Το τελευταίο καιρό ακούγεται – λέγεται – συζητιέται πολύ το θέμα των αλλαγών που πρέπει να γίνουν στον τρόπο που κυνηγάμε. Τόσο ο έντυπος, όσο και ο ηλεκτρονικός κυνηγετικός τύπος σχολιάζει αρκετά το θέμα και ας μην κρυβόμαστε, αλλαγές επείγουν και πρέπει να γίνουν. Όχι στον τρόπο που κυνηγάμε ίσως, αλλά σίγουρα στην οργάνωση και τις παράλληλες δραστηριότητες που πρέπει να θεσπιστούν. Οι περισσότεροί μας (με πρώτον από όλους εμένα), δηλώνουμε κυνηγοί, αλλά μετά τις 28 Φεβρουάριου και μέχρι να ξαναρχίσει, περιοριζόμαστε στη «φιλολογία» του θέματος. Όλοι μας (σχεδόν) αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα παραπάνω και περαιτέρω ενεργειών, αλλά λείπουν οι «μπροστάρηδες».
Οι αλλαγές λοιπόν, (πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη), πρέπει να αρχίσουν από τους Κυνηγετικούς Συλλόγους μας. Θα πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να επισκεπτόμαστε τους συλλόγους μας μόνο για την άδεια, αλλά και οι Σύλλογοι θα πρέπει να σταματήσουν να θεωρούν ως μόνη υποχρέωσή τους την έκδοση της άδειας στα μέλη τους (και μερικοί να διαφημίζουν και την πιο «φτηνή»). Οι σύλλογοι θα πρέπει να αρχίσουν να έχουν απαιτήσεις από τα μέλη τους και το ανάποδο. Δεν νοείται να θεωρούμε ότι εκπληρώσαμε τις υποχρεώσεις μας προς το σύλλογο πληρώνοντας απλά τη συνδρομή μας. Από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους σύλλογος είναι αυτός που με δέχεται ως μέλος του και κάνει «μαύρα μάτια» να με δει.
Επειδή ως λαός είμαστε λίγο «δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα» τελικά θα πρέπει να μας υποχρεώσουν να κάνουμε τα αυτονόητα. Θα διακινδυνεύσω λοιπόν να κάνω εγώ κάποιες προτάσεις από πράγματα που μπορούν να γίνουν:
– Με την έκδοση της κυνηγετικής άδειας, να υπάρχει έντυπο με τις δραστηριότητες που σκοπεύει να πραγματοποιήσει ο σύλλογος και υποχρεωτικά να δηλώνω συμμετοχή σε όσες από αυτές επιθυμώ να λάβω μέρος. Η δήλωση να είναι δεσμευτική σε ποσοστό δηλωθέντων δραστηριοτήτων (π.χ. δήλωσα συμμετοχή σε 5, να υποχρεούμαι να παρουσιαστώ σε τουλάχιστο 3). Μερικές από τις δραστηριότητες που σκέφτομαι ότι θα ήθελα να δω είναι: δεντροφύτευση, πυρασφάλεια, σπορά, απελευθερώσεις, ενημέρωση σε νέους κυνηγούς σε ότι αφορά την κυνηγετική δραστηριότητα (ασφαλή χειρισμό όπλου, κυνηγετική δεοντολογία, άγραφοι κανόνες του κυνηγιού) και σίγουρα πολλά άλλα που μπορεί να έχει σκεφτεί ο καθένας μας..
Στο ίδιο έντυπο, να υπάρχουν γραμμένες και οι ημερομηνίες των γενικών συνελεύσεων, στις οποίες πάλι να είμαι υποχρεωμένος να παρευρεθώ (αν όχι σε όλες, στις περισσότερες από αυτές).
Για όσους δεν συμμορφώνονται να υπάρχουν κυρώσεις, είτε χρηματικές, είτε και προσωρινής ή οριστικής διαγραφής για τους εντελώς αδιάφορους, από όλους όμως τους συλλόγους.
– Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι που νομίζω έχουμε αφήσει στην τύχη του είναι το θέμα της προβολής μας, γιατί κακά τα ψέματα, στην κοινωνία της πληροφόρησης (και παραπληροφόρησης), χωρίς δημόσιες σχέσεις το χάσαμε το παιχνίδι. Εκτός από τους κυνηγούς και τους αντικυνηγούς, υπάρχει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας που αποτελείτε από αδιάφορους για το θέμα ανθρώπους, οι οποίοι, αφού δεν γνωρίζουν τίποτα για την κυνηγετική δραστηριότητα, όταν τους τεθεί κάποιο ερώτημα από τον οποιονδήποτε οικολογούντα, τύπου «να απαγορευτεί το κυνήγι, ναι ή όχι?», θα απαντήσει, καθαρά συναισθηματικά, «ΝΑΙ», αφού αυτό που έχει περάσει είναι ότι «οι κυνηγοί, είναι οι κακοί οπλοφόροι που σκοτώνουν αθώα ζωάκια, τραυματίζουν κύκνους και γεράκια και επιθυμούν την εξόντωση των ζώων για το κέφι τους». Αν δεν τους δείξουμε από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, χάνουμε σύμμαχους. Αν υπάρξουν καλές προσπάθειες και προβληθούν κατάλληλα, με τηλεοπτικά σποτ με κόστος πάντα από την τσέπη μας (Κ.Σ.Ε. με ακούς?) υπάρχει κόσμος που θα βγει από την πλάνη. Αν κάποιες από τις παραπάνω δραστηριότητες μπουν πρωτοσέλιδα στα κυνηγετικά περιοδικά – ένθετα εφημερίδων θα τα δει κόσμος και σίγουρα μόνο θετικά αποτελέσματα μπορούμε να έχουμε.
Συγνώμη αν σας κούρασα ή σας στενοχώρησα
Νικόλας
