ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 1 έως 15 (από 232 συνολικά)
Απευθείας μετάβαση στη σελίδα:
  • Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #22797


    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #199218

    ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

    του Ν. Τοπούζη

    Κρήτες , 29- Μαίου-1453 , οι τελευταίοι μαχητές της Πόλης

    Στην είσοδο του χωριού Καλλικράτης στα Σφακιά συναντά ο επισκέπτης μια πλάκα που τον πληροφορεί ότι το χωριό χρωστά το όνομα του στο Μανούσο Καλλικράτη αρχηγό σώματος εθελοντών που το Μάρτη του 1453 ξεκίνησε να βοηθήσει στην άμυνα της Πόλης. Το τι απέγιναν αυτοί οι εθελοντές, μας πληροφορεί ο Γεώργιος Φρατζής στο «Χρονικό» :

    «Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν τους Χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύτες από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 7 το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν, αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το Σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους».

    Απόσπασμα από το Χρονικό του Γεωργίου Φραντζή

    …καὶ ἐγκρατεῖς πάντων ἐγένοντο, ἄνευ δὲ τῶν πύργων τῶν λεγομένων Βασιλείου, Λέοντος καὶ Ἀλεξίου, ἐν οἶς ἑστήκεισαν οἱναύται ἐκεῖνοι οἱ ἐκ τῆς Κρήτης. Αὐτοὶ γὰρ γενναίως ἐμάχοντο μέχρι καὶ τῆς ἕκτης καὶ ἑβδόμης ὥρας καὶ πολλοὺς Τούρκους ἐθανάτωσαν καὶ τοσοῦτον πλῆθος βλέποντες καὶ τὴν πόλιν δεδουλομένη πᾶσαν, αὐτοὶ οὐκ ἤθελον δουλωθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἔλεγον ἀποθανεῖν κρεῖττον ἢ ζῆν. Τοῦρκος δέ τις τῷ ἀμηρᾷ ἀναφορὰν ποιὴσας περὶ τῆς τούτων ἀνδρείας, προσέταξεν ἵνα κατέλθωσιν μετὰ συνηβάσεως καὶὦσιν ἐλεύθεροι αὐτοί τε καὶ ἡ ναῦς αὐτῶν καὶ πᾶσα ἀποσκευή, ἥν εἶχον. Καὶ οὕτως γενόμενον, πάλιν μόλις ἐκ τοῦ πύργου τούτους ἔπεισαν ἀπελθεῖν.

    Το 1919, στη βιβλιοθήκη της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου Αγίου Όρους, βρέθηκε ένα χειρόγραφο που είχε γραφτεί από κάποιο μοναχό Καλλίνικο λίγα χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης ( το 1460 ). Ο μοναχός Καλλίνικος εξιστόρησε την αποστολή των Κρητών μαχητών στην Κωνσταντινούπολη, εκ μέρους του ανήμπορου λόγω πολεμικών τραυμάτων μοναχού Ιερώνυμου, που στην πραγματικότητα ήταν ο Πέτρος Κάρχας (ο Γραμματικός) διοικητής της μονάδας των Κρητών μαχητών.

    Το χειρόγραφο της Μονής Βατοπεδίου.

    «Την δεκάτην πέμπτην μηνός Μαρτίου θʼ ενιαυτού κζʼ Ινδικτιώνα, τον καιρόν, όπου ο Σουλτάνος Μουχαμέτης ήρχισε να περιζώνει με τα φουσάτα του τη Μεγάλη Πόλη μας, δια να την πάρη, ο παλαιός Δρουγγάριος, Μανούσος Καλλικράτης, μέγας καραβοκύρης, αρχηγός των Σφακιών και άρχοντας του Σελίνου, ηλικίας τότε ογδοήντα χρόνων, οι δυό γυιοί του ήσανε σκοτωμένοι τρεις χρόνους πριν εις θαλασσοπόλεμον με Σαρακηνούς, επήρε άξαφνα Βασιλικόν μήνυμα, χρυσόβουλον, όπου του έλεγε να υπάγη το ογρηγορώτερον με τα καράβια του και με όσους εμπόρει περισσότερους άντρας εις την Βασιλεύουσαν, όπου εκιντύνευε.

    Το μήνυμα το επήγε εις τον Μανούσον ο Βενετός πλοίαρχος Αρμάντος συγγενής του άρχοντα της Βενετίας.

    Ο Καπετάν-Μανούσος επήρε τότες τέσσερις δρόμωνεις και ένα διάρμενον, οι τρεις δρόμωνες ήταν χτήμα εδικόν του και εκυβερνούνταν ο εις, ο μεγαλύτερος, από τον ίδιον, ο άλλος από τον Καπετάν-Γρηγόρη, γυιόν του Σήφη Μανιάκη, από Ασκύφου, όπου επιάστη από Σαρακηνούς και εγδάρθη ζωντανός εις Γαύδον και ο άλλος από τον Καπετάν- Πέτρο τον Γραμματικόν, αυτό της Κυδωνίας.

    Τούτος, επισυνώ πριν ήταν μοναχός εδώ, εις το Αγιον Ορος και είχε μαθημένα καλά τα αρχαία Γράμματα, τον ονόμαζαν Γραμματικό ενώ το καθεαυτό παρανόμι του ήταν Κάρχας.

    Ο τέταρτος δρόμωνας ήτον χτήμα του Καπετάν-Αντρέα, του Μακρή, από την Πάτμο και εκυβερνούνταν από τον ίδιον.

    Τούτος ήταν γιος του Καπετάν-Γιαννίκου, του Μακρή, από το Ρέθεμνον, όπου ήταν παντρεμένα από την Πάτμον και είχε δυο παιδιά, τον Αντρέα και τη Ζουμπουλιώ και όπου τριάντα χρόνους πριν εσκοτώθη, δια να γλυτώση την Σάμον από τον φοβερόν Κουρσάρον Χουσεϊνην, όπου με εικοσιδιό γαλέρες ήταν έτοιμος να την κουρσέψη, αν δεν επρολάβαινε ο Μακρής να τον χτυπήση και βουλίζοντας του δέκα καράβια να σκοτώση και τον ίδιον εις το ρεσάλτο, όπου του έκαμε εις το καράβι.

    Τα καράβια εξεκίνησαν και τα πέντε ομάδι εις τση δεκαοχτώ Μαρτίου από το λιμάνι της Σούδας.

    Εως τα Δαρδανέλλια εταξείδεψαν χωρίς να συναπαντήσουν Αγαρηνον. Οταν όμως επερνούσαν κάτω από την Καλλίπολι, οι Τούρκοι τα εμπομπάρδισαν από το φρούριον ετούτο και έκαμαν μιαν μικρήν εζημίαν εις το διάρμεον.

    Αλλά ο μεγάλος και τρομερός κίνδυνος τους ανάμενε μέσα εις την Προποντίδα όταν τα καράβια έπλεγαν δίπλα από το Προκονήσι.

    Τότες εφάνηκαν ξαφνικά εμπρός των πάνω από εξήντα Αγαρηνά πλοία μικρομέγαλα, που ήρχονταν από την Αρτάκην, όπου ήσαν πηγαιμένα δια τάρταλα και σκλάβους και προπάντων δια γυναίκες.

    Τα Τουρκικά καράβια επερικύκλωσαν τότες τα εδικά μας όπου δια μεγαλύτερη σιγουριάν τα έκαμαν τούτα Σταυρόν και ένας πόλεμος φοβερός ήρχισε αναμεταξύ τωνε, όπου εβάσταξε πλειά από δέκα ώρες.

    Οι Τούρκοι εις το διάστημα τούτο έκαμαν δώδεκα γιουρούσια, με σκοπό να πάρουν τα καράβια μας, αλλά δεν το επέτυχαν.

    Διότι οι εδικοί μας τους εγκρέμιζαν κάθε φορά στη θάλασσα και τους έπνιγαν.

    Μα ως τόσο οι δρόμωνες μας, που είχαν ούλοι πιστόλια γερά τους εβούλισαν ίσαμε δέκα μικρά καράβια-φούοστες τα περισσότερα όταν σαν αλαφρά και γοργοκίνητα, έμπαιναν πάντα εμπρός.

    Εις τση δέκα τούτες ώρες του πολέμου οι πνοιγμένοι και σκοτωμένοι Τούρκοι εξεπέρασαν τους χίλιους.

    Μα και οι εδικοί μας έχασαν ίσαμε εξακόσους άντρες, όπου εσκοτώθηκαν εις τα χείλια των καραβιών, ενώ επολεμούσαν.

    Οι εδικοί μας έχασαν ακόμη και ένα καράβι-το δρομώνι που εκυβερνούσεν ο Γρηγόρης-όπου το επιστονάρησε ένα μεγάλο πλοίο των Τούρκων, χωρίς όμως να πνιγεί ούτε ένας, διότι ο Γρηγόρης κάνοντας γρήγορο ρεσάλτο εις το πλοίο, που τον επιστονάρησε και σφάζοντας τους άντρες που ήσαν μέσα, το επήρε αμέσως.

    Εμπρός εις το μέγα πλήθος των Αγαρηνών καραβιών, θα εχάνονταν το δίχως άλλο ούλοι οι Ρωμαίοι και τα καράβια τωνε, διότι την τελευταία στιγμή ο Αρχηγός των Τούρκων, ένας ονόματι Μουσταφάς, εδιάταξε να αφίσουν τα γιουρούσια και να βάλουν φωτιά να κάψουν τα Κρητικά Καράβια. Και ήθελαν όντως τα κάψει, όπου ήταν και το ευκολότερον, παρά να τα πάρουν, αν ο γενναιότατος Δρουγγάριος, Καπετάν-Μανούσος Καλλικράτης και εφτά νέοι πολέμαρχοι-μέσα σε τούτους ήταν και ο γυιός του Σπεσακονικόλα, ο Κωσταντής, -όπου και είναι Αγία η μνήμη τωνε εις αιώνα τον άπαντα, δεν αναλάβαιναν να θυσιαστούν ετούτοι με δυό καράβια, για να βαρδάρουν τα τρία άλλα και τους δώσουν τον καιρόν να φύγουσιν όταν ήρθε η νύχτα.

    Εις τον σωσμόν των τριών τούτων καραβιών εβοήθησε πρώτα πρώτα ο Μεγάλος Θεός των Χριστιανών και η Αγία Θεοτόκος, έπειτα η μεγάλη γενναιότης του Δρουγγαρίου, όπου έκαμε και το σχέδιο, κατόπιν ένας άγριος και φοβερός σίφουνας που εξέσπασεν κείνη την ώρα, και τέλος το Τούρκικο πλοίο, όπου εκυρίεψεν ο Γρηγόρης και όπου εμπέρδεψε τον Μουσταφά μέσα στη νύχτα και τον έκαμε να νομίση ότι και τα τρία καράβια που εξεμάκρυναν από τʼ άλλα και εφεύγασι προς τον Βόσπορο ήσανε Τουρκικά.

    Ως τόσο τα δύο άλλα όπου έμειναν με τον Καλλικράτη και τα εφτά παιδιά, κάνοντας ψεύτικο Πόλεμο με τση σκευές, εδυνάμωναν στο Μουσταφα την ιδέα πως οι Ρωμαίοι ήσαν ούλοι εκείνοι και έτσι τούτος αντί να κυνηγήσει εκείνους που έφευγαν, εστράφηκεν μόνο προς τα δύο καράβια πασχίζοντας να τα αποκάμη με τη φωτιά καθώς και το κατόρθωσε στο τέλος.

    Οταν οι δυό δρόμωνες μας μαζί με το Τουρκικό πλοίο έφθασαν εις την Πόλη την αυγή της άλλης ημέρας, και εμπήκαν μέσα εις τον Κεράτιον χωρίς κανένα εμπόδιο, διότι ο άγριος σίφουνας είχε σκορπισμένη εδώ κι εκεί την Τούρκικη Αρμάδα, ο Μεγάλος Δομέστικος των Κάστρων εχώρισε τους πολεμάρχους σε δύο τούρμες και τη μια, με αρχηγούς τον Ανδρέαν, τον Γρηγόρη και τον Γραμματικόν, έβαλε να φυλάξη τους τρεις Πύργους-του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου,-και την άλλη τούρμα να φυλάξη την Ωραία Πύλη, που είναι κάτω από τους πύργους αυτούς, με αρχηγό, τον Καπετάν Παυλή. Και τους λαβωμένους που ήσαν πλειά από τους μισούς, τους έμπασε μέσα εις τα Σπιτάλια δια θεραπείαν.

    Κατόπιν όμως και όταν εμέστωσε καλά ο Πόλεμος, ο Καπετάν-Παυλής εκλήθη να βοηθήση στη μάχη της Πύλης του Αγίου Ρωμανού όπου η μεγάλη μπορμπάρδα του Ουγγαρέζου έκανε θραύσι και στους άντρας και στα κάστρα.

    Εκεί ο Καπετάν-Παυλής και οι περισσότεροι άντρες του σκοτώθηκαν την παραμονή που έπεσεν η Πόλη μαζί με τον Βασιλέα Κωνσταντίνον, που έπεσε κι αυτός, πολεμώντας, σαν απλός στρατιώτης.

    Ολίγον πρωτήτερα είχε τραυματισθή βαριά στο ίδιο μέρος, όπου αναγκάστηκε μάλιστα να φύγη από την μάχη, και ο Γενικός Αρχηγός των Οπλων, ο Γενβέζος Ιωάννης Ιουστινιάνης, ένας σπουδαίος Πολεμιστής, που μετά το τραύμα του έζησε μόνον δύο μέρες.

    Από τα βόλια της μεγάλης μπομπάρδας είχαν σκοτωθή σε προηγούμενας μάχας, μαζί με πολλούς άλλους και οι Αρχηγοί της Τούρμας των Πύργων, ο Καπετάν-Ανδρέας και ο Καπετάν-Γρηγόρης. Ελεος στην ψυχή τωνε!

    Στο αναμεταξύ οι Τούρκοι είχαν ανοίξει πολλά κρυφά λαγούμια,-υπονόμους-για να μπουν μέσα από αυτά όλα τα λαγούμια τα εξουδετέρωνε ένας σπουδαίος Γερμανός μηχανικός, ονόματι Τράντης, τον οποίον κάθε φορά εβοηθούσε εις την ανατίναξι η εδική μας τούρμα.

    Και, όταν έπεσεν η Πόλη και οι Τούρκοι εμπήκαν μέσα, ως διακόσες χιλιάδες περίπου. Ταχτικοί και Αταχτοι, άλλοι από την Κιρκοπορτα και άλλοι από το ρήγμα του Αγ. Ρωμανού, και όλοι οι Πολέμαρχοι εγκατάλειψαν τας θέσεις των, δια να σωθούν, εις τα πλοία ή οπουδήποτε αλλού, μονάχα η τούρμα της Κρήτης, όσοι εζούσαν, με αρχηγόν τον Καπετάν-Γραμματικόν, αν και τραυματισμένον κι αυτόν σε πολλά μέρη του κορμιού του, εσκέφτηκε, ότι θα ήταν καλύτερον να μείνη στα πόστα της και να εξακολουθήση να πολεμά, μέχρις ότου σκοτωθούν ούλοι παρά να παραδώσουν τα όπλα.

    Και όταν προς το βράδυ πλέον ο Σουλτάνος είδε και εκατάλαβεν, ότι εμείς δεν είχαμεν σκοπόν να παραδοθούμε, έστειλεν ένα Πασά με δυό αξιωματικούς, που ο ένας εκρατούσε λευκή σημαία και ο άλλος ήταν δραγουμάνος, και μας είπε: – Οτι, επειδής λέγει ο Σουλτάνος εκτιμά την αντρειά μας, μας αφίνει ελεύθερους να φύγωμε για το νησί μας με τα όπλα μας και με ένα από τα καράβια μας. Τότες αλάβωτοι και λαβωμένοι, το όλον εκατόν εβδομήντα, εκατεβήκαμεν από τους πύργους μας, με τα άρματά μας και εμπήκαμεν εις ένα δρομώνι, που μας έδωκαν.

    Και όταν εβγαίναμε από το λιμάνι είχεν ειδοποιηθή ο Τούρκικος Στόλος να μη μας πειράξη. Και επειδής όλοι οι Καπεταναίοι ήσανε σκοτωμένοι και εγώ, ο Γραμματικός, βαριά λαβωμένος δεν ημπόρουν να κυβερνήσω, ανάθεσα εις ένα γενναίον άνδρα τον Παναγή Χαλκούσην, από τον Χάντακα, να κυβερνήση αυτός το καράβι.

    Οταν όμως εβγήκαμεν από τα Δαρδανέλλια και εγώ είδα πως δεν ήταν δυνατόν νʼ ανθέξω, ως πού να φθάσωμεν εις Κρήτη διότι ίσως θα εκάναμεν και οχτώ και δέκα μέρες ακόμη, δια να φθάσωμεν, επειδής ο Βορριάς είχε αρχίσει ως τόσο να γυρίζη στο Λεβάντε, ζήτησα από τον Καπετάν-Χαλκούσην να βάλη πλώρη στο Αγιον Ορος και να με αφίσει εμένα εκεί, στο μοναστήρι του Βατοπεδίου, όπου ήξερα, ότι υπήρχε πάντα γιατρός, δια να περιποιηθή τση πληγές μου. Και αυτό και έγινε. Και εδώ εις την Μονήν όπου ο Γραμματικός επήρε και πάλι το μοναχικό σχήμα, με το όνομα Ιερώνυμος, έγινε καλά, χάρις εις την βοήθειαν του Θεού και του καλού γιατρού και έζησεν ακόμη οχτώ έτη, χωλός μεν από τον ένα πόδα, αλλά χωρίς αυτό να τον εμποδίζει εις τα καθήκοντα του, ως ιερέως.

    Επειδής όμως είχεν εξασθενήσει η όρασίς του και το δεξιό του χέρι έτρεμεν από ένα τραύμα που είχε πάρει εκεί, ανέθεσεν εις εμέ, τον συμπατριώτην και Μοναχόν εις την ιδίαν Μονήν, να γράψω εγώ την παρούσαν ιστορίαν, προς δόξαν και αιώνιον μνημόσυνον όλων των γενναίων ανδρών της Κρήτης που αγωνίσθηκαν και απέθαναν δια την Πίστην του Χριστού και την πατρίδα και να την υπογράψω εγώ αντί αυτού.»

    +Καλλίνικος, Μοναχός της Μονής Βατοπεδίου Αγίου Ορους εξ Ανωπόλεως Σφακίων

    ΥΓ: Ευχαριστώ θερμά τον καλό μου φίλο και συνάδελφο κ.Μαυράκη Γεώργιο. Το κείμενο και η φωτογραφία είναι προϊόν δικής του έρευνας
    [/size]

    πηγή:http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_8367.html#.T2TpP_nxCSo

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    28/05/2010
    Αρ. μηνυμάτων:
    456
    leatherman στις #199816

    Αντιγράφω από το κεφάλαιο "Ένας σουλτάνος στη Λάρισα" από το βιβλίο "ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"τόμος Α2 περίοδος
    1500-1700.
    Κατά την τελευταία φάση της πολιορκίας του Χάνδακος(τα σημερινά Χανιά)ο Σουλτάνος Μωάμεθ Δ΄είχε εγκατασταθεί στη Λάρισα.
    Προτίμησε τη Λάρισα τελικά και για έναν άλλο λόγο.Ήταν μανιώδης κυνηγός και τα Θεσσαλικά βουνά φημίζονταν για τα θηράματά τους…….. .Ο σουλτάνος υποχρέωνε τις γύρω περιοχές να του στείλουν για το κυνήγι του είκοσι χιλιάδες άνδρες…….. .
    Φτάνοντας αυτό το πλήθος στο προκαθορισμένο σημείο άρχιζε η παγάνα η οποία περικύκλωνε τα δάση όπου κρυβόταν τα αγρίμια
    και τα εξανάγκαζε να ξεχυθούν στον κάμπο…… .Ο σουλτάνος ανεβασμένος σε μία εξέδρα παρακολουθούσε τα κυνηγημένα θηράματα να περνούν και να ξαναπερνούν μπροστά του,και απολάμβανε τις μάχες των λαγωνικών με τα αγρίμια….. .Σε αυτές τις
    παγάνες πολλοί παγανιέριδες σκοτώνονταν η πληγώνονταν από τα αλαφιασμένα ζώα…… .Σε μια τέτοια παγάνα έμαθα ότι είχαν χάσει τη ζωή τους 400 εως 500 Θεσσαλοί….. . Όταν ο σουλτάνος έμαθε από τον καϊμακάμη τον αριθμό των νεκρών είπε
    "Δεν πειράζει ορέ ! Θα πέθαιναν που θα πέθαιναν! Τι εδώ τι αλλού".

    Leatherman.

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    15/05/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    263
    alexsot στις #237341

    Αντιγράφω από το κεφάλαιο "Ένας σουλτάνος στη Λάρισα" από το βιβλίο "ΞΕΝΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"τόμος Α2 περίοδος
    1500-1700.
    Κατά την τελευταία φάση της πολιορκίας του Χάνδακος(τα σημερινά Χανιά)ο Σουλτάνος Μωάμεθ Δ΄είχε εγκατασταθεί στη Λάρισα.
    ….

    Leatherman.

    Μια διόρθωση: ο Χάνδακας ήταν το σημερινό Ηράκλειο κι όχι τα Χανιά.
    Φιλικά,
    Αλέξανδρος

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    18/05/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    8660
    victz στις #199964

    Mαριε, ομολογω οτι δεν την γνωριζα την ιστορια αυτη. Και ποσες αλλες ακομα, που αν δεν ενδιαφερθει κανεις να τις μαθει μονος του, φευγουν και χανονται.

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #236839

    Mαριε, ομολογω οτι δεν την γνωριζα την ιστορια αυτη. Και ποσες αλλες ακομα, που αν δεν ενδιαφερθει κανεις να τις μαθει μονος του, φευγουν και χανονται.

    [font=”Georgia”]την ιστορία την ήξερα
    αυτό που δεν ήξερα είναι Το χειρόγραφο της Μονής Βατοπεδίου.

    ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!!

    Η ΔΗΜΩΔΗΣ ΓΛΏΣΣΑ ΤΟΥ ΕΊΝΑΙ ΣΧΕΔΌΝ ΊΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΉ ΝΈΑ ΕΛΛΗΝΙΚΉ!!!
    [/font]

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    08/10/2008
    Αρ. μηνυμάτων:
    1646
    samael ☭ στις #200061

    Παραθέτω το παρακάτω , ελπίζω να μη δημιουργήσω προβλήμα στο topic του Φίλου Μάριου

    Σαν σήμερα πριν από 60 χρόνια εκτελέστηκε στο Γουδί ο Νίκος Μπελογιάννης μαζί με ακόμα 3 Ανθρώπους …τους, Δημήτριο Μπατση – Νικο Καλούμενο και Ηλία Αργυριαδη.

    Με τις ψευτικες κατηγορίες της ανασύστασης του κκε και της κατασκοπίας.

    Να σημειωθεί πως η εκτέλεση έλαβε χώρα Κυριακή ξημερώματα …

    Η 1η δίκη που αφορούσε τη ανασύσταση του κκε, ξεκίνησε τον Οκτώβρη 1951 στο στρατοδικείο αθηνών … ένα από τα μέλη του δικαστηριου ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας γεωργιος παπαδόπουλος …ο οποίος ήταν και ο μοναδικός που ψήφισε ενάντια στη θανατική καταδίκη (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωη …)

    Μετα τη καταδικαστική απόφαση υπήρξε διεθνής κατακραυγή για τη θανατική ποινή .

    Ο πρωθυπουργός Νικολαος Πλαστηρας αναλαμβάνει την ευθύνη να μην εκτελεστεί κανένας εκ των κατηγορουμένων…

    Το θέμα όμως ήταν, ότι ΑΥΤΟΙ οι Άνθρωποι ΕΠΡΕΠΕ να πεθάνουν και να διαγραφούν απο τα κατάστιχα της Ιστορίας

    Ετσι ,
    τα δωσίλογα γουρούνια και τα μεγάλα συμφέροντα …που οι απόγονοί τους, μας κυβερνούν μέχρι σήμερα …αποφασίζουν να τους σύρουν σε 2η δίκη με τη κατηγορία της κατασκοπείας.
    Αυτό σήμαινε πως με μια τέτοια καταδίκαστική απόφαση για τέτοια κατηγορία … θα κλειδωνε και τα χέρια του Πλαστηρα ο οποίος δε θα μπορούσε να τους δώσει χάρή.

    Πράγματι καταδικάζονται σε θάνατο

    Μέσα σε μια εβδομάδα η κυβέρνηση του Πλαστήρα παρέλαβε πάνα από 300,000 επιστολές από όλο τον κόσμο οι οποίες δήλωναν την απογοήτευσή τους για την απόφαση …ωστόσο πλέον δεν ηταν στο χέρι του Πλαστηρα.

    30 Μαρτίου 1952 ήμερα Κυριακή …εκτελούνται στο γουδή και οι τέσσερις
    Λέγεται πως στον ήχο τον πυροβολισμών ο Πλαστήρας κατέρρευσε.

    Ο Μπελογιάννης σε όλη τη διάρκεια της δίκης κρατούσε ένα κόκκινο γαρύφαλλο.

    Τη μέρα της εκτέλεσης ο εξόριστος στον Αϊ Στράτη, ποιητής Γιαννης Ρίτσος γράφει το παρακάτω ποιήμα

    "Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
    Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
    όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
    Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
    Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
    Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
    Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
    Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
    το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη."

    ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ

    Οι λόγοι που οδηγήθηκαν οι συγκεκριμένοι Άνθρωποι προς εκτέλεση δεν ήταν οι 2 που ανέφερα εξ αρχής

    …ο λόγος ήταν πολύ συγκεκριμένος …

    Αυτοί οι άνθρωποι είχαν σχεδιάσει το πως η Ελλάδα μπορεί, όχι απλώς να επιβιώσει …αλλά το πώς θα αναπτυχθεί από τους φυσικούς της πόρους … σε σημείο να έχει τη κυριαρχία της Ευρώπης και όχι μόνο.

    Ο Μπελογιάννης είχε γράψει το βιβλίο “Η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας”

    και ο Δημήτριος Μπατσης το “πολύ βαρύ” βιβλίο “Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα ”

    στα οποία ανελυαν λεπτομερώς το σχέδιό για ανεξαρτησία …

    Μια σταγόνα Ιστορίας είναι τα παραπάνω …για να μη μας παρουσιάζουν οι προσκυνημένοι προδότες που γράφουν την Ιστορία … ότι τους επιβάλλουν τ’ αφεντικά τους.

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    24/10/2007
    Αρ. μηνυμάτων:
    872
    GeorgePap στις #200109

    Η ΓΑΛΑΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ…

    Κάτι που δεν γράφθηκαι ποτέ στα σχολικά βιβλία και ούτε πρόκειται…

    Το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε την περιοχή της ευρυτανίας στα αρχαία χρόνια ήταν η μάχη με τους Γαλάτες του Βρένου, ενός σκληρού κεντροευρωπαίου πολεμιστή που ήρθε στην Ελλάδα το 279 πΧ με σκοπό να λεηλατήσει τα μυδώθη ελληνικά πλούτη, η φήμη των οποίων είχε φτάσει μέχρι την μακρινή του πατρδα.

    Μια εκπληκτική και ολοζώντανη περιγραφή της μάχης δίνει ο Παυσανίας στα "Φωκικά" του. Οι βαρβαρότητες και η απάνθρωπη συμπεριφορά των επιτιθέμενων δημιούργησαν τεράστια αίσθηση στο πανελλήνιο την εποχή εκείνη. Η καταστροφή του Καλλίου, πόλης Αιτωλικής που τοποθετείται στην περιοχή του σημερινού χωριού "Κλαψί", υπήρξε μια από τις μελανότερες σελίδες καθώς οι λεηλασίες και οι βανδαλισμοί ξεπέρασαν κι εκείνες που περιγράφονται στην άλωση της Τροίας!

    Η γεωγραφική θέση του Κλαυσείου κοντά στην εύφορη Ποταμιά του Καρπενησίου και στην απόμερη πλαγιά του Κώνισκου υπογραμμίζουν την πιθανότητα να χτίσθηκε εκεί μια σπουδαία πόλη, όπως επιμαρτυρούν και λίγα ευρήματα. Το όνομα του χωριού η παράδοση θέλει να προέρχεται από τα κλάμματα και τους ολοφυρμούς των κατοίκων του κατά την άλωσή του από τους Γαλάτες ή Κέλτες όπως χαρακτηριστικά αναφέρονται στο κείμενο του Παυσανία..

    Οι Γαλάτες ήταν φοβερά πολεμικός λαός από την κεντροδυτική Ευρώπη. Ήταν ψηλοί, υπερήφανοι με τρομερή ματιά κατά το Μακελίνο, ξανθοί και πάλλευκοι κατά τον Πλούταρχο.

    Επειδή οι μόνες πηγές για τους Γαλάτες είναι οι ρωμαϊκές και ελληνικές αναφορές και δεν υπάρχουν γραπτά κείμενα από τους ίδιους, είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξουν ιστορικά βεβαιωμένες παρατηρήσεις γι' αυτούς. Η μόνη αξιόπιστη πηγή για την ενδυμασία και τα έθιμά τους είναι οι παραστάσεις που βρίσκονται στη θήκη ξίφους που φυλάσσεται στο Μουσείο της Βιέννης. Αυτή η μπρούτζινη θήκη μάλιστα, αποτελεί ανωμαλία στο σύνολο των ευρημάτων του Λα Ταίν καθότι είναι η μόνη με παραστάσεις και μάλιστα αφηγηματικές.

    Πρόκειται μια σκηνή με τρεις πολεμιστές, τέσσερις καβαλάρηδες καθώς και δύο άνδρες που κρατούν ένα κυκλικό αντικείμενο ανάμεσα σε δύο επίσης κυκλικά μοτίβα. Στις εικόνες φαίνονται ξεκάθαρα τα σχήματα καθώς επίσης και η λεπτομέρεια των τριών πολεμιστών με τις μεγάλες ασπίδες τους.

    Οι μόνοι άφθαρτοι, ικανοί να τους αντιμετωπίσουν, ήταν οι Αιτωλοί που μόλις είχαν εξέλθει από τη βαρβαρότητα, όπως παρατηρεί ο Βιλλαμόβιτς. Έστειλαν λοιπόν στις Θερμοπύλες, σ' αυτή την ιστορική πύλη εισόδου προς τη νότια Ελλάδα, για να προτάξουν εκεί άμυνα κάτι παραπάνω από 7000 "οπλιτεύοντες" και ιππείς και 790 ψιλούς (ελαφρά οπλισμένους) με τρεις στρατηγούς: τον Πολύαρχο, τον Πολύφρονα και το Λαοκράτη. Στο πλευρό τους έσπευσαν οι Βοιωτοί, οι Φωκείς, Οι Οπούντιοι Λοκροί και λίγοι Μεγαρείς. Οι Πελοποννήσιοι, εκτός από τους Πατρείς, αδιαφόρησαν ή αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην αντιμετώπιση των Γαλατών του Βρέννου, ίσως γιατί ήθελαν, κατά το Γερμανό ιστορικό Μπέλοχ, να φθαρούν οι Αιτωλοί και να πέσει το γόητρό τους. Αρχηγός όλων των Ελληνικών δυνάμεων ορίσθηκε ο Αθηναίος Κάλλιπος, παρά το γεγονός ότι το κύρος των Αθηναίων αυτή την εποχή ήταν πεσμένο.

    Επιστρέφοντας οι Γαλάτες για το στρατόπεδο των Θερμοπυλών θέλησαν ν' ακολουθήσουν το ίδιο δρομολόγιο. Στη γραμμή όμως που ενώνει την Οξιά με τον Τυμφρηστό, στη ράχη πάνω περίπου από το σημερινό χωριό ’γιος Νικόλαος (Λάσπη), κοντά στις πηγές του Κρικελλιώτικου Ποταμού (υψόμ. 1720 μ.) τους έστησαν καρτέρι οι κάτοικοι των χωριών της Ευρυτανίας, της Αιτωλίας και της Δολοπίας, άνδρες και γυναίκες, οπλισμένοι με πρόχειρα όπλα, γεωργικά εργαλεία και ρόπαλα και τους προξένησαν τρομερό θανατικό. Από την επιδρομή στην Αιτωλία δε γύρισαν στη βάση τους μπροστά στις Θερμοπύλες ούτε οι μισοί ("ελάσσονες των ημίσεων") Γαλάτες. Ο τόπος της σύγκρουσης γέμισε από πτώματα των βαρβάρων επιδρομέων και τα κόκαλά τους άσπριζαν για πολλά χρόνια στην επιφάνεια της γης. Η θέση ονομάσθηκε "Κοκκάλια" και τ' όνομα αυτό διατηρείται ως σήμερα. Οι γεωργοί έβρισκαν ως πριν από λίγα χρόνια στα χωράφια τους, σύμφωνα με την παράδοση, ανθρώπινα κόκαλα και σκουριασμένα κομμάτια από μεταλλικά όπλα.

    Επειδή η ιστορική αξία του κειμένου αυτού είναι τεράστια, παραθέτουμε εδώ ολόκληρο το απόσπασμα στο οποίο περιγράφεται η Γαλατική εκστρατεία του 279 π.Χ.

    Παυσανία, Φωκικά, Λοκρών Οζόλων

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΧΧ
    ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΓΑΛΑΤΩΝ

    [5] Γαλατών δε της ες τήν Ελλάδα επιστρατείας έχει μεν τίνα μνήμην και η ες το βουλευτήριον ημίν το Αττικόν συγγραφή� προάγειν δε ες το σαφεστερον τα ες αυτούς ηθελησα εν τω λόγω τω ες Δελφούς, ότι εργων των επί τους βαρβάρους τα μεγιστα Ελλησιν ενταύθα ην. υπερόριόν μεν οι Κελτοί στρατείαν πρώτην υπό ηγεμόνι εποιήσαντο Καμβαύλη προελθόντες δε άχρι της Θράκης το πρόσω της πορείας ουκ απεθάρσησαν, καταγνόντες αυτών ότι ολίγοι τε ήσαν και ουκ αξιόμαχοι κατ' αριθμόν Ελλησιν.

    [5]. Για την εκστρατεία των Γαλατών στην Ελλάδα έχω κάνει κάποια μνεία και στην περιγραφή του Αθηναϊκού Βουλευτηρίου. Θέλησα όμως να διασαφήσω περισσότερο τα σχετικά με αυτούς στην περιγραφή των Δελφών, διότι το μεγαλύτερο έργο για τους Έλληνες ενάντια στους βαρβάρους συνέβη εκεί. Οι Κέλτες έκαναν την πρώτη τους εκτός συνόρων εκστρατεία υπό την ηγεμονία του Καμβαύλη. Φτάνοντας μέχρι τη Θράκη, δεν τόλμησαν να συνεχίσουν την πορεία τους, αντιλαμβανόμενοι ότι ήταν πολύ λίγοι σε αριθμό ώστε να αντιμετωπίσουν τους Έλληνες

    [6] επεί δε και δεύτερον επιφέρειν εδόκει όπλα επί την άλλων� ενήγον δε μάλιστα οι ομού Καμβαύλη εκστρατεύσαντες άτε ληστειών τε ήδη γεγευμενοι και αρπαγής και κερδών ες έρωτα ήκοντες�, πολύς μεν δη πεζός, ουκ ελάχιστοι δε ήθροίσθησαν και ες το Ιππικόν- ες μοίρας ούν τρεις ένεμον οι ηγεμόνες τον στρατόν, και άλλος εξ αυτών επί άλλην ετέτακτο ιέναι χώραν.

    [6] Όταν αποφάσισαν λοιπόν να εισβάλλουν σε ξένη περιοχή για δεύτερη φορά, – ήταν τόση η επιρροή των βετεράνων του Καμβαύλη, οι οποίοι είχαν ήδη γευτεί τις ληστείες και τις αρπαγές και ανέπτυξαν τόσο πάθος για τα κέρδη – μαζεύτηκε μια μεγάλη δύναμη πεζών και ένας όχι μικρός αριθμός ιππικού. Έτσι οι ηγηέτες μοίρασαν τον στρατό σε τρία τμήματα, σε καθένα από τα οποιά ανατέθηκε η εισβολή σε ξεχωριστή χώρα.

    [7] επί μεν ουν Θράκας και το εθνος το Τριβαλλών έμελλε Κερεθριος ήγήσεσθαι τοις δε ες Παιονίαν ιούσι Βρέννος ήσαν και Ακιχώριος άρχοντες� Βόλγιος δε επί Μακεδόνας τε και Ιλλυριούς ήλασε, και ες αγώνα προς Πτολεμαίον κατέστη τότε έχοντα την Μακεδόνων βασιλείαν. Πτολεμαίος δε ην ούτος ός Σελευκόν τε εδολοφόνησε τόν Αντιόχου, καταπεφευγώς όμως ικέτης ως αυτόν, και είχεν επίκλησιν Κεραυνός δια το άγαν τολμηρόν. και ο μεν αυτός τε ο Πτολεμαίος άπεθανεν εν τη μάχη και των Μακεδόνων εγενετο ουκ ελαχίστη φθορά� προελθείν δε ως επί την Ελλάδα ουδέ τότε εθάρσησαν οι Κελτοί, και ο δεύτερος ούτω στόλος επανήλθεν ες την οικείαν.

    [7] Ενάντια στους Θράκες και το έθνος των Τριβαλλών, επρόκειτο να ηγηθεί ο Κερέθριος. Στους εισβολείς της Παιονίας αρχηγοί ορίστηκαν ο Βρέννος και ο Ακιχώριος. Ο Βόλγιος επιτέθηκε στους Μεκεδόνες και τους Ιλλυριούς και ενεπλάκη σε μάχη με τον Πτολεμαίο, ο οποιός τότε ήταν βασιλιάς των Μακεδόνων. Αυτός λοιπόν ο Πτολεμαίος ήταν εκείνος που, αν και είχε βρει καταφύγιο ως ικέτης στον Σέλευκο του Αντιόχου, τον δολοφόνησε και πήρε το όνομα Κεραυνός διότι ήταν πάρα πολύ τολμηρός. Ο Πτολεμαίος ο ίδιος σκοτώθηκε στη μάχη και οι Μακεδονικές απώλειες ήταν βαριές. Αλλά ούτε και τότε τόλμησαν οι Κέλτες να συνεχίσουν την εισβολή στην Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτό και η δεύτερη εκστρατία επέτστεψε στην πατρίδα.

    [8] ένθα δη ο Βρέννος πολύς μεν εν σύλλογοις τοις κοινοις, πολύς δε καθ� εκαστον ην των εν τέλει Γαλατών επί τήν'Ελλάδα επαίρων στρατεύεσθαι, ασθένειάν τε Ελλήνων την εν τω παρόντι διηγούμενος και ως χρήματα πολλά μεν εν τω κοινώ, πλείονα δε εν Ιεροίς τα τε αναθήματα και άργυρος και χρυσός εστιν επίσημος�ανέπεισέ τε δη τους Γαλατάς ελαύνειν επί την Ελλάδα, και αυτώ συνάρχοντας άλλους τε προσείλετο των εν τέλει και τον Ακιχώριον.

    [8] Εκεί ακριβώς ο Βρέννος, τόσο σε δημόσιες συναντήσεις όσο και σε προσωπικές συζητήσεις με καθέναν από τους Γαλάτες αξιωματικούς, υποστήριζε ισχυρά μια εκστρατεία κατά των Ελλήνων, τονίζονταν την αδυναμία των Ελλήνων εκείνη την εποχή, τον πλούτο των ελληνικών πολιτειών και τον ακόμη μεγαλύτερο πλούτο των ιερών, στα οποία συμπεριλαμβανόταν διάφορα αναθήματα, καθώς ασήμι και χρυσάφι σε νομίσματα.. Έπεισε λοιπόν τους Γαλάτες να εκστρατεύσουν στην Ελλάδα, και ανάμεσα στους αξιωματικούς που επέλεξε ως συνάρχοντές του ήταν και ο Ακιχώριος

    [9] ο δε αθροισθείς στρατός πεζοί μεν μυριάδες εγένοντο πεντεκαίδεκα προσόντων σφίσι δισχιλίων, οι δε ιππεύοντες τετρακόσιοι και δισμύριοι. τοσούτοι μεν ήσαν των ιππέων το αεί ενεργόν, αριθμός δε αυτών ο αληθής διακόσιοι τε και χίλιοι και εξ μυριάδες� δύο γαρ οικέται περί εκαστον των ιππευόντων ήσαν, αγαθοι και αυτοι τα ιππικά και ίππους ομοίως εχοντες.

    [9] Μαζεύτηκαν λοιπόν εκατόν πενήντα δύο χλιάδες (152.000) πεζοί με εικοσιδύο χιλιάδες τετρακόσιους (22.400) ιπείς. Αυτός ήταν ο αριθμός των ιππέων που ήταν ανά πάσα στιγμή ενεργοί, ενώ ο πραγματικός αριθμός τους ήταν εξήντα μία χιλιάδες διακόσιοι. (61.200). Κι αυτό γιατί σε κάθε αναβάτη αντιστοιχούσαν δύο υπηρέτες, οι οποίοι ήταν και αυτοί ικανοί ιππείς και όπως οι αφέντες τους είχαν άλογα.

    [10] Γαλατών δε τοις ιππεύουσιν αγώνος συνεστηκότος υπομένοντες της τάξεως όπισθεν οι οικέται τοσάδε σφίσιν εγίνοντο χρήσιμοι� τω γαρ ιππεί συμβάν η τω ίππω πεσειν, τον μεν ίππον παρείχεν αναβήναι τω ανδρί, τελευτήσαντος δε του ανδρός ο δούλος αντί του δεσπότου τον ίππον ανέβαινεν� εί δε αμφότερους επιλάβοι το χρεών, ενταύθα ετοιμος ην ιππεύς. λαμβανόντων δε τραύματα αυτών, ο μεν υπεξήγε των δούλων ες το στρατόπεδον τον τραυματίαν, ο δε καθίστατο ες την τάξιν αντί του απελθόντος.

    [10] Όταν οι Γαλάτες ιππείς εμπλέκονται στη μάχη, οι υπηρέτες παραμένουν πίσω από τις τάξεις και χρησιμεύουν ως ακολούθως: Αν ένας ιππέας ή το άλογό του πέσει, ο σκλάβος του φέρνει ένα άλογο για να ανεβεί· αν ο ιππέας σκοτωθεί, ο σκλάβος ανεβαίνει στο άλογο στη θέση του κυρίου του· αν σκοτωθούν και το άλογο και ο ιππέας, τότε υπάρχει ένας καβαλλάρης έτοιμος. Αν κάποιος τραυματιστεί, ένας σκλαβος φέρνει τον τραυματία στο στρατόπεδο, ενώ ο άλλος παίρνει τη θέση του στις τάξεις.

    [11] ταύτα εμοι δοκείν ενομίσθη τοις Γαλατάις <ες> μίμησιν του εν Περσαις αριθμού των μυρίων, οι εκαλούντο Αθάνατοι. διαφορά δε ην, ότι κατελεγοντο αντί των αποθνησκόντων υπό μεν Περσών της μάχης ύστερον, Γαλάταις δε ύπ' αυτήν του εργου την ακμήν ο αριθμός απεπληρούτο των ιππεων, τούτο ώνόμαζον το σύνταγμα τριμαρκισίαν τη επιχωρίω φωνη � και ίππω το όνομα ίστω τις μάρκαν όντα υπό των Κελτών.

    [11] Πιστεύω ότι οι Γαλάτες υιοθέτησαν αυτές τις μεθόδους μιμούμενοι τους Πέρσες με το τάγμα των Δέκα Χιλιάδων, το οποίο αποκαλούνταν Αθάνατοι. Υπήρχε όμως και αυτή η διαφορά: Οι Πέρσες περίμεναν μέχρι να τελειώσει η μάχη πριν αντικαταστήσουν τις απώλειες, ενώ οι Γαλάτες συνεχώς επανενίσχυαν τους ιππείς στον πλήρη τους αριθμό κατά τη διάρκεια της ακμής της μάχης. Αυτή η διοργάνωση ονομαζόταν στη γλώσσα τους "τριμαρκισία", γιατί πρέπει να ξέρετε ότι το κελτικό όνομα του αλόγου είναι "μάρκα".

    [ 12] παρασκευη μεν τοσαύτη και μετά διανοίας τοιαύτης επί την Ελλάδα ο Βρέννος ήλαυνε � τοις δε γε Ελλησι κατεπεπτώκει μεν ες άπαν τα φρονήματα, το δε ίσχυρόν του δείματος προήγεν ες ανάγκην τη Ελλάδι αμύνειν. εώρων δε τον εν τω παρόντι αγώνα ούχ υπερ ελευθερίας γενησόμενον, καθά επί του Μήδου ποτε, ουδέ δούσιν ύδωρ και γην τα από τούτου σφίσιν άδειαν φεροντα� αλλά τα τε ες Μακεδόνας και θράκας και Παίονας τα επί της προτέρας καταδρομής των Γαλατών έτι σφίσιν εκείτο εν μνήμη, και τα εν τω παρόντι τα ες Θεσσαλούς παρανομήματα απηγγέλλετο. ως ουν απολωλέναι <δεον> ή [δ' ουν] επικρατεστερους είναι, κατ' άνδρα τε ιδία και αι πόλεις διέκειντο εν κοινώ.

    [12] Αυτό ήταν το μέγεθος του στρατού και τέτοια ήταν η πρόθεση του Βρέννου όταν επιτέθηκε στην Ελλάδα. Το ηθικό των Ελλήνων ήταν εντελώς καταβεβλημένο, αλλά ο μεγάλος τους φόβος τους έκανε να υπερασπίσουν την Ελλάδα. Θεωρούσαν ότι αυτός ο πόλεμος δεν θα ήταν για την Ελευθερία, όπως όταν μάχονταν κάποτε εναντίον των Περσών ούτε και με το να δώσουν "γην και ύδωρ" θα τους έφερνε σωτηρία. Θυμούνταν ακόμη την μοίρα της Μακεδονίας της Θράκης και της Παιονίας κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εισβολής των Γαλατών, ενώ και οι αναφορές που ερχόνταν μιλούσαν για ακρότητες την ίδια ακριβώς στιγμή στους Θεσσαλλούς. Έτσι κάθε άνθρωπος όπως και κάθε πόλη είχαν πειστεί ότι έπρεπει είτε να νικήσουν είτε να χαθούν

    Οι Θερμοπύλες όπως ήταν τότεΟι Θερμοπύλες όπως είναι σήμερα

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΧΧ – ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑΩΝ – ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

    [1] πάρεστι δε, όστις εθέλοι και ανταριθμήσαι τους τε επί βασιλεα Ξέρξην ες Πύλας και τους τότε εναντία Γαλατών αθροισθεντας. επί μεν γε τον Μήδον άφίκοντο τοσοίδε Ελλήνων � Λακεδαιμόνιοι οι μετά Λεωνίδου τριακοσίων ου πλείονες, Τεγεάται πεντακόσιοι και εκ Μαντινείας ίσοι, παρά δε Ορχομενίων Αρκάδων είκοσί τε και εκατόν, από δε των άλλων χίλιοι των ενβ Αρκαδία πόλεων, ογδοήκοντα δε εκ Μυκηνών και εκ Φλιούντος διακόσιοι, διπλάσιοι δε τούτων Κορίνθιοι � παρεγενοντο δε και Βοιωτών επτακόσιοι εκ [δε] Θεσπείας και <εκ> Θηβών τετρακόσιοι, χίλιοι δε Φωκέων εφύλασσον μεν την ατραπόν εν τη Οίτη, προσέστω δε τω παντί Ελληνικώ και ο αριθμός ο τούτων.

    [1] Μπορεί τώρα όποιος θέλει να συγκρίνει τους αριθμούς των συναθροισθέντων στις Θεμποπύλες για να αντιμετωπίσουν τον βασιλιά Ξέρξη με εκείνους που μαζεύτηκαν τώρα για αντιταχθούν στους Γαλάτες. Προς συνάντηση των Περσών είχαν έρθει από τους Έλληνες οι παρακάτω δυνάμεις: Λακεδαιμόνιοι με τον Λεωνίδα όχι περισσότεραι από τριακόσιοι· πεντακόσιοι Τεγεάτες και ίδιος αριθμός από την Μαντίνεια· από τον Ορχομενό της Αρκαδίας εκατόν είδιοσι, από άλλες πόλεις της Αρκαδίας χίλιοι, από τις Μυκήνες ογδόντα, από την Φλιούντα διακόσιοι, και από την Κόρινθο διπλάσιοι· επίσης ήταν εφτακόσιοι Βοιωτοί από τις Θεσπειές και τετρακόσιοι από τη Θήβα.. Χίλιοι Φωκιείς φύλαγαν το πέρασμα προς την Οίτη και ο αριθμός αυτός θα πρέπει να προστεθεί στο ελληνικό σύνολο.

    [2] Λοκρούς δε τους υπό τω όρει τη Κνήμιδι Ηρόδοτος μεν ουχ υπήγαγεν ες αριθμόν, άλλ' αφικέσθαι σφάς από πασών έφη των πόλεων� τεκμήρασθαι δε αριθμόν και τούτων εστιν εγγύτατα του αληθούς� ες Μαραθώνα γάρ Αθηναίοι συν ηλικία τε τη αχρείω και δούλοις ενακισχιλίων αφίκοντο ου πλείους, το ούν μάχιμον Λοκρών το ες Θερμοπύλας ελθόν ουκ αν υπερ γε εξακισχιλίους αριθμοίη τις. ούτω γενοιτο αν ο σύμπας στρατός διακόσιοι και χίλιοι και μύριοι, φαίνονται δε ουδέ ούτοι τον χρόνον πάντα επί τη φρουρά των Πυλών καταμείναντες � πλην γαρ Λακεδαιμονίων τε αυτών και θεσπιέων και Μυκηναίων προαπέλιπον το περας της μάχης οι λοιποί.

    [2] Ο Ηρόδοτος δεν έδωσε τον αριθμό των Λοκρών που ζουν κάτω από το όρος Κνήμιδα, αλλά λέει ότι ήρθαν από κάθε πόλη τους. Είναι όμως δυνατόν να κάνουμε μια υπόθεση για τον αριθμό τους που θα πλησιάζει πολύ κοντά στην αλήθεια. Γιατί στον Μαραθώνα οι Αθηναίοι, ακόμα κι αν συμπεριλάβουμε τους ηλικιωμένους και τους δούλους, δεν ξεπερνούσαν τις εννιά χιλιάδες. Έτσι ο αριθμός των αξιόμαχων Λοκρών που ήλθαν στις Θερμοπύλες δεν θα ξεπερνούσε τις έξι χιλιάδες. Έτσι το σύνολο του στρατού θα έφτανε τους έντεκα χιλιάδες διακόσιους. Αλλά είναι πολύ γνωστό ότι ούτε αυτοί δεν έμεναν όλο το χρόνο να φυλάνε το πέρασμα. Εξαιρουμένων των Λακεδαιμονίων, των Θεσπιέων και των Μεσσηνίων, οι υπόλοιποι έφυγαν πριν το πέρας της μάχεις

    [3] επί δε τους από του Ώκεανού βαρβάρους τοσοίδε ες Θερμοπύλας αφίκοντο Έλληνες� οπλίται μύριοι και ίππος πεντακοσία παρά Βοιωτών� εβοιωτάρχουν δε Κηφισόδοτος και Θεαρίδας και Διογένης και Λύσανδρος, εκ δε Φωκέων ιππείς πεντακόσιοι και ες τρισχιλίους ο αριθμός των πεζών� στρατηγοι δε Φωκέων Κριτόβουλός τε ην και Αντίοχος.

    [3]. Προς συνάντηση των βαρβάρων που έρχονταν από τον Ωκεανό, στις Θερμοπύλες μαζεύτηκαν οι παρακάτω Ελληνικές δυνάμεις: Δέκα χιλιάτες Βοιωτοί οπλίτες και πεντακόσιοι ιππείς. Την εποχή εκείνη αρχηγοί των Βοιωτών ήταν ο Κηφισόδοτος, ο Θεαρίδας, ο Διογένης και ο Λύσανδρος. Επίσης πεντακόσιοι Φωκιείς ιππείς και τρεις χιλιάδες πεζοί. Αρχηγοί των Φωκέων ήταν ο Κριτόβουλος και ο Αντίοχος.

    [4] Λοκρούς δε τους επί Αταλάντη τη νήσω Μειδίας ήγεν� αριθμός δε αυτών επτακόσιοι, και ίππικόν σφισιν ου προσήν. παρά δε Μεγαρεων αφίκοντο οπλίται τετρακόσιοι� τούτων ήγε το ιππικόν Μεγαρεύς. Αιτωλών δε πλείστη τε εγενετο στρατιά και ες πάσαν μάχης ιδεαν, η μεν ίππος ου λεγουσιν οπόση, ψιλοί δε ενενήκοντα και επτακόσιοι, πλεονες δε επτακισχιλίων αριθμόν ήσαν οι οπλιτεύοντες� Αίτωλούς δε ήγον Πολύαρχος και Πολύφρων τε και Λακράτης.

    [4] Ο Μειδίας οδηγούσε τους Λοκρούς που τέθηκαν στη νήσο Αταλάντη και ο αριθμός τους ήταν επτακόσιοι ενώ δεν είχαν ιππικό. Από τους Μεγαρείς ήρθαν τετρακόσιοι οπλίτες διοικούμενοι από τον Ιππόνικο τον Μεγαρέα. Οι Αιτωλοί έστειλαν ένα μεγάλο στράτευμα με κάθε είδους πολεμιστές. Ο αριθμός του ιππικού τους δεν αναφέρεται ενώ υπήρχαν επτακόσιοι ενενήντα ελαφρά οπλισμένοι ενώ πάνω από εφτά χιλιάδες ήταν οι οπλίτες. Τους Αιτωλούς οδηγούσαν ο Πολύαρχος, ο Πολύφρων και ο Λακράτης.

    [5] Αθηναίων δε στρατηγός μεν Κάλλιππος ην ο Μοιροκλέους, καθά εδήλωσα και εν τοις προτέροις του λόγου, δύναμις δε τριήρεις τε <αί> πλώιμοι πάσαι, πεντακόσιοι δε ες το ιππικόν, χίλιοι δε ετάσσοντο εν τοις πεζοίς� και ηγεμονίαν ούτοι κατ' αξίωμα είχον το αρχαίον. βασιλεων δε ξενικά πεντακόσιοι τε εκ Μακεδονίας και εκ της Ασίας ίσοι σφίσιν αφίκοντο αριθμόν� άρχοντες δε των μεν παρ' Αντιγόνου πεμφθεντων Αριστόδημος ην Μακεδών, των δε παρά Αντιόχου τε και εκ της Ασίας Τελέσαρχος των επί Ορόντη Σύρων.

    [5] Ο Αθηναίος Στρατηγός ήταν ο Κάλλιπος του Μοιροκλέους, όπως είπα και προηγουμένως, ενώ η δύναμή τους αποτελούνταν από όλες τις πλώιμες τριήρεις τους, πεντακόσια άλογα και χίλιους πεζούς. Εξαιτίας της αρχαίας τους φήμης ήχαν και την επιτελική διοίκηση. Ο βασιλιάς της Μακεδονίας έστειλε πεντακόσιους μισθοφόρους και ο βασιλιάς της Ασίας έναν παρόμοιο αριθμό. Αργηχός αυτών που έστειλε ο Αντίγονος ήταν ο Αριστόδημος ο Μεκεδόνας, ενώ αυτών που έστειλε ο Αντίοχος αρχηγός ήταν ο Τελέσαρχος από τους Σύριους της Ορόντης.

    [6] τοις δε ες Θερμοπύλας αθροισθείσιν Ελλήνων, ως επύθοντο περί τε Μαγνησίαν και γην την Φθιώτιν όντα ήδη των Γαλατών τον στρατόν, έδοξεν ήδη ψιλούς τε ες χιλίους και [ες] την ίππον απολέξαντας αποστείλαι σφάς επί τον Σπερχειόν, ίνα μηδέ τον ποταμόν διαβήναι τοις βαρβάροις άνευ αγώνος τε και κινδύνων εγγένηται. οι δε ελθόντες τάς γεφυρας τε καταλύουσι και αυτοί παρά την όχθην εστρατοπεδεύσαντο. ην δε ουδέ ο Βρέννος ούτε πάντα ασύνετος ούτε απείρως είχεν ως αν τις βάρβαρος σοφίσματα ες πολεμίους εξευρείν.

    [6] Μόλις οι Έλληνες μαζεύτηκαν στις Θερμοπύλες και έμαθαν ότι ο στρατός των Γαλατών ήταν ήδη στην περιοχή της Φθιώτιδας και της Μαγνησίας, θεώρησαν καλό να ξεχωρίσουν το ιππικό καθώς και χιλίους ελαφρά οπλισμένους και να τους στείλουν στον Σπερχειό, έτσι ώστε ακόμη και η διάβαση του ποταμού να μην είναι εφικτή για τους βαρβάρους χωρίς μάχη και κίνδυνο. Μόλις αυτοί έφτασαν κατέστρεψαν τις γέφυρες και στρατοπέδευσαν δίπλα στην όχθη. Αλλά ο Βρέννος δεν ήταν εντελώς χαζός, ούτε άπειρος – για βάρβαρος – στο να εξευρίσκει σοφίσματα στρατηγικής.

    [7] ευθύς ουν τη επιούση νυκτί, ου καθότι ην τα αρχαία τω ποταμώ ζεύγματα αλλά ες το κάτω, ως μη τις τοίς Έλλησι διαβαινόντων γένοιτο αίσθησις, και ή μάλιστα ο Σπερχειός διεχείτο ες πλέον του πεδίου και έλος τε εποίει και λίμνην αντί βιαίου και στενού ρεύματος, κατά τούτο ο Βρέννος όσον μύριους των Γαλατών άπεστειλεν, οπόσοι τε νείν ηπίσταντο εξ αυτών και όστις τω μήκει του σώματος ετύγχανεν ων υπερ τους πολλούς � εισί δε και άλλως οι Κελτοι μακρώ πάντας υπερηρκότες μήκει τους ανθρώπους.

    [7] Έτσι, αμέσως την επόμενη νύκτα, κι όχι στη μεριά που ήταν οι παλιές γέφυρες του ποταμού, αλλά χαμηλότερα, για να μην τους καταλάβουν οι Έλληνες την ώρα που θα περνούσαν, και μάλιστα σε σημείο όπου ο Σπερχειός απλωνόταν στην πεδιάδα κι σχημάτιζε έλος και λίμνη αντί βίαιου και στενού ρεύματος, εκεί λοιπόν ακριβώς ο Βρέννος έστειλε σχεδόν δέκα χιλιάδες Γαλάτες, διαλέγοντας όσους ήξεραν να κολυμπούν και τους ψηλότερους. Έτσι κι αλλιώς οι Κέλτες είναι πολύ ψηλότεροι από τους άλλους ανθρώπους.

    [8] ούτοι ούν διαβαίνουσιν εν τη νυκτί διανηχόμενοι ώδε το λιμνώδες του ποταμού� [και] τα όπλα, τους επιχωρίους θυρεούς, εποιείτο εκαστος αντί σχεδίας, οι δε αυτών μήκιστοι διελθείν εμβαδόν το ύδωρ εδυνήθησαν. οι δε Έλληνες οι επί τω Σπερχειώ -πυνθάνονται γαρ ότι κατά το ελος διέβη μοίρα των βαρβάρων �αυτίκα ες το στράτευμα αναχωρούσι, Βρέννος δε τοις περί τον Μαλιακόν κόλπον οικούσι ζευγνύναι τον Σπερχειόν επέτασσεν� οι δε ήνυον το έργον σπουδή, τω τε εκείνου δέει και απελθείν εκ της χώρας σφίσιν επιθυμούντες τους βαρβάρους μηδέ επί πλέον κακουργείν μένοντας.

    [8]. Αυτοί λοιπόν, κολυμπώντας, περνάνε τη νύχτα στο σημείο που το ποτάμι γίνεται λίμνη με αυτόν τον τρόπο. Τις εθνικές τους ασπίδες έκανε ο καθένας τους σχεδία, ενώ οι ψηλότεροι από αυτούς μπόρεσαν και πέρασαν το ποτάμι βαδίζοντας. Οι έλληνες στο Σπερχειό – αφού έμαθε ότι πέρασε το έλος ένα τμήμα των βαρβάρων – αμέσως αναχώρησαν να ενωθούν με το κυρίως στράτευμα. Ο Βρέννος διέταξε τους κατοίκους γύρω από τον Μαλιακό Κόλπο να φτιάξουν τις γέφυρες κι αυτοί δούλευαν με μεγάλη σπουδή, τόσο γιατί τον φοβόντουσαν όσο και γιατί ήθελαν να φύγουν από τη χώρα τους οι βάρβαροι αντί να μένουν και να τους βασανίζουν περισσότερο.

    [9] ο δε ως κατά τάς γεφύρας διεβίβασε την στρατιάν, εχώρει προς την Ηράκλειαν� και διήρπασαν μεν τα εκ της χώρας οι Γαλάται και ανθρώπους τους επί των αγρών εγκαταληφθέντας εφόνευσαν, την πόλιν δε ούχ είλον. έτει γαρ πρότερον τούτων οι Αιτωλοί συντελείν τούς Ηρακλεώτας ηνάγκασαν ες το Αιτωλικόν � τότε ουν ήμύνοντο ως περί πόλεως ουδέν τι Ηρακλεώταις μάλλον η και αυτοίς προσηκούσης, ην δε και τω Βρέννω τα μεν Ηρακλεωτών ελάσσονος φροντίδας, αγώνισμα δε εποιείτο εξελάσαι τε εκ των στενών τους άντικαθημένους και παρελθείν ες την εντός Θερμοπυλών Ελλάδα.

    [9]. Ο Βρέννος πέρασε τη στρατιά του από τις γέφυρες και προχώρησε προς την Ηράκλεια. Εκεί λεηλάτησαν τα περίχωρα και σκότωσαν όσους έπιασαν στα χωράφια, όμως δεν κατέλαβαν την πόλη. Κι αυτό γιατί ένα χρόνο πριν, οι Αιτωλοί ανάγκασαν τους Ηρακλειώτες να ενωθούν με την Αιτωλική Συμπολιτεία. Έτσι τώρα υπεράσπιζαν μια πόλη την οποιαία θεωρούσαν ότι τους ανήκει το ίδιο με τους Ηρακλειώτες. Ο Βρέννος είχε μικρή φροντίδα για τους Ηρακλειώτες, διότι αγνωνίζονταν να διώξει από τα στενά τους εχθρούς τους και περάσει στην νοτίως των Θερμοπυλών Ελλάδα

    Γαλάτες της εποχής του Βρέννου

    Αιχμάλωτος Γαλάτης στην Αθήνα

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXI – Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ

    [1] προελθών ούν από της Ηρακλείας – επυνθάνετο γαρ παρά αυτομόλων τους συνειλεγμενους ες Πύλας από εκάστης πόλεως -υπερεφρόνει τε του Ελληνικού και ήρχεν ες την επιούσαν μάχης άμα ανίσχοντι τω ήλίω, ούτε Έλληνα έχων μαντιν ούτε ιεροίς επιχωρίοις χρώμενος, εί δη εστί γε μαντεία Κελτική. ενταύθα οι Ελληνες εν σιγη τε επήεσαν και εν κόσμω� και ως αφίκοντο ες χείρας, ούτε σφίσιν οι πεζοί τοσούτο από της τάξεως εξέθεον ώστε την φάλαγγα επιταράσσειν την οικείαν και οι ψιλοί μένοντες κατά χώραν τα τε ακόντια έπεμπον και όσα από των τόξων η σφενδονών.

    [1] Φεύγοντας από την Ηράκλεια, έμαθε από κάποιους αυτομόλους τον αριθμό των μαζεμένων στις Θερμοπύλες από κάθε πόλη. Υποεκτίμησε τη δύναμη του Ελληνικού στρατού και άρχισε τη μάχη την επομένη μέρα, μόλις ανέτειλε ο ήλιος, χωρίς να έχει Έλληνα μάντη, ούτε να χρησιμοποιήσει τις δικές του θυσίες, αν βέβαια υπάρχει Κελτική μαντεία. Εδώ οι έλληνες επετέθηκαν με σιγή και τάξη. Μόλις έφτασαν σε κλειστή μάχη, το πεζικό δεν έτρεξε εκτός των γραμμών ώστε να διαταραχτεί η φάλλαγα και οι ελαφρά οπλισμένοι, κρατώντας τη θέση τους, έριχναν τα ακόντια και τα βλήματα των τόξων και των σφεντόνων.

    [2] τά δε ιππικά αμφοτέροις αχρεία εγένετο άτε ου στενού μόνον χωρίου του μετά τάς Πύλας όντος αλλά και υπό αυτοφυούς πέτρας λείου και δια των ρευμάτων το συνεχές τα πλείονα και ολισθηρού, τοις δε Γαλάταις τα μεν της σκευής ασθενέστερα ην�θυρεούς γαρ τους επιχωρίους είχον, και άλλο σφίσιν ουκ ην όπλον σκέπη σώματος�, πλεον δε έτι εμπειρία τη ες τα πολεμικά απέδεον.

    Το ιππικό και των δύο πλευρών αποδείχθηκε άχρηστο καθώς το έδαφος στις Θερμοπύλες δεν είναι μόνο στενό αλλά και λείο από τον φυσικό βράχο, ενώ το περισσότερο είναι και ολισθηρό εξ αιτίας των συνεχών ρυακιών. Οι Γαλάτες ήταν χειρότερα οπλισμένοι, αφού δεν είχαν τίποτα άλλο για να σκεπάσουν το σώμα τους από τις εθνικές τους ασπίδες, ενώ ακόμη ήταν υποδεέστεροι σε πολεμική εμπειρία.

    [3] οι δε εν οργή τε επί τους εναντίους και θυμώ μετά ουδενός λογισμού καθάπερ τα θηρία εχώρουν� και ούτε πελέκεσι διαιρουμένους η υπό μαχαιρών απόνοια τους έτι εμπνέοντας [ετι] άπελειπεν, ούτε όσοι βέλεσι και ακοντίοις διεπείροντο, υφήρουν του θυμού, μεχρι ου παρέμενεν η ψυχή � οι δε και εκ των τραυμάτων τα δόρατα οίς εβεβληντο ανασπώντες ηφίεσάν τε ες τους Ελληνας και εχρώντο εκ χειρός.

    [3] Προχωρούσαν με οργή εναντίον των εχθρών τους, και με παράλογο θυμό, όπως ακριβώς τα θηρία. Ακόμα κι όταν τους χτυπούσαν με πελέκεις ή μαχαίρια, η μανία δεν τους άφηνε όσο ανέπνεαν ακόμα, ούτε κι όσοι τρυπιόνταν από βέλη η ακόντια άφηναν το πάθος τους, μέχρι να τους βγει η ψυχή. Μερικοί βγάζοντας από τις πληγές τους τα δόρατα με τα οποία είχαν βληθεί, τα χρησιμοποιούσαν εναντίον των Ελλήνων στις μάχες σώμα με σώμα.

    [4] εν τούτω δε οι επί των τριήρων Αθηναίοι μόγις μεν και ουκ άνευ κινδύνου, παραπλεύσαντες δε όμως δια της ιλύος, επί πλείστον επέχει της θαλάσσης, και τάς ναύς ότι εγγύτατα των βαρβάρων σχόντες, βελεσί τε παντοίοις ες τα πλάγια και τοξεύμασιν ες αυτούς εχρώντο. καμνόντων δε λόγου μειζόνως των Κελτών και άτε εν στενοχωρία μικρά μεν δρώντων, διπλάσια δε και τετραπλάσια πασχόντων, αναχωρείν ες το στρατόπεδον εσήμαινόν σφισιν ηγεμόνες, οι δε ατάκτως και συν ουδενί αναστρέφοντες κόσμω πολλοί μεν συνεπατήθησαν υπό αλλήλων, πολλοί δε ες το τέλμα εμπεσόντες ηφανίσθησαν κατά του πηλού, και απώλεια ουκ ελάσσων αναχωρούσιν αυτοίς ή εν του αγώνος συνεβη τη ακμή.

    [4] Εν τω μεταξύ, οι Αθηναίοι στις τριήρεις, με δυσκολία και με δκίνδυνο, παρ' όλα αυτά παραπλέοντας τη λάσπη που βγαίνει αρκετά μακριά στη θάλασσα, και φέρνοντας τα καράβια όσο το δυνατόν πλησιέστερα στους βαρβάρους, τους χτυπούσαν με κάθε είδους βέλος και τόξευμα από τα πλάγια. Οι Κέλτες ήταν σε ανομολόγητη δυσκολία και καθώς βρισκόταν σε στενό χώρο προξενούσαν μικρές απώλειες, ενώ πάθαιναν διπλάσιες και τετραπλάσιες. Για το λόγο αυτό οι αρχηγοί τους έδωσαν το σήμα για απόσυρση στο στρατόπεδό τους. Αποσυρόμενοι σε σύγχιση και χωρίς καμία τάξη πολλοί καταπατήθηκαν από τους άλλους, ενώ πολλοί άλλοι πέφτοντας στο τέλμα, αφανίστηκαν από τη λάσπη. Η απώλειά τους κατά την αναχώριση δεν ήταν καθόλου μικρότερη από αυτή που συνέβη στην αποκορύφωση της μάχης.

    [5] τους μεν δη Ελληνας το Αττικόν υπερεβάλετο αρετή την ημέραν ταύτην� αυτών δε Αθηναίων Κυδίας μάλιστα εγένετο αγαθός, νεος τε ηλικίαν και τότε ες αγώνα ελθών πολέμου πρώτον, αποθανόντος δε υπό των Γαλατών την ασπίδα οι προσήκοντες ανεθεσαν τω Ελευθερίω Διί, και ην το επίγραμμα�

    ήμαρλα δη ποθέουσα νέαν έτι Κυδίου ήβην ασπίς αριζήλου φωτός, άγαλμα Διί,
    ας δια δη πρώτας λαιόν τότε πήχυν έτεινεν,
    εύτ' επί τον Γαλάταν ήκμασε θούρος Αρης.

    [5] Τους Έλληνες ξεπέρασε σε αρετή εκείνη την ημέρα το Αττικό σύνταγμα. Κι από τους Αθηναίους τους ίδιους, γενναιότερος αποδείχτηκε ο Κυδίας, που ήταν ένας νεαρός που για πρώτη φορά μετείχε σε μάχη. Μετά το σκοτωμό του από τους Γαλάτες, οι συγγενείς του ανέθεσαν την ασπίδα του στον Ελευθέριο Δία, με το παρακάτω επίγραμμα:

    Κρέμομαι εδώ, ποθώντας του Κυδία τη νιότη
    η ασπίδα ένδοξου ανδρός, στο Δία προσφερμένη
    Σε μένα πρώτα έτεινε τ' αριστερό του χέρι
    με τους Γαλάτες άγριος σαν άστραψε ο ’ρης

    [6] τούτο μεν δη επεγέγραπτο πριν ή τους ομού Σύλλα και άλλα των Αθήνησι και τάς εν τη στοά του Ελευθερίου Διός καθελείν ασπίδας� τότε δε εν ταις θερμοπύλαις οι μεν Έλληνες μετά την μάχην τους τε αυτών εθαπτον και εσκύλευον τους βαρβάρους, οι Γαλάται δε ούτε υπέρ αναιρέσεως των νεκρών επεκηρυκεύοντο εποιούντο τε επ' ίσης γης σφάς τυχείν ή θηρία τε αυτών εμφορηθήναι και όσον τεθνεώσι πολεμιόν εστίν ορνίθων.

    [7] Αυτό το επίγραμμα παρέμεινε μέχρι που ο Σύλλας και ο στρατός του πήραν, μαζί με άλλους Αθηναϊκούς θησαυρούς και τις ασπίδες από τη στοά του Ελευθερίου Διός. Μετά τη μάχη στις Θερμοπύλες, οι Έλληνες έθαψαν τους νεκρούς τους και λαφυραγώγησαν τους βαρβάρους, ενώ οι Γαλάτες δεν έστειλαν κήρηκες για να ζητήσουν την ανακομιδή των νεκρών. Ήταν αδιάφοροι αν θα τους δεχόταν η γη ή αν θα τους έτρωγαν τα θηρία ή τα όρνια.

    [7] ολιγώρως δε αυτούς ες των άπογινομενων έχειν τάς ταφάς δύο εμοί δοκείν τα αναπείθοντα ήν, πολεμίους τε άνδρας εκπλήξαι και ότι εστί τεθνεώτων ου δι' εθους οίκτος αύτοίς. άπεθανον δε παρά την μάχην τεσσαράκοντα μεν του Ελληνικού, τους δε των βαρβάρων ούχ οίον τε ην ακριβώς εξευρείν� πολύ γαρ και το αφανισθέν κατά της ιλύος εγένετο εξ αυτών.

    [8]. Το ότι δεν έδωσαν προσοχή στην ταφή των νεκρών, νομίζω ότι οφείλεται σε δύο λόγους: Και ήθελαν να σπείρουν τρόμο στους εχθρούς από τη μιά, ενώ από την άλλη δεν υπάρχη σ' αυτούς εθμικός οίκτος για τους νεκρούς. Στην μάχη πέθαναν σαράντα Έλληνες, ενώ από τους βαρβάρους δεν ήταν δυνατό να εξευρθεί ο αριθμός, διότι αφανίστηκαν και πολλοί από αυτούς κάτω από τη λάσπη.

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXI Ι – Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΟΥ

    Κελτική ΑσπίδαΣκηνή από βίαια άλωση πόλης

    [1] εβδόμη δε ύστερον μετά την μάχην λόχος των Γαλατών ανελθείν ες την Οίτην επεχείρησε κατά Ηράκλειαν � ατραπός δε στενή και ταύτη μετά [ταύτα] τα ερείπια ανήκει τα Τραχίνος � ην δε και ιερόν Αθηνάς τότε υπερ της Τραχινίδος και αναθήματα εν αυτώ. ες τε ούν την Οίτην αναβήσεσθαι κατά την ατραπόν ήλπιζαν και άμα προσέσεσθαι σφισιν εν παρέργω τα εκ του ιερού * * * την φρουράν οίομενου Τελεσάρχω και νικώσι μεν τους βαρβάρους τη μάχη, αυτός δε επεσεν ο Τελεσαρχος, άνήρ είπερ τις και άλλος πρόθυμος ες τα Ελλήνων.

    [1]. Την έβδομη μέρα μετά τη μάχη, ένας λόχος Γαλατών, προσπάθησε να ανεβεί στην Οίτη μέσω της Ηράκλειας. Κι εδώ επίσης ένα στενό μονοπάτι οδηγεί, ακριβώς δίπλα από τα ερείπια της Τραχίνας. Υπήρχε τότε και ένα ιερό της Αθηνάς, πάνω από την Τραχίνα και μέσα σ' αυτό κάποια αναθήματα. Έτσι έλπισαν να ανβούν στην Οίτη από αυτό το μονοπάτικαι ταυτόχρονα να ιδιοποιηθούν -ως πάρεργο- τα αναθήματα του ιερού.Νίκησαν τους βαρβάρους κατά τη μάχη αλλά ο Τηλέσαρχος ο ίδιος έπεσε, άντρας περισσότερο από κάθε άλλον αφοσιωμένος στον Ελληνική ιδέα.

    [2] οι μεν δη ηγεμόνες των βαρβάρων οι άλλοι κατεπεπλήγεσαν το Ελληνικόν, και ηπόρουν άμα υπερ των μελλόντων, ες ουδέν σφισι πλέον προχωρούντα ορώντες τα εν χερσί � τω δε Βρέννω λογισμός παρίστατο ως ει ανάγκασει τους Αιτωλούς οίκαδε ες την Αιτωλίαν αναχωρήσαι, ράων ήδη γενήσοιτο ο πόλεμος αυτώ προς τό Ελληνικόν. απολεξας ουν της στρατιάς μυριάδας τους πεζούς τεσσάρας και όσον οκτακόσιους ιππέας, Ορεστόριόν τε αυτοίς και Κόμβουτιν εφίστησιν άρχοντας, οί οπίσω κατά του Σπερχειού τάς γεφυρας και αύθις διά Θεσσαλίας οδεύσαντες εμβάλλουσιν ες την Αίτωλίαν�

    Όλοι οι άλλοι ηγέτες των βαρβάρων τρομοκρατήθηκαν από τους Έλληνες, και αγωνιούσαν για το μέλλον, βλέποντας ότι η παρούσα κατάσταση δν έδειχνε σημάδια βελτίωσης. Ο Βρέννος όμωος σκέφτηκε ότι αν μπορούσε να οδηγήσει τους Αιτωλούς να επιστρέψουν σπίτι προς την Αιτωλία, θα διεξήγαγε τον πόλεμο ενάντια στην ελάδα ευκολότερα. Έτσι απέσπασε από το στράτευμά του σαράντα χιλιάδες πεζούς και γύρω στους οκτακόσιους ιππείς. Σ' αυτούς έβαλε αρχηγούς τον Ορεστόριο και τον Κόμβουτη οι οποίοι γυρνώντας πίσω από τις γέφυρες του Σπερχειού και προχωρώντας πάλι προς Θεσσαλία, εισέβαλαν στην Αιτωλία.

    [3] και τα ες Καλλιέας Κόμβουτις οι εργασάμενοι και Ορεστόριος ήσαν, ανοσιώτατά τε ων ακοή επιστάμεθα και ουδέν τοις ανθρώπων τολμήμασιν όμοια, γένος μεν γε πάν εξεκοψαν το άρσεν, και ομοίως γέροντες τε και τα νήπια επί των μητερων τοις μαστοίς εφονεύετο� τούτων δε και τα υπό του γάλακτος πιότερα αποκτείνοντες έπινόν τε οι Γαλατάι του αίματος και ήπτοντο των σαρκών.

    Αυτά που έκαναν στους Καλλιείς ο Κόμβουτις και ο Ορεστόριος ήταν τα χειρότερα απ' όσα έχουμε ακούσει και δεν έχουν ομοιότητα με άλλα ανθρώπινα εγκλήματα. Έσφαξαν κάθε αρσενικό και σκότωναν το ίδιο τους γέροντες και τα νήπια που ήταν στα στήθη των μητέρων τους. Από αυτά τα μωρά, όσα ήταν πιο τρυφερά, οι Γαλάτες αφού τα σκότωναν τους έπιναν το αίμα και έτρωγαν τις σάρκες τους.

    [4] γυναίκες δε και όσοι εν ώρα των παρθενων, όσαι μεν φρονήματος τι αυτών είχον, εαυτάς έφθησαν ως ήλίσκετο η πόλις διειργασμέναι� τάς δε ετι περιούσας ες ιδεαν ύβρεως πάσαν μετά ανάγκης ήγον ισχυράς, άτε ίσον μεν ελέου, ίσον δε τάς φύσεις και έρωτος απέχοντες, και όσαι μεν των γυναικών ταίς μαχαίραις των Γαλατών επετύγχανον, αυτοχειρία τάς ψυχάς ηφίεσαν � ταίς δε ου μετά πολύ υπάρξειν το χρεών έμελλεν η τε ασιτία και η αϋπνία, αστέγων βαρβάρων εκ διαδοχής αλλήλοις υβριζόντων� οι δε και αφιείσαις τας ψυχάς, οι δε και ήδη νεκραίς συνεγίνοντο όμως.

    Οι γυναίκες και οι ενήλικες παρθένες, αν είχαν καθόλου γνώση, σκοτώθηκαν μόλις καταλήφθηκε η πόλη. Αυτές που επέζησαν υπέφεραν ανομολόγητης βίας κάθε είδους εξευτελισμό στα χέρια ανθρώπων που είχαν εξίσου αποκλεισμένο και το έλεος και τον έρωτα. Κάθε γυναίκα που τύχαινε να βρει ένα Γαλατικό μαχαίρι αυτοκτονούσε. Για τις άλλες προορίζονταν το αναπόφευτκο από πείνα και αϋπνία, μιας και οι άστεγοι βάρβαροι τις κακοποιούσαν με τη σειρά, ικανοποιώντας τα πάθη τους πότε σε ψυχομαχούσες γυναίκες αλλά και όταν ήταν ήδη νεκρές.

    [5] Αιτωλοι δε πεπυσμένοι τε παρά αγγέλων ήσαν οποίαι σφας κατειλήφεσαν συμφοραί και αυτίκα ώς τάχους είχον αναστήσαντες από των Θερμοπυλών την δύναμιν ηπείγοντο ες την Αίτωλίαν, τα τε παθήματα των Καλλιέων εν οργη ποιούμενοι και πλεον ετι τάς ούχ εαλωκυίας πω διασώσασθαι πόλεις προθυμούμενοι. εξεστρατεύοντο δε και οίκοθεν από των πόλεων πασών οι εν ηλικία, αναμεμιγμενοι δ' ήσαν υπό ανάγκης τε και φρονήματος και οι γεγηρακότες� συνεστρατεύοντο δε σφισι και αι γυναίκες εκουσίως, πλεον ες τους Γαλατάς και των ανδρών τω θυμώ χρώμεναι.

    [5]. Οι Αιτωλοί μαθαίνοντας από αγγελιοφόρους ποιες συμφορές τους βρήκαν, αμέσως και με όλη την ταχύτητα πήραν επειγόντως τη δύναμή τους από τις Θερμοπύλες και κατευθύνθηκαν προς την Αιτωλία, ευρισκόμενοι σε μεγάλη οργή με τα παθήματα των Καλλιέων και ακόμη περισσότερο φλεγόμενοι από επιθυμία να διασώσουν τις πόλεις που δεν είχαν αλωθεί ακόμη. Απ' όλες τις πόλεις στην πατρίδα κινητοποιήθηκαν όλοι οι ενήλικες άντρες ακόμα και αυτοί που ήταν ηλικιωμένοι σπρωγμένοι από την ανάγκη και το φρόνημα. Μαζί μ' αυτούς συστρατεύονταν εθελοντικά και οι γυναίκες οι οποίες ήταν ακόμη περισσότερο εξαγριωμένες με τους Γαλάτες, απ' ότι οι άνδρες.

    [6] ως δε οι βάρβαροι συλήσαντες τους τε οίκους και τα ιερά και ενέντες πυρ ες το Κάλλιον εκομίζοντο την αυτήν, ενταύθα Πατρείς μεν επικουρούντες Αίτωλοίς Αχαιών μόνοι προσέκειντο εξ εναντίας τοις βαρβάροις άτε οπλιτεύειν δεδιδαγμενοι, και υπό πλήθους τε των Γαλατών και της ες τα εργα απονοίας μάλιστα εταλαιπώρησαν� οι δε Αιτωλοί και αι γυναίκες αι Αιτωλαί παρά πάσαν τεταγμένοι την οδόν εσηκόντιζόν τε ες τους βαρβάρους, και ουδέν άλλο ότι μη τους επιχωρίους εχόντων θυρεούς ολίγα αυτών ημάρτανον, διώκοντας τε απέφευγον ου χαλεπώς και αναστρέφουσιν από της διώξεως επέκειντο αύθις σπουδή.

    [7]. Όταν οι βάρβαροι σύλησαν τα σπίτια και τα ιερά και έβαλαν φωτιά στο Κάλλιο, πήραν τον ίδιο δρόμο της επιστροφής όπου και συνάντησαν τους κατοίκους της Πάτρας οι οποίοι μόνοι από τους Αχαιούς βοηθούσαν τους Αιτωλούς. Έχοντας εκπαιδευτεί όμως ως οπλίτες έκαναν κατά μέτωπον επίθεση στους βαρβάρους αλλά έπαθαν μεγάλη ζημιά εξαιτίας του μεγάλου αριθμού και της απόγνωσης των Γαλατών. Αλλά οι Αιτωλοί, άνδρες και γυναίκες παρατεταγμένοι καθ' όλο το μήκος της διαδρομής έριχνα συνέχεια βέλη στους βαρβάρους και λίγες βολές απέτυχαν να βρουν στόχο ανάμεσα στους εχθρούς οι οποίοι δεν είχαν τίπτα άλλο από τις εθνικές τους ασπίδες. Διωκόμενοι από τους Γαλάτες, ξέφευγαν εύκολα, ανανεώνοντας τις επιθέσεις τους με ορμή όταν οι εχθροί επέστρεφαν από την καταδίωξη

    [7] Καλλιεύσι δε καίπερ δεινα ούτω παθούσιν ως μηδέ τα υπό Ομήρου πεποιημένα ες τε Λαιστρυγόνας και ες Κύκλωπα εκτος είναι δοκείν αληθείας, όμως κατά την αξίαν εγίνετο η υπέρ αυτών δίκη� από γαρ τεσσάρων μυριάδων προσόντων σφίσιν οκτακοσίων ελάσσονες ημίσεων ες το στρατόπεδον οι βάρβαροι το προς θερμοπύλαις απεσώθησαν.

    [7]. Αν και οι Καλλιείς υπέφεραν τόσο τρομερά που ακόμα και η περιγραφή του Ομήρου για τους Λαιστρυγόνες και τον Κύκλωμα να μη φαίνεται αναληθείς, εν τούτοις τους αποδόθηκε δίκαια και ολοκληρωμένη δίκη. Διότι από τους σαράντα χιλιάδες οχτακόσιους βαρβάρους, ξέφυγαν στο στρατόπεδο των Θερμοπυλών λιγότεροι από τους μισού.

    [8] περί δε τους Έλληνας εν τω αυτώ χρόνω τους εν Θερμοπύλαις συνέβαινεν άλλα τοιαύτα, ατραπός εστί δια του όρους της Οίτης, μία μεν η υπέρ Τραχίνος απότομος τε τα πλείω και όρθιος δεινώς, ετέρα δε η δια της Αινιάνων οδεύσαι στρατώ ράων, δι� ης και Υδάρνης ποτε Μήδος κατά νώτου τοις περί Λεωνίδην επέθετο Έλλησι.

    [8] Εν τω μεταξύ στις Θερμοπύλες οι Έλληνες έκαναν τα εξής: Υπάρχουν δύο μονοπάτια κατά μήκους του όρους Οίτη: το ένα πάνω από την Τραχίνα, είναι πολύ απότομο και για το μεγαλύτερο μέρος του εντελώς κάθετο. Το άλλο μέσα από την από την περιοχή των Αινιάνων είναι ευκολότερο να διασχισθεί από στρατό. Αυτό ήταν που παλιότερα ο Πέρσης Υδάρνης ακολούθησε για να επιτεθεί από πίσω στους Έλληνες του Λεωνίδα.

    [9] κατά ταύτην την οδόν επηγγέλλοντο άξειν Βρέννον οι Ηρακλεώται και οι Αινιάνες, ου κακονοία τη ες τό Ελληνικόν, τους δε Κελτούς εκ της χώρας σφίσιν απελθείν μηδέ εγκαθημένους φθείρειν περί πολλού ποιούμενοι, και μοι φαίνεται Πίνδαρος αληθή και εν τώδε ειπείν, ός πάντα τινά υπό κακών οικείων έφη πιεζεσθαι, επί δε αλλοτρίοις κήδεσιν απήμαντον είναι.

    [9] Από αυτό το μονοπάτι υποσχέθηκαν οι Αινιάνες και οι Ηρακλειώτες να οδηγήσουν τον Βρένο, όχι διότι αντιτίθονταν στην Ελληνική Ιδέα, αλλά διότι έδιναν μεγάλη σημασία στο να φύγουν οι Κέλτες από τη χώρα τους και να μην εγκατασταθούν εκεί εξολοθρέυοντάς τους. Νομίζω ότι ο Πίνδαρος είπε και πάλι την αλήθεια όταν έλεγε ότι ο καθένας συνθλίβεται από τις δικές του συμφορές, αλλά για τα ξένα παθήματα νομίζει ότι είναι ασήμαντα.

    [10] τότε δε η των Αίνιάνων και [η] των Ηρακλεωτών υπόσχεσις επήγειρε τον Βρέννον και Ακιχώριον μεν κατέλιπεν επί τη στρατιά, προειπών, επειδάν περιλάβωσιν αυτοί τό Ελληνικόν, τηνικαύτα και εκείνοις εφόδου καιρόν είναι� απολέξας δε αυτός μυριάδας του στρατού τεσσάρας εποιείτο την οδόν δια της ατραπού.

    [10] Τότε η υπόσχεση των Αινιάνων και των Ηρακλειωτών ενθάρυνε τον Βρέννο. Αφήνοντας τον Ακιχώριο πίσω υπεύθυνο του κυρίως σώματος, με οδηγίες να επιτεθεί μόνο όταν η κυκλωτική κίνηση θα ολοκληρωνόταν. Ο Βρέννος ο ίδιος με ένα απόσπασμα σαράντα χιλιάδων, άρχισε την πορεία του κατά μήκος του περάσματος.

    [ 11] και πως επ' εκείνης συνέβαινε της ημέρας την τε ομίχλην κατά του όρους καταχείσθαι πολλήν και αμαυρόν υπ' αυτής είναι τον ήλιον, ώστε των Φωκέων τοις εχουσιν επί τη ατραπώ την φρουράν ου πρότερον επιόντες οι βάρβαροι παρέσχοντο αίσθησιν πριν ή πλησίον εγεγόνεσαν. ενταύθα δε οι μεν μάχης ήρχον, οι δε ημύνοντο ερρωμένως, τελος δε εβιάσθησαν και αναχωρούσιν από της ατραπού� καταδραμόντες μεντοι παρά τους συμμάχους και απαγγείλαντες τα παρόντα έφθησαν πριν ή ακριβήν και πανταχόθεν τελεάν γενέσθαι του Ελληνικού την κύκλωσιν.

    [11]] Και συνέβη κάπως εκείνη τη μέρα να έχει σκορπιστεί πολλή ομίχλη στο βουνό σκοτεινιάζοντας τον ήλιο, έτσι ώστε οι Φωκείς οι οποίοι φρουρούσαν το πέρασμα βρήκαν τους βαρβάρους επιτιθέμενος πριν συνειδητοποιήσουν την προσέγγισή τους. Ακριβώς τότε οι Γαλάτες επιτέθηκαν. Οι Φωκείς αντιστάθηκαν γενναία αλλά στο τέλος πιέστηκαν να υποχωρήσουν από το μονοπάτι. Όμως, κατάφεραν τρέχοντας προς τους συμμάχους να αναφέρουν τί συνέβη πριν ολοκληρωθεί η πλήρης και ολόπλευρη κύκλωση του Ελληνικού στρατού.

    [ 12] ένθα δη οι επί των τριήρων Αθηναίοι φθάνουσιν υπεξαγαγόντες εκ των Θερμοπυλών το Ελληνικόν � και οι μεν κατά τάς πατρίδας έκαστοι τάς αυτών εσκεδάσθησαν, ο δε Βρέννος ουδενα έτι επισχών χρόνον, πριν ή τους από του στρατοπεδου του συν τω Ακιχωρίω παραγενεσθαι, την οδόν εποιείτο επί τους Δελφούς, οι δε καταφεύγουσιν υπό δείματος επί το χρηστήριον� και ο θεός σφάς ουκ εία φοβείσθαι, φυλάξειν δε αυτός επηγγελλετο τα εαυτού.

    [12]. Στο σημείο αυτό, οι Αθηναίοι με τις τριήρεις τους έφθασαν και πήραν το Ελληνικό στράτευμα από τις Θερμοπύλες, το οποίο διασκορπίστηκε και επέστρεψε στα σπίτια του ο καθένας. Ο Βρέννος χωρίς να καθυστερήσει καθόλου, άρχισε την πορεία του ενάντια στους Δελφούς χωρίς να περιμένει τον στρατό του Ακιχώριου να συνενωθεί. Έντρομοι οι κάτοικοι των Δελφών ζήτησαν καταφύγιο στο μαντείο. Ο θεός τους ανήγγειλε ότι δεν πρέπει να φοβούνται και υποσχέθηκε ότι θα φυλάξει αυτός ο ίδιος την ιδιοκτησία του.

    [ 13] οι δε αφικόμενοι τιμωρείν τω θεώ τοσοίδε εγένοντο Ελλήνων: Φωκείς μεν από των πόλεων πασών, εκ δε Αμφίσσης οπλίται τετρακόσιοι, παρά δε Αιτωλών ολίγοι μεν τίνες αυτίκα, ότε επύθοντο ες το πρόσω χωρούντας τους βαρβάρους, διακόσιους δε και χιλίους Φιλόμηλος ήγαγεν ύστερον, το δε μάλιστα εν ακμή των Αίτωλών ετράπετο επί την μετά του Ακιχωρίου στρατιάν, και μάχης μεν ουκ ήρχον, οδευόντων δε επέκειντο αεί τοίς εσχάτοις αρπάζοντες τε τα των σκευαγωγούντων και αυτούς τους άνδρας φονεύοντες� και η πορεία κατά ταύτην μάλιστα εγίνετο σφισι βραδεία την αιτίαν. κατέλιπε δε και περί την Ηράκλειαν ο Ακιχώριος μοίραν, οι εμελλον φρουρήσειν τα επί του στρατοπεδου χρήματα.

    Αυτοί που ήρθαν για να βοηθήσουν το θεό, από τους Έλληνες ήταν οι εξής: Οι Φωκιείς από όλες τις πόλεις, από την ’μφισσα τετρακόσιοι οπλίτες, από τους Αιτωλούς ήθραν λίγοι αμέσως μόλις άκουσαν την προώθηση των βαρβάρων και αργότερα ο Φιλόμηλος έφερε χίλιους διακόσιους. Το άνθος των Αιτωλών στράφηκε ενάντια στη στρατιά του Ακιχώριου και χωρίς να συνάψουν μάχη επιτίθονταν συνεχώς στα μετώπισθεν της γραμμής προείας, αρπάζοντας τα εφόδια και σκοτώνοντας τους μεταφορείς. Αυτός κυρίως ήταν ο λόγος που η πορεία τους γίνονταν αργά. Ακόμη περισσότερο, στην Ηράκλεια, ο Ακιχώριος άφησε ένα τμήμα του στρατού του οι οποίοι επρόκειτο να φυλάξουν τα εφόδια του στρατοπέδου.

    ΔελφοίΟ ομφαλός της Γης

    ΚΕΦΑΛΑΙΟ XXIΙΙ.

    Η ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ ΤΩΝ ΓΑΛΑΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

    [ 1 ] Βρέννω δε και τη στρατία των τε Ελλήνων οίες Δελφούς αθροισθέντες αντετάξαντο, και τοις βαρβάροις αντεσήμαινε τα εκ του θεού ταχύ τε και ων ίσμεν φανερώτατα. η τε γαρ γη πάσα, όσην επείχεν η των Γαλατών στρατιά, βιαίως και επί πλείστον εσείετο της ημερας, βρονταί τε και κεραυνοί συνεχείς εγίνοντο�

    [1]. Ο Βρέννος και ο στρατός του αντιμετώπιζαν τώρα τους Έλληνες που μαζεύτηκαν στους Δελφούς και σύντομα κακοσημαδιές στάλθηκαν από το θεό, οι πιο φανερές απ' όσες έχουν καταγραφεί. Ολόκληρο το έδαφος δηλαδή, όσο κατείχε το Γαλατικό στράτευμα, σείονταν βίαια την περισσότερη μέρα, ενώ ακούγονταν συνεχώς βροντές και κεραυνοί.

    [2] και οι μεν εξέπλητταν τε τους Κελτούς και δέχεσθαι τοις ωσί τα παραγγελλόμενα εκώλυον, τα δε εκ του ουρανού ουκ ες όντινα κατασκήψαι μόνον αλλά και τους πλησίον και αυτούς ομοίως και τα όπλα εξηπτε. τα τε των ηρώων τηνικαύτά σφισιν εφάνη φάσματα, ο Υπεροχος και ο Λαόδοκός τε και Πύρρος � οι δε και τεταρτον Φύλακον επιχώριον Δελφοίς απαριθμούσιν ήρωα.

    [2]. Οι βροντές τρομοκρατούσαν τους Κέλτες και εμπόδιζαν να φτάσουν στ' αυτιά τους οι διαταγές, ενώ οι κεραυνοί από τον ουρανό έβαζαν φωτιά όχι μόνο σε εκείνους τους οποίους χτυπούσαν αλλά και στους διπλανούς τους, καίγοντας τόσο τους ίδιους όσο και τις πανοπλίες τους. Έπειτα τους εμφανίστηκαν φαντάσματα ηρώων όπως ο Υπέροχος, ο Λαόδοκος και ο Πύρρος. σύμφωνα με κάπους άλλος εμφανίστηκε και ένας τέταρτος ο Φύλακος, ένας τοπικός ήρωας των Δελφών.

    [ 3] άπεθανον δε και αυτών παρά το εργον των Φωκέων άλλοι τε αριθμόν πολλοί και Αλεξίμαχος, ός εν τη μάχη ταύτη μάλιστα Ελλήνων ηλικίας τε τω ακμάζοντι και ισχύι σώματος και τω ερρωμένω του θυμού κατεχρήσατο ες των βαρβάρων τον φόνον� Φωκείς δε εικόνα του Αλεξιμάχου ποιησάμενοι απέστειλαν τω Απόλλωνι ες Δελφούς.

    Ανάμεσα στους πολλούς Φωκιείς που σκοτώθηκαν στη δράση ήταν και ο Αλεξίμαχος, ο οποίος σε αυτή τη μάχη ξεπενρούσε όλους τους άλλους Έλληνες, σε νεανική αφοσίωση, σε φυσική δύναμη και πάθος καρδιάς για την εξολόθρευση των βαρβάρων. Οι Φωκιείς έκαναν ένα άγαλμα του Αλεξίμαχου και το έστειλαν στους Δελφούς ως προσφορά στον Απόλλωνα.

    [ 4] τοιούτοις μεν οι βάρβαροι παρά πάσαν την ημέραν παθήμασί τε και εκπλήξει συνείχοντο� τα δε τη νυκτι πολλώ σφάς έμελλεν άλγεινότερα επιλήψεσθαι. ρίγος τε γαρ ισχυρόν και νιφετός ην ομού τω ρίγει, πέτραι τε απολισθάνουσαι του Παρνασσού μεγάλαι [τε] και κρημνοί καταρρηγνύμενοι σκοπόν τους βαρβάρους είχον, και αυτοίς ου κατά ένα η δύο αλλά κατά τριάκοντα και ετι πλείοσιν, ως έκαστοι εν τω αυτώ φρουρούντες η και αναπαυόμενοι τύχοιεν, αθρόοις η απώλεια εγενετο υπό της εμβολής των κρημνών.

    Όλη τη μέρα οι βάρβαροι βασανίζονταν με παρόμοιες καταστροφές και τρόμους. Αλλά η νύχτα επρόκειτο να τους φέρει εμπειρίες που θα πονούσαν πολύ περισσότερο. Γιατί έπεσε πολύ δυνατό ψύχος και χιόνι μαζί, ενώ μεγάλοι βράχοι γλιστρούσαν από τον Παρνασσό και άνοιγαν μεγάλα χαντάκια που στόχευαν τους βαρβάρους. Αυτά τα χαντάκια έφερναν την καταστροφή όχι σε έναν ή δύο κάθε φορά αλλά σε τριάντα και περισσότερους, ακθώς τύχαιναν να είναι μαζεμένοι σε ομάδες, φρουρώντας ή αναπαυόμενοι.

    [ 5] άμα δε τω ηλίω ανίσχοντι οι Ελληνες επήεσάν σφισιν εκ των Δελφών, οι μεν άλλοι την επί το στράτευμα ευθείαν, οι Φωκείς δε άτε και μάλλον έχοντες των χωρίων εμπείρως κατεβησάν τε δια της χιόνος κατά τα απότομα του Παρνασσού και έλαθον κατά νώτου γενόμενοι τοίς Κελτοίς, ηκόντιζόν τε ες αυτούς και ετόξευον συν ουδενί από των βαρβάρων δείματι.

    [5]. Με το ξημέρωμα οι Έλληνες βγήκαν από τους Δελφούς κάνοντας μετωπική επίθεση εκτός από τους Φωκιείς οι οποίοι έχοντας μεγαλύτερη εμπειρία της περιοχής, κατέβηκαν μέσα στο χιόνι τις απότομες πλαγιές του Παρνασού και εξέπληξαν τους Κέλτες από πίσω, ρίχνοντάς τους βέλη και ακόντια χωρίς κανένα φόβο από τους βαρβάρους.

    [6] οι δε αρχομένης μεν της μάχης, και μάλιστα οι περί τον Βρέννον –ούτοι δε μήκιστοι τε ήσαν και αλκιμώτατοι των Γαλατών- τότε μεν υπό προθυμίας ετι αντείχον βαλλόμενοι τε πανταχόθεν και ούχ ήσσον υπό του ρίγους, μάλιστα οί τραυματίαι, ταλαιπωρούντες� ως δε και ο Βρέννος ελαβε τραύματα, εκείνον μεν λιποψυχήσαντα εκκομίζουσιν εκ της μάχης, οι δε βάρβαροι πανταχόθεν σφίσιν εγκειμενων των Ελλήνων υπεφευγόν τε άκοντες και εαυτών τους αδυνάτους δια τραύματα έπεσθαι και αρρωστίαν φονεύουσιν.

    [6]. Στην αρχή της μάχης, οι Γαλάτες προέβαλλαν ισχυρή αντίσταση, ιδιαίτερα η ομάδα που ήταν γύρω από τον Βρέννο, η οποία αποτελούνταν από τους ψηλότερους και γενναιότερους Γαλάτες, παρ' όλο που εβάλλοντο απ' όλες τις πλευρές και υπέφεραν από το κρύο, ιδιαίτερα οι πληγωμένοι Αλλά όταν πληγώθηκε ο ίδιος ο Βρέννος και μεταφέρθηκε λιπόθυμος εκτός μάχης, οι βάρβαροι προσβαλλόμενοι απ' όλες τις πλευρές από τους Έλληνες, άρχισαν να υποχωρούν απρόθυμα σκοτώνοντας όσους δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν λόγω τραυμάτων ή αδυναμίας.

    [7] και οι μεν εστρατοπεδεύσαντο ενθα νύξ κατελάμβανεν αναχωρούντας, εν δε τη νυκτί φόβος σφίσιν εμπίπτει Πανικός � τα γαρ από αιτίας ουδεμιάς δείματα εκ τούτου φασί γίνεσθαι. ενέπεσε μεν ες το στράτευμα η ταραχη περί βαθείαν την εσπέραν, και ολίγοι το κατ' αρχάς εγένοντο οι ταραχθέντες εκ του νου, εδόξαζόν τε ούτοι κτύπου τε επελαυνομένων ίππων και εφόδου πολεμίων � μετά δε ου πολύ και ες απάντας διέδρα η άγνοια.

    [7]. Στρατοπέδευσαν εκεί που τους βρήκε η νύχτα φεύγοντας. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ενέσκυψε σ' αυτούς Πανικός φόβος. Από τον θεό αυτόν (τον Πάνα) λένε ότι προέρχεται ο αναίτιος φόβος. Ήταν αργά το απόγευμα όταν έπεσε η ταραχή και στην αρχή ήταν λίγοι αυτοί που τους σάλευαν τα λογικά. Αυτοί φαντάζονταν ότι άκουγαν καλπασμό επελαύνοντος ιππικού και έφοδο των εχθρών. Αλλά μετά από λίγη ώρα, η ψευδαίσθηση επεκτάθηκε σε όλους.

    [8] Αναλαβόντες ουν τα όπλα και διαστάντες έκτεινόν τε αλλήλους και ανά μέρος εκτείνοντο, ούτε γλώσσης της επιχωρίου συνιέντες ούτε τάς αλλήλων μορφάς ούτε των θυρεών καθορώντες τα σχήματα� αλλά αμφοτέραις ταίς τάξεσιν ομοίως υπό της εν τω παρόντι αγνοίας οι τε άνδρες οι ανθεστηκότες είναι σφίσιν Ελληνες και αυτοί και τα όπλα εφαίνοντο και Ελλάδα αφιέναι την φωνην, η τε εκ του θεού μανία πλείστον εξειργάσατο υπ' αλλήλων τοις Γαλάταις τον φόνον.

    [8]. Τρέχοντας λοιπόν στα όπλα, χωρίστηκαν στα δύο και σκότωνε ο ένας τον άλλο, χωρίς να καταλαβαίνουν τη μητρική τους γλώσσα, ούτε να γνωρίζουν ο ένας τη μορφή του άλλου ή το σχήμα των ασπίδων. Και τα δύο μέρη υπό το την παρούσα ψευδαίσθηση νόμιζαν ότι οι αντίπαλοί τους είναι Έλληνες, άνδρες και όπλα μαζί, και ότι η γλώσσα που μιλούσαν ήταν Ελληνικά, έτσι ώστε η μανία που έστειλε ο θεός προξένησε ανάμεσα στους Γαλάτες μεγάλη καταστροφή.

    [ 9] των δε Φωκέων όσοι κατελίποντο κατά τους αγρούς φυλακής βοσκημάτων ένεκα, πρώτοι τε ήσθοντο και απαγγέλλουσι τοις Έλλησι τα εν τη νυκτί κατασχόντα τους βαρβάρους, αναθαρσήσαντες δε οι Φωκείς προθυμότερον έτι ενέκειντο τοις Κελτοίς� δια φυλακής τε πλείονος τάς επαύλεις εποιούντο και τα ες βίου χρείαν ου περιεώρων σφάς εκ της χώρας αμαχεί λαμβάνοντας, εγεγόνει τε αυτίκα τοις Γαλάταις δια παντός του στρατού και σίτου και όσα ες τροφήν άλλα ενδεια ισχυρά.

    [9]. Από δε τους Φωκιείς όσοι είχαν μείνει πίσω στα χωράφια να φυλάνε τα κοπάδια, ήταν οι πρώτοι που αντιλήφθηκαν και ανέφεραν στους Έλληνες αυτό που έπιασε τη νύχτα τους βαρβάρους. Αναθαρρώντας οι Φωκιείς, σκότωναν τους Κέλτες ακόμα πιο πρόθυμα, φυλάγοντας καλύτερα τις εγκαταστάσεις τους και μην αφήνοντάς τους να παίρνουν από την εξοχή τα απαραίτητα για τη ζωή, χωρίς μάχη, έτσι ώστε ολόκληρος ο Γαλατικός στρατός υπέφερε με μιας από έντονη έλλειψη δημητριακών και άλλων τροφίμων.

    [10] πλήθος δε το εν τη Φωκίδι αυτών αναλωθέν, ολίγω μεν εξακισχιλίων ελάσσονες οι εν ταίς μάχαις, οι δ' εν τη χειμερίω διαφθαρέντες νυκτί και ύστερον οι εν τώ Πανικώ δείματι εγένοντο υπερ τους μυρίους, τοσούτοι δε άλλοι και υπό του λιμού.

    [10]. Η απώλειές τους στη Φωκίδα ήταν αυτές: Στις μάχες σκοτώθηκαν κοντά στους έξι χιλιάδες. Αυτοί που χάθηκαν στη χειμωνιάτικη κατιγίδα τη νύχτα και κατόπιν στον Πανικό φόβο συναθροίζονται σε πάνω από δέκα χιλιάδες, καθώς επίσης άλλοι τόσοι από την πείνα.

    [11] ’θηναίων δε άνδρες επισκεψόμενοι μεν αφίκοντο εν Δελφοίς� τότε δε επανήκοντες τα τε άλλα ήγγελλον οποία συμβεβήκει τοις βαρβάροις και τα εκ του θεού κατειληφότα. οι δε αυτοί τε εξεστρατεύοντο και ως την Βοιωτίαν διώδευον οι Βοιωτοι σφίσιν ανεμίχθησαν � ούτω δη αμφότεροι τοις βαρβάροις επακολουθούντες ελόχων τε και έκτεινον τους αεί έσχατους.

    [11] Μερικοί Αθηναίοι στρατιώτες ήλθαν στους Δελφούς για να συγκεντρώσουν πληροφορίες, και κατόπιν επέστρεψαν και ανέφεραν τι είχε συμβεί στους βαρβάρους και όλα όσα ο θεός είχε επιρρίψει πάνω τους. Τότε και οι Αθηναίοι εκστράτευσαν και καθώς προχωρούσαν μέσω της Βοιωτίας συνενώθηκαν με τους Βοιωτούς. Έτσι οι συνενωμένοι στρατοί ακολούθησαν τους βαρβάρους κρατώντας στάση αναμονής και σκοτώνοντας συνεχώς αυτούς που έμεναν τελευταίοι.

    [12] τοις δε φεύγουσιν ομού τω Βρέννω και οι περί τον Ακιχώριον εν τη πρότερα νυκτί ανεμίχθησαν� βραδείαν γαρ την πορείαν εποίησαν σφίσιν οι Αιτωλοι τοις τε ακοντίοις ες αυτούς αφειδεστερον και ότω τύχοιεν και άλλω χρώμενοι, ώστε ες το στρατόπεδον το προς τη Ηράκλεια μοίρα ου πολλή διέφυγεν εξ αυτών, τω δε Βρέννω κατά μεν τα τραύματα ελείπετο ετι σωτηρίας ελπίς� των δε πολιτών φόβω φασίν αυτόν και τη αιδοί πλέον, άτε των εν τη Ελλάδι κακών αίτιον, εκουσίως αφείναι την ψυχήν ακράτου πίνοντα του οίνου.

    [12]. Αυτοί που είχαν φύγει μαζί με τον Βρέννο ενώθηκαν με τον στρατό του Ακιχώριου μόνο την προηγούμενη νύχτα. Κι αυτό γιατί οι Αιτωλοί καθυστερούσαν την πορεία τους, εξακοντίζοντας εναντίον τους μια ανηλεή βροχή από ακόντια και οτιδήποτε άλλο μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν, έτσι ώστε μόνο ένα μικρό τμήμα τους διέφυγε προς το στρατόπεδο της Ηράκλειας. Υπήργχε ακόμη ελπίδα να σωθεί η ζωή του Βρέννου σε ότι αφορά τα τραύματά του. Όπως όμως λένε φοβούμενος τους συμπατριώτες του και ακόμη περισσότερο από τη ντροπή του για τις καταστροφές που έφερε στην Ελλάδα, άφησε μοναχός του την ψυχή, πίνοντας σκέτο κρασί.

    [13] και το από τούτου δε οι βάρβαροι μέχρι μεν του Σπερχειού χαλεπώς εκομίσθησαν, των Αίτωλών βιαίως σφίσιν εγκειμενων� ως δε αφίκοντο επί τον Σπερχειόν, οι εντεύθεν υποκαθημενοι Θεσσαλοί και οι Μάλιείς ενεφορήθησαν ούτω σφών ως μηδένα οίκαδε αποσωθήναι.

    [13] Μετά από αυτά οι βάρβαροι προχώρησαν με δυσκολία μέχρι τον Σπερχειό, πιεζόμενοι σκληρά από τους Αιτωλούς. Μόλις όμως έφτασαν στον Σπερχειό, οι Θεσσαλοί και οι Μαλιείς που τους περίμεναν κρυφά εκεί, του επιτέθηκαν κατά τέτοιο τρόπο που κανείς δεν σώθηκε για να γυρίσει σπίτι.

    [14] εγένετο δε των Κελτών στρατεία τε επί τήν Ελλάδα και η απώλεια Αναξικράτους Αθήνησιν άρχοντος, δευτέρω δε ετει της πεμπτης Ολυμπιάδος επί είκοσι και εκατόν, ην Λαδάς Αιγιεύς ενίκα στάδιον� τω δε έτει τω εφεξής Δημοκλεους Αθήνησιν άρχοντος, οι δε αύθις ες την Ασίαν διαβαίνουσιν οι Κελτοί.

    [14]. Η εκστρατεία των Κελτών ενάντια στην Ελλάδα και η καταστροφή τους, έγινε όταν ήταν ’ρχοντας στην Αθήνα ο Αναξικράτης, τον δεύτερο χρόνο της εκατοστής εικοστής πέμπτης Ολυμπιάδας, όταν ο Λαδάς από το Αίγιο νίκησε στο στάδιο.(279 π.Χ.) Το επόμενο έτος, όταν άρχοντας στην Αθήνα ήταν ο Δημοκλής, οι Κέλτες πέρασαν πάλι στην Ασία.

    Κατά την εισβολή τους στην Ασία οι Κέλτες υπέστησαν και πάλι συντριπιτική ήττα από τους Έλληνες της Περγάμου. Την νίκη τους αυτή οι Έλληνες της Μικράς Ασίας τη γιόρτασαν με την κατασκευή και ανάθεση στο θεό ενός εξαίσιου γλυπτού από μπρούτζο, τον "Θνήσκοντα Γαλάτη".

    Γαλάτης Θνήσκων

    Πηγή http://www.evrytania.gr

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    24/10/2007
    Αρ. μηνυμάτων:
    872
    GeorgePap στις #200110

    Και μια περιγραφή χωρίς αρχαίο κείμενο..

    Στις 13 Ιουνίου του 323 π. Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος άφησε στην Βαβυλώνα την τελευταία του πνοή. Ο θάνατός του θα γεννήσει μια νέα ιστορική εποχή, την ελληνιστική, που κύριο χαρακτηριστικό της θα είναι η δημιουργία ενός νέου κόσμου, του ελληνιστικού, χωνευτήρι δημιουργικό του ελληνικού πνεύματος και της μυστικιστικής ανατολής. Η αχανής αυτοκρατορία του θα χωριστεί σε πολλές διοικητικές περιφέρειες, οι οποίες σε αδρές γραμμές θα εξελιχθούν σε τρία κυρίως μεγάλα ακμάζοντα κράτη*(1), τα οποία διοικούσαν οι διάδοχοί του. Την Αίγυπτο κυβερνούσαν οι Πτολεμαίοι, την Ασία οι Σελευκίδες και τη Μακεδονία οι Αντιγονίδες. Στον αντίποδα ο γεωγραφικός χώρος της κλασικής Ελλάδας βρίσκεται σε γενικότερη παρακμή (πολιτική, στρατιωτική, πνευματική) και το κέντρο του Ελληνισμού έχει μετατοπιστεί στην Ανατολή. Η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Πέργαμος κρατούν τώρα πια τα σκήπτρα των πολιτικών και πολιτιστικών εξελίξεων απέναντι σε μια Αθήνα που όσο περνούν τα χρόνια η λάμψη της αργοσβήνει. Το πρώτο μισό του 3ου αιώνα στο γεωγραφικό χώρο της κλασικής Ελλάδας, οι αρχαίες πόλεις κράτη υφίστανται ακόμη, αλλά είναι πλέον φανερό ότι δεν είναι δυνατόν να συναγωνιστούν τις μεγάλες μοναρχίες της Μακεδονίας και της Ανατολής. Πολιτικές και στρατιωτικές συνθήκες παρωθούν πολλά ελληνικά ανεξάρτητα κράτη στην δημιουργία συνασπισμών- συμμαχιών (τις λεγόμενες Συμπολιτείες ή Κοινά), οι οποίες ναι μεν περιόριζαν την απόλυτη αυτονομία του κάθε μέλους, αλλά ως αντάλλαγμα εξασφάλιζαν την ισχυροποίηση της πολιτικής και στρατιωτικής του θέσης, ως μέρος ενός συνόλου με ενιαία κεντρική διοίκηση και αυξημένους πόρους.

    

    Ο ελληνιστικός κόσμος το 270 π. Χ. ( το κράτος της Ασίας δεν φαίνεται ολόκληρο).
    Ο χάρτης είναι παρμένος από την Ιστορία του ελληνικού έθνους της εκδοτικής Αθηνών.
    

    Η Αιτωλική συμπολιτεία:

    Το ισχυρότερο απ’ αυτά τα κράτη ήταν αναμφισβήτητα η Αιτωλική συμπολιτεία, η οποία χρωστά κατά μεγάλο βαθμό την επέκτασή της στην απόκρουση της γαλατικής επιδρομής, στην εξασθένηση της Μακεδονίας, αλλά και στην πολιτική του Μακεδόνα βασιλέα Αντίγονου Γονατά*(2). Ως κύριους στόχους ο Αντίγονος έθετε την εποχή εκείνη την αναδιοργάνωση του μακεδονικού κράτους και την εξουδετέρωση κάθε πολιτικής επιρροής των αντίπαλων του Πτολεμαίων στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας, φοβούμενος τυχόν υποκίνηση των ελληνικών κρατών εναντίον του. Ήδη απ’ το 315 π. Χ. μέλη του κοινού των Αιτωλών ήταν οι περιοχές της Αγραίας*(3) και της Απεραντίας*(3), ενώ στις αρχές του 3ου αιώνα οι Αιτωλοί ‘’προχώρησαν’’ με τη Δυτική Λοκρίδα έχοντας επίσης υπό τη σφαίρα επιρροής τους και το μαντείο των Δελφών. Η επέκτασή τους συνεχίστηκε για 30 ακόμη χρόνια με τους Δόλοπες*(3), τους Αινιάνες, την Ηράκλεια (της Οίτης), τη Δωρίδα, τμήμα της Φωκίδας (269 π. Χ.), κομμάτια της Βοιωτίας (245 π. Χ.) της Αμφιλοχίας (232 π. Χ.) και του μεγαλύτερου μέρους της Θεσσαλίας (229 π. Χ.)
    

    Η επέκταση της αιτωλικής συμπολιτείας το 230 π. Χ. Επίσης με μωβ χρώμα το κράτος της Τύλιδος και με πορτοκαλί το κράτος της Γαλατίας στη Φρυγία.. Ο χάρτης είναι παρμένος από την Ιστορία του ελληνικού έθνους της εκδοτικής Αθηνών.
    
     Τα κράτη που αποτελούσαν τη Συμπολιτεία ή το Κοινόν είχαν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Οι εκπρόσωποί τους συγκροτούσαν την κεντρική διοίκηση- κυβέρνηση, που καθόριζε την εξωτερική και εσωτερική πολιτική, ρύθμιζε τα στρατιωτικά, αλλά και τα οικονομικά θέματα, καθώς το νόμισμα ήταν κοινό για όλα τα μέλη. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ένταξη ενός κράτους ,ήταν το πολίτευμά του να είναι δημοκρατικό, εφ’ όσoν την ανώτατη εξουσία ασκούσε η γενική συνέλευση των πολιτών, η οποία εξέλεγε την κυβέρνηση και ενέκρινε ή απέρριπτε τις πολιτικές αποφάσεις της!

    
    

    Κατανομή των φυλών της αρχαίας Αιτωλίας
    

    Οι Γαλάτες:
    Οι Γαλάτες ή αλλιώς Κέλτες δεν ήταν άγνωστοι στους Έλληνες. Τον 5ο αιώνα φεύγοντας από τη Δυτική Ευρώπη ( Ν.Δ. Γαλλία, Ισπανία) όπου κατοικούσαν, πέρασαν τις Άλπεις και εισέβαλαν στην Ιταλία, λεηλατώντας μάλιστα και την ίδια τη Ρώμη (387 π. Χ.)Πολλοί απ’ αυτούς παρέμειναν στην Ιταλία, ενώ άλλοι προχώρησαν ανατολικά ως τη Βαλκανική Χερσόνησο (κυρίως σε παραδουνάβιες περιοχές) και ακόμη ανατολικότερα μέχρι τις βόρειες ακτές του Εύξεινου Πόντου. Η πίεση που δέχτηκαν από άλλους λαούς της κεντρικής Ευρώπης τους ανάγκασε στο τέλος του 4ου αιώνα να μετακινηθούν προς το νότο και τη Θράκη, αλλά εκεί αποκρούστηκαν αποτελεσματικά από τον Λυσίμαχο, βασιλιά της Θράκης, γιο του Πτολεμαίου του Β’.
    Όμως η κατάσταση θ’ αλλάξει δραματικά το 281 π. Χ., όταν το κράτος του Λυσίμαχου θα καταρρεύσει και ο βασιλιάς της Μακεδονίας Σέλευκος θα δολοφονηθεί. Την αναταραχή που ακολούθησε αυτά τα γεγονότα θα εκμεταλλευτούν οι Κέλτες και υπό την ηγεσία του Βόλγιου*(4), εισβάλλουν το χειμώνα του 280 π. Χ., μέσω της κοιλάδας του Αώου στη Μακεδονία, ενώ συγχρόνως ένα άλλο τμήμα με επικεφαλής κάποιον Κερέθριο κινείται εναντίον της Θράκης. Ο Πτολεμαίος Κεραυνός*(5), διάδοχος του μακεδονικού θρόνου, υποτιμώντας τη δύναμη των Κελτών, αποφασίζει να επιτεθεί αμέσως , αν και δεν διέθετε τις απαιτούμενες στρατιωτικές δυνάμεις. Η σύγκρουση καταλήγει σε συντριβή των Μακεδόνων και ο ίδιος ο Κεραυνός θα χάσει τη ζωή του. Ο Ιουστίνος αναφέρει…. ‘’του Κεραυνού ο ελέφας σωριάζεται πληγωμένος…… αλλά και τον ίδιο ( τον Πτολεμαίο) τον πιάνουν ζωντανό, του κόβουν το κεφάλι και το φέρνουν γύρα μπηγμένο σε δόρυ, σημάδι νίκης’’.
    Tη στρατιωτική συντριβή θα ακολουθήσει πολιτικό και κοινωνικό χάος. Ο άμαχος πληθυσμός θα καταφύγει στις τειχισμένες πόλεις*(6) και η ύπαιθρος θα ερημωθεί. Στο δε Μακεδονικό θρόνο οι διάδοχοι θα είναι τόσο βραχύβιοι, ώστε ο Αντίπατρος θα ‘’χρεωθεί’’ το προσωνύμιο ‘’Ετησίας’’, επειδή βασίλεψε μόνο 45 ημέρες, όσο διαρκούν οι ‘’ετησίαι’’, δηλαδή τα μελτέμια! Τελικά την κατάσταση θα ‘’σώσει’’ ο έμπειρος και γενναίος στρατηγός Σωσθένης, ο οποίος θα καταφέρει να αποκρούσει τους Κέλτες και να τους απωθήσει στο Βορρά. Όμως ο κίνδυνος όχι μόνο δεν αποσοβήθηκε, αλλά έγινε μεγαλύτερος το Φθινόπωρο του 279 π. Χ., όταν νέα στίφη Γαλατών εισέβαλαν ξανά στη Μακεδονία μέσω της Παιονίας*(7) τη φορά αυτή με αρχηγό τον Βρέννο.

    Οι Γαλάτες στην κεντρική Ελλάδα και στην Ευρυτανία:
    Η μάχη στα Κοκκάλια:
    …..ο Βρέννος*(8) δεν ησύχαζε απ’ το φθόνο του για τα περισσότερα που άρπαξε στη Μακεδονία ο Βόλγιος, γι’ αυτό πολλές φορές ζήταγε στις συνελεύσεις του λαού και σε χωριστές κουβέντες του με τους άλλους Κέλτες αρχηγούς, να τραβήξουν για τις αλήστευτες ακόμα ελληνικές περιοχές. Και έφερε κάποτε, λεν, στη συνέλευση, μικρόσωμους Έλληνες αιχμαλώτους, φτωχοντυμένους και κουρεμένους γουλί, έστησε δίπλα τους μεγαλόσωμους ένοπλους Κέλτες, κι έλεγε πως δεν είχαν παρά μονάχα να βαδίσουνε κατά τέτοιων ανθρωπάκων και τους τσάκισαν! Έχουν όμως αυτοί θησαυρούς αμύθητους, κι αναθήματα χρυσά στους ναούς τους, κι ασημικά στα συμπόσιά τους!*(9) Η παραπάνω διήγηση του Παυσανία*(10) εύγλωττα μας αποκαλύπτει τα κίνητρα της δεύτερης κέλτικης επιδρομής , αλλά θα ήταν παράλειψη η απουσία αναφοράς στο γεγονός, ότι οι Γαλάτες και στις δύο επιδρομές έφερναν μαζί τους και τα γυναικόπαιδά τους. Το στοιχείο αυτό για τους ιστορικούς δηλώνει σαφώς ότι πρόθεσή τους δεν ήταν μόνο η λεηλασία και ο πλουτισμός από τα λάφυρα, αλλά και η μόνιμη εγκατάστασή τους στον ελλαδικό χώρο, γεγονός που θα επηρέαζε σαφώς τις ιστορικές εξελίξεις, άγνωστο βέβαια σε ποιο βαθμό.
    Στις αρχές του Φθινοπώρου του 279 π. Χ. ο Βρέννος με δύναμη 200.000 ανδρών*(11) και με κύριο στόχο τους θησαυρούς του μαντείου των Δελφών, εισέβαλε στη Μακεδονία. Ο Σωσθένης τούτη τη φορά, μη έχοντας και τις απαιτούμενες δυνάμεις, εφάρμοσε τακτική ‘’ανταρτοπόλεμου’’ που σκοπό είχε να διώξει απλώς τον εχθρό από τη Μακεδονία. Η τακτική του απέδωσε και γρήγορα ο Βρέννος βρέθηκε να προελαύνει ανενόχλητος στη Θεσσαλία, αφού οι εκεί ντόπιοι μεγαλογαιοκτήμονες του επέτρεψαν ελεύθερη διέλευση, υπό τον όρο να μην λεηλατηθούν τα κτήματά τους. Οι Έλληνες της κυρίως Ελλάδας κάπως αργά φαίνεται να συνειδητοποιούν τον κίνδυνο και σπεύδουν να συνεννοηθούν για να οργανώσουν ένα κοινό μέτωπο, που στόχο είχε να σταματήσει τους Κέλτες στο πιο κατάλληλο σημείο, στις Θερμοπύλες. Τελικά ο συνασπισμός είχε περιορισμένη έκταση, δεδομένου ότι οι Σπαρτιάτες δεν συμμετείχαν, ενώ οι Μακεδόνες έστειλαν λίγους μόνο μισθοφόρους, ώστε να μην κατηγορηθούν αργότερα για πλήρη αδιαφορία. Βεβαίως δεν πρέπει να παραβλέψουμε τη σκέψη ότι τυχόν ήττα και αποδυνάμωση των Αιτωλών σήμαινε πολιτικά οφέλη και για τους δύο.
    Τελικά οι ελληνικές δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τους Κέλτες στηρίχτηκαν κυρίως στους Αιτωλούς (11.000-12.000 άνδρες) και στους Βοιωτούς (10.500 άνδρες). Συμμετείχαν επίσης οι Φωκείς (3.500 άνδρες) οι Λοκροί (700 άνδρες) οι Αθηναίοι (1500 άνδρες) οι Μεγαρείς (400 άνδρες) και 1000 μισθοφόροι που έστειλαν οι Αντίγονος (500 άνδρες) και Αντίοχος *(12) (500 άνδρες). Σχεδόν αμέσως ξεκινούν και οι πρώτες έριδες (κυρίως ανάμεσα σε Αιτωλούς και Βοιωτούς ) για την ηγεσία του στρατού. Ευτυχώς όμως, η κρισιμότητα της κατάστασης ‘’πείθει’’ όλα τα μέρη να αποδεχτούν ως επικεφαλής τον Αθηναίο στρατηγό Κάλιππο του Μοιροκλέους, παρ’ όλο που η Αθήνα είναι ένα κράτος που βρίσκεται σε παρακμή. Οι περίπου 30.000 Έλληνες καταλαμβάνουν τις θέσεις τους στις Θερμοπύλες την ίδια στιγμή που ο Βρέννος βρίσκεται ήδη στη Φθιώτιδα. Διακόσια χρόνια μετά τη μάχη με τους ‘’Αθάνατους’’ του Ξέρξη, θαρρείς ότι και το ‘’φάντασμα’’ του Λεωνίδα κάθεται σε μια γωνιά του στρατοπέδου, χαμογελώντας ικανοποιημένο, βλέποντας για άλλη μια φορά ελεύθερους ανθρώπους, να ετοιμάζονται για το μεγάλο αγώνα τους!

    Στατήρας του κοινού των Αιτωλών μετά την απόκρουση των Κελτών. Παριστάνει γυναικεία μορφή που συμβολίζει την Αιτωλία να πατά σε γαλατικές ασπίδες.

    Η πρώτη ενέργεια των Ελλήνων ήταν η καταστροφή των γεφυρών του Σπερχειού, ώστε να δυσκολευτεί το πέρασμα των Κελτών. Όμως ο Βρέννος έστειλε νύχτα ένα μεγάλο μέρος του στρατού πολύ μακρύτερα, που περνώντας το ποτάμι από ένα ρηχό, μη ορμητικό σημείο, βρέθηκε το άλλο πρωί στην απέναντι όχθη, αναγκάζοντας την εμπροσθοφυλακή των Ελλήνων να υποχωρήσει. Στη συνέχεια διέταξε τους ντόπιους να ξαναχτίσουν τις γέφυρες, κάτι που αυτοί έκαναν με μεγάλη προθυμία, προκειμένου να απαλλαγούν όσο το δυνατόν ταχύτερα απ’ την παρουσία των Γαλατών στην περιοχή τους. Ο Βρέννος περνά τον Σπερχειό και αμέσως λεηλατεί την περιοχή γύρω απ’ την πόλη Ηράκλεια (της Οίτης) και γρήγορα βρίσκεται μπροστά στο στενό των Θερμοπυλών. Την επομένη με την ανατολή του ήλιου ξεκίνησε η μάχη. Ο Παυσανίας μας διηγείται με εκπληκτικό τρόπo … ἐνταῦθα οἱ Ἕλληνες ἐν σιγῇ τε ἐπῄεσαν καὶ ἐν κόσμῳ… εδώ οι Έλληνες επιτέθηκαν με σιγή και τάξη……. οἱ δὲ ἐν ὀργῇ τε ἐπὶ τοὺς ἐναντίους καὶ θυμῷ μετὰ οὐδενὸς λογισμοῦ καθάπερ τὰ θηρία ἐχώρουν: καὶ οὔτε πελέκεσι διαιρουμένους ἢ ὑπὸ μαχαιρῶν ἀπόνοια τοὺς ἔτι ἐμπνέοντας [ἔτι] ἀπέλειπεν, οὔτε ὅσοι βέλεσι καὶ ἀκοντίοις διεπείροντο, ὑφῄρουν τοῦ θυμοῦ, μέχρι οὗ παρέμενεν ἡ ψυχή: οἱ δὲ καὶ ἐκ τῶν τραυμάτων τὰ δόρατα οἷς ἐβέβληντο ἀνασπῶντες ἠφίεσαν τε ἐς τοὺς Ἕλληνας καὶ ἐχρῶντο ἐκ χειρός… προχωρούσαν (οι Κέλτες) με οργή εναντίον των εχθρών τους, και με παράλογο θυμό, όπως ακριβώς τα θηρία. Ακόμα κι όταν τους χτυπούσαν με πελέκεις ή μαχαίρια, η μανία δεν τους άφηνε όσο ανέπνεαν ακόμα, ούτε κι όσοι τρυπιόνταν από βέλη η ακόντια άφηναν το πάθος τους, μέχρι να τους βγει η ψυχή. Μερικοί βγάζοντας από τις πληγές τους τα δόρατα με τα οποία είχαν βληθεί, τα χρησιμοποιούσαν εναντίον των Ελλήνων στις μάχες σώμα με σώμα…. Για εφτά ημέρες οι Έλληνες αξιοποιώντας την οχυρή τους θέση και τον ανώτερο οπλισμό τους κρατούν τους Γαλάτες έξω από το στενό*(13). Ο Βρέννος διατάζει την παράκαμψη των Θερμοπυλών, μέσω ενός μονοπατιού που απ’ την Ηράκλεια οδηγεί στην άλλη πλευρά της Οίτης. Εκεί όμως οι Κέλτες συναντούν τον στρατηγό του Αντίοχου, τον Τελέσαρχο, που θα τους κλείσει το δρόμο, πολεμώντας γενναία, χάνοντας και ο ίδιος τη ζωή του. Η νέα αποτυχία πείθει πλέον τον Βρέννο, ότι ο μόνος τρόπος για να περάσει τις Θερμοπύλες είναι η εξουδετέρωση των Αιτωλών , της μεγαλύτερης δηλαδή δύναμης των αμυνομένων. Έτσι λοιπόν στέλνει 40.000*(14) στρατιώτες, υπό τις διαταγές των αξιωματικών, Ορεστόριου και Κόμβουτη, να γυρίσουν πίσω, να ξαναπεράσουν τον Σπερχειό και μέσω Θεσσαλίας να εισβάλουν στην Αιτωλία.*(15) Στόχος του να αναγκάσει τους Αιτωλούς να σπεύσουν να υπερασπίσουν τη γη τους αποδυναμώνοντας , διαλύοντας ουσιαστικά τον ελληνικό συνασπισμό, ανοίγοντας έτσι το δρόμο του προς τους Δελφούς. Πράγματι οι Κέλτες εισέβαλαν στην Ευρυτανία λεηλατώντας τις κοιλάδες της χώρας και εν συνεχεία κατέλαβαν την αρχαία πόλη, Κάλλιο*(16), όπου προέβησαν σε απίστευτες ωμότητες και εγκλήματα, καίγοντας, βιάζοντας και σφάζοντας αδιακρίτως ηλικιωμένους και γυναικόπαιδα. Μαθαίνοντας για την εισβολή ο αιτωλικός στρατός σπεύδει να αποχωρήσει απ’ τις Θερμοπύλες με κατεύθυνση την πατρίδα, της οποίας όμως ο σκληροτράχηλος και ανυπότακτος λαός δεν έχει πει την τελευταία του λέξη… Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής οι Κέλτες και συγκεκριμένα στη διαδρομή προς το σημερινό χωριό Κρίκελο*(17) μέσα στον φυσικό ορεινό αυχένα (περιοχή που σήμερα ονομάζεται Κοκκάλια) βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον αιτωλικό στρατό (που σε βοήθεια του έσπευσαν και αρκετοί Αχαιοί από την Πάτρα), υπό τις διαταγές των στρατηγών, Πολύαρχου, Πολύφρονα και Λαοκράτη, αλλά και με τους απλούς κατοίκους της περιοχής …. ἐξεστρατεύοντο δὲ καὶ οἴκοθεν ἀπὸ τῶν πόλεων πασῶν οἱ ἐν ἡλικίᾳ, ἀναμεμιγμένοι δ᾿ ἦσαν ὑπὸ ἀνάγκης τε καὶ φρονήματος καὶ οἱ γεγηρακότες: συνεστρατεύοντο δέ σφισι καὶ αἱ γυναῖκες ἑκουσίως, πλέον ἐς τοὺς Γαλάτας καὶ τῶν ἀνδρῶν τῷ θυμῷ χρώμεναι…. απ' όλες τις πόλεις στην πατρίδα κινητοποιήθηκαν όλοι οι ενήλικες άντρες ακόμα και αυτοί που ήταν ηλικιωμένοι σπρωγμένοι από την ανάγκη και το φρόνημα. Μαζί μ' αυτούς συστρατεύονταν εθελοντικά και οι γυναίκες οι οποίες ήταν ακόμη περισσότερο εξαγριωμένες με τους Γαλάτες, απ' ότι οι άνδρες…….. Εκεί μέσα στις ορεινές στενοποριές της ευρυτανικής γης απλοί άνθρωποι με πέτρες, ξύλα και γεωργικά εργαλεία μαζί με το στρατό, επιτέθηκαν ψηλά από τις πλαγιές και εγκλώβισαν τους εισβολείς. Η σύγκρουση ήταν σφοδρότατη και διήρκησε ημέρες, καθώς οι Κέλτες προσπαθούσαν να ξεφύγουν, ενώ οι Αιτωλοί συνέχιζαν ακατάπαυστα την καταδίωξη, παίρνοντας θάρρος από τις επιτυχίες και τη δίψα για εκδίκηση, χτυπώντας με μανία και ορμή. Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον Παυσανία, ήταν ότι …. ἐλάσσονες ἡμίσεων ἐς τὸ στρατόπεδον οἱ βάρβαροι τὸ πρὸς Θερμοπύλαις ἀπεσώθησαν… Πράγματι για χρόνια τα κόκκαλα των νεκρών, αψευδής μάρτυρας της σφαγής των Κελτών, βρίσκονταν διασκορπισμένα στην ευρύτερη περιοχή, που άλλωστε σε αυτά ‘’χρωστά’’ το όνομά της. Οι δε ντόπιοι καλλιεργητές, συχνά πυκνά, στο πρόσφατο παρελθόν κατά τη διάρκεια των εργασιών τους ξέθαβαν ‘’αρχαία’’, όπως οι ίδιοι έλεγαν, κυρίως αιχμές από βέλη και δόρατα.
    

    279 π. Χ. προμαχούντων των Ευρυτάνων – Αιτωλών συνετρίβησαν οι Γαλάτες κατά κράτος.
    

    Οι Γαλάτες στον ομφαλό της γης:
    Παρά τις σημαντικότατες απώλειες που υπέστη στα Κοκκάλια, ο κύριος όγκος του γαλατικού στρατού παρέμενε στις Θερμοπύλες. Το σχέδιο του Βρέννου ουσιαστικά είχε πετύχει, αφού και οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις αποφάσισαν να αποσυρθούν, επιλέγοντας να υπερασπίσουν τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Λίγο πριν φύγουν οι Έλληνες, ο Βρέννος προσπάθησε για δεύτερη φορά να τους περικυκλώσει, χρησιμοποιώντας την ‘’ανόπαια ατραπό’’, που τη φορά αυτή του φανέρωσαν οι κάτοικοι της περιοχής, Ηρακλειώτες και Αινιάνες, μην αντέχοντας πλέον την παραμονή των Κελτών στη χώρα τους. Ο Βρέννος διέταξε τον υπαρχηγό του, Ακιχώριο, να παραμείνει στη περιοχή της Ηράκλειας, επικεφαλής ενός μεγάλου μέρους του στρατού, ενώ ο ίδιος οδήγησε μέσω της ατραπού το υπόλοιπο στράτευμα, με σκοπό να βρεθεί στα νώτα των υπερασπιστών. Οι Έλληνες ειδοποιήθηκαν έγκαιρα και πριν πέσουν στην παγίδα εκκένωσαν το στενό. Έτσι ο δρόμος προς τους αμύθητους θησαυρούς του μαντείου ήταν πλέον ανοιχτός. Μπροστά κινούσε ο Βρέννος προς τους ανυπεράσπιστους, όπως νόμιζε Δελφούς, και πίσω του ακολουθούσε το τμήμα του Ακιχώριου, το οποίο κουβαλούσε και όλα τα λάφυρα, που είχαν μέχρι τότε αρπάξει. Φθάνοντας όμως έξω απ’ την πόλη τον περίμενε μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη. 4.000 Έλληνες (Αιτωλοί, Μαγνήτες, Λοκροί από την Άμφισσα και Φωκείς), υπό τις διαταγές του στρατηγού των Φωκέων Αλεξίμαχου, του έκλειναν το δρόμο!
    Παρά την αριθμητική τους υπεροχή, οι Κέλτες δεν κατάφεραν για άλλη μια φορά να επικρατήσουν, υπέστησαν βαριές απώλειες και η επίθεσή τους αποκρούστηκε. Στη μάχη όμως σκοτώθηκε ο Αλεξίμαχος, του οποίου το άγαλμα φιλοτέχνησαν και δώρισαν αργότερα οι Φωκείς στο μαντείο. Παράλληλα οι Αιτωλοί, εφαρμόζοντας τακτικές ανταρτοπόλεμου, επιτίθεντο συνεχώς στο τμήμα του Ακιχώριου που ακολουθούσε, προξενώντας σημαντικές απώλειες και ανακτώντας πολλά από τα λάφυρα. Το σπουδαιότερο όμως ήταν, ότι καθυστερούσαν σημαντικά την ένωση των δύο γαλατικών τμημάτων, εξέλιξη που είχε καταλυτική σημασία για την έκβαση της μάχης στους Δελφούς. Αλλά σαν μην έφταναν όλα αυτά για τους άτυχους Κέλτες, το ίδιο βράδυ οι θεοί αποφάσισαν και αυτοί να συνδράμουν! Και πρώτος φυσικά ο Απόλλωνας, ο οποίος έστειλε μια χιονοθύελλα*(18) να ‘’μαστιγώσει’’ τους ήδη καταταλαιπωρημένους και αποκαρδιωμένους Γαλάτες ,ενώ παράλληλα, μεγάλες κατολισθήσεις σημειώνονταν στην περιοχή, εντείνοντας τον πανικό τους. Και με την αυγή της καινούριας μέρας νέα δεινά ενέσκηψαν, όταν οι υπερασπιστές βγήκαν από την πόλη, εξαπολύοντας μετωπική επίθεση, ενώ την ίδια στιγμή οι Φωκείς, που γνώριζαν άριστα την περιοχή, κατέβηκαν τις χιονισμένες πλαγιές του Παρνασσού και επιτέθηκαν στα νώτα των εχθρών τους. Μαζί τους αγωνίστηκαν η Αθηνά, η Άρτεμις και ο Απόλλωνας κραυγάζοντας δυνατά, σπέρνοντας τον τρόμο στους αντιπάλους τους. Πέρα βεβαίως από τις ‘’ποιητικές’’ περιγραφές των μαχόμενων θεών δίπλα σε κοινούς θνητούς, υπάρχει η πραγματικότητα, που λέει ότι η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Οι Κέλτες αντιστάθηκαν σθεναρά. Ιδίως στο σημείο που βρισκόταν ο Βρέννος με τους πιο επίλεκτους άνδρες του η σύγκρουση κορυφώθηκε και όταν ο ίδιος βρέθηκε βαριά πληγωμένος και μεταφέρθηκε λιπόθυμος εκτός μάχης δόθηκε και το σύνθημα της υποχώρησης. Οι Κέλτες υποχωρούσαν καταδιωκόμενοι από τους Έλληνες, που επιτίθονταν και σκότωναν όποιον Γαλάτη έμενε πίσω. Το ίδιο βράδυ, μάλλον, το τμήμα του Βρέννου κατόρθωσε να ενωθεί με το τμήμα του Ακιχώριου, που συνέχιζε να υποφέρει από τις ακατάπαυστες επιθέσεις των Αιτωλών. Εκεί ο Βρέννος, αφού πρώτα συμβούλεψε .. βασιλέα δε καταστήσαι Κιχώριον.. έδωσε την τελευταία του διαταγή, να σκοτωθούν οι τραυματίες και όσοι μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα. Ύστερα, αφού ήπιε μεγάλη ποσότητα άκρατου οίνου, τράβηξε το ξίφος του και με αυτό αυτοκτόνησε. Οι Γαλάτες που απέμειναν και που προφανώς συνέχιζαν να αποτελούν υπολογίσιμη δύναμη, υπό τον Ακιχώριο, συνέχισαν την υποχώρησή, δεχόμενοι πάντα τις επιθέσεις των Αιτωλών, έως ότου έφτασαν πίσω στις γέφυρες του Σπερχειού και βρέθηκαν στη Θεσσαλία. Εκεί αποφάσισαν να περάσουν το χειμώνα, αλλά βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους κατοίκους της περιοχής (Θεσσαλούς και Μαλιείς) που δεν ήταν διατεθειμένοι να τους επιτρέψουν την παραμονή. Ηττημένοι και σε αυτό το μέρος της Ελλάδας και έχοντας πάλι σημαντικές απώλειες κατάφεραν τελικά να χωριστούν σε δύο ομάδες και η πρώτη, υπό τον Ακιχώριο, έφτασε στο Δούναβη, ενώ η δεύτερη, υπό τον Κομοντόριο, έφτασε στη Θράκη.

    

    Άγαλμα του Απόλλωνα που ανέθεσαν οι Έλληνες στους Δελφούς. Ο Θεός πατά θριαμβευτικά πάνω σε γαλατική ασπίδα.
    

    Αντί επιλόγου:
    Εκεί το 277 π. Χ. δέχτηκαν ακόμα ένα μεγάλο χτύπημα, τη φορά αυτή, από τον Αντίγονο Γονατά, ο οποίος γυρίζοντας από τον Ελλήσποντο στη Μακεδονία συνάντησε 20.000 Κέλτες που είχαν εισβάλει στη Θράκη. Στη σύγκρουση της Λυσιμαχείας που ακολούθησε, οι Γαλάτες συνετρίβησαν έχοντας τεράστιες απώλειες. Παρά ταύτα, τα εσωτερικά προβλήματα, που αντιμετώπιζε ο Αντίγονος, δεν του επέτρεψαν να δώσει μια τελική λύση στη γαλατική απειλή και έτσι οι Κέλτες κατάφεραν να καταλάβουν ένα μεγάλο μέρος της Θράκης, όπου και ίδρυσαν το κράτος της Τύλιδος*(19), που για 70 χρόνια ανάγκαζε τις κοντινές ελληνικές πόλεις να πληρώνουν φόρους, προκειμένου να αποφεύγουν τις επιδρομές. Ένα δεύτερο τμήμα (το οποίο εμπεριείχε και το μεγαλύτερο μέρος των Κελτών του Κομοντόριου που επέζησαν της ήττας στην Ελλάδα) πέρασε στη Μικρά Ασία κατέλαβε την περιοχή της Φρυγίας*(20) και τελικά ίδρυσε κράτος το οποίο ονομάσθηκε Γαλατία, αφού ο Αντίοχος δεν κατόρθωσε να τους εμποδίσει, παρά τη νίκη του εναντίον τους στη λεγόμενη μάχη των ελεφάντων (275 π. Χ.). Τέλος, τον 3ο αιώνα ο Μιθριδάτης βασιλιάς του Πόντου χρησιμοποίησε τους Κέλτες, ως μισθοφόρους, στον πόλεμο κατά του Πτολεμαίου του Β’ της Αιγύπτου. Οι Γαλάτες προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες και ο Μιθριδάτης για να τους ανταμείψει τους παραχώρησε εδάφη στην σημερινή κεντρική Τουρκία. Εκεί οι Κέλτες, για να τονίσουν το γεγονός ότι στη μάχη άρπαξαν ως λάφυρα τις άγκυρες πολλών αιγυπτιακών πλοίων, ίδρυσαν πόλη την οποία ονόμασαν Άγκυρα, που όλοι σήμερα γνωρίζουμε ως πρωτεύουσα του τουρκικού κράτους.
    Στον αντίποδα οι Αιτωλοί, που αναμφισβήτητα πρωτοστάτησαν στην απόκρουση της γαλατικής επιδρομής, αύξησαν σημαντικά την επιρροή τους στην κεντρική Ελλάδα, επεκτείνοντας την συμπολιτεία τους και ελέγχοντας ουσιαστικά τη Δελφική Αμφικτυονία*(21) αποκλείοντας από τις συνεδρίες της όσα κράτη δεν βρίσκονταν υπό τον έλεγχό τους, συμπεριλαμβανομένων και των Μακεδόνων βασιλέων. Τέλος καθιέρωσαν και εορτή σε ανάμνηση της νίκης τους (τα Σωτήρια), που περιελάμβανε αγώνες και θυσίες και ήταν αφιερωμένη στον Δία και στον Απόλλωνα και τελούταν μάλλον κάθε δύο χρόνια, φυσικά στους Δελφούς.

    Παραπομπές:
    1) Ο διαχωρισμός στα τρία μεγάλα κράτη της Αιγύπτου, της Ασίας και της Μακεδονίας παρέμεινε σε γενικές γραμμές σταθερός παρά τις συνεχείς ανακατατάξεις και συγκρούσεις που χαρακτήριζαν την εποχή και δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν όλες στο παρόν κείμενο.
    2) Βασίλεψε στη Μακεδονία πιθανότατα από το 277 π. Χ. για σαράντα περίπου χρόνια.
    3) Ευρυτάνες, Δόλοπες, Αγραίοι, Απεραντοί, αρχαίοι κάτοικοι της Ευρυτανίας και σύμφωνα με τον Θουκιδίδη ’’αγνωστότατοι δε γλώσσαν καί ωμοφάγοι" και ότι ήταν "μέγα έθνος και μάχημον"
    4) Κατά τον Στράβωνα το όνομα Βόλγιος ή Βέλγιος φανερώνει την καταγωγή του αρχηγού, άρα και την προέλευση του στίφους του, δηλαδή από το κελτικό φύλο των Βελγών.
    5) Κεραυνός, προσωνύμιο που είχε εξαιτίας του εκρηκτικού χαρακτήρα του.
    6) Οι Κέλτες δεν κατείχαν τις τεχνικές πολιορκίας τειχισμένων πόλεων.
    7) Παιονία, περιοχή που αντιστοιχεί στο σημερινό κράτος των Σκοπίων και σε μικρό κομμάτι της Βουλγαρίας.
    8) Το όνομα Βρέννος ίσως να αποτελεί ηγεμονικό τίτλο. Βρέννος λεγόταν και ο Γαλάτης αρχηγός που λεηλάτησε τη Ρώμη το 387 π. Χ.
    9) J.G.Droysen Ιστορία των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου τόμος Β’, απόσπασμα μεταφρασμένο από τον Παυσανία και τον Πολύαινο.
    10) Παυσανίας, περιηγητής και γεωγράφος που έζησε τον 2ο αιώνα μ. Χ. κύρια ιστορική πηγή των γεγονότων
    11) Το νούμερο των 200.000 ανδρών που μας παραδίδει ο Παυσανίας είναι σίγουρα υπερβολικό. Οι σύγχρονοι ιστορικοί υπολογίζουν το στρατό των Κελτών σε 30.000 άνδρες περίπου.
    12) Αντίοχος, βασιλιάς της Ασίας γιος του Σέλευκου.
    13) ἐν τούτῳ δὲ οἱ ἐπὶ τῶν τριήρων Ἀθηναῖοι…. Ο Παυσανίας μας διηγείται ότι στη μάχη συμμετείχαν και αθηναϊκές τριήρεις, οι οποίες είχαν πλησιάσει πολύ κοντά στην ακτή και προκαλούσαν μεγάλη ζημιά στους Γαλάτες εκτοξεύοντας εναντίον τους βέλη και δόρατα. Από επιγραφή όμως του Δήμου των Αθηνών που έχει βρεθεί, δεν προκύπτει από πουθενά αποστολή στόλου. Μάλιστα κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο, δεδομένου ότι ο Πειραιάς την εποχή εκείνη μάλλον ήταν υπό την εξουσία του Αντίγονου Γονατά, αλλά όχι και αδύνατον, αφού η Αττική διέθετε και άλλα λιμάνια. Γενικά το ζήτημα αυτό έχει προκαλέσει διαφωνίες, με πολλούς ιστορικούς να υποστηρίζουν ότι τελικά τα πλοία τα έστειλε ο Αντίγονος, ενώ άλλοι απορρίπτουν τελείως τη διήγηση του Παυσανία και την ύπαρξη στόλου στη μάχη.
    14) 40.000 άνδρες σύμφωνα με τον Παυσανία. Ισχύει και εδώ η παραπομπή (11), συνεπώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το ακριβές νούμερο των Κελτών που εισέβαλαν στην Ευρυτανία.
    15) Οι Γαλάτες θα διέσχισαν την κοιλάδα του Σπερχειού, και περνώντας από την Υπάτη θα στρίψανε νότια, κατηφορίζοντας την κοιλάδα του Μόρνου, ανάμεσα στη Γκιώνα και τα Βαρδούσια. ‘’Ανάλυση της πορείας από το βιβλίο του Γ. Σωτηριάδη. ‘’Ζητήματα αιτωλικής ιστορίας και τοπογραφίας’’
    16) Άλλο ένα σημείο που προκαλεί τριβές. Είναι το αρχαίο Κάλλιο το χωριό Βελούχοβο, σκεπασμένο πλέον από τα νερά του φράγματος του Μόρνου, ή είναι το σημερινό χωριό Κλαψί που πήρε το όνομα τους από τους κλαυθμούς και τους κοπετούς ύστερα από τη γαλατική λαίλαπα; Ίσως η διενέργεια περαιτέρω ανασκαφών στις επίμαχες περιοχές μας δώσει κάποια στιγμή την απάντηση.
    17) Από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Ελλάδας (1.100 μέτρα υψόμετρο). Στο Κρίκελλο, στις 28 Οκτωβρίου του 1942 ο Ε.Λ.Α.Σ έδωσε την πρώτη του μάχη κατά των Ιταλών κατακτητών στη θέση Κουφόβρυση.
    18) Η μάχη διεξήχθη στην καρδιά του χειμώνα και η χιονοθύελλα ήταν ένα φυσιολογικό γεγονός, το οποίο βέβαια οι Έλληνες δεν έχασαν την ευκαιρία να αποδώσουν στον προστάτη θεό του μαντείου, τον Απόλλωνα.
    19) Εικόνα 2.
    20) Περιοχή της Μικράς Ασίας απέναντι ακριβώς από τη Μυτιλήνη. Εικόνα 2.
    21) Οι αμφικτυονίες ήταν θρησκευτικές και πολιτικές ενώσεις αρχαίων ελληνικών πόλεων. Η πιο σημαντική ήταν η Δελφική.

    Βιβλιογραφία:
    Παυσανίας: Παυσανίου Ελλάδος περιήγησις
    10) Φωκικά , Λοκρών, Οζόλων.
    Ιστορία του ελληνικού έθνους: Εκδοτική Αθηνών
    τόμος Δ΄
    J.G. Droysen: Ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου
    Αλεξάνδρου.
    Γκόλιας Α. Μάρκος: Ιστορία των αρχαίων Ευρυτάνων.

    Κείμενο : Δημήτρης Πούλος (από http://eyrytixn.blogspot.com/)

    Ανενεργός
    Ημ. εγγραφής:
    27/10/2008
    Αρ. μηνυμάτων:
    3347
    ALTAIR_LUSSO στις #236385

    [size=3]Παραθέτω το παρακάτω , ελπίζω να μη δημιουργήσω προβλήμα στο topic του Φίλου Μάριου

    Σαν σήμερα πριν από 60 χρόνια εκτελέστηκε στο Γουδή ο Νίκος Μπελογιάννης μαζί με ακόμα 3 Ανθρώπους …τους, Δημήτριο Μπατση – Νικο Καλούμενο και Ηλία Αργυριαδη.

    Με τις ψευτικες κατηγορίες της ανασύστασης του κκε και της κατασκοπίας.

    Να σημειωθεί πως η εκτέλεση έλαβε χώρα Κυριακή ξημερώματα …

    Η 1η δίκη που αφορούσε τη ανασύσταση του κκε, ξεκίνησε τον Οκτώβρη 1951 στο στρατοδικείο αθηνών … ένα από τα μέλη του δικαστηριου ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας γεωργιος παπαδόπουλος …ο οποίος ήταν και ο μοναδικός που ψήφισε ενάντια στη θανατική καταδίκη (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωη …)

    Μετα τη καταδικαστική απόφαση υπήρξε διεθνής κατακραυγή για τη θανατική ποινή .

    Ο πρωθυπουργός Νικολαος Πλαστηρας αναλαμβάνει την ευθύνη να μην εκτελεστεί κανένας εκ των κατηγορουμένων…

    Το θέμα όμως ήταν, ότι ΑΥΤΟΙ οι Άνθρωποι ΕΠΡΕΠΕ να πεθάνουν και να διαγραφούν απο τα κατάστιχα της Ιστορίας

    Ετσι ,
    τα δωσίλογα γουρούνια και τα μεγάλα συμφέροντα …που οι απόγονοί τους, μας κυβερνούν μέχρι σήμερα …αποφασίζουν να τους σύρουν σε 2η δίκη με τη κατηγορία της κατασκοπείας.
    Αυτό σήμαινε πως με μια τέτοια καταδίκαστική απόφαση για τέτοια κατηγορία … θα κλειδωνε και τα χέρια του Πλαστηρα ο οποίος δε θα μπορούσε να τους δώσει χάρή.

    Πράγματι καταδικάζονται σε θάνατο

    Μέσα σε μια εβδομάδα η κυβέρνηση του Πλαστήρα παρέλαβε πάνα από 300,000 επιστολές από όλο τον κόσμο οι οποίες δήλωναν την απογοήτευσή τους για την απόφαση …ωστόσο πλέον δεν ηταν στο χέρι του Πλαστηρα.

    30 Μαρτίου 1952 ήμερα Κυριακή …εκτελούνται στο γουδή και οι τέσσερις
    Λέγεται πως στον ήχο τον πυροβολισμών ο Πλαστήρας κατέρρευσε.

    Ο Μπελογιάννης σε όλη τη διάρκεια της δίκης κρατούσε ένα κόκκινο γαρύφαλλο.

    Τη μέρα της εκτέλεσης ο εξόριστος στον Αϊ Στράτη, ποιητής Γιαννης Ρίτσος γράφει το παρακάτω ποιήμα

    [i]"Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
    Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
    όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
    Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
    Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
    Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
    Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
    Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
    το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη."
    [/i]

    [b]ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΑΝ [/b]

    Οι λόγοι που οδηγήθηκαν οι συγκεκριμένοι Άνθρωποι προς εκτέλεση δεν ήταν οι 2 που ανέφερα εξ αρχής

    …ο λόγος ήταν πολύ συγκεκριμένος …

    Αυτοί οι άνθρωποι είχαν σχεδιάσει το πως η Ελλάδα μπορεί, όχι απλώς να επιβιώσει …αλλά το πώς θα αναπτυχθεί από τους φυσικούς της πόρους … σε σημείο να έχει τη κυριαρχία της Ευρώπης και όχι μόνο.

    Ο Μπελογιάννης είχε γράψει το βιβλίο “Η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας”

    και ο Δημήτριος Μπατσης το [b]“πολύ βαρύ”[/b] βιβλίο “Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα ”

    στα οποία ανελυαν λεπτομερώς το σχέδιό για ανεξαρτησία …

    Μια σταγόνα Ιστορίας είναι τα παραπάνω …για να μη μας παρουσιάζουν οι προσκυνημένοι προδότες που γράφουν την Ιστορία … ότι τους επιβάλλουν τ’ αφεντικά τους.

    [/size]

    ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΑΠΟ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΟ".

    ΦΥΣΙΚΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ;)

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #200211

    πάρα πολύ ενδιαφέροντα όσα μας παρέθεσε ο φίλος GeorgePap, για την εισβολή των Γαλατών στην ελληνική χερσόνησο και την απόκρουσή της!

    Επίσης η ακόλουθη εγκατάσταση των Γαλατών στην Μικρά Ασία και η δημιουργία Κελτικού κρατικού μορφώματος, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πτυχή της ιστορίας!

    Γνώριζα ότι την Άγκυρα (σημερινή πρωτεύουσα της γείτονος) την ίδρυσαν Γαλάτες, δεν γνώριζα όμως την προέλευση της ονομασίας της.

    Από την παραμονή των Γαλατών στην Φρυγία και τις συγκρούσεις με τα Ελληνιστικά Βασίλεια χρωστάμε – εκ παραδρομής – ένα σπουδαίο καλλιτέχνημα της "σχολής της Περγάμου:
    Τον "θνήσκοντα Γαλάτη"
    σας παραθέτω συνδέσμους για να το απολαύσετε:

    http://www.google.gr/imgres?q=%CE%B8%CE%BD…440&bih=630%5B/url">

    [url=”http://www.google.gr/imgres?q=%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%BA%CF%89%CE%BD+%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82&hl=el&safe=off&sa=X&tbm=isch&prmd=imvnso&tbnid=3j85znWTkGgDCM:&imgrefurl=http://www.netschoolbook.gr/eyliko/Hellenistic-s/hellenistic-sculpture_files/slide0039.htm&docid=P4cX2qyYvBQ50M&imgurl=http://www.netschoolbook.gr/eyliko/Hellenistic-s/hellenistic-sculpture_files/slide0039_image017.jpg&w=729&h=495&ei=lY15T7mVC9Hn8QPN3fGTDQ&zoom=1&iact=hc&vpx=1114&vpy=152&dur=94&hovh=185&hovw=273&tx=119&ty=102&sig=107624654129374745104&page=1&tbnh=130&tbnw=170&start=0&ndsp=21&ved=1t:429,r:6,s:0&biw=1440&bih=630&#8243;>http://www.google.gr/imgres?q=%CE%B8%CE%BD…440&bih=630

    http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%98…%84%CE%B7%CF%82%5B/url">
    [/size]

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    21/11/2004
    Αρ. μηνυμάτων:
    250
    jimis στις #236096

    Tου Βασίλη Φίλια,
    καθηγητή και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου

    Ένας αποτελεσματικός τρόπος ίσως ο αποτελεσματικότερος για να αποφύγεις να κριθεί μια επιστημονική εργασία επί της ουσίας, δηλαδή με ποιοτικά κριτήρια, είναι να επιτύχεις να χαρακτηρισθεί ως «προοδευτική προσέγγιση» σαν αντιπαράθεση και κατ’ αντιδιαστολή με τις «λοιπές», που συλλήβδην στιγματίζονται ως «ξεπερασμένες», «πεπαλαιωμένες», ακόμη και αντιδραστικές.

    Με τον τρόπο αυτό επέρχεται μια μετάθεση από το επίπεδο των επιχειρημάτων στο επίπεδο των ηχηρών λόγων και των εντυπώσεων. Γνωστή μεθοδολογία από την πολιτική του πεζοδρομίου και των ηγετικών παλκοσένικων εφαρμόζεται πλέον κατά κόρο τόσο στην ιστορική έρευνα κυρίως, αλλά και σε όλες τις επιστήμες του ανθρώπου προκειμένου να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα και να συγκαλυφθεί η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, η οποία διερμηνεύεται μέσω διαφόρων ψυχολογουμένων και ψυχολογιοποιήσεων με στόχο τελικά να διαμφισβητηθεί η δυνατότητα ανάλυσης του ιστορικοκοινωνικού γίγνεσθαι με αντικειμενικούς όρους και να επέρχεται σχετικοποίηση και υποκειμενικοποίηση του υπό διερεύνηση πραγματικού υλικού.

    Σχετικοποίηση η οποία βαφτίζεται ως ερευνητική αντικειμενικότητα και ψυχρή αποστασιοποίηση κάτω από το πέπλο της οποίας υποκρύπτεται και αποκρύπτεται η υποκειμενικότητα της προσέγγισης, δηλαδή η υπολανθάνουσα αυθαιρεσία του τρόπου διεξαγωγής της έρευνας και της αντίστοιχης συναγωγής συμπερασμάτων. Αφορμή για τη διατύπωση των σκέψεων αυτών μου έδωσε η τηλεοπτική σειρά «1821» στον τηλεοπτικό σταθμό «Σκάϊ» όπου επιχειρήθηκε, υποτίθεται, μια επανατοποθέτηση της επανάστασης του 1821 με κατάρριψη όλων των αυτοκολακευτικών στερεοτύπων και μύθων, που έχουν συστηματικά καλλιεργηθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

    Αξιόλογη και αξιάρεστη στοχοθέτηση, αν θα γινόταν όμως σε πλήρη και σε βάθος γνώση του ιστορικού υλικού και «απροϋπόθετα», κατά την περίφημη διατύπωση του Μεγάλου Μαξ Βέμπερ, δηλαδή χωρίς εξ’ υπαρχής και εκ των προτέρων πρόθεση κατεύθυνσης της έρευνας προς ορισμένα συμπεράσματα με επιλεκτικό υπερτονισμό ή (και) αντίστροφα ηθελημένη υποβάθμιση ορισμένων πλευρών και απόψεων των ιστορικών γεγονότων.

    Η επιστημονική ανεπάρκεια των επιστημονικών «συμβούλων» και κατασκευαστών αυτής της τηλεοπτικής σειράς καταφαίνεται από την ερμηνευτική αδυναμία των ιστορικών γεγονότων, δηλαδή από την αδυναμία απάντησης στο «γιατί», η οποία δεν συγκαλύπτεται από την αφηγηματική τους διάνθηση και το λογοτεχνικό οίστρο των επιφορτισμένων με την παρουσίαση. Η αφήγηση δεν σημαίνει ερμηνεία, δεδομένου ότι ερμηνεία σημαίνει αναζήτηση των πραγματικών αιτίων. Αναζήτηση, η οποία προϋποθέτει εντοπισμό και ανάλυση του τρόπου σύνθεσης παραγόντων: οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών κοκ.

    Ιστορικός χωρίς τη δυνατότητα αυτής της αναζήτησης, δεν είναι καν ιστορικός. Μπορεί στην καλλίτερη περίπτωση να είναι ιστοριοδίφης, τίποτα περισσότερο. Ακριβώς γι’αυτό και όλη η παρουσίαση του 1821 από τους ανιστόρητους ιστορικούς της τηλεοπτικής σειράς του «Σκάϊ» εκφυλίζεται σε επίπεδο διαμαχών προσωπικού χαρακτήρα και κινήτρων ευτελούς χαρακτήρα τόσον όσον αφορά στην ηγεσία όσο και όσον αφορά στο λαό. Οι όποιες επαναστατικές εξάρσεις κατά τους παραποιητές αυτής της Ιστορίας δεν έχουν ηρωϊκό υπόβαθρο, αλλά είναι υποστασιοποιήσεις ταπεινών ελατηρίων (π.χ. λαφυραγωγία) ή αδιεξοδικών συγκυριών (π.χ. Μεσολόγγι) – σε τελευταία ανάλυση συντίθενται σε κυρίαρχο βαθμό από μυθοπλαστικές κατασκευές και διανοουμενίστικες ωραιοποιήσεις.

    Εννοείται ότι όλα αυτά δεν εκφράζονται κατά τρόπο άμεσο, αλλά με μια σειρά ασαφών εμμεσοποιήσεων, που συνθέτουν ένα κλίμα και μια ατμόσφαιρα γενικευμένης υποβάθμισης των γεγονότων της επανάστασης του 1821. Τα όσα μέχρι τώρα αναφέρθηκαν δεν εξαντλούν ασφαλώς το θέμα, αλλά χρειάζονται συγκεκριμενοποιήσεις και εξειδικεύσεις. Η τηλεοπτική αυτή σειρά εσκεμμένα αποφεύγει να απαντήσει στα ακόλουθα ερωτήματα:

    Πρώτον,γιατί η ελληνική επανάσταση εκδηλώνεται πρώτη και με διαφορά 30-50 ετών από εκείνες των άλλων χριστιανικών χωρών της Βαλκανικής;

    Δεύτερον,ποιό είναι το ιδιαίτερο βάρος της ελληνικής επανάστασης όσον αφορά στη διάρρηξη του αντιδραστικού ιστού της Ιερής Συμμαχίας, που είχε δημιουργήσει ο Μέττερνιχ;

    Τρίτον,ποιές κοινωνικές δυνάμεις του υπόδουλου ελληνισμού και για ποιούς λόγους ήταν υπερ και ποιές κατά της επαναστατικής εξέγερσης;

    Τέταρτον,ποιά ήταν η ακριβής έννοια της φράσης «δια του Χριστού την πίστην των αγίων και της πατρίδος την ελευθερίαν» και πως στη βάση αυτή καθορίζεται η σχέση του εθνικού και του θρησκευτικού;

    Πέμπτον,πως μεταξιώνονται οι βασικές παραδοχές της Γαλλικής Επανάστασης με άξονα την ελληνική οικονομικό-κοινωνική πραγματικότητα;

    Εκτον,ποιές οι συνέπειες της αντιπαλότητας των κοινωνικών συμφερόντων στην εκδήλωση και την εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης;

    Εβδομον,γιατί και πως το λεγόμενο «Πολιτικόν» εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη της ελληνικής κοινωνίας (κοτσαμπάσηδες – Φαναριώτες) και το «Στρατιωτικόν» τα λαϊκά συμφέροντα (αγροτοποιμένες, αλιείς);

    Ογδοον,τι επεδίωξαν και ποιό ρόλο έπαιξαν τα αγγλικά δάνεια όσον αφορά τη συνοχή των επαναστατικών ηγεσιών και την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων;

    Ενατον,πως συσχετίζεται το λεγόμενο «ανατολικό ζήτημα» (η αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) με τη στάση των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ελληνική επανάσταση του 1821;

    Δέκατον,ποιός ο ρόλος της Αγγλίας στη διαμόρφωση του αντικαποδιστριακού κλίματος, που οδήγησε στη δολοφονία του Κυβερνήτη;

    Δεν είναι μόνο αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, αλλά τα βασικότερα. Η παράλειψη της απάντησής τους δεν είναι τυχαία και ασφαλώς οδηγεί στη μονομερή διαστρεβλωτική οπτική, που χαρακτηρίζει το εν λόγω σήριαλ. Ακριβώς γι’αυτό και η προσέγγιση του είναι επιδερμική και δημοσιογραφική, όχι επιστημονική, όπως π.χ. είναι σε ιστορικές σειρές του BBC. Aυτή όμως είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη συντίθεται από εννοιολογικές συγχύσεις και ασάφειες όλων των κατηγοριών.

    Η κορυφαία είναι εκείνη, που αναφέρεται στο Έθνος. Στην ελληνική περίπτωση η έννοια του Έθνους δεν είναι «αστικογενής» όπως στην δυτική Ευρώπη, αλλά προέρχεται από μια αντίληψη ταυτότητας, που ξεκινάει πολύ παλαιότερα από εκείνη της Δύσης και θεμελιώνεται πρωτογενώς σε στοιχεία όχι οικονομικά, αλλά πολιτιστικά, που ανάγονται στην κλασική αρχαιότητα, το Βυζάντιο, στη αδιάπτωτη συνέχεια της γλώσσας και σε κοινά έθιμα και παραδόσεις. Ακριβώς γι’αυτό και η εθνική συνείδηση των Ελλήνων δεν κατασκευάζεται στον 19ο αιώνα, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι φωστήρες του επίμαχου σήριαλ, αλλά ενυπάρχει τουλάχιστον από την εποχή της αυτοκρατορίας της Νίκαιας (1261).

    Επόμενη συγκεχυμένη ασάφεια αναφέρεται στην παρουσίαση του ρόλου της εκκλησίας. Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν υπήρξε ή όχι το «κρυφό σχολειό» αλλά το εάν και κατά πόσο η εκκλησία συνέβαλε αποφασιστικά στην διατήρηση καίριων πολιτισμικών στοιχείων του ελληνισμού, όπως κατά κύριο λόγο της γλώσσας, δεδομένο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Το συγκλονιστικό κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού για «Παιδεία και γλώσσα» πως είναι δυνατό να λησμονήθηκε από τους κυρίους αυτούς; Άλλο βέβαια το ζήτημα της αντεπαναστατικής στάσης της εκκλησιαστικής ιεραρχίας σε αντίθεση με την στάση του κατώτερου κλήρου και των μοναχών, όπου και πάλι τα πράγματα παραμένουν στο σήριαλ αδιευκρίνιστα και ανεξήγητα.

    Η τρίτη ελλειματικότητα του σήριαλ αναφέρεται στα κοινωνικά αίτια της επανάστασης. Το εάν ή όχι και μέχρι ποιού σημείου η άνοδος ισχυρών αστικών κατηγοριών έπαιξε ρόλο στην επαναστατική ζύμωση είναι ένα ζήτημα, όπου μπορεί να υπάρξουν αντιπαρατιθέμενες απόψεις. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να αγνοηθεί, όπως συνέβη με την κρινόμενη τηλεοπτική σειρά. Ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να αγνοηθεί η σημαντικότητα των φορολογικών επιβαρύνσεων των λαϊκών στρωμάτων, συνακόλουθα των Ορλωφικών και της επιδημίας της χολέρας. Επ’ αυτού ούτε λέξη ειπώθηκε. Όπως είναι γνωστό η Θεσσαλοηπειρώτικη εξέγερσις του 18ου αιώνα ξεκίνησε ακριβώς με αίτημα τη μείωση των φορολογικών βαρών.

    Επί βάσει αυτών των τριών «ασαφειών» βρισκόμαστε μπροστά στο πρωτοφανές φαινόμενο μιας επανάστασης χωρίς αίτια: Το εθνικό-εθνοτικό στοιχείο ανύπαρκτο, το ιδεολογικό-θρησκευτικό σε κλίμα ανοχής και ύφεσης, το οικονομικό-κοινωνικό αμελητέο. Τότε γιατί έγινε η επανάσταση; Προφανώς – όπερ έδει δείξαι – για να υποκατασταθούν οι Τούρκοι εξουσιαστές και τα προνόμια τους από εκείνα φιλόδοξων Ελλήνων τοπαρχών, οπλαρχηγών και καπεταναίων, που δεν είχαν άλλα στο νου τους από τη λαφυραγωγία και την καταλήστευση του διαθέσιμου πλούτου. Γι’αυτό και οι ηγέτες της επανάστασης παρουσιάζονται στο σήριαλ εμμέσως πλην σαφώς ως άθλιοι και ευτελείς πλιατσικολόγοι σε διαρκή διαμάχη μεταξύ τους με κίνητρο το ατομικό όφελος και τη λεία.

    Δεν αρκεί όμως αυτή η δια της τεθλασμένης απαξίωση του νοήματος της επανάστασης και του ευτελισμού των ηγεσιών της από το σήριαλ. Πρέπει να υπογραμμιστεί και να υπερτονιστεί ο αιμοσταγής χαρακτήρας της. Εσφάγησαν οι Τούρκοι στην Τρίπολη. Ναι, κακώς – κάκιστα, αλλά ποιά επανάσταση, έστω και μια, έγινε χωρίς ακρότητες, και βιαιότητες; Και γιατί οι σφαγές- π.χ.της Χίου- από τους Τούρκους πέρασαν «στα μαλακά» από το σήριαλ. Οι εκατόμβες του αίματος και μάλιστα μεταξύ ομοεθνών προσδίδουν μήπως το χαρακτήρα σφαγείου στη Γαλλική Επανάσταση, όπως ισχυριζόταν η χιτλερική προπαγάνδα;

    Οι τρεις χιλιάδες Τούρκοι, που εξετέλεσε ο Ναπολέων μετά την κατάληψη της Ακρας ή οι 32.000 εργάτες, που εκτελέστηκαν (1870-71 !!!) μετά την καταστολή της Κομμούνας στο Παρίσι είναι μήπως δείγματα ανθρωπισμού σε αντιπαράθεση με την εξόντωση των Τούρκων στη Τριπολιτσά, που στο κάτω-κάτω της γραφής, εξέφραζε το συμπυκνωμένο μίσος πέντε αιώνων δουλείας και καταπίεσης; Πέραν τούτου, συνεχίζουν οι «σηριαλιστές» ιστορικοί μας, οι εσωτερικές έριδες και οι εμφύλιες συγκρούσεις στην διάρκεια της επανάστασης αποδεικνύουν ότι τα προσωπικά ωφελιμιστικά κίνητρα ήταν τα κυρίαρχα και ο στόχος της απελευθέρωσης γινόταν αντιληπτός στο πλαίσιο και σε αναφορά με τα κίνητρα αυτά.

    Το ότι αυτής της κατηγορίας κίνητρα εμπλέκονται παντού και πάντοτε στην Ιστορία είναι δεδομένο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά υπερκαλύπτουν την ετοιμότητα θυσίας χάριν υπέρτερων συλλογικών σκοπών και αυτό το γνωρίζουμε από την Ιστορία όλων ανεξαίρετα των λαών της γης. Όσον αφορά, όμως στην Ελληνική Επανάσταση ούτε η εξήγηση αυτή είναι επαρκής, δεδομένου ότι το βαθύτερο υπόστρωμα των εσωτερικών συγκρούσεων ήταν υποκείμενες ταξικής φύσεως αντιθέσεις, που οι «σηριαλιστές» θέλουν να αγνοούν, προφανώς και διότι η έννοια «κοινωνική τάξη» είναι εντελώς αντίθετη προς τη λογική τους.

    Αμφισβητούν επίσης «δι’ αποσιωπήσεως» οι «ερευνητές» του Σκάϊ, την έκταση του εξισλαμισμού και του παιδομαζώματος. Η απάντηση δίνεται από τον καθηγητή Βακαλόπουλο τον πρεσβύτερο, ο οποίος εξηγεί πως δια της καταφυγής στα ορεινά και τα δύσβατα ημιορεινά απέφυγαν – όσοι απέφυγαν – τον βίαιο εξισλαμισμό και συνακόλουθα τον αφελληνισμό τους. Ισχυρίζονται επίσης οι «αντικειμενικοί αναλυτές» μας ότι με την κατάκτηση οι Έλληνες απέβαλαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα δυτικά (;) πρότυπα διαβίωσης, ότι π.χ. ξέχασαν τις καρέκλες και τα τραπέζια και άλλα τινά ευτράπελα και συνήθισαν στους οντάδες, το φαγητό από κοινό τσουκάλι κλπ. κλπ., όλα χωρίς επαρκή ανάλυση των λαογραφικών δεδομένων και των συνθηκών της καθημερινής ζωής.

    Παράλληλα οι κύριοι αυτοί ελαχιστοποιούν ή δεν αναφέρονται καθόλου στις γηγενείς θεσμικές ρυθμίσεις, που αναπτύχθησαν στον υπόδουλο Ελληνισμό, σε ένα κοινό δίκαιο παρά το γεγονός ότι επ’ αυτών υπάρχουν οι εξαίρετες μελέτες του αείμνηστου καθηγητή Πανταζόπουλου.Το θέμα αυτό είναι νευραλγικής σημασίας, διότι παρασύρει τους «αναλυτές» μας όταν φτάνουν στην εισαγωγή του Ευρωπαϊκού δικαιακού συστήματος από τους Βαυαρούς στο ατόπημα να υποστηρίζουν ότι στον ελλαδικό χώρο υπήρχε θεσμικό κενό και ανυπαρξία αξιόλογων θεσμικών ρυθμίσεων. Χαρακτηριστικό του τρόπου προσέγγισης της επανάστασης του 21 από τον «Σκαϊ» είναι η πλήρης αποσιώπηση του γεγονότος ότι από την άλωση και πέρα καταγράφονται πάνω από εξήντα εξεγέρσεις στον ελλαδικό χώρο, τοπικές οι περισσότερες, αλλά εξεγέρσεις. Δεν υπήρχαν αίτια γι’αυτές αναγόμενα στην κατάκτηση, την καταπίεση και την υποδούλωση; Φαίνεται όχι και μάλλον επρόκειτο για ένα είδος πολεμικού σπορ των Ελλήνων ! ! !

    Αλλά ας προχωρήσουμε:
    Το 1805-6 γίνονται τεράστιας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από συνδυασμένες τουρκικές δυνάμεις και τους Ελληνες κοτσαμπάσηδες εναντίον της κλεφτουριάς της Πελοποννήσου όπου χάνονται εκατοντάδες οπλαρχηγοί. Γιατί αυτό το καθοριστικής σημασίας γεγονός αποκρύπτεται από το «σήριαλ» και με τον τρόπο αυτό δεν έρχονται στην επιφάνεια τα βαθύτερα κοινωνικά αίτια των συγκρούσεων μεταξύ των ελληνικών ηγεσιών;

    Γιατί ούτε λέξη για το κίνημα των «καρμανιόλων» στη Σάμο και του Οικονόμου στα νησιά του Αργοσαρωνικού; Γιατί καμία ανάλυση σε επίπεδο δημοτικών τραγουδιών των διαχρονικών πόθων και προσδοκιών του ελληνικού λαού για ελευθερία και δικαιοσύνη; Με το να εμφανίζεται μετά από κάθε συγκεχυμένη και αοριστολογική παρουσίαση των γεγονότων ο κ. Βερέμης και να «συμπεραίνει» σε στυλ «η θεία Όλγα ξέρει» δεν καλύπτονται τα κενά, οι παρερμηνείες, οι διαστρεβλώσεις, οι παραλείψεις και οι ανακολουθίες. Ανάλογα ισχύουν και για τον τρόπο που παρουσιάζονται τα «προφίλ» των μεγάλων ηγετών του αγώνα.

    Επί παραδείγματι:
    Ο Κολοκοτρώνης ένας φιλόδοξος και ηθικά αδίστακτος «κατσαπλιάς» που κατέφυγε στη Ζάκυνθο και ανασύρθηκε από την αφάνεια τις παραμονές της επανάστασης. Αποσιωπάται εντελώς το γεγονός ότι του είχε απονεμηθεί από τον Άγγλο διοικητή των Επτανήσων ο βαθμός του ταγματάρχη και υπηρέτησε επι μια δεκαετία τουλάχιστον στον αγγλικό στρατό.

    Ο Καραϊσκάκης μια σκοτεινή φυσιογνωμία της Αιτωλοακαρνανίας, που άλλαζε συνεχώς στρατόπεδα και συμμαχίες….. Άνευ αξίας ν’ αναφερθεί το γεγονός ότι η μάχη της Αράχωβας διδάσκεται ακόμα και σήμερα ως κλασικό μεγάλης αξίας στρατιωτικό εγχείρημα τόσο στο Γουέστ Πόϊντ των ΗΠΑ, όσο και στην ρωσική στρατιωτική Ακαδημία Σουβορόφσκι.

    Ο Παπαφλέσσας, του οποίου ο ρόλος ήταν καθοριστικός στις ζυμώσεις για τον ξεσηκωμό στην Πελοπόννησο ουσιαστικά αγνοείται στο σήριαλ.

    Ο Καποδίστριας ο μέγας αυτός μεταρρυθμιστής ηγέτης εμφανίζεται ως μια μορφή, που δεν είχε επαρκή αντίληψη της ελληνικής πραγματικότητας και δεν παρέχονται στον τηλεθεατή παρά ελάχιστα στοιχεία για να εκτιμηθεί το τεράστιο έργο του, παρά τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες.

    Επίσης, όσον αφορά στο θέμα του Φιλελληνισμού, το σήριαλ καλλιεργεί την απολύτως λαθεμένη εντύπωση ότι οι Φιλέλληνες ήταν φαντασιοκόποι ιδιεαλιστές και αρχαιολάτρες, που όταν έβλεπαν από κοντά τις μικρότητες και τα χάλια των επαναστατών, ετρέποντο εις φυγήν. Οι επιστημονικοί συμβουλάτορες του σήριαλ, αν θα είχαν κάνει πρωτογενή έρευνα στον ευρωπαϊκό τύπο της εποχής, θα ήξεραν ότι δεν είχαν έτσι τα πράγματα, αλλά και από την δευτερογενή βιβλιογραφία δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Αντίθετα η ελληνική επανάσταση, παρά τις όποιες αρνητικές και σκοτεινές της πλευρές λειτούργησε ως σύμβολο και σημείο αναφοράς, όχι μόνο στον τύπο, αλλά και πηγή έμπνευσης στη Λογοτεχνία της Ευρώπης για δεκαετίες.

    Η «φιλοσοφία» του σίριαλ σε τελευταία ανάλυση αποτελεί την ελληνική συγκλίνουσα του βιβλίου του θρυλικού για την αμάθειά του Τούρκου Υπουργού των Εξωτερικών Νταβούτογλου. Τούτο, διότι αν γίνουν δεκτά τα όσα ψευδεπίγραφα και λαθεμένα παρουσιάζονται στο σήριαλ, η νεοοθωμανική «λύση» αποτελεί σε τελευταία ανάλυση την αναγκαστική διέξοδο. Αυτό είναι το υποκρυπτόμενο ιδεολόγημα του σήριαλ, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες των εμπνευστών και ταγών του.

    Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, που προωθείται οργανωμένα η εφελκυστική λογική από τα ίδια κυκλώματα. Ο κ. Θάνος Βερέμης, «ψυχή» του σήριαλ και πρωτεργάτης του λεγόμενου ΕΛIΑΜΕΠ, είχε ταχθεί και πάλεψε λυσσωδώς για την αποδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο μαζί με όλους τους ομοϊδεάτες του. Ως γεφυροποιός της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης ακολουθεί μια αντίληψη αποδόμησης και αποκαθήλωσης όλων των στοιχείων της ελληνικής «ετερότητας», τα οποία υποτίθεται δεν είναι τίποτα περισσότερο από κατασκευασμένες μυθοπλασίες.

    Ελευθερόφρων και «προοδευτικός», ο κ. Βερέμης και οι συν αυτώ επιχειρεί να μας συνετίσει, διδάσκων τον λόγο της ορθής ιστορικής αλήθειας δια της τηλεοράσεως. Ένα εγχείρημα ανάλογο με εκείνο της κ. Ρεπούση με το βιβλίο της 6ης Δημοτικού. Είναι τυχαίο ότι αυτό γίνεται σε μια φάση όπου στο όνομα της οικονομικής κρίσης ακολουθείται μια γραμμή «εφεκτικότητας» στα εθνικά ζητήματα από την Κυβέρνηση; Όχι βέβαια, υπάρχει κατά την γνώμη μας μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα σε όλες αυτές τις τάσεις καλπονοθευτικής «επαναγραφής» της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    26/11/2003
    Αρ. μηνυμάτων:
    5748
    Prowler ® στις #236028

    [font=”Century Gothic”]

    Tου Βασίλη Φίλια,
    καθηγητή και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου

    Η τηλεοπτική αυτή σειρά εσκεμμένα αποφεύγει να απαντήσει στα ακόλουθα ερωτήματα:

    Πρώτον,γιατί η ελληνική επανάσταση εκδηλώνεται πρώτη και με διαφορά 30-50 ετών από εκείνες των άλλων χριστιανικών χωρών της Βαλκανικής;

    Δεύτερον,ποιό είναι το ιδιαίτερο βάρος της ελληνικής επανάστασης όσον αφορά στη διάρρηξη του αντιδραστικού ιστού της Ιερής Συμμαχίας, που είχε δημιουργήσει ο Μέττερνιχ;

    Τρίτον,ποιές κοινωνικές δυνάμεις του υπόδουλου ελληνισμού και για ποιούς λόγους ήταν υπερ και ποιές κατά της επαναστατικής εξέγερσης;

    Τέταρτον,ποιά ήταν η ακριβής έννοια της φράσης «δια του Χριστού την πίστην των αγίων και της πατρίδος την ελευθερίαν» και πως στη βάση αυτή καθορίζεται η σχέση του εθνικού και του θρησκευτικού;

    Πέμπτον,πως μεταξιώνονται οι βασικές παραδοχές της Γαλλικής Επανάστασης με άξονα την ελληνική οικονομικό-κοινωνική πραγματικότητα;

    Εκτον,ποιές οι συνέπειες της αντιπαλότητας των κοινωνικών συμφερόντων στην εκδήλωση και την εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης;

    Εβδομον,γιατί και πως το λεγόμενο «Πολιτικόν» εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη της ελληνικής κοινωνίας (κοτσαμπάσηδες – Φαναριώτες) και το «Στρατιωτικόν» τα λαϊκά συμφέροντα (αγροτοποιμένες, αλιείς);

    Ογδοον,τι επεδίωξαν και ποιό ρόλο έπαιξαν τα αγγλικά δάνεια όσον αφορά τη συνοχή των επαναστατικών ηγεσιών και την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων;

    Ενατον,πως συσχετίζεται το λεγόμενο «ανατολικό ζήτημα» (η αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) με τη στάση των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ελληνική επανάσταση του 1821;

    Δέκατον,ποιός ο ρόλος της Αγγλίας στη διαμόρφωση του αντικαποδιστριακού κλίματος, που οδήγησε στη δολοφονία του Κυβερνήτη;

    [/font]

    [font=”Century Gothic”]
    Πάρα πολύ ενδιαφέροντα όσα μας παρέθεσε ο φίλος μας ο "Τζίμις", εστιάζω στα ΠΟΛΥ εύστοχα ερωτήματα του Β. Φίλια

    Από την άλλη δεν κρύβω τον προβληματισμό μου για τη νέα σειρά του ΣΚΑΙ που πραγματεύεται μια "δύσκολη" περίοδο στην οποία έχουν τις ρίζες τους πολλά ζητήματα που μας ταλανίζουν σήμερα! Οψόμεθα![/font]

    Συμμετέχων
    Ημ. εγγραφής:
    24/10/2007
    Αρ. μηνυμάτων:
    872
    GeorgePap στις #200262

    Σας παραθέτω λίνκ με την περιγραφή της επικής Μάχης της Κλείσοβας στην ιστορική μικρονησίδα της λιμνο­θάλασσας του Μεσολογγίου στις 25 Μαρτίου 1826

    http://www.army.gr/files/File/STRATIOTIKH%…-2-2%205702.pdf

    http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%…%B2%CE%B1%CF%82

    http://www.livepedia.gr/content-providers/…206KLEISOVA.pdf

    Ανενεργός
    Ημ. εγγραφής:
    01/01/1970
    Αρ. μηνυμάτων:
    12190
    Ανώνυμος στις #200263

    Μάριε για κοίτα εδώ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    https://www.facebook.com/media/set/?set=a.3…7624&type=3

Επισκόπηση 15 δημοσιεύσεων - 1 έως 15 (από 232 συνολικά)
Απευθείας μετάβαση στη σελίδα:

Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.


Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων