Αγαπητέ Νίκο, ευχαριστώ για την απάντηση σου. Ίσως όμως δεν εκφράστηκα σωστά. Σου έγραψα ότι σε ζηλεύω “σε εισαγωγικά” γιατί τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές που “ενημερώνεις” για τις εξορμήσεις σου, δείχνει ότι η περιοχή που ασκείς το χόμπυ σου, σου δίνει ευχαρίστηση και τη δυνατότητα να παρατηρείς, να ενημερώνεις και να βελτιώνεσαι. Κάποιες περιοχές της χώρας προσφέρουν περισσότερες χαρές στους ντόπιους κυνηγούς από ότι άλλες. Όταν ήμουν για παράδειγμα φοιτητής στα Γιάννενα ήταν στα χειμωνιάτικα κυνήγια ευλογημένος τόπος. Στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα τη Νότια Λακωνία, είμαστε τυχεροί για τα τρυγόνια και ορτύκια και για τις τσίχλες τις περισσότερες χρονιές (φέτος εξαιρετικά). Στη Κρήτη που έζησα 4 χρόνια, υπάρχει αφθονία λαγών. Γι αυτό ρώτησα σε ποια περιοχή κυνηγάς και τελικά δεν έμαθα. Όχι για να έλθω, αλλά για να μάθω. Μετά από σαράντα τέσσερα συνεχή χρόνια, που βγάζω άδεια και κάποια χρόνια πριν μαθητευόμενος στο χωριό, εξακολουθώ και μαθαίνω και η κάρπωση δεν είναι κύρια επιδίωξη μου πλέον. Γι αυτό και δεν γράφω ποτέ αριθμό, αλλά αν είχε ή δεν είχε πουλιά, πόσες ντουφεκιές έκανα. Όπως έγραψα και στο μήνυμα μου, η καλή παρέα είναι σημαντικότερη, αλλά διάβολε όταν κάνεις 350 χιλ. ελπίζεις να ευχαριστηθείς 10-15 ντουφεκιές, να τεστάρεις τα ανακλαστικά σου, φυσίγγια και όπλα. Αυτό δεν γίνεται με 3-4 ντουφεκιές, όπως έγραψα για την τελευταία εξόρμηση μου.
Τέλος απλά για να δώσω το στίγμα μου σαν κυνηγός, μετά τα 28 μου, στο απογευματινό καρτέρι τα τελευταία λεπτά που γίνεται το μπάσιμο χαμηλά, εγώ έχω αδειάσει το όπλο και απολαμβάνω το σούρουπο μαζεύοντας τα σκουπίδια που έκανα, προσέχοντας μη με …πετύχει κάποια τσίχλα.
Να είσαι πάντα καλά και καλά κυνήγια.
