Δε σου κρυβω οτι και γω στην αρχη ετσι ασχημα αισθανομουν. Ντροπη, και πολλες φορες απογοητευση επειδη δεν εβγαιναν τα αποτελεσματα που ηθελα. Και οσο αγχωνεσαι τοσο χειροτερα τα πας.
<hr />
<div class=”bbp-reply-signature”>Α ρε αδελφε, γιατι βιαστηκες τοσο να φυγεις; Σου ευχομαι ηρεμα νερα και καλες ψαριες.</div>
Όχι άδικα.
Εδώ στην μεγάλη πόλη δεν σε ξέρει κανείς, εκεί όλο και κάποιος συντοπίτης θα είναι να πει τον “καλό” τον λόγο στην γειτονιά.
Άσε που διαγράφεται το παρελθόν σου, από εδώ και πέρα θα πρέπει τα ποσοστά σου να περνάν το 100% όταν πας για κυνήγι με άλλους και το οποίο φυσικά θα οφείλεται, κατ’ αυτούς, στο σκοπευτήριο. Αν όμως κάνεις δυο τσίχλες λιγότερες θα λένε ότι ξημεροβραδιάζεσαι και είσαι άσχετος χαχαχαχα. Όπως και να ‘χει χαμένος είσαι από αυτή την άποψη.
Αλλά μετά θα έρχονται σιγά σιγά να σου λένε, “ποια φλάντζα να βάλω ρε Βίκτωρα?”, “για δες με, μου ακουμπάει το πέλμα στον ώμο σωστα”, “καμιά συνταγούλα για το απογευματινό που περνάνε ψηλά”, “πάρε λίγο το όπλο μου να ρίξεις να μου πεις πως το βλέπεις”, “πόσο μπροστά να βάλω?” κτλ κτλ και εκεί θα καταλάβεις πόσο σου χρησίμευσε εσένα το σκοπευτήριο (όχι για να γίνεις αναγκαίος, χέστηκες για τους άλλους, αλλά για το πόσο μπροστά πήγες τις γνώσεις σου στο αντικείμενο), άμα θες τα μοιράζεσαι, αν δεν θες τους δουλεύεις. Αναλόγως πάντα τον κόπο που έκανες για να τα μάθεις αλλά και από τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου.
Για το θέμα των συμμετοχών, όπως έγραψε και ο Στέλιος ότι είσασταν μόνο δύο άτομα, πρέπει να κουμπώσει μία παρέα από 5-10 άτομα με κάποια οικονομική άνεση σε συνδυασμό μ’ ένα ιδιοκτήτη σκοπευτηρίου που έχει όρεξη και διάθεση να κουραστεί για να “βγάλει” και σιγά σιγά θα τραβήξουν κόσμο. Το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο δυστυχώς.