KΑγαπητέ Κώστα κι από εμένα τα πιο ειλικρινή και θερμά συλλυπητήρια.
Δυστυχώς όλοι μας, αργά ή γρήγορα, “καταδικαζόμαστε” να ζήσουμε με τις αναμνήσεις αγαπημένων προσώπων, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για αυτούς που τους οφείλουμε και “το ζην” και το “ευ ζην”, αλλά και το όποιο “παρελθόν” που ζήσαμε μαζί τους…
Ειδικά το “κυνηγετικό παρελθόν” παιδιά, καταλαβαίνω απόλυτα τον Κώστα, είναι κάτι το συγκλονιστικό και “αναπαλλοτρίωτο”…
Όποιος από μας το έζησε κυνηγετικά το ξέρει … όποιος το ζει, είναι απλά ευτυχισμένος και να παρακαλάει να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο !!!