Χωρίς να έχω πρόσβαση στο ΑΡΤΕΜΙΣ, πήγα το απόγευμα στο Καπανδρίτι (καλά να πάθω) για καμιά …στραβή. Ήμουν από τις 5 μμ.
Ακολούθησε ~1,5 ώρα περισσυλογής και επαφής με τη φύση.
Στο δρόμο για το αυτοκίνητο, δεν ήρθε τίποτε μαζί μου.
Ούτε άκουσα τουφεκιά από τα πέριξ.
Πέρασα και από την ψησταριά/ κρεοπωλείο να πάρω κάνα κοψίδι για το σπίτι, ΤΖΙΦΟΣ.
Τα είχαν πουλήσει όλα και είχαν γυαλίσει και τις ψησταριές/ τζαμαρίες. Είναι λέει αύριο του Αη Δημήτρη και αποφάσισαν πολλοί να …..φανε,κατά που μούπε το παληκάρι. Έτσι θα πάει μαλλον. Θα τρώμε μόνο τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Και για να εξασφαλίσω το ψητό του Πάσχα, πήρα ένα κατσίκι που τόχε σε προσφορά. Τώρα βέβαια αν θα έχουμε ρεύμα να το συντηρήσουμε, αυτό είναι άλλος προβληματισμός.
Οσο για το σήμερα, ούτε με 20ευρω δεν “χτυπάμε” θήραμα (έστω ψητό κοτόπουλο) πλέον
Ποιός γκαντεμόσαυρος με …καλομελετάει.
Ταύτα και …μένω.
Η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Υ/Γ : Αλλά και “είσαι η ελπίδα μας …..πίδα – πίδα 😀 πίδακας μας”
Άντε να γελάσει λίγο το χειλάκι μας, …..με τόσα που βλέπουμε γύρω μας.