Είχα ασχοληθεί κι εγώ πιτσιρικάς με τα τόξα και είχα φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα, αλλά πάντα ερασιτεχνικά. Ούτε στόχαστρα, ούτε αντίβαρα, ούτε στολίδια. Ένα απλό ξύλινο τόξο και αλουμινένια βέλη και στόχοι… ότι έβρισκα μέσα και έξω από το σπίτι. Είχα 2-3 φθηνά τόξα και έκανα την πλάκα μου, αλλά κάποια στιγμή τα πούλησα όλα, μάζεψα και μερικά χρήματα και πήρα ένα καλό Compound, ελπίζοντας ότι θα είναι upgrade σε σχέση με τα "απλά". Τότε ανακάλυψα ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κ…..ους. Στην πιο αδύναμή του ρύθμιση και δεν υπήρχε υλικό να σταματήσει τα βέλη. Απίστευτη δύναμη και πάνω απ' όλα άχρηστη για σκοποβολή. Κάπου εκεί άρχισα να ανακαλύπτω και τα λειόκαννα, και τελείως άδοξα το τόξο αυτό μαζεύει από τότε σκόνη στη σοφίτα.
Είναι πάντως μία αίσθηση μοναδική, ειδικά η σκόπευση χωρίς σκοπευτικά. Μόνο ένστικτο. Να φαντάζεσαι την προέκταση του βέλους σου στο στόχο και να το αφήνεις να φεύγει φυσικά, χωρίς σκέψη. Πρόσθεσε και συνθήκες με αέρα και μεγάλες αποστάσεις και η επιτυχία σε ξετρελαίνει!
Δεν είναι τυχαίο που η (γιαπωνέζικη) τοξοβολία είναι μία από τις τέχνες του Ζεν, μία "τέχνη χωρίς τέχνη".
