Ένα άρθρο που το βρήκα πολύ ενδιαφέρον:
Πατριωτισμός και Διεθνισμός στην Στρατηγική της Αριστεράς – Ομιλία του Λουκά Αξελού σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/03/blog-post_758.html
….ενώ η τρίτη που φέρει τα χαρακτηριστικά ενός «εθνικού μαρξισμού», «προσγειώνει» το ζήτημα αναλύοντάς το με ιστορικούς και συγκεκριμένους γεωγραφικούς/γεωπολιτικούς όρους, που συνδέονται και συνδυάζονται με τα ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά και δίνουν στο έθνος ένα κύριο-σημαίνοντα ρόλο ως ιστορικού υποκειμένου στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα…….
…………Κι ας επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή καθημερινά την αγεφύρωτη αντίθεση ανάμεσα στη θεωρία και την ιστορική πραγματικότητα. Πραγματικότητα που πολύ αδρά επικυρώνει το γεγονός ότι <i>οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το σε ποια κοινωνική τάξη ανήκουν, γεννιούνται από συγκεκριμένους και φυλετικά προσδιορισμένους γονείς φορείς μιας ορισμένης γλώσσας, θρησκείας και κουλτούρας, μεγαλώνουν βιώνοντας την καθημερινότητα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και γεωγραφικό χώρο ο οποίος αμετάκλητα τους σφραγίζει θετικά και αρνητικά με προτερήματα, ελαττώματα και διάφορα «πιστεύω», και ότι ο χώρος αυτός, που δεν είναι άλλος από την πατρίδα τους στην οποία ζουν, εργάζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται και πεθαίνουν, έχει γι’ αυτούς εκείνο το μοναδικό-ανεπανάληπτο στοιχείο που λειτουργεί από ένα σημείο και πέρα και ως στοιχείο συνειδητής επιλογής, δηλαδή στοιχείο αυτοπροσδιορισμού, αυτοδιάθεσης και ελευθερίας……………</i>
…………
Αυτή η ουσιαστική λοιπόν ταύτιση των ανθρώπων με το χώρο στον οποίο ζουν, τον πολιτισμό που από κοινού βιώνουν και συνδιαμορφώνουν, την κοινή παιδεία (…Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας η τους της κοινής φύσεως μετέχοντας), αλλά και η συνείδηση και βούληση να τα διεκδικούν ως πυρηνικά στοιχεία της ανθρώπινης (ατομικής και συλλογικής) ταυτότητάς τους, αποτελεί το πλέον υλικό-υλιστικό στοιχείο της υπάρξεώς τους και αυτό ακριβώς το στοιχείο προσπάθησαν και προσπαθούν να αναιρέσουν οι οπαδοί του ά-χρονου και ά-τοπου «διεθνισμού» ερχόμενοι σε πλήρη διάσταση με την πραγματικότητα και την επιστήμη.
Επεδίωξαν, με δυο λόγια, να θέσουν κάτω από μια λογική ιδεολογικής προκατασκευής, αυτό που αποτελούσε στοιχείο άρνησης των προκατασκευών, στοιχείο διαφορετικότητας και ελευθερίας, αυτό που αναγκαστικά λόγω της αφετηριακά πλουραλιστικής του βάσης και ποικιλομορφίας αποτέλεσε το ιστορικό φρένο στα φασιστικά μοντέλα…………………….
……………
Όλοι μας γνωρίζουμε την διατύπωση των Μαρξ-Ένγκελς στο Μανιφέστο ότι «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», την οποία όμως οι ά-χρονοι και ά-τοποι διεθνιστές αποκόβουν από την συνέχειά της που ρητά δηλώνει: «Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης».
Ενώ σε άλλο σημείο σημειώνουν: «Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στην μορφή, είναι στην αρχή εθνική. Φυσικά το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει, πριν απ’ όλα με την δική του αστική τάξη» για να καταλήξουν στο τελευταίο κεφάλαιο που αφορά την στάση των κομμουνιστών να τάσσονται υπέρ των Ελβετών ριζοσπαστών «χωρίς να παραγνωρίζουν ότι αυτό το κόμμα αποτελείται από αντιφατικά στοιχεία, εν μέρει από δημοκράτες σοσιαλιστές με την γαλλική έννοια, εν μέρει από αστούς ριζοσπάστες», αλλά και όσον αφορά τους Πολωνούς «υποστηρίζουν το κόμμα που θεωρεί την αγροτική επανάσταση σαν προϋπόθεση της εθνικής απελευθέρωσης».
Ο καθείς σκεπτόμενος αντιλαμβάνεται ότι πέραν της αρχικής φράσης «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», τα δύσκολα και πραγματικά επίδικα κρύβονται στα «Μα μια και το προλεταριάτο πρέπει να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, να, να, να… είναι και το ίδιο επίσης εθνικό», και «η πάλη του προλεταριάτου… είναι στην αρχή εθνική», αλλά και «θεωρούν… την αγροτική επανάσταση σαν προϋπόθεση της εθνικής απελευθέρωσης», ενώ «τάσσονται υπέρ των Ελβετών ριζοσπαστών, χωρίς να παραγνωρίζουν» κ.λπ. κ.λπ………………………..
………..
Υπερασπιζόμενος σθεναρά και μέχρι τέλους τις απόψεις της Ρόζας και της διεθνιστικής Αριστεράς για καταγγελία του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου ως ιμπεριαλιστικού και συναδέλφωση όλων των εργατών επιτιθέμενων και αμυνόμενων, ο Στίνας προέκτεινε το γεγονός και στον Β΄ Παγκόσμιο λέγοντάς μου ότι το ίδιο έπρεπε να κάνει και η δική μας Αριστερά απέναντι στους Γερμανούς εργάτες, αντί τα δηλητηριασμένα από τον εθνικισμό αντεπαναστατικά ΚΚΕ και ΕΑΜ να τους επιτίθενται ή και να τους εκτελούν.
Σε αυτή την δύσκολη και αμήχανη για εμένα στιγμή, απέναντι σε έναν δοκιμασμένο κόντρα στο ρεύμα επαναστάτη, που, από μεριάς μου και ως μπλανκιστής, οπαδός δηλαδή του αγωνίζεσθαι «παρ’ όλα αυτά», σεβόμουν τους αγώνες του, η απάντησή μου ήταν: Σπύρο ας δώσουμε ένα τέλος στην συζήτηση αυτή γιατί για εμένα, ό,τι και να μου πεις, άλλο είναι ο γκεσταπίτης εργάτης-εισβολέας και άλλο είναι ο ελασίτης εργάτης-αμυνόμενος………………
……………………Το πρώτο ότι όλες οι πραγματωθείσες και επικρατήσασες, ανεξαρτήτως συνέχειας, επαναστάσεις του 20ού αιώνα είχαν κατεξοχήν πατριωτικό-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο (κινεζική, γιουγκοσλαβική, εαμική, αλγερινή, κουβανική και βιετναμέζικη) και το δεύτερο ότι κριτήριο όσον αφορά την επικινδυνότητα του διεθνισμού έχει αντιστραφεί……………
………….
Οι Ισπανοί αντιφασίστες πολέμησαν τον Φράνκο και με το σύνθημα αυτό και Πατρίδα ή Θάνατοςήταν το σύνθημα του Κάστρο, του Γκεβάρα και του Χο-Τσι Μινχ, επιβεβαιώνοντας την κλασική διατύπωση του Μάο Τσε Τουνγκ:
Τα κράτη θέλουν την ανεξαρτησία
Τα έθνη την απελευθέρωση
Οι λαοί την επανάσταση.
Αυτή την λογική υπηρέτησε με τον πιο συνεπή τρόπο το δικό μας ΕΑΜ. Ένα υποδειγματικό πατριωτικό-διεθνιστικό κίνημα που στις σημαίες του είχε γραμμένο το
Θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα
και πανανθρώπινη την λευτεριά………………..
………….
«θα πρέπει κάποτε να γίνει ένα ξεκαθάρισμα ανάμεσα στα εθνικά σύμβολα και την καπηλεία τους από τη μεριά των πατριδοκάπηλων, όπως κάποτε θα πρέπει να γίνει και ένα ξεκαθάρισμα ανάμεσα στο λαθρεμπόριο του διεθνισμού και τον διεθνισμό τον ίδιο. Στον βαθμό που η προοπτική του να γίνουν οι άμεσοι παραγωγοί κύριοι των πεπρωμένων τους είναι ακόμη πολύ μακρινός στόχος, το κεφάλαιο, μπορεί όπως έχω τονίσει να μην έχει πατρίδα, αλλά οι υποτελείς τάξεις δυστυχώς ή ευτυχώς οφείλουν να έχουν».
Δεν έχω να προσθέσω ούτε ένα ν στην άποψή μου αυτή γιατί, δυστυχώς, το πρόβλημα εξακολουθεί να παραμένει.
Ο Ιρλανδός ή ο Ιρακινός «εθνικιστής» που υπερασπίζεται την πατρίδα του δεν είναι το ίδιο με τον Βρετανό και Αμερικανό εθνικιστή που εισέβαλε σε αυτή.
Ο Ελληνοκύπριος ή Παλαιστίνιος «εθνικιστής» καταδιωκόμενος ή ξεριζωμένος από τα πατρογονικά εδάφη δεν είναι το ίδιο με τον Τούρκο ή Ισραηλινό «εθνικιστή» που εισέβαλε στα εδάφη αυτά.
Γιατί όπως σας είπα και πριν στην στιχομυθία μου με τον Άγι Στίνα, δεν είναι το ίδιο ο ελασίτης και ο γκεσταπίτης και ας είναι και οι δύο προλετάριοι.
Ακόμα και το ίδιο πρόσωπο ή η ίδια δύναμη μπορεί να είναι προοδευτικός/ή ή όταν αμύνεται μπορεί να γίνει αντιδραστικός/ή ή όταν επιτίθεται………………
……………….
Γιατί ο ελληνικός ριζοσπαστισμός δεν γεννήθηκε ούτε το 1818 που γεννήθηκε ο Μαρξ, ούτε το 1848 και 1870 που έγιναν οι επαναστάσεις στην Ευρώπη, ούτε το 1919 που δολοφονήθηκε η Ρόζα.
Ο ελληνικός ριζοσπαστισμός γεννήθηκε το 1798, καθαγιασμένος από το αίμα του δολοφονημένου Ρήγα και των συντρόφων του, μελών της πρώτης ελληνικής επαναστατικής οργάνωσης που σύνδεσε το εθνικό με το κοινωνικό και το πατριωτικό με το διεθνιστικό.
Γιατί στην οργάνωση αυτή, η σχέση δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας αποτελεί το υπόβαθρο-πλαίσιο εντός του οποίου μπορούμε να επεξεργαστούμε και να στηρίξουμε την έννοια του δημοκρατικού πατριωτισμού……….
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής:
Ημ. εγγραφής: