Αποτελούν τη μειονότητα της ελληνικής κυνηγετικής κυνοφιλίας. Η παρουσία τους στον κυνηγό-τόπο προκαλεί έκπληξη, ερωτηματικά, ακόμα και… χλευασμό. Οι «σπανιελάδες», όμως, φαίνεται να ξέρουν καλά τι σκυλιά έχουν και γιατί.
Ο «φαν» των Αγγλικών Κόκερ κ. Γιάννης Νικολακόπουλος μιλά στο «Εθνος-Κυνήγι» για το δικό του κυνοφιλικό μονοπάτι: εκείνο των Σπάνιελ!
ΕΡ: Στον κυνολογικό κόσμο της χώρας μας -και όχι μόνο- το όνομα σας είναι συνυφασμένο με τα Σπάνιελ, ιδιαίτερα το Αγγλικό Κόκερ. Πότε και πώς ξεκίνησε αυτή η σχέση;
ΑΠ: Όταν έβγαλα την πρώτη μου άδεια το 1968 κυνηγούσα με Συριανά και Μπρακ -τότε χρησιμοποιούσαμε αυτή τη γενική ονομασία για το Κούρτσχααρ. Εμένα στην Αθήνα κι ο σκύλος ζούσε στην ταράτσα. Δεν είχα αυτοκίνητο όπως και οι φίλοι συγκυνηγοί μου. Έτσι συμμετείχα στις κυνηγητικές εκδρομές με πούλμαν που διοργάνωναν τα οπλοπωλεία -για ευνόητους λόγους- σε τσιχλότοπους. Κυνηγούσα ό,τι επιτρεπόταν. Σύντομα κατάλαβα ότι ένα Σπάνιελ θα ζούσε άνετα μέσα στο σπίτι μου χωρίς να ενοχλεί τους γείτονες από την ταράτσα,
θα μεταφερόταν εύκολα και θα με βοηθούσε περισσότερο από ένα δείκτη στα κυνήγια που έκανα. Πριν από 30 περίπου χρόνια ένας εξαίρετος επιχειρηματίας και κυνηγός, ο κ. Μουζάκης, μου έδωσε (δωρεάν) ένα κόκκινο Κόκερ. Ήταν ένας υπέροχος, πανέξυπνος σκύλος, ο οποίος έζησε για λίγο κοντά μας. Από τότε, όμως, δεθήκαμε με τη φυλή.
ΕΡ: Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου στις προτιμήσεις των κυνηγών κυριαρχούν οι σκύλοι φόρμας, κάποιος που βγαίνει στον κυνηγότοπο με Σπάνιελ κινδυνεύει να χαρακτηριστεί γραφικός. Σας έχουν κάνει τα βλέμματα των συναδέλφων σας κυνηγών να αισθανθείτε έτσι;
ΑΠ: Φυσικά όχι. Δεν αρκούν τα βλέμματα ή τα ειρωνικά σχόλια κάποιων για να αισθανθώ έτσι. Γνωρίζω καλά τι σκύλους έχω και γιατί. Εξάλλου υπάρχει και η μετά το κυνήγι σκηνή: τα βλέμματα είναι πλέον απορίας (για να μην πω θαυμασμού) και τα σχόλια αλλάζουν στο «τι μάρκα είπαμε ότι είναι αυτό; Κοκεράκι, ε;
Κυνηγάει και λαγό; Είχε και ο μπάρμπας μου ένα τέτοιο, αλλά δεν έμοιαζε του δικού σου…».
ΕΡ: Πού οφείλεται, κατά τη γνώμη σας, αυτή… η υστέρηση των Σπάνιελ στις προτιμήσεις των Ελλήνων κυνηγών;
ΑΠ: Στην άγνοια που προέρχεται από ελλιπή ενημέρωση (δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο μεταφρασμένο που να αναφέρεται στην εργασία και την εκπαίδευση των Σπάνιελ, παρά μόνο ό,τι έχει γραφεί σποραδικά σε περιοδικά) και στην κακή φήμη που απόκτησαν (κυρίως τα Κόκερ) στη δεκαετία 1965-75 όταν έγιναν «της μόδας». Όμορφα ζώα καθώς ήταν, μπήκαν σε πολλά σπίτια σαν σκύλοι συντροφιάς. Όταν μια φυλή πέσει στο στόχαστρο των κερδοσκόπων γίνεται αλόγιστη παραγωγή κι επομένως κακή εκτροφή, με καταστροφικές συνέπειες σε όλους τους τομείς: μορφολογία, χαρακτήρας, ψυχική ισορροπία, στο χαρακτηριστικό ταμπεραμέντο τους και φυσικά στο κυνηγητικό τους ένστικτο. Τέλος, υπεύθυνο είναι και το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν γίνονται αγώνες (άρα δεν υπάρχει προβολή από τον Τύπο), ώστε να «δουν» στην πράξη οι Έλληνες κυνηγοί πώς ακριβώς εργάζεται το Σπάνιελ κι αν τους κάνει να το αποκτήσουν.
ΕΡ: Πού υπερέχουν και πού υστερούν συγκρινόμενα με τις φυλές φέρμας;
ΑΠ: Αυτό που κάποιος θεωρεί υπεροχή κάποιος άλλος, με διαφορετικές απαιτήσεις, ενδεχομένως να το θεωρεί μειονέκτημα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να τα δούμε συγκριτικά. Καλό είναι να μάθουμε ποιο είναι το εργασιακό πρότυπο και στιλ των μεν και ποιο των δε, κι αυτό που ταιριάζει στο χαρακτήρα μας, στον τρόπο και στα θηράματα που κυνηγάμε αυτό να επιλέξουμε.
ΕΡ: Τα Σέττερ που συνηθίζετε να διατηρείτε έρχονται να καλύψουν κυνηγετικές αδυναμίες των Σπάνιελ;
ΑΠ: Έρχονται να καλύψουν δικές μου κυνηγητικές επιθυμίες που δεν ικανοποιούν τα Σπάνιελ κι ΟΧΙ αδυναμίες των Σπάνιελ, όπως άλλωστε και τα Σπάνιελ καλύπτουν επίσης δικές μου κυνηγητικές επιθυμίες που δεν ικανοποιούν τα σκυλιά δείκτες. Μου αρέσει ο αέρινος καλπασμός του Σέττερ μου, αλλά μου αρέσει και το γρήγορο, κοφτό ψάξιμο των Κόκερ μου. θαυμάζω μια ωραία φέρμα όσο κι ένα τρύπωμα σε «σφιχτό» με ξεπέταγμα του θηράματος. Το ίδιο απολαμβάνω την κούραση μιας κυνηγητικής ημέρας, είτε κυνηγήσω με Κόκερ είτε με Σέττερ. Ο συνδυασμός, όμως, των δύο είναι η πεμπτουσία του κυνηγιού με σκύλους. Δυστυχώς η Betty Blue και ο Άστρο, που τα κατάφερναν μαζί, είναι πια συνταξιούχοι.
ΕΡ: Μεταξύ των Ελλήνων κυνηγών επικρατεί η άποψη ότι τα Σπάνιελ απαιτούν απλούστερη εκπαίδευση σε σχέση με τους σκύλους φέρμας. Είναι αλήθεια αυτό;
ΑΠ: Μεταξύ των Ελλήνων κυνηγών επικρατούσαν πολλές απόψεις: από το αν δεν βγει το κουτάβι στο κυνήγι από 4-5 μηνών… μέχρι το «ρίξ1 του για να μάθει ποιος κάνει κουμάντο». Με μεγάλη μου χαρά βλέπω πως οι απόψεις αλλάζουν -αργά αλλά αλλάζουν- κυρίως από τους νέους οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να ενημερωθούν από έγκυρο πλέον Τύπο, μέσω Ιντερνετ, ραδιοφώνου και τηλεόρασης, από video κ.λπ. Εύχομαι σύντομα να καταλάβουν και οι υπόλοιποι ότι η αλυσίδα και η βίλα… βαρέλι πρέπει να καταργηθούν.
Στην ερώτηση σας η απάντηση είναι όχι. Είναι το ίδιο μακροχρόνια και πιο πολυσύνθετη. Σε όσα
βιβλία έχω διαβάσει, με όσους ξένους εκτροφείς, εκπαιδευτές και κυναγωγούς έχω μιλήσει όλοι θεωρούν ότι μετά τους 12-14 μήνες τελειώνει η εκπαίδευση και με τη μετέπειτα συνεχή εργασία θα αποκτήσει ο σκύλος την απαιτούμενη εμπειρία που θα έρθει να κλείσει τον κύκλο μάθησης. Αναφέρομαι φυσικά σε άρτια εκπαιδευμένους σκύλους και όχι σε ό,τι καθένας από μας «θεωρεί» εκπαιδευμένο σκύλο. Μην ξεχνάμε ότι μερικοί αρκούνται στο να τους φέρνει ο σκύλος τους «καμιά τσιχλίτσα», ενώ άλλοι θέλουν να κάνει ό,τι θα έκανε σε αγγλικούς αγώνες.
ΕΡ: Πριν από λίγο καιρό μέσω του ειδικού Τύπου είχατε κάνει ένα «κάλεσμα για τα Σπάνιελ». Ποιος ήταν ο στόχος σας;
ΑΠ: Στο κάλεσμα μου αναφερόταν αναλυτικά ο στόχος μου. Σε επίπεδο παρέας (για να μη νομίζει κανείς ότι ήθελα να δημιουργήσω όμιλο ή να αναλάβω αξιώματα) καλούσα ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα να βρεθούν και να ανταλλάξουν απόψεις, γνώσεις και εμπειρίες, να δουν σε video υλικό που έχω συλλέξει από αγώνες Σπάνιελ και εκπαιδευτές, να μιλήσουμε για εκπαίδευση, εκτροφή, χώρους διαμονής των σκύλων, να καλέσουμε ειδικούς για σεμινάρια, π.χ. έναν κτηνίατρο για ασθένειες, ατυχήματα, 1 εγκυμοσύνη, γέννα και τόσα άλλα. Αφορμή γι’ αυτό το κάλεσμα ήταν ‘ τα πολλά τηλέφωνα και e-mails που δέχομαι από ανθρώπους που δεν γνωρίζω, αλλά θέλουν κάποια γνώμη για προβλήματα των σκύλων τους. Υπήρξε θετική ανταπόκριση, οι περισσότεροι, όμως, με- 1 νουν στην επαρχία, θα δούμε αν | στο μέλλον μπορέσουμε να κάνουμε με μια διήμερη κυνηγητική εκδρομή ή άτυπους αγώνες σε μέρος που θα διευκολύνει τους περισσότερους και με συνδυασμό κάποιων σεμιναρίων.
ΕΡ: Η προσπάθεια που καταβάλλετε δεν καθίσταται δυσκολότερη λόγω του διαχωρισμού που έγινε πολύ νωρίς στην Αγγλία για τα Σπάνιελ μεταξύ εκθεσιακού και εργασιακού τύπου;
ΑΠ: Είναι μια προσωπική επιλογή που διέπεται από κανόνες κυνοτεχνίας. Είναι ο πιο δύσκολος δρόμος, γιατί περπατάς σε δύο μονοπάτια όπου πολλές φορές το ένα απομακρύνεται από το άλλο. Είναι μια πρόκληση που με συναρπάζει. Το να έχεις έναν Dual Champion θεωρώ πως είναι ασύγκριτα ανώτερο από το να έχεις έναν πρωταθλητή μορφολογίας κι έναν εργασίας. Μη νομίζετε, όμως, πως αυτή η προσωπική μου
επιλογή με κάνει να αποστρέφομαι έναν καλό εργασιακό σκύλο ή πως δεν υπάρχει κυνοτεχνία πίσω από τη συγκεκριμένη εκτροφή, ούτε όμως αποδέχομαι κάποια καλικαντζαράκια επειδή έχουν pedigree.
ΕΡ: Σε ποιο επίπεδο πιστεύετε ότι βρίσκεται το Αγγλικό Κόκερ στη χώρα μας;
ΑΠ: Χαμηλό, πολύ χαμηλό. Έχουν κάνει πολύ μεγάλη ζημιά στη φυλή οι κακές εισαγωγές, κυρίως από πρώην ανατολικές χώρες. Με πολλά μορφολογικά ελαττώματα, κληρονομικές παθήσεις, κακό και επιθετικό χαρακτήρα. Πωλούνται με pedigree φίρμας καταστήματος ή πλαστό ή ξένης χώρας. Αν ζητήσουμε export pedigree για να αναγνωριστεί από τον ΚΟΕ, υποτίθεται ότι το στέλνουν στη χώρα καταγωγής και μερικές φορές… χάνεται στο δρόμο.
ΕΡ: Τι θα συμβουλεύατε έναν υποψήφιο ιδιοκτήτη Αγγλικού Κόκερ Σπάνιελ, ώστε να εξασφαλίσει την αρμονική τους συμβίωση;
ΑΠ: Αν ο υποψήφιος έχει γενικές γνώσεις για τους σκύλους θα τον συμβούλευα μόνο για τις ιδιαιτερότητες της φυλής. Να τον φροντίζει σαν σύντροφο ζωής με αγάπη, σεβασμό στις ανάγκες του και εκτίμηση στις ικανότητες του. Να προέχει τη διατροφή του, γιατί τα Κόκερ εμφανίζουν τάσεις παχυσαρκίας ενώ έχουν ειδικότητα… στο να εκλιπαρούν για μεζεδάκια. Να τον ασκεί εντατικά για να διατηρείται σε φόρμα και να εκτονώνεται. Παρά το μικρό του μέγεθος είναι πολύ δυναμικός, δραστήριος και χαρούμενος σκύλος. Να κουρεύει τα αφτιά από μέσα για να μην πιάνουν αγκάθια ή άγανα και να τα ελέγχει για ωτίτιδα. Να βουρτσίζει τακτικά το τρίχωμα του για να μην κάνει κόμπους που προκαλούν πόνο και νευρικότητα. Να καλλιεργήσει το κουτάβι παίζοντας με την ικανότητα του για μάθηση. Τα σκυλιά της φυλής είναι ιδιαίτερη εκπαιδεύσιμα αλλά δεν δέχονται πίεση. Αντιθέτως, με υπομονή, επιμονή, επανάληψη και επιβράβευση ο σκύλος θα κάνει ό,τι του ζητάμε για να μας ευχαριστήσει. Η εκπαίδευση τους γίνεται σταδιακά, με προγραμματισμένη και συγκροτημένη μέθοδο. Τέλος, θα τον συμβούλευα να διαβάσει όσα περισσότερα βιβλία μπορεί που αναφέρονται στη φυλή και οπωσδήποτε το παγκόσμιο best seller «Working Springers & Cockers» του Μάικ Σμιθ.
