Το αμπέλι σαν φυτό, δεν έχει μεγάλες ανάγκες σε νερό για να επιβιώσει.
Αν και τα αμερικάνικα υποκείμενα πάνω στα οποία είναι εμβολιασμένες οι ευρωπαικές ποικοιλίες ριζοβολούν δυσκολότερα, σε έναν ενήλικο αμπελώνα δεν νομίζω να υπάρχουν εμφανείς διαφορές σε ανάγκες εδαφικής υγρασίας.
Γενικά, σε φτωχά, ξηρά, χαλικώδη εδάφη έχουμε καλύτερη ποιότητα. Αυξηση του υψομέτρου επίσης δίνει καλύτερη ποιότητα.
Σε υγρά ή αρδευόμενα εδάφη, έχουμε αύξηση παραγωγής με μείωση ποιότητας από ένα σημείο και μετά.
Φαίνεται λοιπόν ότι για επιτραπέζιο σταφύλι ή για σταφίδα, το πότισμα αποκτά σημασία, για καλό κρασί όμως όχι.
Η περίοδος της έντονης βλάστησης απαιτεί επάρκεια υγρασίας, καλύπτεται όμως από τις βροχές του χειμώνα.
Κρίσιμη είναι η περίοδος μετά την καρπόδεση έως το γυάλισμα της ρόγας, έλειψη νερού μικραίνει το μέγεθος της ρόγας και την παραγωγή.
Ανάλογα και την περιοχή και τις πρακτικές της, 2 ποτίσματα γίνονται αυτήν την περίοδο στα επιτραπέζια και στην σταφίδα.
Στα κρασοστάφυλα, τα ποτίσματα μειώνουν την περιεκτικότητα σε ζάχαρα, οι βροχές κοντά στην συγκομιδή επιπλέον προκαλούν σαπίσματα.
Σε ότι αφορά την ζιζανιοκτονία, το glyphosate (roundup, sinfosate δύο από τίς εμπορικές ονομασίες) αποροφάται μόνο από πράσινα μέρη του φυτού, συνεπώς ραντίζουμε άφοβα πρίν φουσκώσουν τα μάτια, μετά μόνο κατευθυνόμενος ψεκασμός με χαμηλή πίεση και μπέκ σκούπας ανάμεσα στίς γραμμές.
Εναλακτικά, το επιλεκτικό Fusilade (μια εμπορική ονομασία, η δραστική ουσία μου διαφεύγει αυτήν την στιγμή) πιάνει μόνο στενόφυλλα ζιζάνια και αφήνει το αμπέλι και τα πλατύφυλλα ζιζάνια ανεπηρέαστα.
