Baikal Club

Καλησπέρα,

εγώ έχω ένα baikal MP153. Το πρωτο μου όπλο εδώ και δύο χρόνια γιατί είμαι νέος κυνηγός.. Ποια φυσίγγια πιστέυετε ότι της πάνε καλύτερα;; έχω πάει για Φάσσες για Τσίχλοκότσιφα και μπεκάτσα (Α! και γουρούνι αλλά ούτε μπαμ δεν έκανα  …) δεν έχω καταλήξει ακόμα στο φυσίγγι όμως λόγω απηρίας…

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ wrote:

Τελικά το παρέλαβα. Πλαγιόκανο διπλή σκανδάλη, χειροκίνητοι εξωλκείς Magnum με τσοκάκια. Φοβερό όπλο. Πρώτη ντουφεκιά και τσίχλα (η τύχη του πρωτάρη). Μετά πέσαν κάπως τα ποσοστά αλλά ποιος μετράει….. Συνολικά πολύ ευχαριστημένος. Το δοκίμασα με 30άρια και ήταν άψογο.

Καλορίζικο και καλά κυνήγια

Σεπτέμβρης του 1982,15 ετών τότε,
μετά τις καλοκαιρινές διακοπές όπου πάντα φρόντιζαν οι δικοί μου να συνδυάζω με εργασία
επιστρέψαμε στην Αθήνα.Είχε έρθει η ώρα να αγοράσω το πρώτο μου όπλο,
το πρώτο καταδικό μου όπλο με δικά μου λεφτά,στο όνομα του μπαμπά φυσικά.
Στην Αθηνάς λοιπόν στην πλατεία Κοτζιά υπήρχε ο Κλαουδάτος.
Στο ισόγειο υπήρχε τότε ένα οπλοπωλείο του οποίου αγνοώ δυστυχώς το όνομα.
Το είχα δει….πολλές φορές !!!!Κοπανιστός από το σχολείο το χάζευα στη βιτρίνα,
γυαλιστερό γυαλιστερό να μου κλείνει το μάτι ενώ η διμούτσουνη φάτσα του μου χαμογέλαγε….
43000 δραχμούλες η τιμούλα του,ο πατέρας μου μου είχε πεί “εσύ πληρώνεις – εσύ διαλέγεις”
ενώ τα βράδια τα δίκαννα των μπαρμπάδων μου και του παππού μου μου στοίχειωναν τα όνειρα,
είχε έρθει η ώρα όμως να μένω άυπνος….
Μπήκαμε μέσα,ορίστε είπε ο κύριος,λέει  ο πατέρας μου  το παιδί κάτι θέλει,λέω αυτό.
-Άαα,το ρώσσικο,πολύ καλό απαντάει και κάνει να φέρει ένα καινούργιο από το κουτί.
Του λέω μάλλον δεν κατάλαβες,θέλω αυτό που είναι έξω,αυτό που έχεις στη βιτρίνα.
Με τα πολλά,το 58άρι μαζί με μια θήκη και κάτι φυσίγγια με ακολούθησαν στο σπίτι.
Κάτι φωνές  – απειλές του στύλ κοιμήσου επιτέλους,κλείσε το φως,εγώ φταίω που σε άφησα να το πάρεις κτλ
δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα,το οπλάκι κοιμόταν δίπλα μου,άδειο και πεντακάθαρο βέβαια.
Τα χρόνια πέρασαν,ήρθαν και άλλα όπλα,sp,αυτογεμή,το πρώτο μου δικαννάκι όμως πάντα ήταν το αγαπημένο μου,
όποιος με ρωτούσε τι όπλο έχεις απαντούσα “ένα ρώσσικο 58άρι”,μετά έλεγα αν έλεγα για τα άλλα μου όπλα.
Στην πορεία ανακάλυψα ότι το όπλο μου είχε παρόμοιο μηχανισμό με το θρυλικό (και χειροποίητο) Winchester 21.
Έμαθα ότι έχει ένα και μοναδικό ελικοειδές ελατήριο το οποίο πυροδοτεί τη σφύρα αλλά ταυτόχρονα
της κάνει και ανάσυρση,δηλαδή προκαλεί μια μικρή κίνηση της σφύρας προς τα πίσω αφού πέσει και δεν αφήνει
τις βελόνες για κανένα λόγο να μείνουν καρφωμένες στο καψύλι και να μην ανοίγει το όπλο.
Έμαθα επίσης αλλά και είδα ότι τα ελατήρια στις σχαστηρίες είναι και αυτά ελικοειδή και αλλάζουν σε χρόνο dt
κάτι που όμως δε χρειάστηκε ποτέ να κάνω μετά από και γω δεν θυμάμαι χιλιάδες φισίγγια.
Η ασφάλεια του όπλου εκτός από τις σκανδάλες μπλοκάρει  και τις σχαστηρίες,αρκετά σπάνιο θα έλεγα.
Μια από τις πρώτες μετατροπές που του έκανα ήταν να αφαιρέσω το λαμάκι που συνδέει το κλειδί με την ασφάλεια,
πρώτα όταν άνοιγες το όπλο έμπαινε αυτόματα και η ασφάλεια.
Το βασικότερο όμως που έμαθα ήταν ότι το όπλο σκότωνε καλά,πολύ καλά,
δε θέλω να μπλέξω σε διαμάχες αλλά πολύ καλύτερα από πολύ ακριβότερα όπλα που αγόρασα.
30 χρόνια μετά το δικαννάκι συνεχίζει να είναι το αγαπημένο μου όπλο μαζί με το ποζέ αδερφάκι του.
Όμως ο χρόνος,η χρήση,η φθορά είχαν αρχίσει εδώ και καιρό να δλειχνουν τα σημάδια τους.
Είχε έρθει ο καιρός το οπλάκι μου να μου ξαναχαμογελάσει όπως τότε που ήμουν 15…
Σε πρώτη φάση λοιπόν το έκανα βίδες.Οι κάνες περάστηκαν με χάλκινο ψιλό συρματάκι και wd40 και μπήκαν στην άκρη.
Ο μηχανισμός,οι σκανδάλες,ο υποφυλακτήρας τους,το κλειδί και τα μέταλλα στην πάπια είχαν χάσει το χρώμα τους,
γυαλίζοντας εδώ και εκεί.Ξεκίνησα να τα γυαλίσω στη βούρτσα με πράσινη αλοιφή αλλά γινότανε καθρέφτης,
ήθελα να βλέπω τα σημάδια του χρόνου και συνέχισα με άσπρη.Τα γυάλισα με επιμέλεια και έδεσα το μηχανισμό.
Σημάδεψα με ακρίβεια το κοντάκι και το έκοψα με τον δίσκο,κατόπιν με ένα τροχό μαργαρίτα έφερα τις πρώτες καμπύλες
και μετά ξεκίνησα με τα γυαλόχαρτα.Εξαφάνισα τελείως τις ψάθες αφού γενικά μου αρέσει η λιτότητα,ειδικά στα όπλα.
Ξεκίνησα με γυαλόχαρτο 40άρι και έφτασα μέχρι 2000 περνώντας σχεδόν όλα τα ενδιάμεσα νούμερα.
Η πάπια επίσης αδυνάτισε αισθητά,ήρθε ακριβώς στο χέρι μου.
Έφτιαξα την κλίση του πέλματος (pitch) στα μέτρα μου ενώ πρόσθεσα ένα ελαστικό πέλμα προς όφελος της ανάκρουσης.
Και ξανά τρίψιμο,τρίψιμο στη λαβή,παντού όπου έκρινα απαραίτητο.
Όταν τελείωσα με το 2000 είχα στα χέρια μου ένα όπλο που ήταν απαλό σαν πισινός μωρού…  😀
Το έδεσα,άβαφτο,καλό μου φαινόταν.Το έβγαλα μια δυο φορές και το ντουφέκισα αρκετά.Άψογο.
Ξανά λύσιμο,χάϊδεμα με 2000 και πέρασμα με teak oil.Σκούπισμα και λινέλαιο,και δώς του,έπινε,έβαζα.
Το όπλο σκούρηνε,αρκετά,η αντίθεση του σκούρου των ξύλων με το ασημί του μηχανισμού στα μάτια μου φαίνεται πολύ όμορφη…
Ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου……

Οι κάνες του είναι * και *** με αυλό 18.3

Μετά από 30 χρόνια μήκος και κλίση στα μέτρα μου

Το αποτέλεσμα μου αρέσει πάρα πολύ   🙂

Σήμερα το πρωΐ που το κοίταγα μου χαμογέλασε…..του χαμογέλασα και γω και του είπα ότι
κατά τις 3 που θα τελειώσω τη δουλειά θα πάμε βόλτα οι δυό μας για περπάτημα.
Έτσι και έγινε…

Έβαλα και τις φωτογραφίες επιτέλους…

Panagiotis Agiannitis wrote:

μπιμπελο. σου ευχομαι να συνεχισεις να το χαιρεσαι και μετα απο 30 χρονια να εισαι καλα, και να του ξανακανεις ενα σερβις.

Νά ‘σαι καλά  🙂

ManGelasakis wrote:

piperman wrote:
Σεπτέμβρης του 1982,15 ετών τότε,
μετά τις καλοκαιρινές διακοπές όπου πάντα φρόντιζαν οι δικοί μου να συνδυάζω με εργασία
επιστρέψαμε στην Αθήνα.Είχε έρθει η ώρα να αγοράσω το πρώτο μου όπλο,
το πρώτο καταδικό μου όπλο με δικά μου λεφτά,στο όνομα του μπαμπά φυσικά.
Στην Αθηνάς λοιπόν στην πλατεία Κοτζιά υπήρχε ο Κλαουδάτος.
Στο ισόγειο υπήρχε τότε ένα οπλοπωλείο του οποίου αγνοώ δυστυχώς το όνομα.
Το είχα δει….πολλές φορές !!!!Κοπανιστός από το σχολείο το χάζευα στη βιτρίνα,
γυαλιστερό γυαλιστερό να μου κλείνει το μάτι ενώ η διμούτσουνη φάτσα του μου χαμογέλαγε….
43000 δραχμούλες η τιμούλα του,ο πατέρας μου μου είχε πεί «εσύ πληρώνεις – εσύ διαλέγεις»
ενώ τα βράδια τα δίκαννα των μπαρμπάδων μου και του παππού μου μου στοίχειωναν τα όνειρα,
είχε έρθει η ώρα όμως να μένω άυπνος….
Μπήκαμε μέσα,ορίστε είπε ο κύριος,λέει ο πατέρας μου το παιδί κάτι θέλει,λέω αυτό.
-Άαα,το ρώσσικο,πολύ καλό απαντάει και κάνει να φέρει ένα καινούργιο από το κουτί.
Του λέω μάλλον δεν κατάλαβες,θέλω αυτό που είναι έξω,αυτό που έχεις στη βιτρίνα.
Με τα πολλά,το 58άρι μαζί με μια θήκη και κάτι φυσίγγια με ακολούθησαν στο σπίτι.
Κάτι φωνές – απειλές του στύλ κοιμήσου επιτέλους,κλείσε το φως,εγώ φταίω που σε άφησα να το πάρεις κτλ
δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα,το οπλάκι κοιμόταν δίπλα μου,άδειο και πεντακάθαρο βέβαια.
Τα χρόνια πέρασαν,ήρθαν και άλλα όπλα,sp,αυτογεμή,το πρώτο μου δικαννάκι όμως πάντα ήταν το αγαπημένο μου,
όποιος με ρωτούσε τι όπλο έχεις απαντούσα «ένα ρώσσικο 58άρι»,μετά έλεγα αν έλεγα για τα άλλα μου όπλα.
Στην πορεία ανακάλυψα ότι το όπλο μου είχε παρόμοιο μηχανισμό με το θρυλικό (και χειροποίητο) Winchester 21.
Έμαθα ότι έχει ένα και μοναδικό ελικοειδές ελατήριο το οποίο πυροδοτεί τη σφύρα αλλά ταυτόχρονα
της κάνει και ανάσυρση,δηλαδή προκαλεί μια μικρή κίνηση της σφύρας προς τα πίσω αφού πέσει και δεν αφήνει
τις βελόνες για κανένα λόγο να μείνουν καρφωμένες στο καψύλι και να μην ανοίγει το όπλο.
Έμαθα επίσης αλλά και είδα ότι τα ελατήρια στις σχαστηρίες είναι και αυτά ελικοειδή και αλλάζουν σε χρόνο dt
κάτι που όμως δε χρειάστηκε ποτέ να κάνω μετά από και γω δεν θυμάμαι χιλιάδες φισίγγια.
Η ασφάλεια του όπλου εκτός από τις σκανδάλες μπλοκάρει και τις σχαστηρίες,αρκετά σπάνιο θα έλεγα.
Μια από τις πρώτες μετατροπές που του έκανα ήταν να αφαιρέσω το λαμάκι που συνδέει το κλειδί με την ασφάλεια,
πρώτα όταν άνοιγες το όπλο έμπαινε αυτόματα και η ασφάλεια.
Το βασικότερο όμως που έμαθα ήταν ότι το όπλο σκότωνε καλά,πολύ καλά,
δε θέλω να μπλέξω σε διαμάχες αλλά πολύ καλύτερα από πολύ ακριβότερα όπλα που αγόρασα.
30 χρόνια μετά το δικαννάκι συνεχίζει να είναι το αγαπημένο μου όπλο μαζί με το ποζέ αδερφάκι του.
Όμως ο χρόνος,η χρήση,η φθορά είχαν αρχίσει εδώ και καιρό να δλειχνουν τα σημάδια τους.
Είχε έρθει ο καιρός το οπλάκι μου να μου ξαναχαμογελάσει όπως τότε που ήμουν 15…
Σε πρώτη φάση λοιπόν το έκανα βίδες.Οι κάνες περάστηκαν με χάλκινο ψιλό συρματάκι και wd40 και μπήκαν στην άκρη.
Ο μηχανισμός,οι σκανδάλες,ο υποφυλακτήρας τους,το κλειδί και τα μέταλλα στην πάπια είχαν χάσει το χρώμα τους,
γυαλίζοντας εδώ και εκεί.Ξεκίνησα να τα γυαλίσω στη βούρτσα με πράσινη αλοιφή αλλά γινότανε καθρέφτης,
ήθελα να βλέπω τα σημάδια του χρόνου και συνέχισα με άσπρη.Τα γυάλισα με επιμέλεια και έδεσα το μηχανισμό.
Σημάδεψα με ακρίβεια το κοντάκι και το έκοψα με τον δίσκο,κατόπιν με ένα τροχό μαργαρίτα έφερα τις πρώτες καμπύλες
και μετά ξεκίνησα με τα γυαλόχαρτα.Εξαφάνισα τελείως τις ψάθες αφού γενικά μου αρέσει η λιτότητα,ειδικά στα όπλα.
Ξεκίνησα με γυαλόχαρτο 40άρι και έφτασα μέχρι 2000 περνώντας σχεδόν όλα τα ενδιάμεσα νούμερα.
Η πάπια επίσης αδυνάτισε αισθητά,ήρθε ακριβώς στο χέρι μου.
Έφτιαξα την κλίση του πέλματος (pitch) στα μέτρα μου ενώ πρόσθεσα ένα ελαστικό πέλμα προς όφελος της ανάκρουσης.
Και ξανά τρίψιμο,τρίψιμο στη λαβή,παντού όπου έκρινα απαραίτητο.
Όταν τελείωσα με το 2000 είχα στα χέρια μου ένα όπλο που ήταν απαλό σαν πισινός μωρού…
Το έδεσα,άβαφτο,καλό μου φαινόταν.Το έβγαλα μια δυο φορές και το ντουφέκισα αρκετά.Άψογο.
Ξανά λύσιμο,χάϊδεμα με 2000 και πέρασμα με teak oil.Σκούπισμα και λινέλαιο,και δώς του,έπινε,έβαζα.
Το όπλο σκούρηνε,αρκετά,η αντίθεση του σκούρου των ξύλων με το ασημί του μηχανισμού στα μάτια μου φαίνεται πολύ όμορφη…
Ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου…… Οι κάνες του είναι * και *** με αυλό 18.3 Μετά από 30 χρόνια μήκος και κλίση στα μέτρα μου Το αποτέλεσμα μου αρέσει πάρα πολύ Σήμερα το πρωΐ που το κοίταγα μου χαμογέλασε…..του χαμογέλασα και γω και του είπα ότι
κατά τις 3 που θα τελειώσω τη δουλειά θα πάμε βόλτα οι δυό μας για περπάτημα.
Έτσι και έγινε… WFKS (World Federation of Kalikakia Shooting) http://www.wfks.gr Αυτή η απάντηση τροποποιήθηκε 7 ώρες, 58 λεπτά πριν από τον piperman.

Φίλε εχω και εγώ μία παρόμοια ιστορία να πω για αυτό το όπλο!!!! Ακριβώς το ίδιο όπλο είχε πάρει ο παππούς μου το 1979 με τα ίδια ακριβώς σκαλίσματα και τα ίδια νερά στα ξύλα θα έλεγα. Είμαι το πρώτο του εγγόνι και το μοναδικό που έχω το ίδιο όνομα και επίθετο με αυτόν. Επειδή ο παππούς μου έμενε σε ένα μετόχι το οποίο ήταν ερημικό το είχε πάντα τοποθετημένο δίπλα από το κρεβάτι του για προστασία περισσότερο παρά για κυνήγι και το όπλο ήταν σχεδόν ατουφέκιστο. Κάθε φορά λοιπόν που πήγαινα στον παππού μου καθόμουν και το χάζευα με τις ώρες. Μικρό παιδάκι βέβαια ήμουν και δεν είχα ξαναπιάσει όπλο στα χέρια μου και την πρώτη φορά που με είδε ο παππούς μου να το κοιτάζω με τόση προσήλωση μου υποσχέθηκε ότι μόλις μεγαλώσω και βγάλω άδεια κυνηγιού θα μου το κάνει δώρο. Έτσι και έγινε. Μόλις έκλεισα τα 21 με πήρε ένα πρώι και πήγαμε στην αστυνομία για να το δηλώσει στο όνομα μου. Από τότε κυνηγάω μόνο με αυτό το όπλο και δεν το αλλάζω με τίποτα. Μία φορά μάλιστα έπεσα και το χτύπησα στην αριστερή κάννη (υπάρχει και στο φόρουμ το αντίστοιχο ποστ που είχα γράψει τότε) αλλά το επισκεύασα. Επίσης πριν 3-4 περίπου χρόνια πήρα την απόφαση να του βάψω τα ξύλινα μέρη. Εκεί έκανα το λάθος και μη θέλωντας να υπερβεί αρκετά το κόστος επισκευής εμπιστεύτικα λάθος άνθρωπο και προκειμένου να φύγουν εντελώς τα χτυπήματα που είχε το κοντάκι και να καθαρίσει καλά το ξύλο από τις βρωμιές μου το έξισε τόσο πολύ που πλέον δεν είναι στα μέτρα μου και από τότε έχω αρκετές αστοχίες. Επίσης επειδή τα χέρια μου ιδρώνουν πάρα πολύ μου σκουριάζει πάρα πολύ εύκολα και το βουτάω στην κυριολεξία στο λάδι μετά από κάθε κυνήγι. Σκεφτόμουν πρόσφατα να αγοράσω άλλο ένα το ίδιο ώστε αυτό να το κρατήσω για ενθύμιο αλλά σκέφτομαι και αυτό να του φτιάξω νέο κοντάκι στα μέτρα μου και να το γυαλίσω και εγώ ώστε να το έχω για αρκετό καιρό και να το χαρώ ακόμη περισσότερο. Επίσης μου φαίνεται ότι τα καινούργια baikal είναι λίγο πιο χοντροκομένα και πιο άτσαλα όπλα ενώ αυτό είναι πιο μπιμπελό…

Αυτή η απάντηση τροποποιήθηκε 4 ώρες, 3 λεπτά πριν από τον ManGelasakis.

Φιλε ManGelasakis γεια σου.Τι εννοεις οτι θα παρεις καινουριο baikal και θα το γυαλισεις ?

piperman wrote:

Σεπτέμβρης του 1982,15 ετών τότε,
μετά τις καλοκαιρινές διακοπές όπου πάντα φρόντιζαν οι δικοί μου να συνδυάζω με εργασία
επιστρέψαμε στην Αθήνα.Είχε έρθει η ώρα να αγοράσω το πρώτο μου όπλο,
το πρώτο καταδικό μου όπλο με δικά μου λεφτά,στο όνομα του μπαμπά φυσικά.
Στην Αθηνάς λοιπόν στην πλατεία Κοτζιά υπήρχε ο Κλαουδάτος.
Στο ισόγειο υπήρχε τότε ένα οπλοπωλείο του οποίου αγνοώ δυστυχώς το όνομα.
Το είχα δει….πολλές φορές !!!!Κοπανιστός από το σχολείο το χάζευα στη βιτρίνα,
γυαλιστερό γυαλιστερό να μου κλείνει το μάτι ενώ η διμούτσουνη φάτσα του μου χαμογέλαγε….
43000 δραχμούλες η τιμούλα του,ο πατέρας μου μου είχε πεί «εσύ πληρώνεις – εσύ διαλέγεις»
ενώ τα βράδια τα δίκαννα των μπαρμπάδων μου και του παππού μου μου στοίχειωναν τα όνειρα,
είχε έρθει η ώρα όμως να μένω άυπνος….
Μπήκαμε μέσα,ορίστε είπε ο κύριος,λέει ο πατέρας μου το παιδί κάτι θέλει,λέω αυτό.
-Άαα,το ρώσσικο,πολύ καλό απαντάει και κάνει να φέρει ένα καινούργιο από το κουτί.
Του λέω μάλλον δεν κατάλαβες,θέλω αυτό που είναι έξω,αυτό που έχεις στη βιτρίνα.
Με τα πολλά,το 58άρι μαζί με μια θήκη και κάτι φυσίγγια με ακολούθησαν στο σπίτι.
Κάτι φωνές – απειλές του στύλ κοιμήσου επιτέλους,κλείσε το φως,εγώ φταίω που σε άφησα να το πάρεις κτλ
δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα,το οπλάκι κοιμόταν δίπλα μου,άδειο και πεντακάθαρο βέβαια.
Τα χρόνια πέρασαν,ήρθαν και άλλα όπλα,sp,αυτογεμή,το πρώτο μου δικαννάκι όμως πάντα ήταν το αγαπημένο μου,
όποιος με ρωτούσε τι όπλο έχεις απαντούσα «ένα ρώσσικο 58άρι»,μετά έλεγα αν έλεγα για τα άλλα μου όπλα.
Στην πορεία ανακάλυψα ότι το όπλο μου είχε παρόμοιο μηχανισμό με το θρυλικό (και χειροποίητο) Winchester 21.
Έμαθα ότι έχει ένα και μοναδικό ελικοειδές ελατήριο το οποίο πυροδοτεί τη σφύρα αλλά ταυτόχρονα
της κάνει και ανάσυρση,δηλαδή προκαλεί μια μικρή κίνηση της σφύρας προς τα πίσω αφού πέσει και δεν αφήνει
τις βελόνες για κανένα λόγο να μείνουν καρφωμένες στο καψύλι και να μην ανοίγει το όπλο.
Έμαθα επίσης αλλά και είδα ότι τα ελατήρια στις σχαστηρίες είναι και αυτά ελικοειδή και αλλάζουν σε χρόνο dt
κάτι που όμως δε χρειάστηκε ποτέ να κάνω μετά από και γω δεν θυμάμαι χιλιάδες φισίγγια.
Η ασφάλεια του όπλου εκτός από τις σκανδάλες μπλοκάρει και τις σχαστηρίες,αρκετά σπάνιο θα έλεγα.
Μια από τις πρώτες μετατροπές που του έκανα ήταν να αφαιρέσω το λαμάκι που συνδέει το κλειδί με την ασφάλεια,
πρώτα όταν άνοιγες το όπλο έμπαινε αυτόματα και η ασφάλεια.
Το βασικότερο όμως που έμαθα ήταν ότι το όπλο σκότωνε καλά,πολύ καλά,
δε θέλω να μπλέξω σε διαμάχες αλλά πολύ καλύτερα από πολύ ακριβότερα όπλα που αγόρασα.
30 χρόνια μετά το δικαννάκι συνεχίζει να είναι το αγαπημένο μου όπλο μαζί με το ποζέ αδερφάκι του.
Όμως ο χρόνος,η χρήση,η φθορά είχαν αρχίσει εδώ και καιρό να δλειχνουν τα σημάδια τους.
Είχε έρθει ο καιρός το οπλάκι μου να μου ξαναχαμογελάσει όπως τότε που ήμουν 15…
Σε πρώτη φάση λοιπόν το έκανα βίδες.Οι κάνες περάστηκαν με χάλκινο ψιλό συρματάκι και wd40 και μπήκαν στην άκρη.
Ο μηχανισμός,οι σκανδάλες,ο υποφυλακτήρας τους,το κλειδί και τα μέταλλα στην πάπια είχαν χάσει το χρώμα τους,
γυαλίζοντας εδώ και εκεί.Ξεκίνησα να τα γυαλίσω στη βούρτσα με πράσινη αλοιφή αλλά γινότανε καθρέφτης,
ήθελα να βλέπω τα σημάδια του χρόνου και συνέχισα με άσπρη.Τα γυάλισα με επιμέλεια και έδεσα το μηχανισμό.
Σημάδεψα με ακρίβεια το κοντάκι και το έκοψα με τον δίσκο,κατόπιν με ένα τροχό μαργαρίτα έφερα τις πρώτες καμπύλες
και μετά ξεκίνησα με τα γυαλόχαρτα.Εξαφάνισα τελείως τις ψάθες αφού γενικά μου αρέσει η λιτότητα,ειδικά στα όπλα.
Ξεκίνησα με γυαλόχαρτο 40άρι και έφτασα μέχρι 2000 περνώντας σχεδόν όλα τα ενδιάμεσα νούμερα.
Η πάπια επίσης αδυνάτισε αισθητά,ήρθε ακριβώς στο χέρι μου.
Έφτιαξα την κλίση του πέλματος (pitch) στα μέτρα μου ενώ πρόσθεσα ένα ελαστικό πέλμα προς όφελος της ανάκρουσης.
Και ξανά τρίψιμο,τρίψιμο στη λαβή,παντού όπου έκρινα απαραίτητο.
Όταν τελείωσα με το 2000 είχα στα χέρια μου ένα όπλο που ήταν απαλό σαν πισινός μωρού…
Το έδεσα,άβαφτο,καλό μου φαινόταν.Το έβγαλα μια δυο φορές και το ντουφέκισα αρκετά.Άψογο.
Ξανά λύσιμο,χάϊδεμα με 2000 και πέρασμα με teak oil.Σκούπισμα και λινέλαιο,και δώς του,έπινε,έβαζα.
Το όπλο σκούρηνε,αρκετά,η αντίθεση του σκούρου των ξύλων με το ασημί του μηχανισμού στα μάτια μου φαίνεται πολύ όμορφη…
Ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου…… Οι κάνες του είναι * και *** με αυλό 18.3 Μετά από 30 χρόνια μήκος και κλίση στα μέτρα μου Το αποτέλεσμα μου αρέσει πάρα πολύ Σήμερα το πρωΐ που το κοίταγα μου χαμογέλασε…..του χαμογέλασα και γω και του είπα ότι
κατά τις 3 που θα τελειώσω τη δουλειά θα πάμε βόλτα οι δυό μας για περπάτημα.
Έτσι και έγινε…

WFKS (World Federation of Kalikakia Shooting) http://www.wfks.gr

Αυτή η απάντηση τροποποιήθηκε 14 ώρες, 42 λεπτά πριν από τον piperman.

Πολυ ωραιο Κωστη,πραγματι,μυριζει……….μορουδιλα!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πολυ ωραιο το οπλακι σου,να το χαιρεσαι.