Λοιπόν για να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση πέραν της πλάκας:
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των “ξενόφερτων” και των “ελληνικών” μεθόδων, είναι ότι τις μεν “ξένες” τις δημιούργησαν επιστήμονες – τεχνικοί -γνώστες της βαλλιστικής, ξοδεύοντας χρόνο, χρήμα και φαιά ουσία ενώ τις “ελληνικές” τις σκάρωσαν “ου μπαρμπα Γιάννς κι ου κυρ-Μήτσους” πίνοντας τον καφέ ή το τσιπουράκι τους (ενίοτε την νταμιτζάνα τα τσιπουρακια τους) στον καφενέ. 💡
Οι μεν δικαιούνται τον χαρακτηρισμό “μέθοδοι” ενώ οι δε είναι “μπακαλίστικοι” λογαριασμοί (λίαν επιεικής χαρακτηρισμός)
Όσον αφορά τον σκοπευτή, το έχουμε γράψει άπειρες φορές εδώ μέσα πως είναι ο ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΣ- ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΣ παράγων!!!!
Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό και (υποτίθεται) λύσαμε το θέμα της σκόπευσης, κοιτάμε να δούμε το θέμα της τουφεκιάς, έστω σε “επίπεδο δυίλυσης του κώνωπα”
Με δύο λόγια:
Αν δεν στείλεις τα σκάγια “εκεί που πρέπει” η καλύτερη κατανομή του κόσμου δεν σε σώζει, ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΑΝ ΤΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ “ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ” ΚΑΙ ΤΟ ΘΗΡΑΜΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΑΠΤΟΗΤΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ; αυτό ψάχνουμε να αποφύγουμε!!!
Μην ξεχνάτε ότι η ενασχόληση με την βλητική του λειόκαννου είναι “χόμπυ” από μόνη της! αλλοι μαζευουν γραμματόσημα, άλλοι κεντάν εργόχειρα…ΕΜΕΙΣ μαζεύουμε κεντήματα από σκάγια σε χαρτί ή λαμαρίνα!!!! 😆
Υ.γ. αν βρω χρόνο θα απαντήσω και στον φίλο “ΚΥΚΛΑΔΕΣ” σχετικά με τους προβληματισμούς που τόσο όμορφα έθεσε 🙂