Αγαπητοί συνάδελφοι από καιρό σκεφτόμουν να αρχίσω το κυνήγι αγριογούρουνου. Αλλά πάντα με χάλαγε ο τρόπος με τον οποίο το κυνηγάμε στην Ελλάδα, με μπουλούκια κυνηγών να περιμένουν με τις ώρες καπνίζοντας το τσιγαράκι τους για να περάσει το ζώο από το …εκτελεστικό απόσπασμα. Χώρια που κάθε λίγο και λιγάκι ακούμε ότι ο ένας πυροβολάει τον άλλο και θρηνούμε ανθρώπους. Εχοντας ζήσει στην Αμερική όπου τα μπουλούκια είναι ανήκουστα (οι περισσότεροι βέβαια χρησιμοποιούν ραβδωτά όπλα και αυτό κάνει σημαντική διαφορά) αποφάσισα να ξεκινήσω μόνος μου κάνοντας ιχνηλασία, χωρίς σκυλιά, χωρίς παγάνες. Νομίζω ότι όλη η χαρά του κυνηγιού είναι να περπατάς, να σκέφτεσαι, οι αισθήσεις σου να λειτουργούν στο έπακρο και να δίνεις στο θήμαρα και μια ευκαιρία να ξεφύγει. Και φυσικά, είναι μεγάλη μαγκιά να μπορέσεις να πλησιάσεις αγριογούρουνο στα 20-30 μέτρα χωρίς να σε πάρει χαμπάρι.
Ιδανικό βέβαια είναι να έχεις και ένα ακόμα άτομο για συντροφιά και για …παν ενδεχόμενο, αρκεί να ταιριάζουν οι χαρακτήρες σας. Κανένας από μας – νομίζω – δεν κυνηγάει γιατί του λείπει το φαγητό, οπότε το κάνουμε για το σπορ και την απόλαυση.
Τέλος πάντων, χθες, Κυριακή, ανηφόρισα κατά την ορεινή Κορινθία. Εχοντας κάνει ιντερνετική έρευνα για το πως μοιάζουν οι πατημασιές και οι κ…δες του αγριόχοιρου, τί σημάδια αφήνει στη φύση, τί συνήθειες έχει κλπ.
Δεν “χτύπησα” τίποτα, αλλά ίχνη βρήκα. Ήταν πλέον σχεδόν μεσημέρι, οπότε δεν νομίζω τα ζώα να ήταν εν κινήσει. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ενθαρρυντικό. Εν τω μεταξύ, πέρασα ένα υπέροχο πρωινό – έφερα μαζί μου και ένα καλό βιβλίο για την ξεκούραση και παστέλια για θερμίδες και γύρισα το απόγευμα σπίτι άλλος άνθρωπος. Την επόμενη φορά θα σκεφτώ να πάρω μαζί μου σκηνή και να τη βγάλω στο ύπαιθρο όλο το βράδυ.
Τί λέτε, είσαστε να ξεκινήσουμε ένα κίνημα που να αντικαταστήσει την παγάνα;
Στις φωτό ίχνη αγριόχοιρου.