‘’ρια φυλή.

θα ήθελα τους δύο φίλους μας, τον Γιάννη και τον Σταύρο, να διευρύνουν κάπως το οπτικό τους πρίσμα, και να βρεθούν ο ένας στην θέση του άλλου,…….

……και δεν θα ήθελα να τους δω να βρουν κοινά σημεία συμφωνίας

Λεωνίδα, διαβλέπω από την επιστολή σου μία προσπάθεια να συμπλεύσω κυνοτεχικά με τον Σταύρο. Αν ήταν Παναθηναϊκός και εγώ Ολυμπιακός θα πρότεινες να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας και να γίνουμε Αεκτζίδες ή σε έναν Δεξιό με έναν Αριστερό να γίνουν Κεντρώοι; Όχι δεν είναι απαραίτητο. Ο Σταύρος είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος (κάνει και καλή παρέα), έχει τις απόψεις του οι οποίες πηγάζουν από τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του. Συνεχίζει να ενημερώνεται. Γιατί πρέπει να τα απαρνηθεί κατά το ήμισυ για να συμπλεύσει μαζί μου; Όσο για την αγάπη του προς τους σκύλους την έχουμε δεδομένη είτε είχε τον υπέρ-καθαρόαιμο είτε τον υπέρ-μιγά.

Ούτε και εγώ έχω διάθεση να ξαναγυρίσω στην εποχή του 1950-1985. Κάπως έτσι δεν ήταν η κυνοτεχνία τότε; Έχω διανύσει τα μονοπάτια μου μόνος μου, με κόπο και έξοδα. Δεν πισωγυρνώ.

μήπως και οι δύο κατανοήσουν κάπως καλύτερα τους τρόπους σκέψης που καθοδηγούν τους δύο αντικρουόμενους συλλογισμούς.

Τις απόψεις του Σταύρου τις γνωρίζω καλά, τις είχα πριν 30 περίπου χρόνια, μέχρι που πούλησα σε ένα κύριο στη Φιλοθέη, ένα κοκεράκι για το κοριτσάκι του. Μετά από μερικούς μήνες με κάλεσε ο ευγενέστατος πατέρας της, είδα ένα μαύρο άτριχο σκυλάκι με μακριά ποδαράκια, το μόνο κοινό με τα κόκερ: τα μακριά αυτιά και η …κομμένη ουρά. Φυσικά επέστρεψα τα χρήματα, φυσικά ζήτησα συγνώμη, φυσικά είπα να κρατήσουν και το σκύλο, φυσικά δεν καταλάβαινα πως έγινε αυτό αφού όλα τα άλλα κουταβάκια είχαν χαριστεί σε φίλους και ήταν ίδια με τους γονείς τους. Φυσικά επιθυμούσα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τα  βουρκωμένα μάτια του κοριτσιού που θα αποχωριζόταν το κουταβάκι της, ο μπαμπάς της δεν το δεχόταν ούτε ως δώρο.

Και η μάνα και ο πατέρας, εργασιακά κόκερ, είχαν χαρτιά αναγνώρισης του τότε μοναδικού «οργανισμού» Μπασουράκου. Ε ναι, από τότε ασχολήθηκα πιο σοβαρά. Δεν μου αρκούσε απλά να κυνηγά, ήθελα να ξέρω και τι θα βγάλει, εκτός και αν δεν ζευγάρωνα ποτέ. Μα πως θα έβρισκα νέα κουτάβια; Πάλι στη γύρα; Πάλι άντε να δούμε;

Το 1973 είχα εισάγει Σέττερ από την Ιταλία. Τα στάνταρ μου είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν.

Είμαι σίγουρος πως ο Σταύρος με αποδέχεται στην κυνηγητική-κυνολογική του παρέα με τις ιδέες μου όπως τον αποδέχομαι και εγώ με τις δικές του.

Νομίζω ότι όλοι μας βλέπουμε τα κυνοφιλικά θέματα με διαφορετικό μάτι

Πόσες φορές το έχω γράψει αυτό; Και για πόσες διαφορετικές περιπτώσεις;

Κι εγώ είχα ενοχληθεί μέσα μου, όταν ο Γιάννης μου είπε ότι το κουτάβι μου είναι ημίαιμο, είναι ένας χαρακτηριμός που εγώ τουλάχιστον θεωρούσα ότι αναφέρεται στα σκυλιά που συναντάμε στους δρόμους να ψάχνουν τα σκουπίδια. Τελικά, απ’ ότι κατάλαβα, ημίαιμο είναι ένα οποιοδήποτε σκυλί το οποίο δεν έχει χαρτιά καθαροαιμίας, ακόμα κι αν είναι φαινότυπο της φυλής του.

Δεν είπα πως το κουτάβι σου είναι ημίαιμο. Προέκυψε από την κουβέντα μας, την ουσία της δεν την περιγράφεις καλά, γι αυτό την επαναλαμβάνω. Από το ζευγάρωμα δύο σκύλων από δύο διαφορετικές φυλές (έστω και από αυτών που λέμε απολύτως καθαρόαιμα, με ή χωρίς χαρτιά) τα κουτάβια λέγονται ημίαιμα (μισό αίμα από μία φυλή και μισό από άλλη) Φυσικά κανείς Κυνολογικός όμιλος στον κόσμο δεν τους εκδίδει χαρτιά. Οι σκύλοι που προέρχονται από πολλές φυλές, όπως μερικά αδέσποτα, αυτά που αποκαλούμε μπάσταρδα, λέγονται μιγάδες.

Σκύλοι που προέρχονται από καθαρόαιμους γονείς αλλά δεν τους εκδώσανε χαρτιά ή χάθηκαν, εξακολουθούν να είναι καθαρόαιμοι (όχι ημίαιμοι όπως γράφεις Λεωνίδα) αλλά δεν μπορεί να αποδειχθεί η καθαροαιμία τους γι αυτό τους κατατάσσουμε στους φαινοτύπους. Φαινότυπος μπορεί να είναι και ένας ημίαιμος ή μιγάς σκύλος γι αυτό στις αναγνωρίσεις ξεκινούν από ΒΕΑ1 και μετά ΒΕΑ2, ΒΕΑ3. Αφού λοιπόν επί τρεις γενεές βγαίνουν φαινότυπα κουτάβια, τα τέταρτα καταχωρούνται στο ΒΕΚ (Βιβλίο καθαρόαιμων).

Ο κύριος Νικολακόπουλος είναι γνωστό ότι βλέπει τα πράγματα μέσα από το πρίσμα των αγώνων

Όχι βρε (φιλικό το βρε) Λεωνίδα μου, κυνηγώ από το 1965 με πρώτη άδεια το 1968 και στα τελευταία 5-6 χρόνια έχω πάει σε μερικούς αγώνες, είναι δυνατόν να μη τα βλέπω με το πρίσμα του κυνηγού; Απλά τα βλέπω όχι μόνο κυνοφυλικά ή κυνηγητικά αλλά και κυνοτεχνικά. Δεν πάει να πει αυτό πως απορρίπτω ή σνομπάρω όσους δεν κάνουν κυνοτεχνία. Ο ’ρης, ο απόλυτος μιγάς, δεν πάνε 3-4 χρόνια που έφυγε από το κουμάσι μας.

Τα στοιχεία που μου δείχνει καθημερινά είναι υπέρ του δέοντος θετικά, και με έχει εκπλήξει με την υπακοή του, τον χαρακτήρα του και το πάθος του για τα θηράματα. Έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι θα εξελιχθεί σε έναν υπέροχο κυνηγό και έναν πιστό και αγαπημένο σύντροφο.

Δεν αμφισβητούνται τα στοιχεία αυτά. Κάποιος  υπέδειξε στον ιδιοκτήτη της μάνας του να ασχοληθεί σοβαρά μαζί της γιατί είναι αξιόλογη για κυνήγι.

Φιλικά