ΜΠΟΙΚΟΤΑΖ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ

Επισκόπηση 13 δημοσιεύσεων - 241 έως 253 (από 253 συνολικά)
Απευθείας μετάβαση στη σελίδα:
  • Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #514134

    Το μαρτύριο 12χρονης αμέσως μετά τη σφαγή

    Πηγή: http://politis.com.cy/article/to-martirio-12chronis-amesos-meta-ti-sfagi

    Η μοναδική ζώσα μάρτυρας του βάρβαρου εγκλήματος στον Σύσκληπο, και θύμα η ίδια ενός άγριου βιασμού στην ηλικία των δώδεκα μόλις χρόνων, αποφάσισε μετά από 44 χρόνια να λύσει τη σιωπή της. Να μιλήσει για τα όσα τραγικά και συγκλονιστικά έζησε εκείνο το καλοκαίρι του 1974.

     


    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #518757

    ΞΕΧΑΣΤΗΚΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕ  :unsure:

     

    ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ  :whistle:

     

    και θα σας ζαλίζω συνεχώς  :mail:  :mail:  :mail:

    Μια μαρτυρία: Ελευθερίας Μήλογλου, “Σεπτέμβρης 1955, στο σπίτι στον Κεράτιο”*

    Αρχές Σεπτέμβρη του 1955. Οι άνδρες του σπιτιού είναι ανήσυχοι, πηγαινοέρχονται και σιγοψιθυρίζουν ο ένας στον άλλο πράγματα που δεν θέλουν να ακούσουμε εμείς τα παιδιά. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Μερικές μέρες πριν, αναπάντεχα περικυκλώθηκε το Πατριαρχείο από τανκς και ένοπλους στρατιώτες, και κανείς δεν καταλάβαινε το γιατί.

    Zούσα με την οικογένειά μου στον Κεράτιο Κόλπο, σε ένα λόφο μεταξύ του Φαναριού και του Μπαλατά. Μπροστά μας απλωνόταν ο Κεράτιος και από πίσω στο βάθος κατέληγαν στη θάλασσα τα ερείπια των Θεοδοσιανών τειχών. Στη δυτική πλευρά του σπιτιού, στο βάθος δέσποζε ο πανύψηλος τρούλος της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους σχολής.

    Αρκετοί Τούρκοι στη γειτονιά μας, και πέντε-έξι χριστιανικές οικογένειες. Οι σχέσεις μας φαινομενικά καλές, παίζαμε με τα παιδιά τους στο δρόμο, πάντα όμως μας συμβούλευαν οι γονείς να ήμαστε προσεκτικοί. Η λέξη “γκιαβούρ” στην ημερησία διάταξη.
    Eκείνη τη μοιραία νύχτα, τα παιδιά μόλις είχαμε πέσει για ύπνο (μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με την μεγαλύτερη αδελφή μου). Σε λίγο από την πλευρά της Μεγάλης του Γένους Σχολής ακούσαμε βαθειά τον ήχο που κάνουν τα τζάμια όταν σπάζουν. Συγχρόνως άρχισαν από παντού να ηχούν οι καμπάνες των εκκλησιών δαιμονισμένα, στην περιοχή υπήρχαν πολλές εκκλησίες.
    Αμέσως μπήκαν στο υπνοδωμάτιο οι γονείς μας και μας είπαν να σηκωθούμε. Όχλος περνούσε μπροστά από την πόρτα μας και κατευθυνόταν προς το κέντρο της περιοχής. Είχαμε τρομοκρατηθεί. Ο πατέρας προσπαθούσε να μας καθησυχάσει, λέγοντάς μας ότι θα σπάσουν τζάμια και θα περάσουν, αν είναι δυνατόν, στον 20ο αιώνα βρισκόμαστε! Του είχα τόση εμπιστοσύνη και τόση ανάγκη να τον πιστέψω. Κάποιος περαστικός Τούρκος του συνέστησε να ανάψει όλα τα φώτα του σπιτιού και να κρεμάσει μια τουρκική σημαία. Έτσι και έκανε.
    Σε λίγο ομάδες εξαγριωμένων άρχισαν να ανεβαίνουν προς τη γειτονιά μας, χωρίς όμως να επιτεθούν στο σπίτι μας, κατευθύνονταν προς άλλα χριστιανικά σπίτια. Όμως δεν άργησε να πέσει η πρώτη πέτρα, το πρώτο ξύλο. Χωρίς να χάσει χρόνο ο πατέρας, έπεισε τη μητέρα μας να κρυφτούμε στη σοφίτα του σπιτιού και μας παρακάλεσε να μη βγάλουμε άχνα, ακόμα κι αν αντιληφθούμε να τον σκοτώνουν. Με την ψυχή στο στόμα και με μια κανάτα νερό στο χέρι, κουρνιάσαμε στη σοφίτα.
    Μόλις που προλάβαμε, αμέσως γενικεύτηκε η επίθεση. Όπως μάθαμε αργότερα, κάποιος από τη γειτονιά, μας είχε προδώσει. Πάνω από 200 άτομα -τόσα έλεγε ο πατέρας μου- μπήκαν στο σπίτι μας και κατέστρεφαν. Ακούγαμε στους κάτω ορόφους να γίνεται χαμός, σπάζανε και πετούσανε στο δρόμο τα υπάρχοντά μας, κλέβανε όσα μπορούσαν να μεταφέρουν. Ο πατέρας τρόμαζε στη σκέψη ότι θα μπορούσαν να ανακαλύψουν την κρυψώνα μας. Όταν πήγε να τους εμποδίσει να ανέβουν στον πάνω όροφο, τον χτύπησαν με μαχαίρι στο φρύδι και τον πήραν τα αίματα. Τότε κάποιος οπλοφόρος στάθηκε δίπλα του και του υποσχέθηκε ότι δε θα άφηνε κανέναν να ανέβη. Πιθανόν μας γνώριζε και κατάλαβε την αγωνία του. Ποτέ δε μάθαμε… Τα χάσαμε όλα, γλυτώσαμε όμως τις ζωές μας και αυτό ήταν αρκετό…
    Ένα δίωρο περίπου κράτησε η καταστροφή του σπιτιού μας και μετά ησυχία. Στ’ αυτιά μας έφταναν μόνο τα βήματα των ανθρώπων πάνω στα σπασμένα τζάμια. Και τότε ήρθε ο πατέρας και μας άνοιξε. Δεν μπορώ να περιγράψω τί αντικρίσαμε όταν κατεβήκαμε κάτω. Η μητέρα έβαλε τα κλάματα και εμείς επίσης, ο μόνος αισιόδοξος ήταν ο πατέρας που έλεγε και ξανάλεγε ότι εμείς τα φτιάξαμε και εμείς θα τα ξαναφτιάξουμε, αφού ήμαστε ζωντανοί!
    Την επόμενη το πρωί, το φως της ημέρας επιβεβαίωσε το μέγεθος της καταστροφής. Oι άντρες του σπιτιού (ο πατέρας και ο αδελφός του) δεν είχαν ρούχα να φορέσουν ούτε παπούτσια. Μας είχαν αφήσει μια στρατιά ξύλινα σαντάλια, τις λεγόμενες γαλέντζες. Εμείς μείναμε με τα νυχτικά, όπως είχαμε σηκωθεί το προηγούμενο βράδυ βιαστικά από το κρεβάτι. Λεφτά δεν είχαμε ούτε για ψωμί, μια και οι τράπεζες ήταν κλειστές (είχε κηρυχτεί στρατιωτικός νόμος).
    Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα δεν έλειπε και το χιούμορ. Ένας πολύ πλούσιος ξυλέμπορος που καθόταν σε ένα αρχοντικό απέναντί μας, ρωτούσε το μπαμπά μου αν είχαμε καφέ και φλιτζανάκια, γιατί ήθελαν να πάρουν πρωινό και δεν είχε μείνει τίποτα στην κουζίνα και γενικά μέσα στο σπίτι τους…
    Το απόγευμα κατέφτασε με ταξί ένας Τούρκος αδελφικός φίλος του μπαμπά μου, συνοδευόμενος από ένστολο αξιωματικό (ήταν κουνιάδος του) και παρακάλεσαν να μας πάρουν όλους σπίτι τους για κείνη τη νύχτα. Υπήρχε φήμη για προγραμματισμένη σφαγή! Ο μπαμπάς στην αρχή ήταν ανένδοτος. Η γιαγιά μου και μητέρα του ήταν κατάκοιτη και δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Όμως μπροστά στην επιμονή του φίλου μας, τους ακολουθήσαμε εμείς τα παιδιά με τη μαμά μας και οι δύο άντρες του σπιτιού έμειναν πίσω. Βέβαια δεν έγινε τίποτα απολύτως εκείνη τη νύχτα και το πρωί γυρίσαμε στο σπίτι μας και τους βρήκαμε όλους καλά.
    Για πολύν καιρό το σπίτι μας είχε μετατραπεί σε έναν αυτοσχέδιο μικρό ξενώνα, στρώματα στα πατώματα, και όποιος ήθελε να κοιμηθεί λίγες νύχτες με σχετική ασφάλεια (βλέπετε εμείς είχαμε και εξώπορτα) έβρισκε καταφύγιο σε μας, ενώ τις μέρες έτρεχαν να επισκευάσουν τα σπίτια τους.
    Ο χειμώνας πλησίαζε και τα σχολεία έπρεπε να ανοίξουν, όμως οι ζημιές σε εκκλησίες και σχολεία ήταν ανυπολόγιστες. Από την άλλη οι γονείς ήταν επιφυλακτικοί, δίσταζαν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, δεν υπήρχε καμιά ασφάλεια. Άλλος αγώνας άρχιζε… Φυσικά το Πατριαρχείο ανέπαφο…
    Όμως ο πατέρας μου είχε πάρει την απόφασή του, παρά τις έντονες αντιδράσεις της μητέρας. Έτσι μετά από λίγο καιρό πήραμε το δρόμο για την Ελλάδα, που ο πατέρας τη λάτρευε. Ένα φθινοπωρινό βράδυ στο σταθμό του Σιρκετζή αποχαιρετήσαμε με δάκρυα αυτούς που αφήναμε πίσω, μεταξύ αυτών και τους προσφιλείς νεκρούς μας που είχαμε αποχαιρετήσει την προηγούμενη. Όμως εμένα η ψυχή μου έμεινε για πάντα εκεί. Ακόμα και σήμερα πηγαίνω με νοσταλγία και λαχτάρα και φεύγω με λύπη.
    * Η συμπολίτισσα Ελευθερία Μήλογλου είναι συνταξιούχος καθηγήτρια της Γαλλικής γλώσσας. Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε σχολεία Β΄βάθμιας Εκπ/σης στο Ν. Καβάλας. Η μαρτυρία της δημοσιεύτηκε στη “Μνήμη” του Συλλόγου Μικρασιατών Καβάλας, φ. 19, Σεπτ. 2015.
    <b>Πόλη, νοσταλγία μου – Hasretim Istanbul</b>
    Στη σημερινή Τουρκία το θέμα των διωγμών αντιμετωπίζεται με ευαισθησία από πολλούς ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, λογοτέχνες και ανθρώπους του πολιτισμού, οι οποίοι αναδεικνύουν τα λάθη της πολιτικής που ακολουθήθηκε. Μεταξύ αυτών και οι άνθρωποι του Ιδρύματος Ανταλλαγέντων Λωζάνης (Lozan Mubadilleri Vakfi). Το τρίπτυχο έκθεση – βιβλίο – ταινία με τίτλο «Πόλη, νοσταλγία μου – Hasretim Istanbul» βασίστηκε σε συνεντεύξεις που πήραν οι άνθρωποι του Ιδρύματος από 47 Ρωμιούς της Πόλης οι οποίοι ζουν πλέον στην Ελλάδα. Μέσα από τις αφηγήσεις τους αναδείχθηκαν οι αιτίες του ξεριζωμού, οι καημοί, οι αγωνίες, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και η νοσταλγία τους για το γενέθλιο τόπο.
    Το όλο έργο πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Οργανισμού «Istanbul 2010 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» και την βοήθεια του «Συνδέσμου Αποφοίτων Ζωγραφείου», του «Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών» και της «Ένωσης Ομογενών Κωνσταντινουπολιτών Βορείου Ελλάδος». Eγκαινιάσθηκε τον Οκτώβριο του 2010 στο Σισμανόγλειο Μέγαρο της Κωνσταντινούπολης παρουσία της ΑΘΠ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ενώ την επισκέφθηκε πλήθος Τούρκων πολιτών. Ένας από αυτούς, ο δημοσιογράφος Χιτζάλ Ουλούτς, έγραψε άρθρο με τίτλο: «Είναι αργά για να γυρίσετε. Θα μας συγχωρήσετε;»
    Ο Σύλλογος Μικρασιατών Καβάλας φιλοξένησε την έκθεση στη Δημοτική Καπναποθήκη Καβάλας από τις 10 μέχρι και τις 14 Σεπτεμβρίου 2011. Στον εκθεσιακό χώρο προβαλλόταν συνεχώς και η ημίωρης διάρκειας ταινία με τις μαρτυρίες των εκδιωχθέντων Ρωμιών. Στα εγκαίνια της έκθεσης δύο μέλη του Συλλόγου, Ρωμιές της Πόλης που έζησαν εκεί τα Σεπτεμβριανά, η κ. Κική Mac Namara και η κ. Ουρανία Νικολαΐδου (από την Πρίγκηπο και την Πόλη, αντίστοιχα) παρουσίασαν τις συγκινητικές μαρτυρίες τους…
    ΠΗΓΗ: lykourinos-kavala.blogspot.com
    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    07/11/2012
    Αρ. μηνυμάτων:
    150
    nikolaos στις #519020

    ΞΕΧΑΣΤΗΚΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕ :unsure: ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ :whistle: και θα σας ζαλίζω συνεχώς :mail: :mail: :mail: Μια μαρτυρία: Ελευθερίας Μήλογλου, “Σεπτέμβρης 1955, στο σπίτι στον Κεράτιο”*

    Αρχές Σεπτέμβρη του 1955. Οι άνδρες του σπιτιού είναι ανήσυχοι, πηγαινοέρχονται και σιγοψιθυρίζουν ο ένας στον άλλο πράγματα που δεν θέλουν να ακούσουμε εμείς τα παιδιά. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Μερικές μέρες πριν, αναπάντεχα περικυκλώθηκε το Πατριαρχείο από τανκς και ένοπλους στρατιώτες, και κανείς δεν καταλάβαινε το γιατί.

    Zούσα με την οικογένειά μου στον Κεράτιο Κόλπο, σε ένα λόφο μεταξύ του Φαναριού και του Μπαλατά. Μπροστά μας απλωνόταν ο Κεράτιος και από πίσω στο βάθος κατέληγαν στη θάλασσα τα ερείπια των Θεοδοσιανών τειχών. Στη δυτική πλευρά του σπιτιού, στο βάθος δέσποζε ο πανύψηλος τρούλος της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους σχολής.

    Αρκετοί Τούρκοι στη γειτονιά μας, και πέντε-έξι χριστιανικές οικογένειες. Οι σχέσεις μας φαινομενικά καλές, παίζαμε με τα παιδιά τους στο δρόμο, πάντα όμως μας συμβούλευαν οι γονείς να ήμαστε προσεκτικοί. Η λέξη “γκιαβούρ” στην ημερησία διάταξη.
    Eκείνη τη μοιραία νύχτα, τα παιδιά μόλις είχαμε πέσει για ύπνο (μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με την μεγαλύτερη αδελφή μου). Σε λίγο από την πλευρά της Μεγάλης του Γένους Σχολής ακούσαμε βαθειά τον ήχο που κάνουν τα τζάμια όταν σπάζουν. Συγχρόνως άρχισαν από παντού να ηχούν οι καμπάνες των εκκλησιών δαιμονισμένα, στην περιοχή υπήρχαν πολλές εκκλησίες.
    Αμέσως μπήκαν στο υπνοδωμάτιο οι γονείς μας και μας είπαν να σηκωθούμε. Όχλος περνούσε μπροστά από την πόρτα μας και κατευθυνόταν προς το κέντρο της περιοχής. Είχαμε τρομοκρατηθεί. Ο πατέρας προσπαθούσε να μας καθησυχάσει, λέγοντάς μας ότι θα σπάσουν τζάμια και θα περάσουν, αν είναι δυνατόν, στον 20ο αιώνα βρισκόμαστε! Του είχα τόση εμπιστοσύνη και τόση ανάγκη να τον πιστέψω. Κάποιος περαστικός Τούρκος του συνέστησε να ανάψει όλα τα φώτα του σπιτιού και να κρεμάσει μια τουρκική σημαία. Έτσι και έκανε.
    Σε λίγο ομάδες εξαγριωμένων άρχισαν να ανεβαίνουν προς τη γειτονιά μας, χωρίς όμως να επιτεθούν στο σπίτι μας, κατευθύνονταν προς άλλα χριστιανικά σπίτια. Όμως δεν άργησε να πέσει η πρώτη πέτρα, το πρώτο ξύλο. Χωρίς να χάσει χρόνο ο πατέρας, έπεισε τη μητέρα μας να κρυφτούμε στη σοφίτα του σπιτιού και μας παρακάλεσε να μη βγάλουμε άχνα, ακόμα κι αν αντιληφθούμε να τον σκοτώνουν. Με την ψυχή στο στόμα και με μια κανάτα νερό στο χέρι, κουρνιάσαμε στη σοφίτα.
    Μόλις που προλάβαμε, αμέσως γενικεύτηκε η επίθεση. Όπως μάθαμε αργότερα, κάποιος από τη γειτονιά, μας είχε προδώσει. Πάνω από 200 άτομα -τόσα έλεγε ο πατέρας μου- μπήκαν στο σπίτι μας και κατέστρεφαν. Ακούγαμε στους κάτω ορόφους να γίνεται χαμός, σπάζανε και πετούσανε στο δρόμο τα υπάρχοντά μας, κλέβανε όσα μπορούσαν να μεταφέρουν. Ο πατέρας τρόμαζε στη σκέψη ότι θα μπορούσαν να ανακαλύψουν την κρυψώνα μας. Όταν πήγε να τους εμποδίσει να ανέβουν στον πάνω όροφο, τον χτύπησαν με μαχαίρι στο φρύδι και τον πήραν τα αίματα. Τότε κάποιος οπλοφόρος στάθηκε δίπλα του και του υποσχέθηκε ότι δε θα άφηνε κανέναν να ανέβη. Πιθανόν μας γνώριζε και κατάλαβε την αγωνία του. Ποτέ δε μάθαμε… Τα χάσαμε όλα, γλυτώσαμε όμως τις ζωές μας και αυτό ήταν αρκετό…
    Ένα δίωρο περίπου κράτησε η καταστροφή του σπιτιού μας και μετά ησυχία. Στ’ αυτιά μας έφταναν μόνο τα βήματα των ανθρώπων πάνω στα σπασμένα τζάμια. Και τότε ήρθε ο πατέρας και μας άνοιξε. Δεν μπορώ να περιγράψω τί αντικρίσαμε όταν κατεβήκαμε κάτω. Η μητέρα έβαλε τα κλάματα και εμείς επίσης, ο μόνος αισιόδοξος ήταν ο πατέρας που έλεγε και ξανάλεγε ότι εμείς τα φτιάξαμε και εμείς θα τα ξαναφτιάξουμε, αφού ήμαστε ζωντανοί!
    Την επόμενη το πρωί, το φως της ημέρας επιβεβαίωσε το μέγεθος της καταστροφής. Oι άντρες του σπιτιού (ο πατέρας και ο αδελφός του) δεν είχαν ρούχα να φορέσουν ούτε παπούτσια. Μας είχαν αφήσει μια στρατιά ξύλινα σαντάλια, τις λεγόμενες γαλέντζες. Εμείς μείναμε με τα νυχτικά, όπως είχαμε σηκωθεί το προηγούμενο βράδυ βιαστικά από το κρεβάτι. Λεφτά δεν είχαμε ούτε για ψωμί, μια και οι τράπεζες ήταν κλειστές (είχε κηρυχτεί στρατιωτικός νόμος).
    Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα δεν έλειπε και το χιούμορ. Ένας πολύ πλούσιος ξυλέμπορος που καθόταν σε ένα αρχοντικό απέναντί μας, ρωτούσε το μπαμπά μου αν είχαμε καφέ και φλιτζανάκια, γιατί ήθελαν να πάρουν πρωινό και δεν είχε μείνει τίποτα στην κουζίνα και γενικά μέσα στο σπίτι τους…
    Το απόγευμα κατέφτασε με ταξί ένας Τούρκος αδελφικός φίλος του μπαμπά μου, συνοδευόμενος από ένστολο αξιωματικό (ήταν κουνιάδος του) και παρακάλεσαν να μας πάρουν όλους σπίτι τους για κείνη τη νύχτα. Υπήρχε φήμη για προγραμματισμένη σφαγή! Ο μπαμπάς στην αρχή ήταν ανένδοτος. Η γιαγιά μου και μητέρα του ήταν κατάκοιτη και δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Όμως μπροστά στην επιμονή του φίλου μας, τους ακολουθήσαμε εμείς τα παιδιά με τη μαμά μας και οι δύο άντρες του σπιτιού έμειναν πίσω. Βέβαια δεν έγινε τίποτα απολύτως εκείνη τη νύχτα και το πρωί γυρίσαμε στο σπίτι μας και τους βρήκαμε όλους καλά.
    Για πολύν καιρό το σπίτι μας είχε μετατραπεί σε έναν αυτοσχέδιο μικρό ξενώνα, στρώματα στα πατώματα, και όποιος ήθελε να κοιμηθεί λίγες νύχτες με σχετική ασφάλεια (βλέπετε εμείς είχαμε και εξώπορτα) έβρισκε καταφύγιο σε μας, ενώ τις μέρες έτρεχαν να επισκευάσουν τα σπίτια τους.
    Ο χειμώνας πλησίαζε και τα σχολεία έπρεπε να ανοίξουν, όμως οι ζημιές σε εκκλησίες και σχολεία ήταν ανυπολόγιστες. Από την άλλη οι γονείς ήταν επιφυλακτικοί, δίσταζαν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, δεν υπήρχε καμιά ασφάλεια. Άλλος αγώνας άρχιζε… Φυσικά το Πατριαρχείο ανέπαφο…
    Όμως ο πατέρας μου είχε πάρει την απόφασή του, παρά τις έντονες αντιδράσεις της μητέρας. Έτσι μετά από λίγο καιρό πήραμε το δρόμο για την Ελλάδα, που ο πατέρας τη λάτρευε. Ένα φθινοπωρινό βράδυ στο σταθμό του Σιρκετζή αποχαιρετήσαμε με δάκρυα αυτούς που αφήναμε πίσω, μεταξύ αυτών και τους προσφιλείς νεκρούς μας που είχαμε αποχαιρετήσει την προηγούμενη. Όμως εμένα η ψυχή μου έμεινε για πάντα εκεί. Ακόμα και σήμερα πηγαίνω με νοσταλγία και λαχτάρα και φεύγω με λύπη.
    * Η συμπολίτισσα Ελευθερία Μήλογλου είναι συνταξιούχος καθηγήτρια της Γαλλικής γλώσσας. Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε σχολεία Β΄βάθμιας Εκπ/σης στο Ν. Καβάλας. Η μαρτυρία της δημοσιεύτηκε στη “Μνήμη” του Συλλόγου Μικρασιατών Καβάλας, φ. 19, Σεπτ. 2015.
    <b>Πόλη, νοσταλγία μου – Hasretim Istanbul</b>
    Στη σημερινή Τουρκία το θέμα των διωγμών αντιμετωπίζεται με ευαισθησία από πολλούς ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, λογοτέχνες και ανθρώπους του πολιτισμού, οι οποίοι αναδεικνύουν τα λάθη της πολιτικής που ακολουθήθηκε. Μεταξύ αυτών και οι άνθρωποι του Ιδρύματος Ανταλλαγέντων Λωζάνης (Lozan Mubadilleri Vakfi). Το τρίπτυχο έκθεση – βιβλίο – ταινία με τίτλο «Πόλη, νοσταλγία μου – Hasretim Istanbul» βασίστηκε σε συνεντεύξεις που πήραν οι άνθρωποι του Ιδρύματος από 47 Ρωμιούς της Πόλης οι οποίοι ζουν πλέον στην Ελλάδα. Μέσα από τις αφηγήσεις τους αναδείχθηκαν οι αιτίες του ξεριζωμού, οι καημοί, οι αγωνίες, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και η νοσταλγία τους για το γενέθλιο τόπο.
    Το όλο έργο πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Οργανισμού «Istanbul 2010 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» και την βοήθεια του «Συνδέσμου Αποφοίτων Ζωγραφείου», του «Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών» και της «Ένωσης Ομογενών Κωνσταντινουπολιτών Βορείου Ελλάδος». Eγκαινιάσθηκε τον Οκτώβριο του 2010 στο Σισμανόγλειο Μέγαρο της Κωνσταντινούπολης παρουσία της ΑΘΠ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ενώ την επισκέφθηκε πλήθος Τούρκων πολιτών. Ένας από αυτούς, ο δημοσιογράφος Χιτζάλ Ουλούτς, έγραψε άρθρο με τίτλο: «Είναι αργά για να γυρίσετε. Θα μας συγχωρήσετε;»
    Ο Σύλλογος Μικρασιατών Καβάλας φιλοξένησε την έκθεση στη Δημοτική Καπναποθήκη Καβάλας από τις 10 μέχρι και τις 14 Σεπτεμβρίου 2011. Στον εκθεσιακό χώρο προβαλλόταν συνεχώς και η ημίωρης διάρκειας ταινία με τις μαρτυρίες των εκδιωχθέντων Ρωμιών. Στα εγκαίνια της έκθεσης δύο μέλη του Συλλόγου, Ρωμιές της Πόλης που έζησαν εκεί τα Σεπτεμβριανά, η κ. Κική Mac Namara και η κ. Ουρανία Νικολαΐδου (από την Πρίγκηπο και την Πόλη, αντίστοιχα) παρουσίασαν τις συγκινητικές μαρτυρίες τους…
    ΠΗΓΗ: lykourinos-kavala.blogspot.com

    <hr />

    «Και συ Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε» Διονύσιος Σολωμός, Προς Επτανησίους Αρχή άνδρα δείκνυσι Φιλικά Μάριος – Prowler ®

    Μόνο με ζωντανή την μνήμη υπάρχει μια κάποια ελπίδα να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Μην κουραστείς να μας τα θυμίζεις.

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #519507

    ΞΕΧΑΣΤΗΚΑΑΑΜΕΕΕΕΕΕ

     

    Attachments:
    You must be logged in to view attached files.
    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    18/09/2014
    Αρ. μηνυμάτων:
    318
    DENTIST στις #519517

    Οχι συμπατριωτη Μαριε,δεν ξεχαστηκαμε!Απλως η αρχουσα πολιτικη ταξη ΚΑΙ τα καναλια,προφανως υποδουλωμενα στο Sorros George,θελουν να μας παρουσιαζουν το λαθος για σωστο.Που ακουστηκε να ταυτιζουν τους Ελληνες της μικρασιατικης καταστροφης που γυρισαν στη μητερα Ελλαδα με τους λαθρομεταναστες,βαρβαρους μουσουλμανους εισβολεις της χωρας μας,οι οποιοι ερχονται απο ολη την Ασια και Αφρικη?Αλλα το χρημα σταυρωσε το Χριστο,βλεπεις! :bye:

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    15/01/2019
    Αρ. μηνυμάτων:
    46
    Γιάννης Κυνηγος στις #519556

    ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟΙ ΞΕΧΝΑΝΕ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΙΥ ΟΥΤΕ ΝΟΣΟ ΝΑ ΕΙΧΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΟΦΘΑΛΜΟΛΟΥΤΡΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΥΤΟ ΑΚΟΥΓΕΤΕ ΣΥΧΝΑ Η ΛΕΞΗ ΑΝ ΣΟΒΑΡΕΨΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΖΗΤΣΗ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ ΔΕ ΓΑΜΙΕΤΕ Η ΜΑΓΚΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ ΔΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΛΕΓΑΝΕ ΤΟ 21 ΔΕ ΓΑΜΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΤΕ ΠΟΣΟΙ ΘΑ ΜΙΛΑΓΑΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΩΡΑ

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    12/03/2004
    Αρ. μηνυμάτων:
    5016
    MICHEL123GR στις #523936

    Διάβαζα τα προυγούμενα και σα να μην εχει περάσει καθόλου ο καιρός, τι εννοώ πάντα επίκαιρα οτι ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ τουρκικό προϊόν, όσοι τους  θεωρούν φίλους μας η οτι και καλά φταίει η κυβέρνησή τους … ενα θα πω ότι είναι πολύ μα πολύ κοντόφθαλμοι βλάκες η συμφεροντολόγοι απάτριδες.

    Σαν σήμερα ! (το έκλεψα απο το ΦΒ της Διονυσία Αντύπα).

    11 Νοεμβρίου 1912 η απελευθέρωση της Χίου
    Επειδή αρκετοί σ᾽αυτό τον τόπο εμφανίζουν αδύναμη μνήμη, επιλεκτική, αλλά και συχνά ανύπαρκτη
    Μια όψη της οθωμανικής αγριότητας κατά του πληθυσμού της Χίου ήταν η πώληση – κυρίως γυναικών και παιδιών – ως δούλων. Μεταφέρονταν ως εμπορεύματα σε παζάρια της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης και πωλούνταν σε εξευτελιστικές τιμές. Ο Ολλανδός διπλωμάτης Gaspar Testa γράφει:
    “Το πιο σπαρακτικό θέαμα είναι τα σκλαβωμένα γυναικόπαιδα που έφεραν από τη Χίο … Αγόρια και κορίτσια σέρνονται στους δρόμους δεμένα το ένα με το άλλο και οδηγούνται στα σκλαβοπάζαρα. Κοπέλες κρατούσαν στο χέρι ένα χαρτί με το όνομα των Τούρκων κυρίων τους που έμειναν στη Χίο.”
    Ο Άγγλος πρόξενος στη Σμύρνη Francis Werry γράφει σε αναφορά του: “Στο δρόμο των Φράγκων οδηγούνται πάνω-κάτω κοπάδια από παιδιά της Χίου για πούλημα… φανατικοί μουσουλμάνοι αγόραζαν το θύμα τους για 30 γρόσια και το έσφαζαν για να κερδίσουν μια θέση στον παράδεισο. Πολλές γυναίκες αυτοκτόνησαν κατά την μεταφορά και άλλες πέθαναν από απεργία πείνας για να γλυτώσουν τον εξευτελισμό”.
    Αυτά για να ξέρετε όσοι αγοράζεται τούρκικο προϊον πόσο μ@λ@κες είστε!
    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #524030

    30 οκτωβριου έγραψα μηνυμα στο παρών θεμα. Το ανέβασα 4-5 φορές…….. ακόμα ανεβαίνει…..

     

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #526614

    κοινωνικό πείραμα στην τουρκια

    και αφού δούμε το βιντεάκι ας τρέξουμε όλοι στο μπιτ-παζαρ έχει φτηνό τουρκικο στραγάλι….. αφερίμ! μπουνταλά γκιαουρ μουστερή!

     

     

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #526983

    μην ξεχνιόμαστε

     

    Attachments:
    You must be logged in to view attached files.
    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    04/07/2005
    Αρ. μηνυμάτων:
    223
    alexadros100 στις #527003

    Σαν κυνηγοί μπορούμε να μην αγοράζουμε προϊόντα Τουρκικής κατασκευής .Υπάρχουν εναλλακτικά και καλύτερα προϊόντα για το κυνήγι. Αλλά η ζωή μας δεν είναι μόνο το κυνήγι.

    Πριν από χρόνια   στη χώρα μας κασκευάζαμε τα λεοφωρεία αστικά και υπεραστικά MERCEDES –κατασκευάστρια εταιρεία BIAMAX (δεν γνωρίζω αν το ίδιο γινόταν  το ίδιο για τα VOLVO και SCANIA) . O κινητήρας και άλλα εξαρτήματα ήταν εισαγόμενα . Απευθυνόταν όμως στην Ελληνική αγορά . Εχω διαβάσει ακόμη ότι για τα αστικά λεωφορεία έδειξε κάποια στιγμή ενδιαφέρον να τα αγοράζει και η Γερμανία. Όταν αποφασίστηκε να αλλάξει ο στόλος των αστικών της Αθήνας , η πρώτη παραγγελία δόθηκε σε Ουγγρική εταιρεία και έφεραν τα λεωφορεία IKARUS. Αποτέλεσμα χρεοκόπησε η Ελληνική εταιρεία και ο μηχανολογικός εξοπλισμός αγοράστηκε από την Τουρκία.

    Επίσης το NISSAN SUNNY , το οποίο ήταν πολύ καλό αυτοκίνητο , κατασκευαζόταν στον Βόλο . Βεβαίως ο κινητήρας και πολλά εξαρτήματα ήταν εισαγόμενα.

    Το 1983 ήλθε η TOYOTA και ήθελε να κατασκευάζει το μοντέλο Carina που αντικαταστάθηκε από το σημερινό AVENSIS. Με βάση τον ισχύοντα νόμο τότε , το κράτος έπρεπε να έχει το 51% , το οποίο δεν δέχτηκε η εταιρεία και πήγε στην Αγγλία.

    Κατασκευάζαμε ως χώρα επίσης πολλά ακόμη βιομηχανικά προϊόντα. Ειχαμε και επάρκεια γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων.

    Μπορούσαν όμως να επιβληθούν φόροι στα εισαγόμενα . Σήμερα τα προϊόντα μεταξύ των χωρών της Ε.Ε και της Τουρκίας κυκλοφορούν ελεύθερα χωρίς δασμούς.

    Πριν τα μνημόνια ήξερα ότι τα περισσότερα βιομηχανικά προϊόντα της Τουρκίας , ήταν για τις Ασιατικές και Αφρικανικές αγορές και όχι για την Ευρώπη και την Αμερική. Όταν έφθασαν στο σημείο να θέλουν να μας επιβάλλουν να τρώμε και ληγμένα αλλά δεν το έκαναν τι να πούμε.

    Η χώρα έχει αποβιομηχανισθεί σχεδόν και περιμένουμε από τον Τουρισμό να σώσει την κατάσταση.

    Στη Τουρκία έχουν μετακομίσει πολλές βιομηχανίες από πολλές χωρες. Πριν από δύο χρόνια αγόρασα μία κουζίνα PITSOS με εστία καφέ . Το καπάκι πουλιόταν ξεχωριστά , αλλά όταν την έφεραν από το κατάστημα  δεν είχε υποδοχές . Αποφάσισε το εργοστάσιο στην Τουρκία να τις καταργήσει αλλά άφησε τον ίδιο κωδικό (στη προηγούμενη παρτίδα υπήρχαν) και δεν το έπιασε και η Ελληνική Αντιπροσωπεία . Ηδη άρχισε να ξεφλουδίζει στη μία γωνία το σμάλτο. Η παλιά (Ελληνικής κατασκευής) την είχα πάνω από 20 χρόνια , χωρίς κανένα πρόβλημα , μόνο φυσιολογικές φθορές –(της είχα αλλάξει αντιστάσεις και μάτια).

    Δεν έχω αγοράσει ποτέ , αυτοκίνητο που κατασκευάζεται στη Τουρκία  και δεν μπορώ να έχω άποψη.

    Σήμερα δεν παράγουμε ούτε τα προϊόντα που τρώμε ούτε τα ρούχα και τα παπούτσια που φοράμε. Ελάχιστα κατασκευάζονται και παράγονται στη χώρα μας . τα περισσότερα είναι εισαγόμενα . Τα μάλλινα πλεκτά και τα κασμίρια εξαφανίστηκαν αλλά οι κτηνοτρόφοι πετούν τα μαλλιά.  Σωστά αναφέρουν στις προηγούμενες σελίδες οι συνάδελφοι ότι αν και παράγουν πολύ καλύτερα προϊόντα από τα εισαγόμενα , δεν μπορούν να τα διαθέσουν στην αγορά.

    Ολοι κοιτάνε το κόστος .  Οι κάτοικοι των νησιών και των παραμεθορίων περιοχών  πάνε στην Τουρκία , Βουλγαρία και Σκόπια και ψωνίζουν. Υπάρχει τρόπος να τους πείσεις να σταματήσουν;

    Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης τα τώρα με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Δεν μπορώ να καταλάβω εφόσον έχουμε υπερεπάρκεια σε σκληρό σιτάρι και κάνουμε και εξαγωγή δεν το χρησιμοποιούμε για την κατασκευή ψωμιού το οποίο είναι και καλύτερο. Στην περιοχή μας τρώγανε ψωμί από σκληρό σιτάρι (κάντε μια αναζήτηση με τη λέξη μαυραγάνι ) . Το μαλακό σιτάρι έχει μεγαλύτερη στρεμματική απόδοση και για αυτό δεν επιδοτείται.

     

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #527011

    https://ardin-rixi.gr/archives/238989
    <h1 class=”post-title single-post-title entry-title”>Τα τουρκικά όπλα της DERYA</h1>

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #527087

    σαν να ξεχαστήκαμεεεε

     

    ΟΥΤΕ ΣΕΝΤ !!!!!!

Επισκόπηση 13 δημοσιεύσεων - 241 έως 253 (από 253 συνολικά)
Απευθείας μετάβαση στη σελίδα:

Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.


Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων