Τελικά φίλε μου Βάιε, όσοι ασχολούνται μ’ αυτό το κυνήγι, έχουν βιώσει πάνω κάτω παρόμοια πράγματα. Κι εγώ πήρα πέρυσι πρασινοκέφαλο με 9άρι, κι εγώ έκανα μπλουμ μέσα στην μαύρη νύχτα (καλά αυτό πια κι αν είναι πασίγνωστο).
’λλες στιγμές που μου έχουν μείνει στο μυαλό, μία ντουφεκιά 90 μέτρων (τραβέρσα) που άφησε ξερή μία μπάλιζα (μάρτυς μου ο DUCKHUNTER), η οποία ακολουθήθηκε αμέσως από μία ντουφεκιά στα 5 μέτρα που σκόρπισε μία άλλη μπάλιζα. Ένα πέρασμα από μπάλιζες όπου μέσα σε 20 λεπτά, εγώ κι ο Γιώργος κάναμε 19 πουλιά (απίστευτο χέρι και οι δυό μας). Ένα νυσταγμένο καρτέρι κάτω από έναν αδυσώπητο ήλιο φέτος στις 15 Σεπτεμβρίου, όπου ξαφνικά στις 13:30 το μεσημέρι μας φάγανε τα πρασινοκέφαλα, και ύστερα από 3 τριπλέτες, έβρεχε ο ουρανός παπιά. Ένα συγκλονιστικό μπάσιμο από μπεκατσίνια που μας έκανε να ονομάσουμε το χωράφι όπου τα βρήκαμε “μπεκατσοχώραφο” (περιέργως ύστερα από έναν χρόνο στο ίδιο χωράφι έκανα και μία μπεκάτσα!!!). Ένα παγωμένο πρωινό του Γενάρη που η λίμνη είχε γεμίσει κύκνους που μας πλησίαζαν σε απόσταση λίγων μέτρων, και φυσικά χίλιες δυο ακόμα εικόνες που δεν χρειάζεται να περιγράψω μεμονωμένα, γιατί όλες μαζί απαρτίζουν την μαγεία του βάλτου.
Βέβαια, έχω πάρει και τις τρομάρες μου, ιδιαίτερα με την βάρκα. Τρικυμίες, τρυπήματα, αποκλεισμός από πάγους, άσχημα μπλεξίματα μέσα στα βούρλα κλπ…
Όμως όσα κι αν περάσω, όσο με έχει καλά ο Θεός, θα επιστρέφω στον βάλτο παρέα με τους φίλους μου, για να ζήσω αυτές τις υπέροχες στιγμές ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να υπάρχει ο φόβος να τις βαρεθώ ή να πλήξω.
Να σαι καλά φίλε μου Γιώργο, για εκείνο το τηλεφώνημα πριν χρόνια, 14 Σεπτεμβρίου: “Αύριο θα πάω για παπάκια. Θέλεις να έρθεις;” Μου άλλαξες την ζωή. Το εννοώ!
Φιλικά,