ALTAIR_LUSSO wrote:
Είναι όλα ίδια, ίδια γελάνε οι φοβισμένοι. Ίδιος ο λήθαργος, ίδιοι κι οι πλανεμένοι. Ίδια κι εύκολα το τίποτα ακόμα αλλάζει χρώματα. Ο χρόνος ράβει μ” ίδια λόγια τα στριφώματα. Στο ίδιο μέρος που ξερνάν, πάνε και στέκονται, δεν αντιστέκονται, τα πάντα δέχονται, τα ίδια φίδια έρπονται. ίδιο συμπεθεριό, ίδια ελαφρυντικά…
Κι όμως Γιώργο πολλά πράγματα άλλαξαν απο τότε …μάλλον προς το χειρότερο. Αυτό που άλλαξε προς το χειρότερο είναι η Δημοκρατία.Τότε είχαμε ταραγμένα χρόνια με τα Δημοκρατικά δικαιώματα των ανθρώπων να καταπατούνται καθημερινά.Σήμερα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ομως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ενω τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα, οι άνθρωποι γέλαγαν , διασκέδαζαν , ονειρευόντουσαν .Δεν μπορώ να ξεχάσω τους γονείς μου που με έπαιρναν σχεδόν καθημερινά και πηγαίναμε σε διάφορες ταβέρνες ,γλέντια ,εκδηλώσεις κλπ.Το ίδιο έκαναν σχεδόν όλοι.Θυμάμαι ότι στον δρόμο του πατρικού μου (ακόμα χωματόδρομος) τα καλοκαίρια καθόντουσαν μέχρι αργά και διασκέδαζαν με κοτσομπολιά και πειράγματα .Τώρα που να δεις τέτοια ρε Γιώργο?Τώρα βλέπεις ανθρώπους σκυθρωπούς ,θυμωμένους, να περπατάνε με απλανές βλέμα βυθισμένοι στα προβλήματα τους και το σημαντικότερο………….χωρίς ελπίδα
Εμένα πάλι δεν μου λείπουν τα καλοκαιρινά πηγαδάκια των γριών της γειτονιάς, να κουτσομπολεύουν και να περνάν από 40 κύματα όλο τον κόσμο, κατάλοιπα της ρουφιανάς μιας άλλης εποχής …. 😉 . Θυμάμαι τις γριές να εξηστορούν ιστορίες της κατοχής για το πόσους τουμπανιασμένους από την πείνα είχαν βρει κάποια πρωινά έξω από την πόρτα τους, αλλά δεν θυμάμαι καμιά να λέει σε πόσους έδωσε ένα πιάτο φαί 👿
Όσο για τους γονείς μου, δεν ξέραν τι θα πει ταβέρνα και διασκέδαση. Θυμάμαι ότι η μόνη διασκέδαση ήταν μια φορά το 2μηνο, τον πατέρα μου, να μας παίρνει και να πηγαίνουμε για πίτσα στην Pitsa Zea ( Ν.Κόσμο σύνορα Καλλιθέα, πίσω από τον Αγ.Σώστη), άντε και στο τσακίρ κέφι έμπαινε τα καλοκαίρια κανένα κάρβουνο. Τους θυμάμαι και τους δύο να τους βγαίνει η παναγία στην δουλειά για να μπορέσουν να φτιάξουν ένα σπίτι. Μια ζωή δουλειά και σήμερα πληρώνουν νοίκι για το σπίτι που έφτιαξαν και παρακαλάνε να μπορέσουν να το κρατήσουν.