αυτο που πονταρει η αυτο που δεν πονταρει αλλα φερμαρει ? η ενα που φερμαρει και δεν πονταρει η να πονταρει και να μην φερμαρει?
Ωραίο θέμα αλλά για να γίνει αντιληπτό από όλους και για να είναι η απάντηση μου σαφής πρέπει να εξηγήσουμε για ποιο ποντάρισμα μιλάμε. Αφήνουμε ασχολίαστο το ποντάρισμα κατόπιν εντολής ή όταν είμαστε έτοιμοι για πυροβολισμό και ο σκύλος πλησιάζει για να πιέσουμε το πουλί προκειμένου να πετάξει. Επίσης αναφέρομαι σε έναν σκύλο για κυνήγι που ο κυνηγός προσδοκά (πλην του στυλ) και την κάρπωση των θηραμάτων. Ο σκύλος είναι ενήλικος με εμπειρία.
Συνοψίζω τις περιπτώσεις γιατί κάποια την έθεσες δύο φορές:
- Ποντάρει και φερμάρει.
- Δεν ποντάρει αλλά φερμάρει.
- Ποντάρει αλλά δεν φερμάρει.
1.Μιλάμε για τον σκύλο που κατά την έρευνα “πιάνει” μια αναθυμίαση, την ξεδιαλύνει, ανεβαίνει προς αυτή σταθερά… αλλά αντί να φερμάρει κάνει μερικές πόντες και κάποια στιγμή φερμάρει. Εδώ μπαίνουν άλλες παράμετροι, τι θήραμα εντόπισε, αν ποδαρώνει, αν είναι έμπειρο, αν είναι πρόσφατα κυνηγημένο και νευρικό, τις καιρικές συνθήκες και ότι έχει σχέση με την διάχυση της αναθυμίασης. Εφόσον ο τελικός σκοπός επιτυγχάνεται (καθήλωση του θηράματος) ο σκύλος είναι μια χαρά. Το (μικρό) ποντάρισμά του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και σαν προτέρημα γιατί με την επιφυλακτική προσέγγιση δεν προγκά κάποια «ευαίσθητα» πουλιά. Εμείς που τον γνωρίζουμε, όμως, και βλέπουμε πόσα από τα πουλιά που συναντάμε μπορούμε, τελικά, να σερβίρουμε, είμαστε οι μόνοι που ξέρουμε αν ο σκύλος μας είναι εσκεμμένα προσεκτικός ή είναι χωρίς επιβολή, διστακτικός, αναποφάσιστος κλπ. Αν Τα πονταρίσματα είναι μακρινά (χωρίς ποδάρωμα) τα θεωρώ ελάττωμα γιατί κυνηγός και σκύλος «ξοδεύουν άσκοπα αδρεναλίνη» και αρκετές φορές δίνει την δυνατότητα στο πουλί να φύγει. Μερικοί καυχώνται πως ο σκύλος τους ποντάρισε 100μ. κάπου κάνουν λάθος.
2. Αν καταφέρνει να φερμάρει όλα τα πουλιά που θα πιάσει την αναθυμίαση τους και τα καθηλώνει μέχρι το σερβίρισμα, είναι ένα χαρισματικό σκυλί που πολύ θα ήθελα να είχα. Στην πράξη όμως βλέπουμε πως και αυτοί οι σκύλοι μερικές φορές ποντάρουν και ποντάρουν με αποφασιστικότητα και επιθετικότητα και επιβολή αλλά και την πλαστικότητα και το χαμήλωμα του αιλουροειδούς (για τα Σέττερς μιλώ). Τότε δεν έχουμε καμία αμφιβολία για το τι γίνετε μεταξύ σκύλου και πουλιού και ας μη το βλέπουμε. Καταλήγω λοιπόν πως προτιμώ τους σκύλους που κατεξοχήν φερμάρουν κατευθείαν… αλλά αν χρειαστεί, ποντάρουν για να καθηλώσουν το πουλί.
3. Τα θεωρώ απαράδεκτα, εκτός φυλής. Τέτοιοι σκύλοι όπως και αυτοί που ποντάρουν άσκοπα επί μακρόν πριν φερμάρουν δεν πρέπει να αναπαράγονται. Για όποιους τους αρέσουν θα ήταν καλό να γνωρίσουν τα Σπάνιελς.
Κε Ευκλείδη, ενδιάμεσα υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, οι γενικές όμως γραμμές πιστεύω πως είναι αυτές. Θα θελα να μάθω και εσύ ποια προτιμάς.