Δεν νομίζω πως μια δοκιμή θα μπορούσε να δείξει την όποια διαφορά. Θα πρέπει να ριχτούν εκατοντάδες βολές από την κάθε κάννη και να μετρηθούν ακριβώς οι κατανομές για να βγουν οι μέσοι όροι. Και πάλι το κάθε όπλο παραγωγής μπορεί να διαφέρει ελάχιστα από το άλλο.
Νομίζω πως τα όπλα όλα σκοτώνουν, απλά είναι θέμα προσαρμογής κυρίως. Pointability που λενε και οι Αμερικάνοι, η οποία δεν προέρχεται μόνο από το όπλο αλλά και από τον κυνηγό που το χρησιμοποιεί. Δεν θυμάμαι ποιος σκοπευτής ήταν… (κάπου έχω το περιοδικο, ας με διαφωτίσει κάποιος αν τον γνωρίζει, νομίζω ο Elmer Keith) που σάρωνε επί 30 χρόνια τα αμερικανικά πρωταθλήματα από τις κατηγορίες νέων ως και βετεράνων χρησιμοποιώντας το ίδιο (ναι, το ίδιο όπλο!!!) μια remington 870, αλλάζοντας μόνο τον επικρουστήρα και μια ράβδο όπλισης που του έσπασε σε κυνήγι πάπιας (κυνηγούσε κιόλας με το ίδιο όπλο!!!). Όπως καταλαβαίνετε για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει φυσικά το όπλο να είναι είναι τέρας αξιοπιστίας και να παράγει άψογες κατανομές, αλλά φανταστείτε την προσαρμογή που έχει πλέον στο σώμα του σκοπευτή. Μιλάμε ο άνθρωπος πλέον δεν σημάδευε, απλά έστρεφε το όπλο και πυροβολούσε.
Νομίζω πως μετά από 9000 βολές περίπου, έχω φτάσει σε ένα παρόμοιο σημείο, ώστε να μην βλέπω καν την ακίδα. Από κει και πέρα ξέρω πως τραβώντας την σκανδάλη, αν δεν πέσει το θήραμα έφταιγα εγώ ή το φυσίγγι ή η απόσταση, αλλά ποτέ η κάννη του όπλου. Αυτό το αίσθημα σιγουριάς δεν το είχα μέχρι τώρα με κανένα άλλο όπλο, αν και δοκίμασα μερικά γιατί η remington μου έρχεται βαριά στο περπατητό και ήθελα κάποια στιγμή να την αλλάξω.
Πιστεύω πως το ίδιο θα νοιώθουν και όλοι εδώ μέσα με τις benelli, beretta, franchi τους. Ο πατέρας μου έχει μια franchi 48ΑL που δεν την αλλάζει με τίποτε.
Νομίζω πως αυτή είναι η αντικειμενική προσέγγιση του θέματος, το ότι δηλαδή στο θέμα ‘επιλογή όπλου’, τα κριτήρια είναι κυρίως υποκειμενικά.
