Αγόρασα χθές μια Beretta AL391 URIKA ελαφρώς μεταχειρισμένη (ενός έτους) αντί 700 ευρώ, από γνωστό μου που ρίχνουμε μαζί στο σκοπευτήριο.
Με το που την πήρα στα χέρια μου, άρχισε ο έλεγχος.
Την έκανα πούπουλο και φτερό, την έλυσα μέχρι που έμεινε το κουφάρι της (συμπεριλαμβανομένης της αποθήκης και του ελατήριου επανένταξης).
Όλα τα μικροεξαρτήματα μπήκαν σε λεκανάκι με καθαρό πετρέλαιο γιατί ο φίλος φαίνεται ότι περιοριζόταν στον καθαρισμό της κάνης και του πιστονιού.
Γυάλισα τα ξύλα με αλοιφή περνώντας τα από το τριβείο με ειδικό ύφασμα γυαλίσματος.
Τα εξαρτήματα αφού καθαρίσθηκαν, λιπάνθηκαν με λάδι συντήρησης και ελέχθηκαν για τυχόν φθορές. Η βάση λιπάνθηκε στα σημεία τριβής (ράγες) με ειδική βαζελίνη για όπλα.
Ταυτόχρονα έκανα το ίδιο και στην Breda Altair special η οποία κυριολεκτικά «παροπλίζεται».
Έχοντας τα δυό όπλα λυμένα μπροστά μου, μοιραία έγινε σύγκριση μιας και οι μηχανισμοί τους βασίζονται στην ίδια φιλοσοφία (BERETTA ).
Συμπερασματικά η «Παλιά» δείχνει πιό στιβαρή κατασκευή και αυτό δεν έχει να κάνει με το μεγαλύτερο βάρος αλλά κυρίως με την καλύτερη επεξεργασία των εξαρτημάτων.
Η κάννη της 391 αν και είναι κατασκευασμένη με ανθεκτικότερα υλικά, δεν νομίζω να παρουσιάζει μετά 15 χρόνια την εικόνα της BREDA.
Ήδη παρατήρησα 2-3 ύποπτα σημαδάκια στην θαλάμη, ακριβώς πριν τον κώνο συναρμογής. Τα πέρασα αρκετές φορές με μια καταπληκτική βούρτσα που βρήκα σ ένα οπλοπωλείο, χωρίς ευτυχώς να βγεί καμιά φλούδα χρωμίου. Η βούρτσα αυτή έχει ένα περίεργο σχήμα, λεπτή στις άκρες και φαρδαίνει στο κέντρο της. Είναι κατασκευασμένη από πολύ λεπτά συρματάκια σαν κλωστές και δουλεύεται στεγνή. Την έβαλα στο δράπανο και ευτυχώς τα στίγματα μετά το καθάρισμα σχεδόν εξαφανίστηκαν.
Κάτι άλλο που με ανησύχησε, ήταν ότι στον καθαρισμό του εξωτερικού της κάνης με καλό Αμερικάνικο λάδι, στο πανάκι έμενε καφέ χρώμα σαν σκουριά, η κάνη όμως είναι άψογη δεν έχει πουθενά οξείδωση για να δικαιολογεί κάτι τέτοιο, ούτε ακόμα στα συνήθως ύποπτα σημεία όπως είναι η ένωση της ρίγας με την κάνη. Δεν ξέρω κατά πόσο οι σύγχρονες βαφές είναι το ίδιο αξιόπιστες.
Κατά τα άλλα στα υπέρ της 391 είναι ο σχεδιασμός της, το ζύγισμα της, η εργονομία του κοντακίου και της πάπιας και το ότι οι φλάτζες σε συνάρτηση με τα 2 πέλματα διαφορετικού πάχους δεν σε αναγκάζουν να πάς στον οπλουργό για να έλθει στα μέτρα σου.
Ο μηχανισμός αερίων είναι ιδιαίτερα απλός, αλλά για να καθαριστεί λύνοντας τον, είναι κάπως χρονοβόρο. Επίσης η τοποθέτηση του πείρου της σκανδάλης γίνεται δύσκολα εξ αιτίας των μικροκινήσεων που πρέπει να γίνουν για να κεντραριστεί (δεν έχει να κάνει με το ότι είναι αδούλευτος).
Η πάπια είναι αρκετά λεπτή για να εξασφαλίζει καλύτερη οδήγηση της κάνης προς τον στόχο, αλλά είναι σίγουρο ότι στο πρώτο πέσιμο θα σπάσει.
Γενικά μπορώ να πω ότι έμεινα ευχαριστημένος κρίνοντας το όπλο με τα σημερινά δεδομένα μαζικής παραγωγής σε προσιτές τιμές, αλλά με τίποτα δεν θα δεις να κυκλοφορούν αυτά τα όπλα μετά από 20-25 χρόνια, όπως γίνεται σήμερα με τις 301 και 302.