nikolaos
@nikgioba
τελευταία ενέργεια πριν από 1 εβδομάδα, 1 μέραΑπαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Μπράβο Μάκη . Μια τετια μέρα αξίζει μια χρονιά!!
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Καλησπέρα και από μένα . Μια από τις τελευταίες εξορμήσεις στον Β.Έβρο .Κατά τόπους είχε κοπαδακκια με τσαρτσαρες αλλά ήθελε τουφέκια για να γίνει παιχνίδι.Τελικά καθώς μόνος μια στο γιλέκο και μια χαμένη .Αξιόλογοι αριθμοί κατά τόπους από κοτσύφια τα οποία δεν στριμοχνοταν με τίποτα καθώς φεύγαμε γλιφοντας τα κέδρα. Αποτέλεσμα ένα χαμένο που όσο και αν έψαξα αν και ήμουν σίγουρος που έπεσε δεν βρέθηκε. Καλή συνέχεια για όσες μέρες μένουν.
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Καλησπέρα και από εμένα. Πρωϊνή τρίωρη βόλτα στα ημιορεινά του Β.Έβρου. Αρκετές κεδρότσιχλες σε ανοίγματα με κέδρα μέσα στο δάσος που πλησιαζόταν στην κυριολρξία μόνο με “έρπιν” και αυτό μόνο για μία ντουφεκιά. Μικρά κοπάδια από κοκκινότσιχλες-κεδρότσιχλες-γερακότσιχλες εμφανιζόταν σποραδικά δίνοντας λίγες ευκαιρίες για βολές. Κοτσίφια πεταγόταν μέσα από τα κέδρα με χαμηλές πτήσεις χωρίς περιθώριο βολής. Τελικός απολογισμός 1 κεδρότσιχλα χαμένη και 1 στο χέρι, 1 γερακότσιχλα και 1 κόκκινη. Αν υπήρχε και δεύτερο τουφέκι ο απολογισμός σίγουρ θα ήταν καλύτερος .Ευχαριστήθηκα βόλτα μέσα στο φθινοπωρινό δάσος.
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Μπράβο μερακλήδες και στα ταίρια τους!!!!!
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150ΞΕΧΑΣΤΗΚΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕ
ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ 
και θα σας ζαλίζω συνεχώς 
Μια μαρτυρία: Ελευθερίας Μήλογλου, “Σεπτέμβρης 1955, στο σπίτι στον Κεράτιο”*
Αρχές Σεπτέμβρη του 1955. Οι άνδρες του σπιτιού είναι ανήσυχοι, πηγαινοέρχονται και σιγοψιθυρίζουν ο ένας στον άλλο πράγματα που δεν θέλουν να ακούσουμε εμείς τα παιδιά. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Μερικές μέρες πριν, αναπάντεχα περικυκλώθηκε το Πατριαρχείο από τανκς και ένοπλους στρατιώτες, και κανείς δεν καταλάβαινε το γιατί.Zούσα με την οικογένειά μου στον Κεράτιο Κόλπο, σε ένα λόφο μεταξύ του Φαναριού και του Μπαλατά. Μπροστά μας απλωνόταν ο Κεράτιος και από πίσω στο βάθος κατέληγαν στη θάλασσα τα ερείπια των Θεοδοσιανών τειχών. Στη δυτική πλευρά του σπιτιού, στο βάθος δέσποζε ο πανύψηλος τρούλος της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους σχολής.
Αρκετοί Τούρκοι στη γειτονιά μας, και πέντε-έξι χριστιανικές οικογένειες. Οι σχέσεις μας φαινομενικά καλές, παίζαμε με τα παιδιά τους στο δρόμο, πάντα όμως μας συμβούλευαν οι γονείς να ήμαστε προσεκτικοί. Η λέξη “γκιαβούρ” στην ημερησία διάταξη.Eκείνη τη μοιραία νύχτα, τα παιδιά μόλις είχαμε πέσει για ύπνο (μοιραζόμουν το ίδιο δωμάτιο με την μεγαλύτερη αδελφή μου). Σε λίγο από την πλευρά της Μεγάλης του Γένους Σχολής ακούσαμε βαθειά τον ήχο που κάνουν τα τζάμια όταν σπάζουν. Συγχρόνως άρχισαν από παντού να ηχούν οι καμπάνες των εκκλησιών δαιμονισμένα, στην περιοχή υπήρχαν πολλές εκκλησίες.Αμέσως μπήκαν στο υπνοδωμάτιο οι γονείς μας και μας είπαν να σηκωθούμε. Όχλος περνούσε μπροστά από την πόρτα μας και κατευθυνόταν προς το κέντρο της περιοχής. Είχαμε τρομοκρατηθεί. Ο πατέρας προσπαθούσε να μας καθησυχάσει, λέγοντάς μας ότι θα σπάσουν τζάμια και θα περάσουν, αν είναι δυνατόν, στον 20ο αιώνα βρισκόμαστε! Του είχα τόση εμπιστοσύνη και τόση ανάγκη να τον πιστέψω. Κάποιος περαστικός Τούρκος του συνέστησε να ανάψει όλα τα φώτα του σπιτιού και να κρεμάσει μια τουρκική σημαία. Έτσι και έκανε.Σε λίγο ομάδες εξαγριωμένων άρχισαν να ανεβαίνουν προς τη γειτονιά μας, χωρίς όμως να επιτεθούν στο σπίτι μας, κατευθύνονταν προς άλλα χριστιανικά σπίτια. Όμως δεν άργησε να πέσει η πρώτη πέτρα, το πρώτο ξύλο. Χωρίς να χάσει χρόνο ο πατέρας, έπεισε τη μητέρα μας να κρυφτούμε στη σοφίτα του σπιτιού και μας παρακάλεσε να μη βγάλουμε άχνα, ακόμα κι αν αντιληφθούμε να τον σκοτώνουν. Με την ψυχή στο στόμα και με μια κανάτα νερό στο χέρι, κουρνιάσαμε στη σοφίτα.Μόλις που προλάβαμε, αμέσως γενικεύτηκε η επίθεση. Όπως μάθαμε αργότερα, κάποιος από τη γειτονιά, μας είχε προδώσει. Πάνω από 200 άτομα -τόσα έλεγε ο πατέρας μου- μπήκαν στο σπίτι μας και κατέστρεφαν. Ακούγαμε στους κάτω ορόφους να γίνεται χαμός, σπάζανε και πετούσανε στο δρόμο τα υπάρχοντά μας, κλέβανε όσα μπορούσαν να μεταφέρουν. Ο πατέρας τρόμαζε στη σκέψη ότι θα μπορούσαν να ανακαλύψουν την κρυψώνα μας. Όταν πήγε να τους εμποδίσει να ανέβουν στον πάνω όροφο, τον χτύπησαν με μαχαίρι στο φρύδι και τον πήραν τα αίματα. Τότε κάποιος οπλοφόρος στάθηκε δίπλα του και του υποσχέθηκε ότι δε θα άφηνε κανέναν να ανέβη. Πιθανόν μας γνώριζε και κατάλαβε την αγωνία του. Ποτέ δε μάθαμε… Τα χάσαμε όλα, γλυτώσαμε όμως τις ζωές μας και αυτό ήταν αρκετό…Ένα δίωρο περίπου κράτησε η καταστροφή του σπιτιού μας και μετά ησυχία. Στ’ αυτιά μας έφταναν μόνο τα βήματα των ανθρώπων πάνω στα σπασμένα τζάμια. Και τότε ήρθε ο πατέρας και μας άνοιξε. Δεν μπορώ να περιγράψω τί αντικρίσαμε όταν κατεβήκαμε κάτω. Η μητέρα έβαλε τα κλάματα και εμείς επίσης, ο μόνος αισιόδοξος ήταν ο πατέρας που έλεγε και ξανάλεγε ότι εμείς τα φτιάξαμε και εμείς θα τα ξαναφτιάξουμε, αφού ήμαστε ζωντανοί!Την επόμενη το πρωί, το φως της ημέρας επιβεβαίωσε το μέγεθος της καταστροφής. Oι άντρες του σπιτιού (ο πατέρας και ο αδελφός του) δεν είχαν ρούχα να φορέσουν ούτε παπούτσια. Μας είχαν αφήσει μια στρατιά ξύλινα σαντάλια, τις λεγόμενες γαλέντζες. Εμείς μείναμε με τα νυχτικά, όπως είχαμε σηκωθεί το προηγούμενο βράδυ βιαστικά από το κρεβάτι. Λεφτά δεν είχαμε ούτε για ψωμί, μια και οι τράπεζες ήταν κλειστές (είχε κηρυχτεί στρατιωτικός νόμος).Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα δεν έλειπε και το χιούμορ. Ένας πολύ πλούσιος ξυλέμπορος που καθόταν σε ένα αρχοντικό απέναντί μας, ρωτούσε το μπαμπά μου αν είχαμε καφέ και φλιτζανάκια, γιατί ήθελαν να πάρουν πρωινό και δεν είχε μείνει τίποτα στην κουζίνα και γενικά μέσα στο σπίτι τους…Το απόγευμα κατέφτασε με ταξί ένας Τούρκος αδελφικός φίλος του μπαμπά μου, συνοδευόμενος από ένστολο αξιωματικό (ήταν κουνιάδος του) και παρακάλεσαν να μας πάρουν όλους σπίτι τους για κείνη τη νύχτα. Υπήρχε φήμη για προγραμματισμένη σφαγή! Ο μπαμπάς στην αρχή ήταν ανένδοτος. Η γιαγιά μου και μητέρα του ήταν κατάκοιτη και δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Όμως μπροστά στην επιμονή του φίλου μας, τους ακολουθήσαμε εμείς τα παιδιά με τη μαμά μας και οι δύο άντρες του σπιτιού έμειναν πίσω. Βέβαια δεν έγινε τίποτα απολύτως εκείνη τη νύχτα και το πρωί γυρίσαμε στο σπίτι μας και τους βρήκαμε όλους καλά.Για πολύν καιρό το σπίτι μας είχε μετατραπεί σε έναν αυτοσχέδιο μικρό ξενώνα, στρώματα στα πατώματα, και όποιος ήθελε να κοιμηθεί λίγες νύχτες με σχετική ασφάλεια (βλέπετε εμείς είχαμε και εξώπορτα) έβρισκε καταφύγιο σε μας, ενώ τις μέρες έτρεχαν να επισκευάσουν τα σπίτια τους.Ο χειμώνας πλησίαζε και τα σχολεία έπρεπε να ανοίξουν, όμως οι ζημιές σε εκκλησίες και σχολεία ήταν ανυπολόγιστες. Από την άλλη οι γονείς ήταν επιφυλακτικοί, δίσταζαν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, δεν υπήρχε καμιά ασφάλεια. Άλλος αγώνας άρχιζε… Φυσικά το Πατριαρχείο ανέπαφο…Όμως ο πατέρας μου είχε πάρει την απόφασή του, παρά τις έντονες αντιδράσεις της μητέρας. Έτσι μετά από λίγο καιρό πήραμε το δρόμο για την Ελλάδα, που ο πατέρας τη λάτρευε. Ένα φθινοπωρινό βράδυ στο σταθμό του Σιρκετζή αποχαιρετήσαμε με δάκρυα αυτούς που αφήναμε πίσω, μεταξύ αυτών και τους προσφιλείς νεκρούς μας που είχαμε αποχαιρετήσει την προηγούμενη. Όμως εμένα η ψυχή μου έμεινε για πάντα εκεί. Ακόμα και σήμερα πηγαίνω με νοσταλγία και λαχτάρα και φεύγω με λύπη.* Η συμπολίτισσα Ελευθερία Μήλογλου είναι συνταξιούχος καθηγήτρια της Γαλλικής γλώσσας. Εργάστηκε για πολλά χρόνια σε σχολεία Β΄βάθμιας Εκπ/σης στο Ν. Καβάλας. Η μαρτυρία της δημοσιεύτηκε στη “Μνήμη” του Συλλόγου Μικρασιατών Καβάλας, φ. 19, Σεπτ. 2015.<b>Πόλη, νοσταλγία μου – Hasretim Istanbul</b>Στη σημερινή Τουρκία το θέμα των διωγμών αντιμετωπίζεται με ευαισθησία από πολλούς ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, λογοτέχνες και ανθρώπους του πολιτισμού, οι οποίοι αναδεικνύουν τα λάθη της πολιτικής που ακολουθήθηκε. Μεταξύ αυτών και οι άνθρωποι του Ιδρύματος Ανταλλαγέντων Λωζάνης (Lozan Mubadilleri Vakfi). Το τρίπτυχο έκθεση – βιβλίο – ταινία με τίτλο «Πόλη, νοσταλγία μου – Hasretim Istanbul» βασίστηκε σε συνεντεύξεις που πήραν οι άνθρωποι του Ιδρύματος από 47 Ρωμιούς της Πόλης οι οποίοι ζουν πλέον στην Ελλάδα. Μέσα από τις αφηγήσεις τους αναδείχθηκαν οι αιτίες του ξεριζωμού, οι καημοί, οι αγωνίες, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και η νοσταλγία τους για το γενέθλιο τόπο.Το όλο έργο πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Οργανισμού «Istanbul 2010 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» και την βοήθεια του «Συνδέσμου Αποφοίτων Ζωγραφείου», του «Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών» και της «Ένωσης Ομογενών Κωνσταντινουπολιτών Βορείου Ελλάδος». Eγκαινιάσθηκε τον Οκτώβριο του 2010 στο Σισμανόγλειο Μέγαρο της Κωνσταντινούπολης παρουσία της ΑΘΠ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ενώ την επισκέφθηκε πλήθος Τούρκων πολιτών. Ένας από αυτούς, ο δημοσιογράφος Χιτζάλ Ουλούτς, έγραψε άρθρο με τίτλο: «Είναι αργά για να γυρίσετε. Θα μας συγχωρήσετε;»Ο Σύλλογος Μικρασιατών Καβάλας φιλοξένησε την έκθεση στη Δημοτική Καπναποθήκη Καβάλας από τις 10 μέχρι και τις 14 Σεπτεμβρίου 2011. Στον εκθεσιακό χώρο προβαλλόταν συνεχώς και η ημίωρης διάρκειας ταινία με τις μαρτυρίες των εκδιωχθέντων Ρωμιών. Στα εγκαίνια της έκθεσης δύο μέλη του Συλλόγου, Ρωμιές της Πόλης που έζησαν εκεί τα Σεπτεμβριανά, η κ. Κική Mac Namara και η κ. Ουρανία Νικολαΐδου (από την Πρίγκηπο και την Πόλη, αντίστοιχα) παρουσίασαν τις συγκινητικές μαρτυρίες τους…ΠΗΓΗ: lykourinos-kavala.blogspot.com<hr />
«Και συ Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε» Διονύσιος Σολωμός, Προς Επτανησίους Αρχή άνδρα δείκνυσι Φιλικά Μάριος – Prowler ®Μόνο με ζωντανή την μνήμη υπάρχει μια κάποια ελπίδα να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Μην κουραστείς να μας τα θυμίζεις.
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Για ορτυκια σημερα το απολυτο μηδεν και τελικα την πληρωσαν κατι τοπακες κοτσυφες. Εκανα μια μεγαλη βολτα στον καμπο για ορτυκια αλλα τιποτα. Στο τελος σε μια ρεματια που τους ακουγα απο το πρωι να κελαιδανε προγκιξα καμια δεκαρια και μπορεσα να παρω δυο.(πεταχτΙκε και μια τσιχλα α,λλα δεν).Περιοχη β.Εβρος
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Καλημερα καλή έναρξη . Περιοχη Διδυμοτειχου απο τουφεκίδι ενας χαμός .Απο πουλιά είδα καμιά δεκαριά κατάφερα να πάρω δύο. Και του χρόνου με υγεία.
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Καλησπέρα και από μένα. Σε πρωινό περπατητό στα ηλιόσπορα στις αρχές Σεπτέμβρη μου το έδωσε το βαίκάλ στα 40 μέτρα περίπου με RIO 30gr. Ο συγκεκριμένος συνδυασμός (βαϊκάλ πλάγιο + 8άρι 30 gr της RIO τραβέρσα στα 35 +μέτρα ) μου έδωσε φέτος άλλα τρία τρυγόνια και μία κυρα Μάρω (Η κυρά Μάρω χρειάστηκε και ένα δεύτερο 8άρι για χαριστική βολή). Το προηγούμενο Σάββατο κάτι λίγα ντροπιάρικα συνέχιζαν να παίζουν στα ηλιοσπορα κοντά στον Ερυθροπόταμο.
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150<p style=”text-align: center;”>Καλησπερα και απο μενα και καλη και ασφαλη σεζον σε ολους. Χτες σε περιοχη περιξ Δυδιμοτειχου ειδα αρκετα πουλια τουφεκισα καποια πηρα 3 τριγονια σηκωσα και ενα ορτυκι χωρις να το παρω.Σήμερα στην ιδια περιοχη αλλο ποστο περασαν σαφως λιγοτερα πουλια δινοντας ελαχιστες ευκαιριες βολης,αποτελεσμα 0.</p>
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150“Μανιακέ” να σου ζήσει ο γιος!!! Υγεία και προκοπή να τον δεις όπως επιθυμής.
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Τελευταία ανατολή στα περδικοτόπια της Κύπρου στις 26/12.Καλά περάσαμε για δύο χρόνια, απίθανη κυνηγοπαρέα,έντονες συγκινήσεις , πολλά χιλιόμετρα ανάλογα θηράματα. Του χρόνου στην Ελλάδα να είμαστε καλά.Στα της ημέρας τώρα:παρότι στο μέρος που πήγα ήταν πολυκυνηγημένο κατάφερα και εντόπισα ένα κοπαδάκι 5 πουλιών το οποίο δεν μου έδωσε χέρι και προσηκονόταν 100 με 200 μέτρα αφήνοντας ελπίδες για του χρόνου. Στο τέλος σε γνωστό μου ύψωμα μου βγήκε μία πέρδικα κοντά δίνοντας ευκαιρία για βολή στην οποία αστόχησα λόγω λάθους επιλογής κάνης και πυκνής βλάστησης. Έμεινε και αυτή μαγιά για του χρόνου!!!
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Τελευταία ανατολή στα περδικοτόπια της Κύπρου στις 26/12.Καλά περάσαμε για δύο χρόνια, απίθανη κυνηγοπαρέα,έντονες συγκινήσεις , πολλά χιλιόμετρα ανάλογα θηράματα. Του χρόνου στην Ελλάδα να είμαστε καλά.Στα της ημέρας τώρα:παρότι στο μέρος που πήγα ήταν πολυκυνηγημένο κατάφερα και εντόπισα ένα κοπαδάκι 5 πουλιών το οποίο δεν μου έδωσε χέρι και προσηκονόταν 100 με 200 μέτρα αφήνοντας ελπίδες για του χρόνου. Στο τέλος σε γνωστό μου ύψωμα μου βγήκε μία πέρδικα κοντά δίνοντας ευκαιρία για βολή στην οποία αστόχησα λόγω λάθους επιλογής κάνης και πυκνής βλάστησης. Έμεινε και αυτή μαγιά για του χρόνου!!!!
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Τελευταία ανατολή στα περδικοτόπια της Κύπρου προχτές 26/12.Καλά περάσαμε για δύο χρόνια, απίθανη κυνηγοπαρέα,έντονες συγκινήσεις , πολλά χιλιόμετρα ανάλογα θηράματα. Του χρόνου στην Ελλάδα να είμαστε καλά.Στα τις ημέρας : κατάφερα και βρήκα ένα κοπαδάκι 5 πουλιών το οποίο δεν με άφησε να πλησιάσω μένοντας για μαγιά του χρόνου. Προς το τέλος σε γνωστό μου ύψωμα πετάχτηκε μία αλλά λόγω λάθους επιλογής κάνης και της βλάστησεις δεν την πέτυχα και αρκέστηκά στην αγωνία τις στιγμής.
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ .ΑΥΡΙΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΩΡΜΗΣΗ ΓΙΑ ΠΕΡΔΙΚΕΣ.ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Ημ. εγγραφής:
07/11/2012
Αρ. μηνυμάτων:
150Καλή συνέχεια και κουράγιο σε όσους επιμένουν να την αναζητούν στις βουνοκορφές της χώρας μας!!
