριάς και θερμοκρασία -1, ελάχιστες δεντρότσιχλες και 4 φάσες που πέρασαν στο απυρόβλητο ήταν ό,τι είδαμε μέχρι τις 11 το πρωί. Ελάχιστο χιόνι στις κορφές του Σμόλικα, πολύ λιγότερο στην Βασιλίτσα και καθόλου βροχή, που τόσο μας είχε ταλαιπωρήσει στο ταξίδι της Παρασκευής. Φαγητό στην πλατεία της Σαμαρίνας και επιστροφή στην Αετιά για ξεκούραση, αφού δεν υπήρχε κυνηγετικό ενδιαφέρον.
Σήμερα το πρωί νωρίς, αναχώρηση από Αετιά με κατεύθυνση προς Κρανιά και Πριόνια για έρευνα, καθώς υπήρχαν πληροφορίες για βόρεια μετατόπιση των πουλιών από Καρπερό λόγω καψίματος των καλαμιών-καλαμποκιών στον κάμπο. Με έναν υπέροχο ήλιο και μια ατμόσφαιρα καθαρή δυστυχώς στον ορίζοντα ούτε φτερό, καφεδάκι στην Κρανιά και επιστροφή για Αθήνα. Ένα απογευματινό στην Μενδενίτσα – έτσι, για να μην γυρίσω “άκαπνος” μετά από 3 χρόνια αργίας και 1.300 χλμ. ταξιδιού – απέφερε στους 2 μας 5 τσίχλες.
Δυστυχώς στον Νομό Γρεβενών δεν υπάρχει τροφή ούτε σε βελάνι (τσέρουλο το λέν οι ντόπιοι), ούτε βέβαια στην οξιά (όπου έψαξα σχεδόν ένα προς ένα όλα τα δέντρα του νομού!). Η περιοχή είναι βέβαιο πως πέρα από τα μπασίματα 2-3 ημερών προ μηνός περίπου, δεν πρόκειται να κρατήσει πουλιά.
Αν κάποιος φίλος θέλει να μάθει περισσότερα, ευχαρίστως να απαντήσω.
