Καλημέρα σε όλους!
Μετά τις έντονες συζητήσεις για το κακό που κάνουν οι φωτογραφίες στο facebook…που δυστηχώς δεν θα βάλουμε μυαλό ποτέ…μιας και πάλι συνεχίζεται η επίδειξη….θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα άλλο πολύ σημαντικό για εμένα αρνητικό στοιχείο στο κυνήγι!
Τα χαμένα θηράματα…
ΟΛΟΙ έχουμε χάσει θηράματα….άλλοι πολλά….άλλοι λίγα….δυστηχώς ο κάθε κυνηγός πρέπει να λάβει τα μέτρα του έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσει τον αριθμό των χαμένων θηραμάτων…
Όλα όμως ξεκινούν από την ίδια ερώτηση…πότε σηκώνουμε όπλo;;;….
Όταν είμαστε σίγουροι ότι μπορουμε να το ξεκρεμάσουμε? ή όταν είμαστε σίγουροι ότι θα μπορέσουμε να το βρούμε;;;
Προσωπικά… έχω φύγει από καρτέρι…όταν είδα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρώ τα πουλιά…αν αυτά πέσουν πίσω μου…. επίσης πρόσφατα σε κυνήγι υδροβίων…δεν τουφέκισα γιατί ενώ μπορούσα να τα ρίξω….θα ήθελα βάρκα (που δεν είχα) για να τα πάρω.
Αφορμή για να γράψω αυτές τι λίγες γραμμές στάθηκε ένα γεγονός που έπεσε στην αντίληψη μου το Σάββατο…όπου σε καρτέρι τσίχλας… ένας συνάδελφος τουφεκούσε ασταμάτητα…επειδή είχε πέρασμα…και δεν πήγαινε να μαζέψει τα πουλιά…για να μην χάσει την ένταση του περάσματος.
Το απότέλεσμα…από ότι κατάλαβα…ήταν να μην βρεί ούτε τα μισά από αυτά που έριξε…αφού ξεκίνησε το “μάζεμα” με το τελευταίο φώς και το φακό του.
Πραγματικά…πολύ άσχημο θέαμα!