ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑ

Αμάν, συγνώμη, μόλις είδα το θέμα.

Για το τάισμα αν πας στην προηγούμενη σελίδα θα δεις όσα έγραφα στον Γιώργο.

Όταν στάζεις το γάλα στο στόμα να προσέχεις την πίεση και το μέγεθος της τρύπας, αν πάει γάλα στους πνεύμονες θα έχεις προβλήματα το ίδιο και όταν τους βγαίνει από την μύτη. Αν ακούσεις «βράσιμο» κατά την αναπνοή τους θα πρέπει να δώσεις αντιβίωση που θα σου πει ο γιατρός. Ο καλύτερος τρόπος είναι να βάζεις την ρόγα μέσα στο στόμα και να την ζουλήξεις λίγο στο πλάι, αν δεν θέλουν να φάνε κάνε πως τραβάς την ρόγα έξω αργά, συνήθως την αρπάζουν.

Αν οποιονδήποτε που πρέπει να ταΐσει δεν τα καταφέρνει ή δεν δέχοντε τα κουταβάκια το μπιμπερόν αφού δοκιμάσει διάφορα μεγέθη θηλών η πιο καθαρή γρήγορη και σίγουρη μέθοδος είναι το feeding. Προσαρμόζουμε σε μία σύριγγα στην θέση της βελόνας ένα σιλικονούχο σωληνάκι, γεμίζουμε την σύριγγα με χλιαρό γάλα, δεν αφήνουμε κενά με αέρα. Βάζουμε πάνω στο τραπέζι μία πετσέτα και ακουμπάμε το κουταβάκι κανονικά (με την κοιλιά στην πετσέτα) με το αριστερό χέρι πιάνουμε το σόμα και το κεφάλι πιέζοντας με τα δύο δάκτυλα (δείκτη – μέγα) τα μάγουλα ελαφρά τόσο όσο να ανοίξει το στόμα. Με το άλλο χέρι προωθούμε το σωληνάκι (βοηθά και το κουτάβι σαν να το καταπίνει) βαθιά στον λαιμό. Πιέζουμε σιγά σιγά την σύριγγα  χορηγώντας κατ’ ευθείαν στο στομάχι μερικά ml που θα υποδείξει ο κτηνίατρος ανάλογα με την φυλή και το μέγεθος του κουταβιού κάθε 2-3 ώρες.

Κόψιμο ουράς  υπάρχει σχετικό θέμα που περιγράφω τις μεθόδους κοπής. Πάντως την 7^η μέρα είναι αργά. Έως και την 4^η ημέρα δεν είναι ανεπτυγμένο το αίσθημα του πόνου, κατά την άποψή μου (η οποία στηρίζεται σε πολλά κτηνιατρικά άρθρα, και γνώμες εκτροφέων, αλλά και στον Αγγλικό Οργανισμό Κοπής ουρών) η κοπή με λαστιχάκι γίνεται από την ίδια μέρα της γέννησης ενώ με πυρωμένο ψαλίδι ή νυστέρι και καυτηριασμό την 2^η , 3^η ή το πολύ 4^η ημέρα, μετά θα πρέπει να γίνει μα τοπική αναισθησία και ράμμα. Σίγουρα πιο αισθητό στα κουτάβια συν τα ράμματα που μπορεί να τα γλείφει η μάνα και να τα ερεθίζει.

Φιλικά