ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΟΥΛΟΣΚΥΛΩΝ

Μεταξύ των “υπέρ” του περιστεριού είναι το μικρό τους κόστος σε σχέση με άλλα μεσαία/μεγάλα θηράματα (κολίνους, πέρδικες, φασιανούς) και το ότι είναι εύκολα στη μέθοδο “ζαλισμένο” (την έχω περιγράψει 2-3 φορές σε αστάθεια φέρμας).

Στα “κατά” είναι το ότι φεύγουν εύκολα τα πούπουλα του κατά το απόρτ και μπουκώνουν το στόμα του σκύλου. ΚΥΡΙΩΣ, θέλει προσοχή αυτό που ήδη αναφέρθηκε σαν προσόν: το δυνατό φτεροκόπημα, ευαίσθητα κουτάβια μπορεί να τα αποτρέψει να τα ξαναφερμάρουν.

Μιχάλη γεια, μια και αναφέρεσαι στα εκπαιδευτικά βιντεάκια μου (και ζητάς την γνώμη μου) θα σε προτρέψω να διαβάσεις το εισαγωγικό σημείωμα. Αναφέρω σαφώς πως ναι μεν η θετική μέθοδος είναι χρήσιμη (και αυτήν επιδιώκω να δείξω σε αυτά τα βίντεο) αλλά μόνο με αυτή δεν είναι δυνατόν ούτε χρονικά συμφέρουσα να εκπαιδεύσει κάποιος όλους τους χαρακτήρες κυνηγόσκυλων.

Το κλίκερ είναι εργαλείο που χρησιμοποιείται με την θετική μέθοδο εκπαίδευσης. Προσωπικά πιστεύω πως μπορεί να είναι χρήσιμο  σε ότι αφορά την εισαγωγή και την βασική υπακοή και ανάλογα με τον χαρακτήρα του σκύλου να βοηθήσει μερικώς στην κυνηγητική εκπαίδευση. Το δοκίμασα κάποτε και το απέρριψα σύντομα γιατί δεν πρόσθετε τίποτα περισσότερο στις μεθόδους μου από πλευράς αποτελεσματικότητας ή χρόνου. Μάλλον το αντίθετο μου δημιουργούσε. Η άποψη μου όμως είναι απολύτως προσωπική και θα πρέπει να επαναλάβω για μία ακόμη φορά πως είμαι ερασιτέχνης, πιθανόν ένας απολύτως εξειδικευμένος στο κλίκερ εκπαιδευτής να κάνει θαύματα…. όμως δεν έχει καθιερωθεί, διεθνώς, μεταξύ των εκπαιδευτών σκύλων κυνηγίου και αυτό κάτι μου λέει.

mixalis77 wrote:

κ.γιάννη γεια !για άλλη μια φορά με καλύψατε .διάβασα το εισαγωγικό σημείωμα και θέλω να ρωτήσω κάτι.όταν έχουμε το κουτάβι και είναι 4 μηνών και έχει εμβολιαστεί πλήρως και το βγάζουμε βόλτα στο βουνό ,πόση ώρα είναι καλή για να μην το » κάψουμε «?είναι μύθος ότι αν κουράζουμε ένα κουτάβι μπορεί να πάθει μεγαλοκαρδία ? κάτι άλλο που σκέφτομαι καιρό είναι να ανοίξουμε ένα θέμα που να γράφει ο καθένας τι λάθη έκανε με το σκύλο του έτσι ώστε να μην τα επαναλάβουν άλλοι φίλοι κυνηγοί .εγώ θα είχα 3 με 4 σελίδες για αρχή !
αν αρέσει η ιδέα να την υλοποιήσουμε.

Ναι, όπως συζητείται στα κυνηγητικά πηγαδάκια είναι μύθος. Όταν λέγεται « μη βγάζεις το κουτάβι στον κυνηγότοπο γιατί θα κουραστεί και θα πάθει μεγαλοκαρδία» είναι μια παλιά άποψη που επικρατούσε όταν η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει στα γονίδια.

Με πολύ λίγα λόγια: Η μεγαλοκαρδία (Διατατική μυοκαρδιοπάθεια) οφείλεται σε περίπτωση που ένα γονίδιο που ονομάζεται Ogn είναι «ελαττωματικό». Εμφανίζεται κυρίως σε μεγαλόσωμες φυλές. Είναι, λοιπόν, κατ’ αρχή γενετική  αρρώστια αλλά μπορεί να προκληθεί και από άλλες αιτίες όπως ιογενείς λιμώξεις, κακή διατροφή, δηλητηριάσεις, παχυσαρκία, υπέρταση ή από κάποια φάρμακα. Τα συμπτώματα δεν είναι ορατά στα αρχικά στάδια οπότε το κουτάβι μπορεί να ζει χωρίς να γνωρίζει τίποτα ο ιδιοκτήτης του. Όμως…. αν ένα κουτάβι που ήδη πάσχει από μεγαλοκαρδία για ένα από τους λόγους που προανέφερα…. τύχει να ασκείται κάπως έντονα τότε θα βγει το πρόβλημα στην επιφάνεια. Μέχρι εδώ είναι ο μύθος της μεγάλης καρδιάς.

Υπάρχει και μία άλλη καρδιακή μεγέθυνση που αφορά την αριστερή μόνο κοιλία, ως προς τον όγκο της και την πάχυνση των τοιχωμάτων της που ονομάζεται «Αθλητική Καρδιά» ακριβώς γιατί συμβαίνει σε αθλητές που ασκούνται εντατικά και συστηματικά. Οι αυξήσεις αυτές είναι μικρές και θεωρούνται φυσιολογικές. Σε λίγες περιπτώσεις βαριά ασκουμένων μοιάζει με την μεγαλοκαρδία. Το μεν φαινόμενο της Αθλητικής Καρδιάς επανέρχεται στα φυσιολογικά μεγέθη μετά την διακοπή των ασκήσεων (τουλάχιστον στο 80%) ενώ η αρρώστια μεγαλοκαρδία θέλει ιατρική αγωγή.

Η ηλικία εξόδων ενός κουταβιού στο «βουνό» είναι πανάρχαια κουβέντα. Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, Όποιος ζει στον κάμπο της Λάρισας δεν είναι ανάγκη να πάει στον Όλυμπο για να εκπαιδεύσει το κουτάβι του και το αντίστροφο. Έχω έναν κανόνα: από τα εύκολα στα δύσκολα και από τα απλά στα σύνθετα. Αν το κουτάβι των 4 μηνών είναι υγειές και σε καλή φυσική κατάσταση μπορούμε να ξεκινήσουμε την επαφή του με την φύση για εξοικείωση / κοινωνικοποίηση σε ισώματα με ήπια βλάστηση. Με τον καιρό και εφόσον το κουτάβι ανταποκρίνεται και δείχνει να κινείται σαν τον φυσικό του χώρο, αυξάνουμε την δυσκολία της βλάστησης (σε πυκνότητα, σκληρότητα και αγκάθια). Ακολουθεί η κλίση του τόπου και το πετρωτό. Όπου το κουτάβι δεν αισθάνεται βολικά το δουλεύουμε περισσότερο μέχρι να «πετά». Ο χρόνος δεν καθορίζεται με λεπτά μια που συμβάλουν και άλλοι λόγοι (ζέστη, κρύο, έλλειψη νερού κλπ) καθορίζεται από την διάθεση και την ταχύτητα που κινείται το κουτάβι. Όταν διαπιστώσουμε πως «κόβει» ή δεν συνεργάζεται το σταματάμε, έστω και αν έχει τρέξει 3-4 λεπτά και επαναλαμβάνουμε αργότερα. Αν το κουτάβι μας ανήκει στα «παθιασμένα», που τα δίνουν όλα, δεν θα του επιτρέπουμε να παραμένει περισσότερο από 15 περίπου λεπτά. Λογικά στον χρόνο αυτό δεν θα έχει αρχίσει να εξαντλείται, αν όμως οι συνθήκες (καιρικές, εδαφικές) είναι δύσκολες μαζέψτε το συντομότερα. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να μην καταπονούμε τον οργανισμό του γιατί τότε μπορούν να βλαφτούν πολλά οργανικά συστήματά του και όχι μόνο η καρδιά.

Υ.Γ. για το θέμα λαθών: δική σου είναι η απόφαση. Προσωπικά θα μπορούσα να γεμίσω εκατοντάδες σελίδες λόγω παλαιότητας. Αν ανοιχθεί θα έπρεπε να ξεπεράσει τις σελίδες του “καφενείου” αλλά ποιος ξέρει πως κάνει λάθος;