Το παρακάτω κείμενο, με τα κόκκινα γράμματα, δόθηκε σαν εργασία στο γιό μου, μαθητή της Γ' Δημοτικού του 2ου Δημ. σχολείου Σουφλίου.
"Τα ζώα απειλούνται
Λίγα μέτρα έξω από το χωριό μας υπάρχει το δάσος. Ολόκληρος πνεύμονας οξυγόνου για τους κατοίκους του χωριού.
Μέσα σ'αυτό βρίσκουν και φτιάχνουν τις φωλιές τους πολλά άγρια ζώα, όπως το ελάφι, το τσακάλι, το αγριογούρουνο, η αλεπού, το φίδι, το γεράκι, η αρκούδα και άλλα πολλά.
Πριν από ένα μήνα κυνηγοί από τα γειτονικά χωριά οργάνωσαν κυνήγι σ' αυτό το δάσος. Κάποιος απ' αυτούς σκότωσε ένα αγριογούρουνο και κάποιος άλλος μια αρκούδα.
Όταν το έμαθε ο πλησιέστερος σύλλογος προστασίας των ζώων, αποφάσισε να απαγορεύσει το κυνήγι. Για το λόγο αυτό έφτιαξαν κάποιες πινακίδες και με τη βοήθεια των παιδιών του σχολείου τις τοποθέτησαν σε διάφορα σημεία στο δάσος και στις πλατείες των γειτονικών χωριών."
Εξήγησα στο παιδί μου βέβαια, ότι οι κυνηγοί δεν σκοτώνουν αρκούδες, δεν σκοτώνουν για πλάκα και ότι τα ζώα δεν κινδυνεύουν από το κυνήγι, αλλά από τόσα άλλα, ότι ο άνθρωπος ως κομμάτι της φύσης και μέρος της τροφικής αλυσίδας δικαιούτε να καρπώνεται από το περίσευμα της φύσης για λογαριασμό του και από ότι φάνηκε με κατάλαβε.
Το θέμα όμως είναι άλλο, τελικά τι μαθαίνουν στα παιδιά μας εν αγνοία μας.
