Οι αλοιφές που χρησιμοποιούνται για το γύαλισμα με αλοιφαδόρους είναι δύο, η ψιλή και η χοντρή. Τις χρησιμοποιούν οι φαναρτζήδες. Έχω διαβάσει για τις τεχνικές αυτές αλλά θεωρώ λίγο βάρβαρο να τις χρησιμοποιήσω σε κοντάκι και μάλιστα όταν πρόκειται για κοντάκι τελειωμένο με λάδι και όχι με βερνίκι. Για τα κοντάκια υπάρχουν τα polishing compounds που τα θεωρώ καλύτερα αφού είναι κατασκευασμένα για τον σκοπό αυτό και φυσικά το γυάλισμα με αλοιφαδόρο προηγείται από το κέρωμα.
Το θέμα είναι αν πρέπει το κερί να το αφήσουμε λίγο να κάτσει επάνω στο κοντάκι ή με το που θα το εφαρμόσουμε να αρχίσουμε αμέσως το τρίψιμο. Στην δεύτερη περίπτωση μου δίνεται η ιδέα ότι το απομακρύνουμε, ενώ στην πρώτη περίπτωση αν μείνει λίγο παραπάνω από όσο πρέπει θα αρχίσει να στεγνώνει.
Το κερί στεγνώνει πολύ γρήγορα και βγαίνει πολύ δύσκολα γι’αυτό πιστεύω ότι το κάθε προιόν (φυσικό ή συνθετικό) θέλει εμπειρία από τον χρήστη για τον χρόνο στεγνώματος. Μάλλον πρέπει να βρούμε την χρησή τομή ώστε να μην το απομακρύνουμε τρίβοντας το πολύ γρήγορα αλλά και να μην το αφήσουμε περισσότερο από όσο πρέπει και αρχίσει να στεγνώνει. Διάβασα ότι ο καλύτερος τρόπος για να μείνει λίγο το κερί επάνω στο ξύλο και να προλάβει να προσφέρει τις ιδιότητες του είναι μετά την επάληψη να τοποθετηθεί το ξύλο κοντά σε πηγή θερμότητας (καλοριφέρ) ή σε πολύ δυνατό ήλιο.
Όσο για το αν το λινέλαιο δημιουργεί αδιαβροχοποίηση ή όχι, προσωπικά θεωρώ ότι κάνει την χειρότερη αδιαβροχοποίηση γι’αυτό και δεν προτείνεται πουθενά για την αδιαβροχοποίηση ξύλων εξωτερικού χόρου. Μπορεί να προσφέρει χίλια καλά σε ένα καλό ξύλο αλλά από μόνο του δεν προφυλάσει καθόλου το ξύλο από νερό.
