αναμνήσεις

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ – Κυνήγι πάπιας στο νιοχώρι..

Είναι Γενάρης του 1965. έχουμε κανονίσει να πάμε για παπιά στο Μεσολόγγι στο νεοχώρι.. Εκεί δεν χρειαζόμαστε βαρκάρη, γιατί κάναμε καρτέρι στην ακρολιμνιά στα καλάμια.. Σκύλους δεν παίρναμε μαζί, γιατί κανενός δεν βουτούσε στα νερά, ούτε και είχε εκπαιδευτεί για βάλτο. Όλα ήταν περδικόσκυλα.. Συνήθως όταν φεύγαμε για παπιά ξεκινούσαμε πιο νωρίς για να έχουμε χρόνο να στήσουμε κάτι ψεύτικα παπάκια που κουβαλούσε μαζί του ΄Βουζουναράς. Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαία από αυτά που βλέπετε στις ταινίες. Τα είχε αγοράσει από παιχνιδομάγαζο. Κάτι μικρά κίτρινα από αυτά που παίζουν τα μωρά στη μπανιέρα και τα είχε βάψει πρασινοκέφαλα. Όμως λόγω που ήταν κακός ζωγράφος, τα παπιά ήταν ακαθορίστου ράτσας ,και οικογένειας. Είχαν αρχίσει να ξεβάφουν από το μούλιασμα και όταν τα έβλεπαν οι άγριες λυνόντουσαν στα γέλια.. Μη έχοντας άλλη λύση αισιοδοξούσαμε ότι μπορεί να προσελκύσουν τις άγριες. Στην παρέα καμιά φορά ερχόταν ένας καπετάνιος όταν ήταν ξέμπαρκος. Αυτός είχε φέρει από την Ιταλία κάτι ομοιώματα λαστιχένια που όταν έπεφταν στο νερό από μια βαλβίδα που είχαν ρουφούσαν το νερό γέμιζαν μέχρι ένα σημείο και επέπλεαν. Από κάτω είχαν μια πετονιά και στην άκρη ένα μολύβι ψαρέματος. Όταν τα έβγαζες, άδειαζε μόνο του το νερό από τη βαλβίδα και γινόταν πλακέ, ήταν δε ίδια πρασινοκέφαλα.. Λόγω του όγκου τους δεν έπιαναν χώρο και ήταν πολύ βολικά. Αυτά τα παπιά τα άφησε του Βουζουναρά μέχρι να ξανά-γυρίσει από το μπάρκο. Χαρούμενοι που θα έχουμε πραγματικά ομοιώματα κάναμε όνειρα. Το Νεοχώρι τότε ( δεν ξέρω σήμερα ) ήταν όλο χώμα. Η λάσπη το χειμώνα, ήταν 10 πόντους. μόνιμα. Πάντα όταν φτάναμε ξυπνάγαμε τον καφετζή και μας έφτιαχνε καφέ και τσάι. Άλλοι κοπανάγανε και κάνα ρακί.. Αφήναμε το πούλμαν στην πλατεία και με τα πόδια πηγαίναμε στην ακρολιμνιά που είχε καλαμιώνα και κάναμε καρτέρι . Έτσι και αυτή τη φορά ετοιμαστήκαμε, πήραμε τα πράγματα μας και χωρίς να ανάψουμε φακό, γιατί είχε μια πανσέληνο που έκανε τη νύχτα μέρα, πήγαμε στην παραλία. Ρίξαμε τα ομοιώματα στο νερό και ως δια μαγείας, φούσκωσαν. Μεγάλη χαρά και προπαντός μεγάλη ελπίδα. Τραβηχτήκαμε πιο μέσα από την παραλία και αράξαμε στα καλάμια σε απόσταση περίπου 30 μέτρα ο ένας από τον άλλο, περιμένοντας να ξημερώσει. Κάποια στιγμή ακούσαμε ένα πλατς-πλούτς στην ακρολιμνιά. Ερχόταν ένας προς το μέρος μας. Ακούστηκε μια τουφεκιά και μετά ησυχία. Μετά βιαστικά πλατς-πλουτς μέχρι που απομακρύνθηκε. Εμείς κοιτούσαμε το ουρανό μήπως πέρασε κανένα παπί και αναρωτιόμαστε τι στο καλό βάρεσε μέσα στη νύχτα. Ξημέρωσε ο θεός τη μέρα, βγήκε ήλιος, παπί πουθενά στον ορίζοντα , λιαστήκαμε κανονικά και κατά τις δέκα , ξέροντας την τύχη μας, είπαμε να φύγουμε να πάμε για μπεκατσίνια. Φτάνοντας στην παραλία τα ομοιώματα έλειπαν. Ο Βουζουναράς έχασε το χρώμα του. Τώρα τι θα κάνουμε. Όμως τα ομοιώματα ήταν εκεί, αλλά ήταν στον πάτο. Αυτός που πέρασε τα νόμισε για αληθινά μέσα στη νύχτα και τα τουφέκισε. Ναι αλλά ποιος ήταν αυτός ; Μόνο εμείς είμαστε σε αυτό το σημείο. Ήταν έτοιμος να κλάψει. Τι θα λέγαμε στον καπετάνιο και που θα τα βρίσκαμε να τα αγοράσουμε; Άρχισε να με τρωει μήπως τα τουφέκισα εγώ. – Βρε καλέ μου μαζί τα στήσαμε, να και το όπλο είναι καθαρό. Δεν έχω κάνει μπάμ. Τίποτα. Στεναχωρήθηκα που δεν μα πίστευε. Φύγαμε και γυρίζαμε στο πούλμαν με κατεβασμένα μούτρα. Στο δρόμο με μουρμούραγε. Το μέρος εκεί ήταν κάμπος. Υπήρχαν και δυο λοφάκια με καλαμιές και λίγο βούρκο από τη μια μεριά. Ξέκοψα και τράβηξα για τον αριστερό. Πετούσα πέτρες μέσα στα καλάμια, όταν ξαφνικά πετάχτηκε μια αλεπού. Μια τουφεκιά, ξερή η αλεπού. Είναι δυνατόν. Με οκτάρια σκάγια ; πήγα κοντά με προσοχή γιατί θυμήθηκα τα λόγια του θείου από το χωριό. Ότι άμα την πετύχεις, πολλές φορές κάνει την ψόφια και ή θα σε δαγκώσει ή θα στο σκάσει, αν έχει κουράγιο. Για κάθε σιγουριά έφαγε άλλη μια στο κεφάλι. Έβγαλα μια σακούλα που είχα μέσα το κολατσιό μου και τύλιξα το κεφάλι που είχε διαλυθεί. Την έκοψα στην πλάτη και τράβηξα για το πούλμαν. Την πήρε ο οδηγός και την κρέμασε με ένα σκοινί από τους υαλοκαθαριστήρες, λες και ήτανε λιοντάρι. Καθόμαστε μερικοί γύρω από το πούλμαν και συζητούσαμε περιμένοντας και τους άλλους. Ξέραμε ότι θα μαζεύονταν γρήγορα αφού η μέρα δεν βοηθούσε. Ξαφνικά στην πλατεία παρουσιάστηκε ένας γάμος. Μπροστά ο γαμπρός με τη νύφη, πίσω δυο πιτσιρίκια που βαστούσαν το πέπλο και πιο πίσω το κάλεσμα. Καμιά πενηνταριά νοματαίοι. Μόλις είδαν την κρεμασμένη αλεπού παράτησαν τους νεόνυμφους και μαζεύτηκαν γύρω από το πούλμαν. Τα πιτσιρίκια παράτησαν το πέπλο να σέρνεται στη λάσπη και κόλλησαν με τους άλλους. Το ζευγάρι δεν είχε καταλάβει ότι περπατάει μόνο του και συνέχιζε. Κάποια στιγμή σταμάτησαν όταν το πέπλο βάρυνε από την λάσπη. Όλοι ρωτούσαν ποιος σκότωσε την αλεπού. Τους έδειξαν εμένα. Μερικοί με αγκάλιασαν και μου είπαν ότι τους έσωσα από μεγάλες ζημιές που τους έκανε. Σε χρόνο ρεκόρ το αυτοκίνητο γέμισε με κρασί, ψωμιά ζυμωτά, αβγά και δυο κότες ζωντανές. Το ζευγάρι περίμενε υπομονετικά μέσα στη λάσπη. Τους ευχαρίστησα και ευγενικά τους έδωσα πίσω τις κότες. Τα άλλα πεσκέσια τα μοιραστήκαμε όλοι μαζί και το κρασί (μια μαυρούκα στυφή ) μπήκε στα παγοίρια μας. Αφού ξεκινήσαμε για το γυρισμό, ο Βουζουναράς είπε για το περιστατικό με τις πάπιες και παρακάλεσε όποιος το έκανε να το πει. Τι ήταν να το ακούσει ο Αντρονικίδης. Τον άρχισε στην πλάκα και μέχρι την Αθήνα τον δούλευε. Αυτός ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Δυο φορές στην επιστροφή ήλθε πίσω που καθόμουνα και με ξαναρώτησε. Έβγαλα ξανά τις κάνες από τη θήκη και τις έδωσα να τις δούνε και οι άλλοι. Δεν με πίστευε επειδή δεν είχα πείρα στα παπιά, σαν νέος κυνηγός. Του υποσχέθηκα να τις πληρώσουμε μαζί όσο και αν έκαναν και αποφάσισα να μην ξανά πάω μαζί τους. Παρακάλεσα τον οδηγό να με πάει κοντά στο σπίτι μου, γιατί ντρεπόμουνα να με βλέπει ο κόσμος με την αλεπού στην πλάτη. Την άλλη ημέρα όταν γύρισα από τη δουλειά μου λεει η μάνα μου ότι, σε ζήτησε ο κυρ-Βασίλης. Έφυγα και πήγα στο καθαριστήριο. Εκεί ήταν και ο Αντρονικίδης , αλλά δεν γελούσε. Είχε ομολογήσει ότι αυτός έριξε στις πάπιες, γιατί μες τη νύχτα, τις πέρασε για αληθινές. Ζήτησε συγνώμη και δικαιολογήθηκε ότι ντρεπόταν για την πλάκα που θα του έκαναν οι άλλοι. Προθυμοποιήθηκε να τις πληρώσει, αλλά από ότι έμαθα όταν γύρισε ο καπετάνιος, δεν δέχτηκε. Τέλος καλό, όλα Καλά. Γύρισα όλα τα κυνηγο-μάγαζα. Κανείς δεν ήξερε ότι υπάρχουν τέτοια ομοιώματα. Έγραψα του θείου μου στον Καναδά για να μου βρει ίδιες και αυτός μου έστειλε 6 συμπαγείς πρασινοκέφαλες και δύο κράχτες. Τέτοιες είχε και ο Καλκατζάκος. Ήταν όμως άβολες . Στην αρχή τις κουβαλούσα στο βάλτο μέσα σε ένα τσουβάλι. Αλλά τι να πρώτο-κουβαλήσεις. Γρήγορα βαρέθηκα. Σε λίγα χρόνια απαγορεύτηκαν. Παραμένουν στο πατάρι στο σπίτι τις Αθήνας μαζί με τις ψηλές μπότες. Με τους κράχτες πότε – πότε κάνω πλάκα στις ήμερες στο κτήμα.
ΤΕΛΟΣ

Αναμνήσεις για παπιά στο λούρο –στρογγυλή.

Δυο τρεις φορές το χρόνο από το Γενάρη και μετά από τηλεφώνημα του βαρκάρη, πηγαίναμε στο Λούρο. Στη στρογγυλή. Εκεί σήμερα έχουν κάνει περιβαλλοντικό κέντρο. Παίρνουν επισκέπτες συνήθως νέους και τους πάνε βόλτα μέσα στο βάλτο. Ξεκινούσαμε περίπου έξη το απόγευμα του Σαββάτου και γυρίζαμε Δευτέρα ξημερώματα. Κάναμε περίπου επτά ώρες να φτάσουμε χώρια η στάση για κανένα σκασμένο λάστιχο, καφέ και κατούρημα. Εκεί λοιπόν έπρεπε να φτάσουμε γύρω στις τρεις τη νύχτα, να πιούμε κανένα ζεστό και να γεμίσουμε το θερμός με άλλο ένα. Ο καφετζής που πάντα ήταν ειδοποιημένος, όπως και ο βαρκάρης, μας περίμεναν. Για εμένα ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα. Όμως αυτή τη φορά είχε χαλάσει η μηχανή και ο βαρκάρης θα μας πήγαινε πιο κοντά από εκεί που τους πήγαινε συνήθως. Ανά τρεις-τρεις μας έβαλε σε ένα μικρό πριάρι και με το κοντάρι μέσα από τους καλαμιώνες μετά από ώρα, που εμένα μου φάνηκε αιώνας, μας έβγαλε σε μια άκρη με κοντό καλάμι. Όταν βγήκα από το πριάρι πήρα βαθιά ανάσα και σκέφτηκα. Αφού δεν πνιγήκαμε σήμερα δεν θα πνίγουμε ποτέ. Με είχαν βάλει ξάπλα ανάσκελά στον πάτο, σ’ ένα πριάρι που ήταν δεν ήταν τρία μέτρα. Ένας είχε κάτσει μπροστά από το κεφάλι μου , ο άλλος στα πόδια μου και πίσω ο βαρκάρης με το κοντάρι. Ευτυχώς που με άφησαν να ανασαίνω. Όμως και αυτή μου την ανάσα κρατούσα, όταν σιγά-σιγά γύριζα το κεφάλι μου και έβλεπα τη στάθμη του νερού να είναι ίσα με την κουπαστή. Πήραμε τα πράγματα μας και με τη βοήθεια του φακού, που πάντα είχαμε μαζί, χωθήκαμε στα καλάμια. Εδώ να σας πω ότι δεν είμαστε και ότι καλλίτερο από φορτίο. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν τα ισοθερμικά και τα ρούχα τα ειδικά για το βάλτο. Αλλά και εάν υπήρχαν, ούτε τα γνωρίζαμε, ούτε να τα αγοράσουμε μπορούσαμε. Μόνο ένας φορούσε φόρμα μέχρι το στήθος και αυτός την είχε φέρει απ’ έξω. Έτσι ότι παλιό, το φορούσαμε στο βάλτο, ντυμένοι σαν ντολμάδες. Η μόνη πολυτέλεια ήταν οι ψηλές μπότες, που έδεναν στη ζώνη, στη μέση. Εκτός αυτού κουβαλούσαμε το γιλέκο που έπαιρνε καμιά πενηνταριά φυσίγγια και άλλα πενήντα το λιγότερο εφεδρεία Γιατί πάντα είχαμε την ελπίδα να πέσουμε σε καλή ημέρα. Μερικοί πιο αισιόδοξοι έπαιρναν πολλά περισσότερα. Βέβαια τις πιο πολλές φορές μαζεύαμε μόνο ήλιο και υγρασία. Το γιλέκο μέσα είχε και ένα θερμός με ζεστό τσάι η καφέ, κολατσιό, τσιγάρα για τις ώρες τις αναμονής, και σε μια νάιλον τσάντα, μια αλλαξιά εσώρουχα και ένα ζευγάρι κάλτσες. Στην περίπτωση που βραχούμε, να έχουμε να αλλάξουμε. μαχαίρι και σκοινί ψιλό αλλά γερό, στην περίπτωση που κάποιος πέσει σε μάτι, να μπορούμε να τον τραβήξουμε. Ίσως σας φανεί αστείο, αλλά εκείνη την ημέρα σώσαμε έναν από άλλη παρέα. Πάντα κρατούσαμε ένα καλάμι ψαρέματος, από αυτά τα σπαστά. Στο πιο χοντρό κομμάτι, στο κάτω μέρος είχαμε στερεώσει δυο ξύλα σε σχήμα σταυρού. Αυτό ήταν το μπαστούνι μας που δοκιμάζαμε το έδαφος όταν περπατούσαμε μέσα στο βάλτο. Το μέρος εκεί είχε πολλά μάτια. και τα καλάμια έπλεκαν από πάνω. Νόμιζες ότι είναι σταθερά και από κάτω ήταν κούφια.. Αυτή η πατέντα σε επόμενη φορά, με έσωσε. Στην άκρη στο καλάμι στο πιο λεπτό σημείο είχαμε στρίψει ένα χοντρό σύρμα σε σχήμα U. Με αυτό πιάναμε από το λαιμό, κανένα παπί που έπεφτε στο νερό. Επίσης χρησίμευε όταν θέλαμε να βρούμε κανένα παπί μέσα στα καλάμια . Καρφώναμε τα δυο κομμάτια και κρεμάγαμε το καπέλο, για να βλέπουμε και να μη χάσουμε το μέρος που είναι τα πράγματα μας. Δίπλα από το καθαριστήριο του Βουζουναρά ήταν ένα μανάβικο. Από εκεί δανειζόμαστε από ένα καφάσι ξύλινο, με επιστροφή φυσικά. Το καφάσι χρησίμευε στο να το βάζουμε πλάκα επάνω στα καλάμια , για να ακουμπάμε τα πράγματα μας, να γλιτώσουμε το βάρος. Πότε- πότε το στήναμε όρθιο και καθόμαστε για λίγο , για ξεκούραση. Οι ώρες ήταν πολλές μέσα στο βάλτο. Ήμαστε σχεδόν μέχρι το γόνατο στο νερό από τις τέσσερις περίπου το πρωί μέχρι τις τρεις το μεσημέρι που θα ερχόταν ο βαρκάρης να μας μαζέψει. Εκείνη την ημέρα είχα πάρει φυσίγγια που τα είχα γεμίσει εγώ. Είχα αγοράσει μηχανή που κλείνει αστεράκι τον κάλυκα, αλλά δεν είχα στροφείο για ρέλιασμα. Στον πίνακα στην Καισαριανή που έκανα δοκιμές ήταν μια χαρά σε συγκέντρωση. Όμως στο πρωινό ξεροβόρι του βάλτου ήταν πατάτα. Εκείνη την ημέρα από την ώρα που χάραξε, τα παπιά περνούσαν πάνω από το κεφάλι μου. Μόνο που τα τρόμαζα. Ούτε μάδημα δεν τους έκανα. Ζήτησα από τον κυρ-Βασίλη να μου δώσει μερικά από τα δικά του. Μου έδωσε πέντε ροτβάιλ γερμανικά εισαγωγής. Πράγματι με πέντε τουφεκιές πήρα πέντε πουλιά, ψηλά από το θεό που λέμε. Του ζήτησα να μου δώσει κανένα ακόμα, αλλά μου λεει , – δεν έχω άλλα. Ήξερα ότι είχε μαζί του τουλάχιστον 150 φυσίγγια. Ας είναι, δεν βαριέσαι. Το κακό είναι ότι μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε κάνει τίποτα και είχε διαολιστεί. Καθόμουν και κοιτούσα τα πουλιά να περνάνε από πάνω μου και τους κουνούσα το καπέλο. Κατά το μεσημέρι που ζέστανε ή μέρα άρχισα να ρίχνω με τα δικά μου, αλλά με κόλπο. Καθόμουν χαμηλά στα καλάμια και μόνο τα μάτια έβγαιναν από πάνω. Άμα έβλεπα να έρχεται κατά πάνω μου, το άφηνα να ζυγώσει, πεταγόμουν απότομα όρθιος, αυτό άλλαζε πορεία προς τα επάνω και του έριχνα απο κάτω. Έτσι πήρα άλλα δυο. Στάθηκα και τυχερός γιατί εκείνη την ημέρα δεν έχασα κανένα. Το μεσημέρι ήλθε ο βαρκάρης με δανική βάρκα που είχε μηχανή και μας μάζεψε. Ευτυχώς, γιατί γλίτωσα την ξάπλα. Μετά από δυο μέρες πήγα σε ένα φίλο μου , τον Αγησίλαο, που είχε μηχανουργείο και μου έφτιαξε ένα στροφείο. Έτσι έλυσα το πρόβλημα τις πίεσης, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν το γνώριζα.

το σκοινάκι. Άμα χάραξε και μετά, παρουσιάστηκε καθυστερημένη και βιαστική μια παρέα από τέσσερα άτομα, Είδαν εμάς και ανοίχτηκαν πιο πέρα. Ένας από αυτούς θεώρησε καλό να κάτσει μπροστά σε έναν δικό μας. Αυτός τον παρακάλεσε να πάει πιο πέρα. Έφυγε από εκεί και πήγε και έκατσε μπροστά από τον κυρ-Βασίλη. Αυτός του έβαλε τις φωνές. –Φύγε. -Δεν φεύγω. Κουβέντα στην κουβέντα, στήσανε καυγά. Με τα πολλά έφυγε. Δεν είχε πάει μακριά όταν άρχισε να ξεφωνίζει . – ρε παιδιά, ρε συνάδελφοι, βοήθεια πνίγομαι. Έπεσα σε μάτι. Ο κυρ-Βασίλης τότε άρχισε να ψέλνει. –Εν Ιορδάνη βαπτιζομένος Σου Κύριεεεεεεεεε. Λυθήκαμε στα γέλια.. Προς στιγμή δεν είχαμε καταλάβει το σοβαρό τις υπόθεσης. Όταν όμως αυτός συνέχισε να καλεί σε βοήθεια, παρατήσαμε το πόστο, τρέξαμε, του ρίξαμε τα δυο σκοινάκια και τον βγάλαμε. Είχε χωθεί μέχρι το λαιμό στο νερό. Αν ήταν πιο κοντός, θα πνιγόταν. Ήλθαν και από την παρέα του και τον μάζεψαν. Έτρεμε σαν ψάρι. Για καλή του τύχη περνούσε ανοιχτά ένας ψαράς. Με φωνές και τουφεκιές, ήλθε κοντά, τον πήρε και τον έβγαλε έξω.
…………………………………..
Πρέπει να ήταν το 69 το Γενάρη ή Φλεβάρη πάλι στη στρογγυλή. Έξω από το χωριό υπήρχε ένα μεγάλο και φαρδύ ανάχωμα που έμπαινε μέσα στο βάλτο. Μαζί ήταν και ο Αντρονικίδης που δεν μπήκε στο βάλτο και έμεινε έξω να κόβει βόλτες επάνω στο ανάχωμα. Θα πρέπει να ζύγωνε τα 75. Έτσι τον υπολόγιζαν τότε και εάν θυμάμαι καλά ήταν και η τελευταία φορά που ήλθε μαζί. Βγήκαμε πιο νωρίς έξω, γιατί η ημέρα ήταν για ηλιοθεραπεία. Με έστειλαν να τον φωνάξω. Τον βρήκα στην ακρολιμνιά να κάνει καρτέρι σε ένα κολοβούτι.. Φυσικά ήταν άδειος και αυτός. Κάποια στιγμή του ήλθε βολικά και το τουφέκισε. Ναι αλλά πως θα το πιάσει; λίγο πιο πέρα ήταν παρατημένο ένα πριάρι . Ήταν δεν ήταν δυο μέτρα. Το έριξε στο νερό, βρήκε και ένα κλαδί πεταμένο για κοντάρι και μπήκε μέσα. Δεν είδε ότι το πριάρι είναι σκισμένο πέρα για πέρα. Έσπρωξε με το κλαδί προς τα μέσα και προσπαθώντας να κρατήσει ισορροπία άρχισε να χορεύει το χορό της κοιλιάς. Το πριάρι πλημμύρισε νερό και άρχισε να βουλιάζει.. Αυτός τα έχασε και αντί να σπρώξει με το κλαδί να βγει προς τα έξω, έσπρωχνε προς τα μέσα. Εγώ τον παρακολουθούσα από πάνω και παρόλο που του έλεγα να μη μπει, αυτός δεν με άκουσε. Τρέχοντας κατέβηκα στο νερό, του έριξα το σκοινάκι, που για καλή του τύχη, δεν είχα βγάλει το γιλέκο και το είχα μαζί.. Το νερό ήταν στο στήθος του. Άρπαξε το σκοινί έπεσε στο νερό και τον τράβηξα. Ο σκύλος βγήκε έξω, ξεβρακώθηκε έστυψε τα ρούχα καλά και τα ξαναφόρεσε. Έτσι μούσκεμα πήγε ως το πούλμαν. Εκεί έβγαλε τα βρεγμένα και φόρεσε ένα μακρύ σώβρακο και μια φανέλα που είχε φέρει και με αυτά τα ρούχα γύρισε στην Αθήνα. Ό οδηγός τον πήγε μέχρι έξω από το σπίτι του. Δεν τον έπιασε ούτε συνάχι.

τα παπιά στον κύκλο που κρατάει ο οδηγός είναι τα δικά μου. Εγώ σαν μικρότερος έβγαλα τη φωτογραφία και δεν είμαι μέσα. (δειτε φωτο. στο αρχείο μου)

ΤΕΛΟΣ

φίλε Μάκη. ανταποδίδω τις ευχές και σε ευχαριστώ. ήθελα να θυμηθούν οι πιο παλιοί και να μάθουν οι νέοι ότι για εμας το κυνήγι ήταν πρώτα η παρέα και ο σεβασμός στους μεγαλύτερους και μετά οι επιτυχίες. πιστευω ότι ίσως το κατάφερα. ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.