To ζητούμενο σε μία λεία κάννη κυνηγετικού όπλου είναι η ελαστικότητα, όχι η ακαμψία. Γι αυτό και οι αχρωμίωτες κάννες έχουν καλύτερη απόδοση, επειδή η ελαστικότητά τους δεν επηρεάζεται από τα σκληρότερα στρώματα χρωμίου, νικελίου και χαλκού μιας χρωμιωμένης κάννης. Τώρα, αν η κρυογενική επεξεργασία επηρεάσει επιπλέον τις ήδη κατεστραμένες αρμονικές της χρωμιωμένης κάννης, πιθανόν ναι, πιθανόν όχι. Μόνο κάποιος που έχει και τις δύο κάννες, με ίδια κατά τα άλλα χαρακτηριστικά, μπορεί να μας πει ποια είναι καλύτερη.
Το πρόβλημα όμως της στρέβλωσης της κάννης από υπερθέρμανση και ακολούθως η αλλαγή του P.O.I. (point of impact / σημείο κρούσης), είναι υπαρκτό και στα λειόκαννα, αλλά μάλλον σε άλλες συνθήκες κυνηγίου (βλ. Αργεντινή). Η Beretta το αντιμετώπισε τοποθετώντας ένα ελατήριο μέσα στη βίδα της αποθήκης, το οποίο συμπιέζεται όταν η κάννη διαστέλλεται κι έτσι δεν στρεβλώνεται προς τα κάτω. Η Benelli το αντιμετώπισε με την κρυογενική. Εμάς μας χρειάζεται; Όχι. Βλάπτει να υπάρχει; Πάλι όχι. Εκτός εάν επηρεάζει αρνητικά τελικά τη βλητική απόδοση, αλλά αυτό θα μας το πουν οι χρήστες.
Εγώ πάλη πιστεύω ότι η benelli προσπάθησε να το αντιμετώπιση με την κριογενη τεχνολογία αλλά δεν είχε τα αποτελέσματα που περίμενε. Και εστί έβγαλε την Vinci με το διαφορετικό πιάσιμο στην κάνη που εξαλείφει τέλειος την στρέ.λωσ η και η κάνη μένη τέλειος ελεύερη free flow.