Για όσους είναι γεννηµένοι µεταξύ 1950-1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς> καταφέραµε να επιßιώσουµε.
Ήµαστε µια γενιά σε αναµονή:> περάσαµε την παιδική µας ηλικία
περιµένοντας. Έπρεπε να περιµένουµε δύο ώρες µετά το
φαγητό πριν κολυµπήσουµε, δύο ώρες µεσηµεριανό ύπνο για να
ξεκουραστούµε και τις Κυριακές έπρεπε να µείνουµε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουµε.
Ακόµα και οι πόνοι περνούσαν µε την αναµονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας > για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε οτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόµα και τα παιχνίδια µας ήταν ßίαια. Περνάγαµε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουµε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και µόνο τότε
ανακαλύπταµε ότι είχαµε ξεχάσει να ßάλουµε φρένα. Παίζαµε
«µακριά γαϊδούρα» και κανείς µας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναµε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαµε όλη τη µέρα και
δεν γυρνούσαµε στο σπίτι παρά µόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόµους. Κανείς δεν µπορούσε να µάς ßρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαµε τα κόκκαλα και τα δόντια µας και δεν
υπήρχε κανένας νόµος για να τιµωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαµε πόλεµο µε πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισµένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν µε λίγο ιώδιο ή µερικά ράµµατα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά µόνο ο εαυτός σου.
Είχαµε καυγάδες και κάναµε καζούρα ο ένας στον άλλος και µάθαµε να το
ξεπερνάµε.
Τρώγαµε γλυκά και πίναµε αναψυκτικά, αλλά δεν ήµασταν
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εµάς να ήταν χοντρός και αυτό
ήταν όλο. Μοιραζόµασταν µπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας µας δεν έπαθε τίποτα. Καµιά φορά
κολλάγαµε ψείρες στο σχολείο και οι µητέρες µας το αντιµετώπιζαν
πλένοντάς µας το κεφάλι µε ζεστό ξύδι..
Δεν είχαµε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
ßιντεοταινίες µε ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εµείς είχαµε
φίλους.. Κανονίζαµε να ßγούµε µαζί τους και ßγαίναµε. Καµιά
φορά δεν κανονίζαµε τίποτα, απλά ßγαίναµε στο δρόµο και εκεί
συναντιόµασταν για να παίξουµε κυνηγητό, κρυφτό, αµπάριζα…. µέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαµε τη µέρα µας έξω, τρέχοντας και
παίζοντας. Φτιάχναµε παιχνίδια µόνοι µας από ξύλα. Χάσαµε
χιλιάδες µπάλες ποδοσφαίρου. Πίναµε νερό κατευθείαν από τη
ßρύση, όχι εµφιαλωµένο, και κάποιοι έßαζαν τα χείλη τους
πάνω στη ßρύση. Κυνηγούσαµε σαύρες και πουλιά µε αεροßόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήµασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να µας επιßλέπουν.
Πηγαίναµε µε το ποδήλατο ή περπατώντας µέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαµε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουµε άδεια από τους γονείς µας, ολοµόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσµο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραµε;
Στα σχολικά παιχνίδια συµµετείχαν όλοι και όσοι δεν
έπαιρναν µέρος έπρεπε να συµßιßαστούν µε την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί µαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
µείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναµε διακοπές τρεις µήνες τα καλοκαίρια και περνούσαµε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέµα µε δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς µαθήµατα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναµε όµως φανταστικά κάστρα στην άµµο και ψαρεύαµε µε
ένα αγκίστρι και µια πετονιά.
Ρίχναµε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους
ßάλουµε χέρι, όχι πιάνοντας κουßέντα σε κάποιο chat room και
γράφοντας ; )
Είχαµε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και µέσα από όλα αυτά µάθαµε και ωριµάσαµε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να µεγαλώσεις σαν παιδί…
Αγνώστου ταυτότητας µέχρι στιγµής.
Τον/Την ευχαριστούµε για το ταξίδι…
