Κατά την γνώμη μου ,πρέπει ο κάθε κυνηγός που ασχολείται με τη θήρα ενός είδους πέρα από βασικές γνώσεις ασφαλούς χρήσης του όπλου, πυρομαχικών και νομοθεσίας περί κυνηγίου (γραπτών και άγραφων νόμων) καλό έναι να έχει και βασικές γνώσεις
βιολογίας του είδους που κυνηγά.
Έτσι και εγώ σαν πιστός οπαδός και λάτρης της φάσσας και του κυνηγίου της προσπαθώ κάθε χρόνο (και στη νεκρή περίοδο του κυνηγίου) να μελετώ το τόσο
ενδιαφέρον πτερωτό.
Μετά από παρατηρήσεις και καταγραφές λοιπόν ,πάνω κάτω ,μιας τριακονταετίας κατέληξα σε κάποιες βάσιμες απόψεις για την συμπεριφορά τη βιολογία και το κυνήγι
αυτού του είδους.
Καταρχάς να πούμε ότι πρόκειτε για ένα είδος που παρά την πίεση που δέχεται από τους φανατικούς θιασώτες του κυνηγίου της ,ανέπτυξε αξιοζήλευτους μηχανισμούς προσαρμοστικότητας και επιβίωσης στην Ελληνική επικράτεια (ο λόγος γίνεται για την γηγενή φάσσα – τοπικά πουλιά και όχι μεταναστευτικά).
Σε αυτό συνέβαλλαν λόγοι όπως, η μεγάλη ποικιλία τροφής που καταναλώνει (ζωικής και φυτικής προέλευσης), η προσαρμογή των πουλιών στο ολοένα και μεταβαλλόμενο φυσικό περιβάλλον , η ικανότητα επαρκούς εκόλαψης και επιβίωσης των νέων πουλιών σε σχέση με τις καιρικές συνθήκες ,η μείωση των φυσικών εχθρών της φάσσας(πετροκούναβο-γερακοειδή και νυχτόβια αρπακτικά- προσωπικά έχω αρκετά χρόνια να δω επίθεση γερακοειδών σε φάσσες – πετρίτης, ξεφτέρι, διπλοσάινο κ.τ.λ.)
και η αλλαγή των καλλιεργειών του κάμπου που από μονοκαλλιέργεια βαμβακιού τα τελευταία χρόνια μετατοπίστηκε προς την καλλιέργεια των δημητριακών(στάρι, κριθάρι) και των κτηνοτροφικών φυτών (καλαμπόκια-τριφύλλια-ψυχανθή κ.τ.λ.) ιδιαίτερα προτιμόμενα εδέσματα από τις φάσσες.
Έτσι θα παρατηρήσει κανείς ότι από αρχές Ιουλίου και μέσω του θέρους στους κάμπους της κοιλάδας των Τεμπών κοπαδάκια από νεαρές φάσσες να τρέφονται πρωί και απόγευμα με τους αγαπημένους τους καρπούς ανάκατα με περιστέρια ,δεκαοχτούρες ή και τρυγόνια.
Με τις πρώτες όμως τουφεκιές της έναρξης αρχίζουν να γίνονται καχύποπτα και δύσκολα θηρεύονται επειδή αναγκάζοναι να καταφύγουν σε ορεινές η ημιορεινές περιοχές του Κισσάβου και του Ολύμπου επιλέγοντας πιο ήσυχα μέρη για τη διαμονή και τη διατροφή τους.
Αυτο βέβαια που αποτελεί και μια πραγματικότητα είναι μια σταδιακή αύξηση του μεσου υψομετρικού όρου φωλεοποίησης των πουλιών.
Έτσι ένω τη δεκαετία του 1980 το μέσω υψόμετρο εντοπίζεται από 450 -1000 μέτρα τα τελευταία χρόνια (τελευταία δεκαετία) αυτό έχει μετατοπιστεί από 700-1500 μέτρα.Κατά την άποψή μου οι λόγοι είναι οι εξής:
Πρώτα η αύξηση της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος και η ήπιες πλέον κλιματικές συνθήκες που επικρατόυν στην περιοχή σε σχέση με παλιότερες περιόδους π.χ.
δεκαετίες του 1960 και του 1970.
Οι πυρκαγιές που τη δεκαετία του 1980 και μετά (με πιο πρόσφατη αυτή του 2007) στέρησαν από τα πουλιά αξιόλογες και μεγάλες περιοχές τροφοληψίας και φωλεοποίησης και τέλος η εντατική θήρευση του αγριόχοιρου σε όλη σχεδόν την επικράτεια του βουνού (μιλάω για τον τρόπο θήρας) που αναγκάζει τα πουλιά να αναζητήσουν απρόσητες από τον κυνηγό περιοχές για να παραμείνουν ή να μετακινηθούν σε άλλους λιγότερο θορυβώδης βιοτόπους. Μαζί με αυτά είναι η εγκατάλειψη της υπαίθρου και η έλλειψη των ορεινών καλλιεργειών από τους ορεσίβιους αγρότες.
Πάραυτα η γενική κατάσταση και ο αριθμός του πληθυσμού των φασσών (τοπιάρες) κρίνεται καλός και για φέτος (2015-2016).
Εάν υπήρχε η δυνατότητα για περιορισμό της όχλησης από παράλληλη κυνηγετική δραστηριότητα (κυνήγι αγριόχοιρου ) τότε τα πράγματα θα ήταν για τη φάσσα ακόμη
πιό ευνοικά.
Leatherman.
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
