panos48AL (προφανώς Franchi? ο πατέρας μου έχει μια 48al πολλά χρόνια και χρειάζεται γενικό …. ρεκτιφιέ αφού δεν την πρόσεχε και πολύ) υπάρχουν 2 ειδών "βαψίματα" ατσαλιού (τα οποία και τα δύο δεν είναι βαψίματα, αλλά γίνονται ένα με το μέταλλο της κάννης, όπως ακριβώς γίνεται η σκουριά με το μέταλλο, είναι ουσιαστικά και τα δύο οξειδώσεις ή πιο σωστά ηλεκτροχημικά καλύμματα μετατροπής). Το πρώτο είναι αυτό που στα αγγλικά λέγεται blueing (δηλαδή "μπλέδιασμα" στα ελληνικά) και γίνεται είτε ως προοδευτική οξείδωση με χρήση οξέων (η οποία επίσης χωρίζεται σε δύο υποκατηγορίες αναλόγως με το είδος της οξείδωσης) είτε γίνεται με χρήση αλάτων. Αυτό που αναφέρεις εσύ για την γυαλάδα παραπέμπει στην χρήση αλάτων. Μπορείς να διαβάσεις ένα εκπληκτικό άρθρο από τον Ντίνο Παπατσαρούχα εδώ
Το δεύτερο είδος είναι η φωσφάτωση (στα αγγλικά λέγεται parkerizing – εξ'ου και η λέξη παρκέ- ή phosphate) η οποία γίνεται με φωσφορικό οξύ και είτε με μαγγάνιο είτε με ψευδάργυρο. Με χρήση ψευδαργύρου έχουμε ένα γκρι αποτέλεσμα ενώ με χρήση μαγγανίου ένα σκούρο γκρι έως και μαύρο αποτέλεσμα. Η φωσφάτωση έχει πολύ μεγαλύτερη αντοχή από το "μπλέδιασμα" και πολύ καλύτερα αποτελέσματα στην καταπολέμηση της σκουριάς αφού (ειδικά το μαγγάνιο) έχει πολύ μεγαλύτερο πάχος την δημιουργία αυτού του καλύμματος. Το μπλέδιασμα έχει ως κύριο σκοπό την μείωση της ανάκλασης ενώ η φωσφάτωση περά από την μείωση της ανάκλασης καταπολεμά (περίπου) την δημιουργία σκουριάς. Την φωσφάτωση την χρησιμοποιούν κατα κανόνα σε όλα τα σύγχρονα πολεμικά όπλα (το ίδιο κάνει και η ΕΒΟ στα G3). Στα κυνηγετικά όπλα δεν χρησιμοποιείται λόγω… παράδοσης! Δίνει μια πιο τραχιά επιφάνεια από ότι το μπλέδιασμα.
Καμμιά από τις παραπάνω ( 5? ) μεθόδους δεν παρέχει πλήρη προστασία από την σκουριά. Η προστασία από την σκουριά παρέχεται με την χρήση λαδιού το οποίο "ποτίζει" το κάλυμμα που δημιουργείται.
Σε μη σιδηρούχα υλικά (π.χ στο ergal και στον μπρούντζο) χρησιμοποιείται μια τεχνική που λέγεται ανοδίωση και δίνει επιφανειακά αποτέλεσματα.
Το χρώμιο επάνω στο ατσάλι "πιάνει" με χρωμίωση (λέγεται chrome plating στα αγγλικά).
Για επιδιορθώσεις υπάρχουν υλικά που κάνουν το λεγόμενο cold blueing (ή θα τολμούσαμε να πούμε μπλέδιασμα εν ψυχρώ, δηλαδή χωρίς χρήση φούρνου). Υπάρχουν σε μορφή πινέλου, μαρκαδόρου, χύμα μπογιάς. Συνήθως η επιδιόρθωση αυτή δίνει αμφίβολα αποτέλεσμα, με χρωματική διαφορά από την αρχική "βαφή" και δεν έχουν διάρκεια πάνω από μερικά χρόνια. Στην ελληνική αγορά κυκλοφορούν τέτοια υλικά (π.χ. το black magic)
Τώρα τελευταία αναπτύχθηκε και μια βαφή (κανονική βαφή, μπαίνει σαν επίστρωση επάνω από το όπλο με χρήση αερογράφου) ονόματι DuraCoat η οποία πιάνει επάνω στο μέταλλο (ειδικά αν είναι και φωσφατωμένο ακόμη καλύτερα) η οποία παρέχει πλήρη κάλυψη από την σκουριά και την οξείδωση. Δηλαδή αν έχουμε μια κάνη χρωμιωμένη εσωτερικά και περασμένη με duracoat από έξω μιλάμε για την απόλυτη κάνη (έχει όμως μικρότερο συντελεστή απαγωγής θερμότητας, δεν κρυώνει τόσο γρήγορα όσο πριν). Περνάει το τέστ νέφωσης με θαλασσινό νερό για … 300 ώρες και βγαίνει και σε φανταχτερά χρώματα. (παρεπιμπτόντως δεν το καταλαβαίνω για ποιο λόγο οι εταιρείες δεν βγάζουν κυνηγετικά όπλα που να είναι φανταχτερά, π.χ. ξύλα από ρίζα ελιάς και μπλέ μεταλλικά μέρη, για σκοπευτική χρήση θα έβγαζε μάτια!). Τέτοιου είδους επίστρωση έχει η Winchester SX3 (με άλλο όνομα όμως) και λέει πως έχει το τέλειο όπλο για τον βάλτο.
Άρα αυτός που σου ζήτησε 150 ευρώ μάλλον έκανε χρήση αλάτων. Ο άλλος που ήθελε 300 μάλλον θα έκανε προοδευτική οξείδωση. Και οι δύο τιμές ανεξαρτήτου τεχνικής κατά την γνώμη μου είναι υψηλές (ειδικά αν τις συγκρίνεις με τις τιμές που ζητάνε τα μεγάλα οπλουργεία της Αμερικής – τα οποία δεν είναι μαγαζάκια της γειτονιάς με εξοπλισμό του 1960).
Αυτά…. 
edit: για να μην φανεί πως τα έχω βάλει με τους Έλληνες οπλουργούς να τονίσω πως οι Έλληνες κάτοχοι όπλου έχουν οδηγήσει τους οπλουργούς να προσπαθούν να βγάλουν λεφτά από κάθε διαδικασία αφού δεν είναι σωστοί κάτοχοι όπλων. Κάθε δύο χρόνια πρέπει να πηγαίνει το όπλο σε οπλουργό για προληπτικό έλεγχο. Το αμάξι το πηγαίνουμε στο συνεργείο με το παραμικρό, το όπλο όμως γιατί το θεωρούμε "σκυλί είναι μωρέ, δεν παθαίνει τίποτα". Λόγω αυτής της νοοτροπίας οι οπλουργοί μας τα παίρνουν… μαζεμένα όταν πηγαίνουμε ένα όπλο για μια διαδικασία που αλλιώς θα ήταν φθηνή. Από την άλλη μπορούμε να πούμε πως κουβέντες του στυλ "δεν έχουν πελατεία" φαίνονται φαιδρές αν λάβουμε υπ'οψιν μας τα 300.000 όπλα που υπάρχουν στην Ελλάδα. Πόσοι είναι οι οπλουργοί? 100? Άντε 150 βαριά βαριά…
