Καλησπερα. Έφυγε σήμερα για τα κυνηγοτοπια του ουρανου,σε ηλικία 15 χρονών, ο ποιντερας μου. Απο χθες είχε παρουσιασει αστάθεια και σήμερα το πρωι που ξαναπηγα να τον δω ηταν η πρωτη φορά που με κοίταζε μέσα στα ματια με αυτό το βλεμα,ηταν σαν να μου έλεγε :ήρθε η ωρα να φύγω:. Καθησα κοντά του περιπου 2 ώρες χαιδευοντας τον στο κεφάλι και σε καποια στιγμη γύρισε με κοίταξε έκλεισε τα ματια και «έφυγε». Όσο και να προετοιμαζομουν καιρό τώρα γι’αυτη τη μερα,τελικά δεν ήμουν έτοιμος. Τον είχα απο 6 μηνών και όλα αυτά τα χρονια γραψαμε παρα πολλα χιλιομετρα αναζητώντας τις βασίλισσες, ποτε δεν είπε όχι οτι καιρό και να ειχε,σε οποίο μέρος και αν πήγαμε. Βέβαια οι βασίλισσες ηταν το μεγαλο πάθος του. Μαζί του έζησα μαγικές στιγμές κάτι το οποίο δεν ξέρω αν θα ξαναγίνει,ηταν μοναδικος ο τρόπος ο οποίος έβρισκε τις βασίλισσες όπου και να ήταν κρυμμένες. Τον εθαψα στο αγαπημένο του μπεκατσοτοπι,εκεί που αναμετρήθηκε πολλές φόρες με τις βασίλισσες. Τώρα ξέρω πως όταν πηγαίνω εκεί, θα είναι κάπου εκεί γύρω και θα κυνηγάει.
«Σ’ευχαριστω για τις στιγμές που μου χαρισες, δεν πρόκειται να σε ξεχάσω ποτέ»
Καλώς ή κακώς οι τετράποδοι σύντροφοι μας φεύγουν γρήγορα. Ακόμα και αν ο δικός άντεξε περισσότερο από το συνήθες, φάνηκε και πάλι ότι είναι λίγο. Να τον θυμάσαι φίλε και σου εύχομαι να βρεις άξιο αντικαταστάτη.