Είπε ο Gil Ash για τη μύτη και το κατάπιαμε χαπάκι. Εκτός από το ότι είναι συμβουλή για το σκοπευτήριο και συγκεκριμένα για το sporting, και δεν έχει εφαρμογή παντού και πάντα, είναι η συμβουλή ενός, που όποιος θέλει τον αποδέχεται, κρατώντας ή πετώντας ότι θεωρεί ότι του ταιριάζει ή όχι, ή τον απορρίπτει.
Εγώ θα το θέσω αλλιώς, μήπως και σε ξεμπερδέψω. Ας μην μιλήσουμε για προσκόπευση αλλά για “σκοπευτική εικόνα”. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι ασχολούνται με την προσκόπευση, όταν αυτή είναι το τελευταίο που πρέπει να τους ενδιαφέρει. Η σκοπευτική εικόνα λοιπόν ως ορισμός, είναι η εικόνα όπλου – στόχου τη στιγμή που πρέπει να τραβηχτεί η σκανδάλη. Επειδή όμως δεν είναι μία δισδιάστατη εικόνα, αλλά μία τρισδιάστατη εικόνα (λόγω διόφθαλμης εστίασης) ΣΥΝ δύο ταχύτητες, αυτή του στόχου και αυτή του όπλου, θα την περιγράψουμε ως μία “δυναμική εικόνα”. Βλέπεις πόσο φύγαμε από τον ορισμό της προσκόπευσης ήδη. Ακριβώς λοιπόν επειδή περιέχει υπερβολικά πολλά δεδομένα, που μόνο το υποσυνείδητο μπορεί να επεξεργαστεί (11 εκατομμύρια bits/second έναντι 40 bits/second του συνειδητού), άκου τι συμβαίνει: Η επώμιση εξελίσσεται με τέλειο τρόπο ώστε η κάννη να ευθγραμμιστεί αυτόματα με το σκοπεύον μάτι ενώ τα μάτια πασχίζουν ταυτόχρονα να εστιάσουν το στόχο. Τη στιγμή που τα μάτια θα εστιάσουν το στόχο, τότε “τρέχει ένα διαγνωστικό” στον εγκέφαλο, {πού είναι το όπλο και πού ο στόχος} και ανάλογα με την ταχύτητα και των δύο, δίνεται υποσυνείδητα μία εντολή στον εγκέφαλο να στείλει το όπλο (μέσω του έμφυτου της κατάδειξης) στο κατάλληλο σημείο. Ακριβώς επειδή αυτή η κίνηση βασίζεται από τη μία στη βεβαιότητα της τέλειας επώμισης και από την άλλη στις εντολές του υποσυνείδητου μέσω των δεδομένων των ματιών, ο χρόνος που σπαταλάται είναι ελάχιστος και η κίνηση αμελητέα, στέλνοντας το όπλο στη σκοπευτική εικόνα όπου θα τραβηχτεί αυτόματα (και υποσυνείδητα) η σκανδάλη.
Πού κολλάει η μυτόγκα τώρα μέσα σ’ αυτή τη μαγεία του ανθρώπινου εγκεφάλου, ας μην το σχολιάσω καλύτερα.
