Καλημερα παιδια,
Οπως ξερετε απο άλλα ποστ αυτο το καιρο δουλευουμε πολυ την εντολη ακινησιας και ακινησιας εν κινηση ωστε να υποβοηθησουμε την σταθεροποιηση στην φερμα για μεγαλυτερα διαστηματα. Επισης δουλευουμε το προβλημα που δημιουργηθηκε με την οπτικη φερμα απο λαθη στο παρελθον.
Με υπομονη σιγα σιγα αρχισαν να φαινονται τα πρωτα μικρα και ανεπαισθητα αποτελεσματα και βελτιωσεις στα πιο πανω. Αυτο που προσεξα με την προσπαθεια της καλιεργειας στο να χρησιμοιαμε περισσοτερο την μυτη παρα το ματι ειναι οτι η φερμα γινετε μονο εξ επαφης η στο μεγιστο ενα μετρο απο το θηραμα.
Την αναθυμιαση την περνει πολυ νωριτερα, ανεβαζει, μπαινει στο πυκνο με παθος εαν ειναι βουνο αλλα η φερμα θα ερθει μονο σχεδον εξ επαφης, οποταν καταλαβαινετε οτι το θηραμα 9-10 φορες θα πιεστει και θα σηκωθει χωρις να δεκτει την φερμα.Σαββατοκυριακο 2 περδικες εφυγαν ετσι χωρις να μπορεσουμε να φερμαρουμε ενω την αναθυμιαση την πηραμε τουλαχιστον 10 -15 μετρα νωριστερα και σε δυσκολο μερος.
Ξερει καποιος εαν το προβλημα αυτο θα βελτιωθει με τα συνεχει σηκωματα και την κατανοηση απ το σκυλλο οτι εαν παει πολυ κοντα θα χανει το θηραμα? Η ΜΗΠΩς ΠΡΕΕΠΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΕΓΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ?
Εαν εχει καποιος αντιμετωπισει παρομοιο προβλημα μπορει να πει την συμβουλη του?
Ευχαριστω παιδες
Φιλικα
Χρυσανθος