Ένα χωριό με… γάτες και νυφίτσες

0

Ο πληθυσμός των κατοίκων μειώθηκε επικίνδυνα στις Βρύσες Αμαρίου, όμως, πολλαπλασιάστηκε εκείνος σε νυφίτσες που είναι εκατοντάδες ενώ οι γάτες αυξάνονται και… πληθύνονται και σήμερα κυκλοφορούν οι περισσότερες στα βουνά, αναζητώντας τροφή για να επιβιώσουν οι ίδιες και τα θηλαστικά που μεγαλώνουν. Αλλά και τα δυο είδη αποτελούν, πλέον, κάθε χρόνο και μια σοβαρότερη πληγή για τους ανθρώπους που διαμένουν ακόμα στο ορεινό χωριό, καθώς τις νύχτες κατεβαίνουν από τις κορυφογραμμές στις πλατείες «που κάνουν παρέλαση», στα σπίτια αλλά και σε υπόστεγα που διατηρούν, και σε χρόνο ρεκόρ αποδεκατίζουν κάθε ζωντανό που εκτρέφουν αποδεκατίζοντας τους αριθμούς.

Αλλά από τις φονικές επιδρομές τους δε γλιτώνει και πλήθος πουλιών, που βρίσκουν πάνω σε δέντρα, αμέριμνα, και τα… καταπίνουν, ενώ δεν αποκλείεται να αρχίσουν επιθέσεις και σε νεογέννητα αρνιά και κατσικάκια!

Οι λαγοί που αφθονούσαν κάποτε στην περιοχή, παρότι οι κυνηγοί από σαράντα έμειναν σήμερα… δυο στις Βρύσες, χάνουν τον αριθμό τους χρόνο με το χρόνο και αλλοίμονο σε αυτόν που έχει υπόστεγο και εκτρέφει κουνέλια, κότες, περιστέρια, παγώνια και άλλα ζώα ή πτηνά! Την τελευταία εικοσαετία, μόνο ο Νίκος Φουντεδάκης εκτιμά, ότι «νυφίτσες και γάτες που έχουν λάβει μια ημιάγρια, λόγω πείνας, μορφή και επιθετικότητα, αφού ζουν ελεύθερες ως κυνηγοί στο βουνό», του έχουν κατασπαράξει στο υπόστεγο κοντά στο χωριό, αρπάζοντάς τα από τις μεγάλες κλούβες, «ίσαμε πεντακόσια περιστέρια, τριακόσια κουνέλια, πεντακόσιες κότες, πέντε έως έξι παγώνια και τριάντα χήνες και φραγκόκοτες». Όσο για τις απώλειες σε λαγούς, ο αριθμός τους δεν μπορεί να καθοριστεί, καθώς τακτικά βρίσκονται από κατοίκους και από τον ίδιο, «προβιές και κόκκαλα τους». Πάντως, προσδιορίζει σε… εκατοντάδες τα θηράματα που έπεσαν στα δόντια των σαρκοφάγων θηλαστικών και το πλήθος των θυμάτων αυξάνεται κάθε μέρα και κατά τους υπολογισμούς του ο πληθυσμός των θηραμάτων «έχει μειωθεί πάρα πολύ, μέχρι τώρα κατά 70%».

ΟΤΑΝ ΑΔΕΙΑΣΕ ΤΟ ΧΩΡΙΟ…ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΓΑΤΕΣ

Από τους τελευταίους πνιγμούς λαγών ήταν η περίπτωση ενός, που βρέθηκε πρόσφατα σε περιφραγμένο χώρο, με την προβιά και τα κόκκαλα! Τα υπολείμματα του πνιγμού του, εντόπισε ο κ. Φουντεδάκης, πάνω στο συρματόπλεγμα της περίφραξης, όπου, όπως αποδείχτηκε, τον είχε σύρει η νυφίτσα, και εκεί, πλέον, με… άνεση αφού τον εγκλώβισε «ήπιε αίμα και έφαγε ότι έφαγε και έφυγε».

Πώς προέκυψε, όμως, η αύξηση του αριθμού των θηλαστικών-φονιάδων στις Βρύσες; Εξηγεί ο ίδιος: «Πριν σαράντα χρόνια, κάθε σπίτι είχε και την γάτα του και κάθε νοικοκύρης την φρόντιζε και την τάιζε. Όμως, φεύγοντας οι άνθρωποι, ή στις πόλεις και αλλού για να φτιάξουν τη ζωή τους, ή πεθαίνοντας, έκλεισαν τα σπίτια τους και τις άφησαν να… κυριαρχούν στα χωριό. Γεννούσαν, λοιπόν, και οι νέες γάτες έγιναν πολλές και πέρασαν και τις εκατόν πενήντα. Αλλά πώς να τις κάνουμε καλά; Το αποτέλεσμα ήταν ότι από την πείνα αφού δεν βρήκαν τροφή στο χωριό ανέβηκαν στο βουνό και εκεί έβρισκαν λαγούς και πουλιά και επειδή είχαν πολλαπλασιαστεί και δεν… έφτανε το φαΐ για όλους, κατέβαιναν στα σπίτια και στα υπόστεγα και ξεσπούσαν στα οικόσιτα, αφήνοντας, όμως, και για τον… ιδιοκτήτη ότι τους περίσσευε!»

Αφηγείται την… επιδρομή τους στην αποθήκη του σπιτιού του που όρμησαν σε σφαχτάρι: «Έτρεφα ένα χοίρο και όταν τον έσφαξα ζύγιζε κοντά εβδομήντα κιλά. Τον κρέμασα από την οροφή της αποθήκης και τη νύχτα έπεσα και κοιμήθηκα. Τα παιδιά ήταν μικρά, και πιθανόν να άφησαν την πόρτα ανοιχτή και χωρίς να αντιληφτώ τίποτα μπήκαν μέσα και άρχισαν να τον τρώγουν. Σηκώθηκα πολύ πρωί για να πάω στο κυνήγι και ανοίγοντας την πόρτα μπερδεύουν στα πόδια μου μπορεί και τριάντα! Είχαν φάει το κρέας του από τον λαιμό μέχρι εκεί που τον έφταναν και υπολόγισα πως έλειπαν πάνω από είκοσι κιλά…»

«ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΑΜΠΙΝΕΣ;»

Η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη με τις νυφίτσες και τις γάτες να δρουν χωρίς… ενόχληση και οι λιγοστοί κάτοικοι που απόμειναν, διατυπώνουν τους φόβους τους, μήπως τα επόμενα θύματα των «θηλαστικών-φονιάδων, εάν δεν ληφθούν κάποια μέτρα», θα είναι οι ίδιοι. «Από τότε», σημειώνει ο κ. Φουντεδάκης, «που απαγορεύτηκε το κυνήγι στις νυφίτσες είχαμε προβλέψει ότι το μέτρο θα είχε επιπτώσεις στις περιουσίες μας. Ποιος θα με αποζημιώσει τώρα για τα ζώα που μου έπνιξαν στο υπόστεγο;» ερωτά. «Το γνωρίζετε ότι παλιά το κυνήγι της νυφίτσας έχτισε σπίτι σε χωριανό; Γιατί τότε, το Κράτος επιδοτούσε το κάθε ζώο που σκότωναν οι χωριανοί και ήταν πολλοί εκείνοι που ζούσαν και έκαναν περιουσίες από το κυνήγι τους. Σήμερα, λοιπόν, εμείς που έχουμε κάποια ζώα στα υπόστεγα, θα πρέπει να τα παρατήσουμε; Ή θα πρέπει να είμαστε με την καραμπίνα κάθε βράδυ εκεί και να ξενυχτούμε για να τα προστατεύουμε! Δεν πάει άλλο με τις επιδρομές, αυτά τα χρόνια της πείνας και της δυστυχίας, που πολλές οικογένειες στα χωριά περιμένουν να συντηρήσουν μια κότα ή ένα κουνέλι  για να ζήσουν. Είμαστε σε απόγνωση, κανείς δε μας δίνει σημασία…»

thebest.gr/

Share.

Τα σχόλια είναι κλειστά σε αυτό το θέμα


Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων