Ενας απο τους κυριους λογους, που αποφασισα να ασχοληθω με την MB-32 ηταν ακριβως και το λακτισμα, που για μενα ειναι σημαντικοτατο. Ειναι η αισθηση του απαλου σπρωξιματος, και ο πιο γλυκος ηχος, εναντι του ξερου ηχου που κανει η SIPE (την S4 δεν την εχω δοκιμασει – περα απο 2 κουτια που ειχα παρει οταν πρωτοβγηκαν τα φυσιγγια της Nobelsport στο χακι καλυκα), που μου κινησαν το ενδιαφερον.
Στα εδω τωρα, επειδη οι συνθηκες που κυνηγαω, ακομα και το χειμωνα, στις πολυ βροχερες μερες, δεν εχω δει να εχουν επιπτωση στην αποδοση της τουφεκιας, την χρησιμοποιω κατα κορον. Πουλια με αιματα εχω παρει, ξεπουπουλιασμενα οχι, αλλα οσα εχω ριξει τραυματισμενα, και τα βρηκα, στο καθαρισμα ανακαλυψα, οτι ειχαν τουφεκια σε μη ζωτικο σημειο. Πιθανολογω λοιπον, οτι ειναι κυριως απο κακη δικη μου σκοπευση, και λιγοτερο απο το κακο φυσιγγι κατι που σε γενικες γραμμες πιστευω οτι ισχυει για ολα τα φυσιγγια, και ολα τα κυνηγια. Υποψιν οτι συνηθως ριχνω το πολυ σε 30 μετρα, και γιατι ετσι εχω συνηθισει, και γιατι τα μερη δεν επιτρεπουν μακρινες τουφεκιες.
Για να ανοιξω λιγο τη συζητηση ομως, η πυριτιδα που μου ειχε αφησει αριστες εντυπωσεις στο παρελθον, ειτε σε γεμισμενα φυσιγγια, ειτε κατα τις δικες μου συνταγες, ειναι η C7. Aν μπορει να ειπωθει αυτο, προκειται για εξαιρετικα "καλοβολη" πυριτιδα. Σε συνθηκες θερμοκρασιας μειον δεν την εχω δοκιμασει, αλλα εδω δεν υπαρχουν τετοιες, οποτε…