Ώπα λίγο. Ο Τάσος είναι από τους καλύτερους – αν όχι Ο καλύτερος – σκοπευτές του τραπ στην Ελλάδα. Η γνώμη του είναι σεβαστή και η εμπειρία του τεράστια. Όποτε λοιπόν κάποιος γνώστης λέει κάτι τόσο "αιρετικό", τότε οφείλουμε τουλάχιστον να ακούσουμε με προσοχή.
Κρατάω το τελευταίο του κείμενο:
Συμπέρασμα υπάρχει; Τα πιάτα σπάνε όταν ο σκοπευτής βρίσκεται σε καλή προπονητική και ψυχολογική κατάσταση. ʼσχετα αν το όπλο είναι γνωστής και εγνωσμένης φίρμας και το κοντάκι στα μέτρα του. Χαίρετε…
Αυτό που νομίζω ότι θέλει να πει ο ποιητής είναι ότι δεν φταίει πάντα το κοντάκι. Ότι τις περισσότερες φορές που την πληρώνει το "καημένο το κοντάκι" συνήθως φταίει κάτι άλλο. Εκεί συμφωνώ. 9 φορές στις 10, πριν ξεσπάσουμε στο κοντάκι, θα έπρεπε να κοιτάξουμε προς άλλες κατευθύνσεις. Σκεφτείτε το. Το κοντάκι δεν αλλάζει διαστάσεις με την τριβή στα χέρια και το πρόσωπό μας. Εμείς αλλάζουμε πράγματα και ύστερα αποφασίζουμε ότι το κοντάκι είναι λάθος και όχι η καινούρια "μαγική" κίνηση που εφεύραμε πριν λίγα λεπτά…
Βέβαια, όλα αυτά προϋποθέτουν ένα πράγμα: Ότι για να απενεχοποιήσουμε το κοντάκι και την ευθύνη του, θα πρέπει πρώτα να έχουμε ξεμπερδέψει με το αυτονόητο. Να έχουμε την βεβαιότητα ότι κατέχουμε ένα κοντάκι που ταιριάζει στο σώμα μας και το ρίξιμό μας. Χαίρετε…