Δήμο, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, όλοι οι αναγνώστες μπορούν να λένε την γνώμη τους γιατί μέσα από την πολυφωνία βγαίνουν περισσότερα συμπεράσματα.
Με το νέο σύστημα στο φόρουμ έχασα την μπάλα, παλαιά έβλεπα στα φόρα την τελευταία ημερομηνία και ήξερα αν τα είχα διαβάσει, αυτό καλύφτηκε από άλλο, θα πρέπει να αλλάξω το σύστημα ανάγνωσης.
Για το “υποτιμητικό” που γράφει ο Κος Ευκλείδης έχω γράψει αρκετές φορές, παλαιότερα, για ένα Σέττερ μου που στα πρώτα του εκπαιδευτικά λίγο πριν την έναρξη την μια μέρα ήταν άψογος και την άλλη μέρα χάλια. Στην πρώτη του κυνηγητική ημέρα πήραμε αρκετά ορτυκάκια αλλά δεν τα έφερνε με ζέση. Το τελευταίο έπεσε μέσα σε καλαμπόκι, όχι βαθιά, 2-3 βραγιές μόνο. Του έδωσα εντολή για απόρτ πήγε, βγήκε χωρίς το ορτύκι, του ξαναδίνω εντολή, με κοίταζε με απλανές βλέμμα. Τον φωνάζω κοντά μου, τον βάζω στο “κάτσε” … νέα εντολή “Φέρτο”… πάει γρήγορα το βγάζει έξω από το καλαμπόκι, το φτύνει στα σύνορα με το τριφύλλι και το κατούρησε. Εκεί τελείωσε η καριέρα του στα ορτύκια αλλά έγινε ένα καλό Σέττερ στις πέρδικες και ακόμη καλύτερο στις μπεκάτσες. Θα πάω λίγο πιο βαθιά από τους προλαλήσαντες όσον αφορά τα ντοπιάρικα ορτύκια μια που συμφωνώ με τις απόψεις τους .
Δυστυχώς (κατά την άποψή μου) τα σημερινά Σέττερς και Πόιντερς αν και σε πολλά σημεία έχουν βελτιωθεί αργούν να ωριμάσουν. Αργούν να φτάσουν, δηλαδή, στο κυνηγητικό επίπεδο που παλαιά είχε ένα χρονιάρικο, άντε 14 μηνών, σκυλάκι. Και ΑΝ φτάσουν…
Όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερους σκύλους “θεούς” βλέπω… αλλά συγχρόνως, αυτός ο μεσαίας κατηγορίας σκύλος, που πολλοί τον ονομάζουν (κακώς για μένα) τον “σκύλο του κυνηγού” αποκτά πολλά κουσούρια. Αρκετοί αργούν “να βγουν”, πολλοί έχουν προβλήματα αστάθειας στην φέρμα ή άλλοι κάνουν “λευκές”, το απόρτ σπανίζει κυρίως στα Πόιντερ, πολλά είναι νευρικά ή υπερευαίσθητα.
Θα διακινδυνέψω να πω, πως τα σημερινά Αγγλικά, αν τα εξετάσεις σημείο – σημείο, δηλαδή μορφολογία, οξύτητα και εκμετάλλευση της όσφρησης, έρευνα, κίνηση, εντοπισμό, φέρμα κλπ κλπ, υπερτερούν αυτών της εποχής που τα πρωτογνώρισα (τέλος του 1960, αρχές του 1970). Νομίζω, όμως, πως έχουν χάσει κάτι από το άγριο ένστικτο του κυνηγιάρη. Του σκύλου, δηλαδή, που κυνηγά γιατί το γουστάρει, που τα δίνει όλα ασχέτως του βαθμού εκπαίδευσης του. Δεν εννοώ πως τότε δεν χρειάζονταν εκπαίδευση, εννοώ πως στην εκπαίδευση είχαμε να τα μαθαίνουμε και όχι να διορθώνουμε κουσούρια. Δεν ήταν “υπερσκύλοι” ή “θεοί” αλλά το έργο τους το επιτελούσαν…. όχι θεαματικά γρήγορα, όχι θεαματικά σε μεγάλες αποστάσεις, όχι με θεαματικό στυλ… αλλά το επιτελούσαν, κυνήγαγαν. Τότε είχαμε μια άλλη πληγή που μειώνει πολύ τα τότε Αγγλικά που πρωτογνώρισα, την μιγαδοποίηση. Τα λίγα καθαρόαιμα ήταν περιζήτητα. Όταν έφερα το πρώτο μου Σέττερ από την Ιταλία το 1973, είχα πάμπολλες προτάσεις για ζευγαρώματα, Δεν ζευγάρωσε γιατί απαιτούσα καθαρόαιμη σκύλα και καλή κυνηγό… μετά… μου τον έκλεψαν.
Πάντως, για να είμαι απολύτως σαφής, προτιμάω το σημερινό Σέττερ αλλά θα ψάξω πολύ καλά πριν αγοράσω κουτάβι και είμαι προετοιμασμένος για το πως θα εκπαιδευτεί και πότε θα αρχίσει να κυνηγά.